Հետաքրքրասեր լինելով` ցանկացա ուսումնասիրել և իմանալ ուսանողների տոնի հռչակման պատմությունը:
Ամենամյա այս տոնը նշվում է նոյեմբերի 17-ին:
1939 թվականի հոկտեմբերի 28-ին՝ ֆաշիստների կողմից գրավված Չեխոսլովակիայում, ուսանողները և դասախոսները դուրս են գալիս փողոց, որպեսզի նշեն Չեխոսլովակիայի պետության կազմավորման տարեդարձը: Սակայն խաղաղ ցույցը ցրվում է զավթիչների կողմից:
Այդ իրադարձությունների ժամանակ գնդակահարվում է բժշկական ֆակուլտետի ուսանող Յան Օպլետալը, ում հուղարկավորությունը վերածվում է բողոքի ակցիաի, ձրբակալվում են տասնյակ ուսանողներ: Նոյեմբերի 17-ին, վաղ առավոտյան գեստապոյականներն ու էսէսականները շրջապատում են ուսանողական հանրակացարանները: Շուրջ 1200 ուսանող ձերբակալվում է, ուղարկվում է Զաքսենհաուզենի համակենտրոնացման ճամբար: Տասնյակ ուսանողներ ու շարժման ակտիվիստներ բանտի պատերից ներս՝ առանց դատի, ենթարկվում են մահապատժի: Հիտլերի հրամանով չեխական բոլոր բարձրագույն ուսանողական հաստատությունները փակվում են մինչև պատերազմի ավարտը:
Երկու տարի անց Լոնդոնում տեղի է ունենում ֆաշիզմի դեմ պայքարին նվիրված ուսանողների միջազգային հանդիպում, որի ժամանակ որոշվում է ի հիշատակ նահատակ հայրենասեր ուսանողների, նոյեմբերի 17-ը ամեն տարի նշել որպես ուսանողի օր: 1946 թվականի նոյեմբերի 17-ին՝ Պրահայում ընթացող Ուսանողների համաշխարհային կոնգրեսը այդ օրը հռչակում է Ուսանողության միջազգային օր:
Որպես ապագա ուսանող, ցանկանում եմ շնորհավորել ուսանողներին, քանի որ նրանք են երկրի ապագա տերերը:
Ճանաչելով մի քանի ուսանողների և ծանոթ լինելով նրանց բողոքներին, սրամիտ արարքներին, նրանց, այսպես ասած, «գազելային» արկածներին, քննությունների ժամանակ բարձր գնահատական խնդրելուն՝ չնայած սովորողների համար այդքան էլ այդպես չէ, գիտեմ, ուսանողները ակտիվ և լիարժեք կյանքով են ապրում:
Ու մի բան էլ. իմ ճանաչած ուսանողները երանի են տալիս դպրոցական տարիներին, իսկ դպրոցականներս՝ ուսանողներին:
Ի՞նչ կկատարվեր, եթե մի պահ փոխվեինք տեղերով:
Ուսանողնե՛ր, նախանձում եմ ձեզ: