Իմ սիրելի մայրիկը չի կարող ապրել առանց միջանցքում միացված հինավուրց ռադիոյի ձայնի, հայրիկս ավտոմեքենայի շարժիչը գործի դնելուց հետո անմիջապես միացնում է երաժշտությունը, առանց դրա տեղից չի շարժի մեքենան, ընկերուհիս տուն գնալով դասերից հետո, առաջին հերթին, միացնում է հեռուստացույցը` պարզապես երաժշտության համար, իսկ մոտ ընկերս՝ կարելի է ասել, եղբայրս, տանել չի կարողանում մենությունը և միշտ աղմկոտ շրջապատի փնտրտուքների մեջ է։
Երբ ես նրանցից մեկի տուն հյուր եմ գնում, միշտ խնդրում եմ անջատել, ցածրացնել կամ վերացնել ձանձրացնող աղմուկի աղբյուրների ձայնը։ Առանց առարկությունների լռության խափանիչները անջատվում են, բայց ժամանակավորապես։ Բավական է միայն մեկ րոպեով անէանամ իրականությունից` ընկղմվելով լռության մեջ, և ահա….
Կրկին գովազդի ձայն, փոփ երաժշտություն, լուրեր և խոսակցություններ ոչնչից, մի խոսքով, հետին պլան անցած անհետաքրքիր ֆոն։
Ինձ թվում է՝ այն ստեղծում է այլ կյանքի իլյուզիա, և դա նրանց ինչ-ինչ պատճառներով բավականություն է պատճառում։ Շատ ժամանակակից մարդիկ խուսափում են լռությունից, այն նրանց վախեցնում է։ Առաջին հայացքից այդ ընտրությունը նրանք անգիտակցաբար են կատարում, ինքնագտնումը աղմուկի մեջ նրանց համար հարմարավետության և անվտանգության կեղծ զգացում է ստեղծում: Նրանք անգամ չեն կասկածում, որ աղմուկը հասարակ պատրանք է, բոլոր «հետնանկարների» նման նույնը և անհետաքրքիր։ Չի կարելի ասել, թե նրանք վատ են կամ ոչ ադեկվատ։ Ոչ, բայց այդ հարցը դեռ անպատասխան է. ինչո՞ւ է լռությունը այդպես վախեցնում։ Ինչո՞ւ է մենակությունը նրանց պանիկայի մատնում։ Փորձել դա վերագրել տարիքին՝ կարելի է, բայց դա ելք չէ։
Շատերի համար ի ծնե լռությունը դատարկություն է, և խնդիրը այն է, որ նրանք ոչինչ չունեն այդ դատարկությունը փակելու համար։ Բոլորին թվում է՝ լռություն ասվածի մեջ կյանք չկա…
Կեսգիշեր է։ Խոհանոցում նստած մի բաժակ թունդ թեյը ձեռքիս փորձում եմ հասկանալ՝ ի՞նչ է պատահել, ինչո՞ւ եմ ես այսքան ժամանակ լռություն ու մենություն փնտրում, իսկ մարդիկ հակառակը`տանել չեն կարողանում լռությունը։ Ինչո՞ւ է իմ մենակությունը լի ուրախությամբ, իրենցը`դառնությամբ։ Ինչո՞ւ է իմ փրկությունը լռության մեջ, իրենցը` աղմուկի։
Պատասխանը շատ պարզ էր, կարելի է ասել, «պրիմիտիվ»` ուշադրությունը դեպի սեփական ներաշխարհ, և որպես հետևանք՝ լռություն։ Ինչ-որ մի ժամանակից սևեռված եմ ոչ թե դեպի արտաքինը, այլ ներքինը` հոգի կոչվածը։ Սակայն դա էլ չակերտավոր ճշմարտություն է…
Վերջացնելով թեյս եկա հետևյալ մտքին։ Ուղեղը, որը միշտ ինֆորմացիոն քաղց է զգում, ստիպում է տիրոջը աղմուկ փնտրել, և դա բնական է։