Մեր օրերում տղաները բաժանվում են երեք խմբի՝ «քյարթուներ», «ժամանակակիցներ» և սրանց խառնուրդը` «ժամանակակիցաքյարթուներ», որն ամենաանտանելին է:
Մի անգամ քայլում էի մեր գյուղի փողոցներով, մեկ էլ հանկարծ լսեցի, թե ինչպես մի «քյարթու» տղա հետևիցս ասաց. «Հլա նրա հագի շորին»: Իհարկե, այսպես ասած՝ բանի տեղ չդրեցի, ինչպես որ միշտ եմ անում: Դե՛, ինչպես հասկացաք, ես «քյարթուների» խմբին չեմ պատկանում:
Նման դեպքերի մեր գյուղում շատ կհանդիպեք, սկսած մարդկանց հետևից բամբասելուց, վերջացրած դիմացինին ձեռ առնելը: Միշտ տեսնելով նման դեպքեր` իմ մեջ փորձում եմ վերլուծել, թե ինչպես կարող է մարդն այդպես պահել իրեն: Մտածում եմ, որ անցյալից եկող կարծրատիպերն են խառնվում ներկայի հետ, ու միասին դառնում մահացու թույն: Ինչևէ, փորձում եմ միշտ արհամարհել, բայց լինում են պահեր, որ իմ ներսում չեմ կարողանում հաղթահարել այդ ամենը:
Ապագաս պատկերացնում եմ իմ «գծագրած» աշխարհում, որտեղ բոլորը մտածում են ժամանակակից ձևով, ու չկան կարծրատիպեր: Բայց հետ դառնալով անցյալին` (ինչքան էլ որ փորձում եմ հետ չդառնալ), տեսնում եմ այս երկուսի խառնուրդը, որը նույնպես «ժամանակակիցաքյարթուի» նման անտանելի է: Բայց եթե յուրաքանչյուր բանական մարդ մտածի այս կյանքը գեղեցիկ ապրելու մասին, չեն լինի նման տհաճ խառնուրդներ: