Իմ համայնքը` Կոթին, տարբերվում է իր գեղեցիկ բնությամբ և իր քաջ ու սահմանապահ բնակիչներով: Եթե փորձենք ձևաբանորեն վերլուծել, կարող ենք ասել, որ համայնք բառը հասարակ, իրանիշ գոյական է: Բայց գոյական լինելը երևի այդ բառի ամենանվազ հատկանիշն է: Համայնքն ինձ համար ձևաբանորեն վերլուծություն ունի, բայց երևի բառերով չկարողանամ նկարագրել, թե ինչ է ամեն անգամ կատարվում ներսումս համայնք բառը, համայնքիս անունը լսելիս: Ու երևի համարձակվեմ շեղվել ձևաբանական կանոններից, ասելով, որ համայնք բառն ամենևին էլ հասարակ գոյական չէ: Այն հատուկ է, համենայն դեպս ինձ համար՝ ամենահատուկը: Աշխարհում չի կարող լինել գեթ մեկը, ով սրտի խորքում գոնե մի քիչ սեր չունենա պահված իր համայնքի համար: Բոլորս էլ անկախ ամեն ինչից սիրում ենք մեր համայնքը, սիրում ենք մի ուրիշ սիրով, անկախ նրանից այն լա՞վն է, թե՞ ոչ: Բոլոր համայնքներում էլ կան լավ ու վատ կողմեր: Սիրում եմ Կոթիիս անկրկնելի բնությունը, բարի բնակիչներին, ժպտուն աչուկներով փոքրիկներին ու առհասարակ, սիրում իմ համայնքը իր բոլոր թերություններով ու առավելություններով հանդերձ:
Միակ բանը, որ չեմ սիրում իմ համայնքում, բնակչության օր օրի պակասող թիվն է: Երևի հեռացողներն իրենք էլ դա չեն սիրում: Իսկ այդ քայլին գնում են կարիքից դրդված, գուցե լավ ապագայի հույսո՞վ: Ինչ-որ տեղ նրանց էլ կարելի է հասկանալ: Աշխատատեղեր չկան, իսկ ընտանիքը պահել է պետք: Մարդիկ հեռանում են, ծանր կողպեքներ դնելով տան դռներին, երբեմն՝ ընդմիշտ: Ու գուցե նրանք ընդմիշտ կորցնում են այն սերն ու քնքշանքը, որ պարուրում են իրենց հոգիները հարազատ համայնքում:
Ուզում եմ, մի օր բոլոր հեռացածներին տեսնել ծանր կողպեքները դռների վրայից հանելիս, ժպտալ նրանց ու հիշեցնել, որ ամեն ինչ լավ է լինում, երբ հավատում ես դրան: Ես հավատում եմ, որ կողպված դռներն էլի բացվելու են…