Հայրս երեւի այն միակ մարդն է, ով ինձ հասկանում է կես բառից կամ առանց խոսքի նույնիսկ: Եվ ես էլ նրան եմ հեշտությամբ հասկանում: Ասեմ, որ հայրս հիսուն տարեկան է, երեւի իմ հասակակիցներից ոմանց պապիկների տարիքին, բայց դա ինձ դուր է գալիս: Ինչքան ծնողները մեծ են լինում, այնքան նրանց երեխաները խելացի են լինում: Քույրս այս լսելով կասեր` եսասեր: Եսասերներն այն մարդիկ են, ովքեր մտածում են միայն իրենց մասին: Հայրս այդպիսին չէ: Ես պարզել եմ դա մեր զրույցներից:
-Պապ, ինչո՞ւ ես ուշ ամուսնացել:
-Երիտասարդության լավագույն տարիներս ստիպված անցկացրել եմ պատերազմական գոտիներում: Սկզբից տեղահանություն (Հայրս Նախիջեւանի վերջին հայկական գյուղից` Զնաբերդից, դուրս եկած վերջին հայն է), ստիպված դուրս եկած, որովհետեւ դիվանագիտական պատերազմն արդեն տանուլ էր տրված, հետո էլ` Ղարաբաղյան պատերազմը…
-Իսկ դու ամուսնանայիր պատերազմից առաջ:
-Իսկ եթե ճակատագիրը դաժան գտնվեր իմ հանդեպ, եւ իմ ապագա երեխաները մնային առանց հա՞յր…
Լռեցի, նա միանգամայն ճիշտ էր: Նա իմ նման եսասեր չէ: Մտածելէ անգամ իր ապագա կնոջ եւ դեռ չծնված երեխաների մասին:
Եթե ես լավ նկարել իմանայի, ապա հորս հիսունամյակին կնկարեի նրա դիմանկարը. բազնաթիվ կնճիռներ, բայց ամեն րոպե ուրախ ժպտալ կարողացող: Երեւի յուրաքանչյուր կնճիռ իր պատմությունն ունի. մեկը երեւի առաջացել է բնօրրանը վերջին անգամ տեսնելու վշտից, մեկը` մարտի դաշտում հաղթական քոչարի պարելու ուրախությունից, մեկը` ամուսնանալիս «Տեր եմ» ասելիս, մյուսը` առաջնեկի ծննդյան մասին իմանալիս: Չէ, իմ ծնվելիս երեւի այնքան էլ չի ուրախացել. տղայի էր սպասում: