Շաբաթս սկսվեց նրանով, որ հիվանդացա։ Ամեն անգամ, երբ ես Հայաստանից դուրս եմ գնում, պարտադիր հիվանդանում եմ։ Մենակության մեջ հիվանդանալը շատ դաժան է, հատկապես, երբ դրսում ապրում է Փարիզը, իսկ դու տանը հիվանդ ընկած ես։ Մինչև հիմա էլ նորմալ չեմ լավացել, դեռ հազում եմ, բայց հայտնի վիրուսի սիմպտոմներից ոչ մեկը դեռ չունեմ, չմտածեք։
Որոշել էի այս անգամ խոսել ֆրանսիական մակարուններից։ Գիտե՞ք չէ, էն գունավոր թխվածքաբլիթներն են։ Հայաստանում դրանք իմ ամեասիրելիներից էին, բնականաբար, ուզում էի հենց Ֆրանսիայում փորձել։ Փորձեցի։ Հա, ես Հայաստանի ամեն ինչը շատ-շատ եմ սիրում, ու սիրում եմ նաև ինչքան կարող եմ փնովել ֆրանսիացիներին, որ սրանց շաքարը՝ քաղցր, իսկ աղը աղի չէ և այլն, բայց լուրջ եմ ասում, այստեղի մակարունները հեչ համով չէին։ Ինչո՞ւ են Հայաստանում ֆրանսիական թխվածքաբլիթները ավելի լավ պատրաստում։ Մտածեք։
Հետո, երևի աշխատանքային հետաքրքիր բաներից պատմեմ։ Այստեղի բոլոր հայերը ինչ-որ միստիկ ձևերով իրար կապված են։ Համայնքը շատ մեծ է, ու բոլորը իրար հետ միշտ ինչ-որ կապ ունեն։ Օրինակ՝ երբ մենք (մենք ասելով արդեն էնքան եմ զարգացել, որ նկատի ունեմ Հայաստանի դեսպանատունը) բանակի 28-ամյակին նվիրված ընդունելություն էինք կազմակերպել, հյուրերի ցուցակներում տեսա գրեթե բոլոր կազմակերպությունների ղեկավարներին, որտեղ մյուս ընկերներս իրենց պրակտիկան են անցնում։ Առաջին անգամ մասնակցեցի դեսպանատան կազմակերպած ընդունելությանը, ընդունեցի հյուրերին, խոսեցի ամենքի հետ իրենց լեզվով (հատկապես ռուսները շատ ուրախացան), կերա տոլմա ու փախլավա, ու հենց այստեղ էլ իմացա, որ հայերը ֆրանսիական մակարուն ավելի համով են սարքում։ Ես արդեն վախենում եմ Իտալիայում պիցցա ուտել։
Մի խոսքով, կարոտել եմ։ Լիքը հիվանդացել, տխրել ու դեղ եմ կերել։ Բայց ոչինչ, ինչքան լավանում, այնքան դեպրեսիաս նվազում է։ Արդեն լրիվ ինտեգրվել ենք Փարիզի կյանքին, սովորել ենք իրար հետ ապրելուն ու ամեն ինչ եվրո-ով չափելուն։ Սովորել ենք բագեթներին ու կամամբերին, քաղաքի ռիթմին։ Փարիզը արվեստի ու թանգարանների քաղաք է, ու իմ նման թանգարանների սիրահարի համար շատ դժվար է ժամանակը կազմակերպել այնպես, որ հասցնեմ մնացած չորս շաբաթներում տեսնել այն բոլոր թանգարանները, որոնք ուզում եմ տեսնել։ Փարիզը արվեստի ու շատ-շատ սիրուն բաների քաղաք է, բայց երբ տանը հիվանդանաս, մաման ու հորքուրը թեյ կտան ու ոսպով սուպ կեփեն։
Փետրվարը սկսվեց, իսկ երբ այն ավարտվի, ես հետ կգամ։ Սիրով ու կարոտած՝ «ա բիենտո»։