Շատ ու շատ փոփոխություններ եղան իմ կյանքում 17.am-ից հետո: Բառապաշարիս մեջ հիմա հաճախ եմ օգտագործում հոդված, հարցազրույց, լուսանկար բառերը, իսկ ազատ ժամանակի մասին խոսք գնալ անգամ չի կարող, որովհետև այն նվիում եմ հոդվածներիս:

Հաճախ բարբառային փնտրտուքներ եմ ունենում առօրյա խոսակցություններում, որպեսզի այն անմիջապես «վերցնեմ» հոդվածիս մեջ:

Հիմա այնքան խոսեցինք հոդվածներից, որ հարցազրույցներս ու լուսանկարներս «կնեղանան»:

Լա՛վ, իսկ հարցազրույցներն էլ սկսել եմ սիրել. ինձ ավելի դուրեկան են և հարազատ, երբ այն անցկացնում եմ տարեց մարդկանց հետ: Իհարկե, պաշտոնյաների հետ հարցազրույցն էլ իր լրջությունն ունի:

Այ, լուսանկարների հետ լավ հարաբերությունների մեջ չեմ, քանի որ իմ լուսանկարներից հազիվ մեկը կարողանում եմ համարել լավը:

Նաև մի նպատակ ունեմ՝ այցելել «Մանանա» կենտրոն և տեսնել բոլորին: Ինձ շատ հետաքրքիր է, թե ինչպես է այնտեղ անցնում ամեն օրը:

Այս հարյուր օրվա ընթացքում ես գրել եմ Շուշանիկին և ստացել եմ լիարժեք, հասկանալի պատասխաններ և դրա համար շնորհակալ եմ նրան, ու նա երևի արդեն գիտի, երբ իրեն գրում եմ. «Բարև՛, Շու՛շ ջան, ո՞նց ես», ուրեմն ինչ-որ հարց ունեմ նրան ուղղված:

Այս էլ կարոտից մի պատառ հումոր:

17.am-ի շապիկը հագած տան մեջ քայլում եմ.

-Էս էլի հիմնարկիդ մայկեն հագա՞ր… ,-խոսում է տատիկս:

-Չ՛է, տա՛տ, ի՞նչ հիմնարկ, 17.am-ի մայկես ա:

-Հա՛, դե հիմնարկիդ էլի: Ինձ էլ պետք ա տային էդ մայկից. էն ձեր պարոն Արան էր ասում…

-Հա,՛ տա՛տ, մայկա, որ տային, էլի չէիր հագնելու:

-Քա՛, ա՛յ բալա ջան, կատակ եմ անում: Էս եքա տարիքս պտի առնեի էտի քաշեի վրե՞ս:

Դե, արդեն գլխի ընկաք, որ արդեն հարյուր օր է, ինչ 17.am-ի հետ եմ, և հիմա ինձ առանց «Մանանա» կենտրոնի չեմ պատկերացնում: Շատ տասնյոթցիներ են այս ամենը ասել, և դեռ շատերն էլ կասեն: Հարյուր օրվա ընթացքում հասցրել եմ գրել շատ նյութեր:

Օգոստոսի մեկը ինձ համար տոն էր, քանի որ հենց այդ օրը իմ առաջին նյութը հայտնվեց 17.am-ի էջում և այդ օրվանից ինձ հարազատ մարդիկ արձագանքում էին իմ առաջին հոդվածին, որը ունեցավ հիսունից ավելի հավանում և մի քանի շնորհավորանք՝ «Մանանայի» թիմին միանալու համար և բազում մաղթանքներ: