Մեր գյուղի՝ Արտենիի բոլոր մեծերը միշտ կարոտով են հիշում խորհրդային տարիների մասին և շատ են գովում այդ ժամանակները: Նրանք համով-հոտով են զրուցում, նրանց բարբառը, խոսելաձևն ինձ շատ է դուր գալիս: Մեր մեծերը բարի են ու արժանի են փոխադարձ բարության ու սիրո: Մի օր էլ որոշեցի, որ պիտի հարցուփորձ անեմ նրանց հենց իրենց գոված «կոլխոզի տարիներից»:

-Պապի՜, պապի՜, սպասի, քո կարիքը ունեմ:

-Հա, բալես, ասա:

-Կպատմե՞ս «կոլխոզի» մասին, էն, որ էդքան գովում էիր, հիմա ուզում եմ գրել դրա մասին:

-Լավ, պատմեմ, բայց ի՞նչն է քեզ ավելի շատ հետաքրքրում:

-Դե, պատմիր, այն ժամանակ ի՞նչ կար, որ հիմա չկա:

-Դե, էն վախտ մեր գյուղի կողքը գինու գործարան կար, մարդիկ հանգիստ առավոտը տնից դուրս էին գալիս ու գնում գործի, ամեն մեկն իր գործն ուներ: Ապրուստն էլ կար, բոլորը հավասար էին: Էն ժամանակ, գիտես, չէ՞, իմ հերը ճաշարան ուներ գյուղում, մենք էլ էինք աշխատում, գործ ունեինք:

-Իսկ հիմա ի՞նչ է փոխվել, պապի:

-Էհ, Ինեսա ջան, գինու գործարանը քանդեցին, գյուղի փոքր աշխատատեղերն էլ քիչ-քիչ փակվեցին: Գյուղացին էն ժամանակվանից մինչև հիմա գյուղատնտեսությամբ, հողագործությամբ է զբաղվում, իսկ ով սեր չունի դրա հետ, կամ գլուխ չի հանում, հարմար տարբերակ են գտել՝ խոպան են գնում: Էն ժամանակ ես վարորդություն էլ էի անում, գյուղացիներին տանում էի մեր գյուղի վերևի դաշտերը՝ բերքահավաքի, իսկ հետո բերքն էինք բեռնում ու բերում գյուղ, խաղողն ու ոչ պիտանի մրգերն էլ գինու գործարան էինք տանում, մի բան պատրաստում էին դրանցից: Էդպես մեր օրն անցնում էր, բոլորը գոհ էին, արդար քրտինքով աշխատում, ապրում էին: Իսկ հիմա մարդ կա գնում է խոպան, աշխատավարձ էլ չեն տալիս: Է՜հ, էն ժամանակ էդպիսի խաբեություն չկար, աղջի՛կ ջան, «կոլխոզի» ժամանակ բոլորս էլ մեր աշխատավարձը ստանում էինք, մի բան էլ ավելին:

Մեր զրույցից հետո դուրս եկա փողոց. Ռազմիկ պապն էր փողոցում: Երբ նրան տվեցի նույն հարցը, նա էլ երանությամբ հիշեց հին տարիների մասին: Բոլոր մեր մեծերն էլ կարոտում են այդ ժամանակները, իրենց հին ու բարի, երիտասարադ տարիները: Ու հիմա մենք պետք է մեր մեծերին այնքան ջերմություն ու սեր տանք, որ նրանք քիչ կարոտեն հին ժամանակները: