«Ավելի քան 59 զոհ և 400-ից ավելի վիրավոր Լաս Վեգասի երաժշտական փառատոնում: Կրակոցները եղել են նույն հյուրանոցից, որտեղ մենք՝ իմ ընտանիքն էր: 24-րդ հարկում մենք էինք, իսկ դեպքի զարգացումները տեղի են ունեցել 32-րդ հարկից: Դեպքերից ընդամենը 10-ը ժամ առաջ մենք հանձնել ենք մեր համարն ու լքել հյուրանոցը… Իմ ցանկությունն էր՝ մի գիշեր ևս մնալ ու մասնակցել երաժշտական այդ փառատոնին… Այ քեզ ճակատագիր, բա որ ասում եմ՝ Աստված կա, խի՞ չեք հավատում…»
Խորեն Արամունու այս կարճ ֆեյսբուքյան գրառումն ինձ ստիպեց վերանայել շուրջս տեղի ունեցող իրադարձություններն ու գրել այս նյութը:
Երևի թե բոլորդ լսած կլինեք Ֆլորիդայի համար դժբախտություն դարձած Իրմա փոթորկի մասին, որը 4,5 մետրի հասնող ալիքներով ջրի տակ է առել նահանգի քաղաքներն ու մոտ 3 մլն տներ զրկել էլեկտրականությունից: 6,3 մլն բնակիչ տեղահանվել է՝ նախօրոք տեղեկացված լինելով մոտեցող վտանգի մասին: Կան զոհեր:
Օրեր առաջ՝ սեպտեմբերի 24-ին, Նեշվիլի եկեղեցիներից մեկում տեղի ունեցավ ահաբեկչություն: 25-ամյա տղամարդը, մտնելով եկեղեցու կայանատեղի, կրակ էր բացել: «1 սպանված ու 7 վիրավոր» արդյունքի հասնելուց հետո ահաբեկիչը պատահաբար կրակել էր սեփական ոտքին, ինչի պատճառով դադարել է հրաձգությունը: Ի դեպ՝ իմ քաղաքից մինչև այդ եկեղեցի 20 րոպեի ճանապարհ է:
Այս պահի տվյալներով, Ֆլորիդայի տարածաշրջանում ձևավորվում է 2017-ի երկրորդ խոշոր փոթորիկը, որը երկար ճանապարհ ունի անցնելու մինչև Լուիզիանա:
Ըհը, ու հենց էստեղ էլ ես առաջին անգամ դեմ առ դեմ կանգնեցի կյանքի ու մահվան առաջ: Զգացի եսակենտրոնության ու դաժանության բազկի ուժը: Առաջին անգամ մի դառը կում իրականություն կուլ տվեցի ու հասկացա, որ այս երկրի վրա, այս հազարավոր կրակոցների, փոթորիկների ու արյունահեղությունների մեջ կյանքը շարունակելու միակ միջոցն ինչ-որ բանի հանդեպ հավատ ունենալն է: Աստծո, փրկության, արևի, կամ թեկուզ լավ ընկերներիցս մեկի նման՝ «թռչող սպագետի հրեշի» հանդեպ հավատ ունենալը:
«Արծվաբուուույն երկիիի՜ր»… Մեքենայի մեջ նստած լսում եմ ռադիոյի աղմուկը, որ նկարագրում է ահաբեկչության մանրամասներն, ու մտքում երգում եմ… Ըհհ, գժվել եմ, ինչ է… Հայաստանն աչքերիս առաջ ուրվագծվում է որպես մի հեռավոր, խաղաղ անկյունում հյուսված բույն, որտեղ միշտ թաքնվելու ու մոռացվելու տեղ կա, որտեղ ոչ մի ռադիո և համացանց հասանելի չի լինում:
Իսկ աշխարհը գնալով ավելի ու ավելի խելագար քաոսի է վերածվում, ու էս ամենը լավ բան չի խոստանում:
Ես խաղաղ կյանք եմ երազում: