Հարցազրույց պապիկիս՝ Մելս Հովհաննիսյանի հետ

-Պապիկ, ի՞նչ ես աշխատել, ե՞րբ և որտե՞ղ:

-Ավելի քան 10 տարի աշխատել եմ Աշտարակի շրջանային Ժողկրթբաժնում որպես մեթոդիստ՝ հայոց լեզվի և գրականության մասնագիտությամբ: Այնուհետև Կարբիի միջնակարգ դպրոցում որպես տնօրեն, միևնույն ժամանակ դասավանդել եմ Հայոց լեզու, Գրականություն, Հայ ժողովրդի պատմություն, Հասարակագիտություն:

-Ձեր ժամանակների դպրոցի և այսօրվա դպրոցի մեջ տարբերություն տեսնու՞մ ես, և եթե այո, ապա ինչպիսի՞: 

-Փոխվում են ժամանակները, փոխվում են հասարակական հարաբերությունները, բնականաբար, փոխվում են նաև աշակերտ-դպրոց, ծնող-դպրոց, հասարակություն-դպրոց հարաբերությունները: Մինչ 90-ական թվականները աշակերտների ինֆորմացիայի միակ աղբյուրը գիրքն էր, նվազագույն դեպքում` հեռուստացույցը և մամուլը, ուստի աշակերտը ավելի շատ կապված էր գրքի հետ, ուշադիր լսում էր ուսուցչին, աշխատում էր նրանից նոր բան իմանալ, սովորել: Այժմ բոլորովին այլ է. համակարգիչը փոխարինել է և գրքին, և ուսուցչին, և հեռուստացույցին:

-Իսկ քո կարծիքով, համակարգչից օգտվելը խանգարո՞ւմ է ինքնուրույն մտածելուն:

-Այո, իմ կարծիքով համակարգչից օգտվելը խանգարում է ինքնուրույն մտածելուն: Օրինակ՝ աշակերտը չի կարդում Վահան Տերյանի բանաստեղծությունները գրքով, այլ կարդում է համակարգչով: Դա ինձ թվում է նույն ազդեցությունը չի գործի մարդու հոգեկան աշխարհի վրա:

-Այսօրվա աշակերտների և այն ժամանակվա աշակերտների մեջ տարբերություն կա՞ արդյոք:

-Աշակերտները բոլոր ժամանակներում էլ մնում են նույնը՝  ժիր, չարաճճի, մի փոքր ծույլ, բայց միշտ ազնիվ, անկեղծ, ժպտերես երեխաներ: Հարկավոր է նրանց հետ վարվելու ձև իմանալ, հասկանալ յուրաքանչյուր աշակերտի անհատականությունը, հարգել նրանց որպես մարդ: Այդ դեպքում աշակերտը կսիրի ուսուցչին և կսովորի նրա առարկան հարգել: