«17.am»-ի թղթակիցներով գնացել էինք մեր գյուղ` Լիճք, ֆոտոարշավի:
Այդ օրը յուրահատուկ էր ինձ համար: Հավաքվեցինք մեր գյուղի դպրոցի մոտ, իսկ հետո բաժանվեցինք երկու խմբի: Առաջին խումբը գնաց մի ուղղությամբ, երկրորդը` մեկ այլ: Մեր խումբը առաջնորդում էին Սիսակը և Դիանան:
Ֆոտոարշավի ժամանակ հասցրեցինք մասնակցել լավաշ թխելու ավանդական արարողությանը: Ճիշտ է, այժմ այդ ավանդույթը, տարատեսակ փոփոխությունների է ենթարկվել, բայց միևնույն է, լավաշը մնացել է մեր կենցաղի անբաժան մասնիկը: Ափսոս, որ քչերն են հիմա թոնրով լավաշ թխում:
Հա, ո՞ւր էի հասել: Մի փոքր լավաշ համտեսեցինք և շարունակեցինք մեր արշավը: Հանդիպեցինք շատ անհոգ երեխաների, ովքեր ժպտալով թռչկոտում էին այս ու այն կողմ: Եվ միայն այդ քաղցր ժպիտները տեսնելն արդեն մեծ հանգստություն էր: Քանի որ մեր տունը գյուղի ծայրամասում է, ինձ համար գերագույն հաՃույք էր լինել գյուղամիջում: Այնտեղ այնքան հարազատ մարդկանց հանդիպեցի, որ ուրախությունս թաքցնել չէի կարողանում:
Այդպես ուրախ գրեթե մեկ ժամ շարունակեցինք մեր ճամփան: Ճանապարհին մի տատիկի հանդիպեցինք և որոշեցինք մոտենալ: Որքան փոքրանում էր մեր և տատի միջև եղած հեռավորությունը, այնքան նշմարելի էին դառնում նրա արցունքներով հեղեղված աչքերը: Տատիկն արտասվում էր` աչքերը հառած դեպի հեռուն… Ես մոտեցա տատիկին և հարցրեցի.
-Տա՛տ, ի՞նչ է պատահել:
Տատիկը լուռ էր: Ոչինչ չէր խոսում և գրեթե մեկ րոպե լուռ նայում էր:
-Գնացել են բոլորը,- ասաց տատիկը:
-Ովքե՞ր:
-Երեխաներս: Բոլորը գաղթել են, գնացել՝ ինձ ու ամուսնուս մենակ թողնելով:
Այդքանը լսելն արդեն ծանր էր բոլորիս համար: Այս խնդիրը կարծում եմ համազգային է:
Մեր արշավի ընթացքում միակ տխուր պատմությունը սա էր:
Հետո գնացինք մեր գյուղի գետի մոտ: Գետը դասվում է Սևան թափվող 29 գետերի ու գետակների շարքին: Մոտեցանք և մի փոքր գերանի վրայով առաջ գնացինք: Ջրի մեջ լողում էր սագերի մի խումբ: Այնքան հաճելի էր աշնան կեսին տեսնել կանաչ բնություն: Շատ ավելի հետաքրքիր դեպքեր էլ եղան, որոնց մասին դեռ կգրեմ:
Այդ օրը երբեք չեմ մոռանա: Ես իմ գյուղին այլ հայացքով նայեցի: