Ուզում եմ անդրադառնալ ինձ և շատերին հուզող մի քանի հարցերի: Կարծում եմ, որ բոլորն էլ քաջատեղյակ են գյուղական բնակչությունից, թե ինչքան վնաս կրեցին նրանք: Բայց ո՞ւմ է հիմա հետաքրքիր, թե ինչպես են գոյատևում այսօր գյուղացիները… Բնակչության մի մասը վարկերը սառեցրել են, մյուս մասը՝ զրկելով իրենց երեխաներին ինչ-ինչ բաներից, մի կերպ մարում են: Կան մարդիկ, ովքեր ունեն մեքենա, և տաքսի վարելով մի կերպ ապրում են: Մինչև գարուն ոչ ոք աշխատանք չի ունենա: Ամբողջ օրը տանը՝ հեռուստացույց, խաչբառ, ֆուտբոլ ու քնել:
Ամեն առավոտ, երբ դասի եմ գնում, տեսնում եմ մարդկանց, ովքեր տոպրակներով գնում են Երևան՝ աշխատանքի: Դե, հասկանալի է՝ շինարարության: Գոնե այդ հնարավորությունը կա, բայց բնակչության շատ քիչ հատվածն է աշխատում: Կբացվի գարունը, ու նորից կմտածեն, թե որտեղի՞ց պիտի սերմ գնեն, ի՞նչ գնով ու որոշեն, թե ո՞ր բանկից վարկ վերցնեն:
Երեխաներն էլ են նույն իրավիճակում: Խմբակները շատ քիչ են, որ հաճախեն: Ունենք մշակույթի տուն, որն անխնամ վիճակում է: Ունենք 3 խմբակ, որոնց հատկացված սենյակները մի կերպ է կարգի բերվել: Երեխաներն արդեն սովորել են փողոցի խաղերին, բայց պետք է նրաց մեջ նաև մտավորը զարգանա, որևէ ոլորտում իրենց գտնեն ու հենց փոքր տարիքից: Միգուցե տարիներ հետո այդ ոլորտում հասնեն մեծ հաջողությունների: Այ, տեսեք, քանդակագործության խմբակ բացվելու հույսեր կային, բայց հարմար սենյակ չլինելու պատճառով այդ թեման փակվեց:
Իհարկե այս հարցերը գրեթե բոլոր գյուղական համայնքներում կան, իսկ դրանց լուծումը կարծես երազանք է դարձել: