Ես ունեմ երեք տատիկ: Ավելի ճիշտ, ունեի, մինչև նրանցից մեկը չմահացավ: Ովքեր լսում էին երեք տատիկ ունենալու մասին, միշտ հարցնում էին.
-Ման, բայց ո՞նց:
Կպարզաբանեմ: Նրանցից մեկը մայրիկիս մորաքույրն է, ուղղակի դեռ մանկուց նա է մեզ պահել, խնամել, մեծացրել, և նրան էլ մյուս տատիկներիս նման սիրել եմ ու հիմա էլ սիրում եմ, չնայած նրան, որ երկնքում է:
Միշտ հավատացել եմ, որ հարազատ մարդիկ, երբ մահանում են, շարունակում են երկնքից պահպանել ու պաշտպանել մեզ, ճիշտ ուղու վրա դնել, և ճիշտ խորհուրդներ տալ: Ու սրտիս խորքում վստահ եմ, որ իմ բժիշկ դառնալու ցանկության մեջ նա էլ ներդրում ունի:
-Իմ Մանուշակը պետք է բժշկուհի դառնա: Հագնի իր նման ճերմակ խալաթ և բարձրակրունկները հագին ընդունի և ճանապարհի իր հիվանդներին: Երանի այնքան երկար ապրեմ, մինչև տեսնեմ իմ բալին,- ամեն անգամ, երբ իմ ապագայից էինք խոսում, ասում էր նա: Նրա խոսքերը հիշում եմ մինչև հիմա, բառ առ բառ:
-Տատ, ես չեմ ուզում: Իրավաբան եմ դառնալու: Իմ սեփական ընկերությունն եմ ունենալու:
Հա, բա չէ` իրավաբան կդառնամ, չնայած ընկերություն կարելի է: Այն ժամանակ այնքան էի ոգեորվել այդ ընկերության գաղափարով, որ նույնիսկ անունն էի որոշել. «ԼաՄանե Սանիմ»:
Լսեք մեծերին: Նրանք երբեք չեն սխալվում: Տատիկ, Մանուշակդ, երազանքիդ ճանապարհին է, արդեն առաջին խալաթն է հագել…