Արդեն մի քանի ամիս է, որ քույրիկս տանը չէ: Գնացել է Երևան, որպեսզի սովորի բարձրագույն ուսումնական հաստատությունում:
Չգիտես ինչու, չէի կարոտում քույրիկիս: Իսկ այսօր զգացի կարոտ, երբ աչքերս բացեցի, նայեցի կողքիս դրված անկողնուն, որ գեղեցիկ, կոկիկ հարդարված էր: Դա… Դա նրա մահճակալն էր: Ինչպես հավաքել, գնացել էր, այնպես էլ մնացել էր: Սկսեց կոկորդս սեղմվել, շունչս չէր հերիքում շնչելու համար: Փակեցի աչքերս և լսեցի լաց լինել: Դա կարոտի արցունքներ էին, որոնք երկար ժամանակ կոկորդս բռնել և բաց չէին թողնում:
Վեր կացա, բացեցի քրոջս շորերի դարակը, նայեցի ուշադիր գեղեցիկ ծալված նրա հագուստներին: Կարծես հագուստներն էլ էին կարոտում իրենց տիրոջը: Դե հա, այս մեր սենյակում ամեն ինչ իրեն է հիշեցնում, ամեն ինչ՝ մեր պահարանը, մեր նկարնեըը, մեր միասին միակ նկարը, որը գեղեցիկ դրված էր: Այդ նկարի վրա էլ կախված էր իր իսկ նվիրած «Պարուհի աղջիկը» վզնոցը: Վերցրեցի, կախեցի պարանոցիս և նայելով նկարին, ասացի.
-Զաբելս, սա կդառնա ինձ համար թանկ նվեր՝ թանկ մարդուց, կդառնա իմ թալիսմանը, իմ պաշտպանը:
Տխուր իջա ներքև, գնացի դպրոց: Այդ օրը անընդհատ մտածում էի քրոջս մասին, նայում էի նկարները:
Այս ամիսների ընթացքում կարոտել եմ մեր գժությունները: Անգամ երբ ես, քույրս և եղբայրս սկսում էինք կռվել: Լավն այն էր, որ հայրս, մայրս չէին բարկանում մեզ վրա:
Հիմա ես ուղղակի կարոտում եմ նրան, կարծես տունը դատարկված լինի:
Շուտով քույրիկս կհանձնի քննությունները, և արձակուրդ կգա: Եվ ես կգրկեմ նրան ամուր-ամուր, և կխոստովանեմ, թե ինչպես եմ կարոտել: