Չեմ սիրում, երբ ինձ ասում են` թե ինչ անեմ, ինչ չանեմ: Կարծում եմ, որ արդեն բավականին մեծ եմ և կարող եմ սեփական որոշումներ կայացնել:
Ես շատ եմ սիրում տեսախաղեր խաղալ, բայց երբ սկսում եմ խաղալ, ծնողներս չեն թողնում: Ասում են, որ դրա պատճառով տեսողությունս փչացնում եմ, լավ չեմ սովորում, չեմ դառնա լավ մասնագետ և այլն: Երբ սկսում եմ խաղալ ծնողներս հիշում են, որ համակարգչի հետ աշխատանք ունեն: Բայց ես նման դեպքերի համար գտել եմ միջոց. ես տեսախաղեր խաղում եմ բջջայինով: Այն միշտ ինձ հետ է: Խաղում եմ ամեն պահի, ամեն տեղում, ամեն ժամանակ, անգամ այն դասերին, որոնք չեմ սիրում:
Ինձ այս տարիքում միայն հետաքրքրում է խաղեր խաղալը, բայց ապագայի համար շատ պլաններ ունեմ կազմած:
Շատերը կարծում են, թե տեսախաղերը երեխաների համար են, բայց ոչ, տեսախաղերը նաև խաղում են մեծերը, որովհետև կան խաղեր, որոնք զարգացնում են մարդու մտածելու ունակությունները, բայց մի կողմից էլ վատ է, քանի որ այն ձգում է քեզ, և կախվածություն է առաջանում: Դու չես կարողանում ազատվել այդ խաղերից: