Որքան հաճախ ենք մենք կորցնում մեզ համար շատ թանկ մարդկանց, ընդամենը մի սխալ բառի կամ քայլի պատճառով: Նեղանում ենք իրարից անհիմն, չենք խոսում, չենք ժպտում իրար: Մենք կորցնում ենք իրար` միայն բարև չտալով ու ամենաքիչը` իրար ատելով: Բայց ի՞նչ կլինի, եթե կորցնենք նրանց ֆիզիկապես, անվերադարձ: Կորցնում ենք, հետո զգում, թե ինչ է կատարվում, ինչ ցավ է ներսդ կրծում:
-Լսիր, Ա՛ն, իմացել ե՞ս, որ Քրիստը հիվանդ է:
-Դե, երևի մրսել է:
-Չէ, Ա՛ն, ի՞նչ մրսել, չեմ էլ կարողանում ասել… Քաղցկեղ։
- …
Չկա այնպիսի ցավ, ինչպիսին լսելն էր էս խոսքերը մտերիմ ընկերուհու մասին:
Սկզբում ոչ մի կերպ չէի ուզում հավատալ, ուղղակի չէի ուզում պատկեացնել: Նա երկար շեկ մազեր ուներ, գանգուր, ոսկեգույն: Երկար բացակայելուց հետո մի օր վերջապես եկավ դպրոց, կարճ մազերով: Պատուհանի մոտ կանգնած էի, երբ տեսա նրան: Երկար ժամանակ չէի կարողանում համարձակություն հավաքել ու գնալ նրա մոտ: Նա եկավ: Երբ տեսա, հուզվեցի, բայց փորձեցի թաքցնել, որ չտեսնի ու ամուր գրկեցի:
-Ան, խեղդեցիր, չեմ փախնելու, թո՛ղ , շունչս կտրվեց:
Ախ, եթե իմանայի, որ դա իմ ու քո վերջին գրկախառնությունն էր…
Անցավ որոշ ժամանակ։ Քիմիա էր ստանում։ Հիվանդությունը սրվել էր… Բժիշկներն ասել էին, որ գոնե Գերմանիայում կկարողանան երկարացնել կյանքը։ Ինչքա՞ն ժամանակով, անհայտ էր, գուցե չստացվեր: Փոքրիկ հույս էր …
Երկու ամիս էր անցել, երբ հեռախոսազանգ ստացա:
-Անուշ, բարև, ո՞նց ես:
-Բարև Աբ ջան, լավ դո՞ւ:
-Չգիտեմ…
-Ի՞նչ է եղել:
-Քրիստը, չկա։ Չդիմացավ…
Չգիտեի՝ հավատա՞լ լսածիս, թե էլի ինձ հույս տայի, որ էլի, էլի իմ Քրիստինեն իր երկար մազերով կգա, կգրկի ու վարակիչ ծիծաղով իր երեկվա օրը կպատմի, բայց…
Նա էլ չի գա… Երբեք…