-Ասում են՝ որ ծիտը տուն ա մտնում, ուրեմն կա՛մ լավ խաբար ես ստանալու, կա՛մ վատ: Ես չէի հավատում, բայց այնպես ստացվեց, որ սկսեցի հավատալ: Մի օր մեր բալկոնում նստած էի, մեկ էլ մի թռչուն դրսից տուն մտավ ու պատին կախած խալու վրա կանգնեց, հետո առանց քշելու արագ թռավ, գնաց: Նշանակություն չտվեցի դրան, որովհետև դե, ծիտ ա, էլի, ի՞նչ անենք, որ տուն ա մտել: Այդ ժամանակ լամպերի գործարանում էի աշխատում ու հաջորդ օրը ինձ հետ աշխատողներին կատակով պատմեցի եղածը: Աղջիկներից մեկն ասեց, որ լավ բան չի եղել ու պատմեց, որ տարիներ առաջ իրենց տուն ծիտ էր մտել ու կանգնել իր տատի գլխին: Ուղիղ մեկ շաբաթ անց տատը մահացել էր: Ես էլ ասեցի, որ ուղղակի համընկել է, բայց մեջս կասկած ընկավ: Ամուսինս Թիֆլիսում էր ու մի քանի օր մերոնց տանն էր մնացել: Երբ վերադարձավ, ասեց, որ ծնողներս լավ են: Բայց մի շաբաթ հետո Թիֆլիսից վատ լուր ստացանք՝ մամաս մահացել էր: Ու այդ օրվանից սնահավատ եմ դարձել, այդ թռչուններին էլ չեմ սիրում:
-Էդ վատը հիշում ես, բա լավն էլ ասա, է: Ազիզ ջան, էդ դեպքից տարիներ հետո, էլի տուն ծիտ մտավ, ու հաջորդ օրը խաբար եկավ, որ մորքուրս գալու է Ամերիկայից: Ու էլի է եղել, որ տուն ծիտ է մտել, ու լավ լուր ենք ստացել,- խոսակցությանը միացավ զրուցակցիս որդին:
Այն, ինչին մենք հավատում ենք, հաճախ իրականության է վերածվում: Մի քիչ լավատեսությունը և սնահավատ լինելու, վախենալու փոխարեն պատահականության սկզբունքին հակված լինելը մեզ չէր խանգարի: Բայց մեր մեջ բացարձակ անվախ մարդիկ չկան, ես էլ եմ սնահավատ, ես էլ կատուներից եմ վախենում, հետո ի՞նչ: