CaseKey 2023֊ի հայտերը բաց են ուսանողների համար
CaseKey ուսանողական Բիզնես Խնդիրների Լուծման մրցույթ 2023֊ի հայտերը արդեն բաց են։ Մրցույթին կարող են դիմել 17-24տ. ուսանողները և նորավարտները Հայաստանի բոլոր բուհերից։ Հայտերը բաց են ինչպես անհատների, այնպես էլ թիմերի համար։ Դիմումները կարող եք ներկայացնել այստեղ՝ https://bit.ly/CaseKey23apl
Այս տարի CaseKey֊ն կանցկացվի արդեն 3-րդ անգամ։ Նախորդ տարիների ընթացքում ծրագիրը ստացել է ավելի քան 700 հայտեր, և մրցույթին մասնակցել են ավելի քան 200 ուսանողներ: 2021 և 2022թ.-ի լավագույն մասնակիցներից ձևավորվել են թիմեր, ովքեր մեկնել են ԱՄՆ և մասնակցել Ֆլորիդայի համալսարանում կայացող ամենամյա միջազգային բիզնես խնդիրների լուծման մրցույթին։
Այս տարվա հայտադիմումները բաց կլինեն մինչ ապրիլի 14-ը, որից հետո կսկսվի հարցազրույցների փուլը։ Հարցազրույցի արդյունքում կձևավորվեն վերջնական թիմերը, և նրանց կկցվեն քոուչներ: Եզրափակիչ մրցույթը տեղի կունենա նոյեմբեր ամսին, սակայն մինչև դա մասնակիցները կունենան հագեցած ընթացք։
Ողջ մրցույթի ընթացքում մասնակիցները կմասնակցեն հայաստանի առաջատար մասնագետների և հիմնադիրների հետ թրեյնինգների, կլուծեն հայկական իրական բիզնեսների կողմից առաջադրված բիզնես խնդիրներ և կներկայացնեն լուծումները սեփականատերերին։ Հագեցած կրթական ծրագրից զատ մասնակիցները նաև կմասնակցեն #KeyChallenge ինտելեկտուալ խաղերի լիգային և կհրավիրվեն նեթվորքինգային միջոցառումների։
CaseKey֊ի նպատակը ուսանողներին հնարավորություն տալն է ձեռք բերել իրական աշխարհի բիզնես գիտելիքներ, ստանալ աշխատանքի հրավեր և ձեռք բերել ձեռնարկատիրական փորձ։
Նախատեսվում է 2024թ֊ին Հայաստանում անցկացնել միջազգային բիզնե ս խնդիրների լուծման մրցույթ և հրավիրել լավագույն համալսարանական թիմերին ողջ աշխարհից։
Բաց մի թող, որ չգնա
Երբևէ պատկերացրե՞լ ես քո կյանքն առանց քեզ համար թանկ մարդու, կամ ուղղակի նրանից հեռու: Դե, հա: Մի քիչ դժվար է: Կամ, մտածե՞լ ես, այ, այդ թանկ մարդիկ ովքեր են: Ինչպե՞ս հայտնվեցին քո կյանքում: Ինչո՞ւ են քեզ համար դարձել թանկ, դարձել կարևոր: Իսկ այդ թանկ մարդկանց մասին մտածելիս մտածե՞լ ես, թե դու իրենց համար ինչքան կարևոր ես, կամ ընդհանրապես, կարևո՞ր ես, թե՞ չէ: Երևի քեզ համար էլ թանկ մարդիկ մի քանի խմբի են բաժանվում, չէ՞: Կան, չէ՞, մարդիկ, ովքեր չգիտես էլ ինչու, քեզ համար շատ թանկ են, ու դու սիրում ես նրանց, որովհետև սիրում ես: Սիրում ես, ու վերջ: Ու երևի կլինեն մարդիկ, առանց ում դու ուղղակի քեզ չես պատկերացնում, քեզ կիսատ ու միայնակ ես զգում: Ու կան մարդիկ, ովքեր միշտ-միշտ քո մտքում են, ովքեր քո սրտում են, քո աղոթքներում: Ովքեր միշտ քո կողքին են անկախ նրանից՝ հեռու են, թե մոտ: Ու երևի մեկին, կամ մի քանիսին էլ բախտը մի քանի անգամ է ժպտացել, երևի… Նրանք այդ բոլոր խմբերում էլ տեղ ունեն, մեկում՝ քիչ, մեկում՝ շատ, մյուսում՝ ավելի շատ: Բայց երևի մարդ ինչ-որ երկար, երբեմն էլ փորձություններով լի ճանապարհ պիտի անցնի, ու հետո դառնա կարևոր մեկը: Մի օր էլ հանկարծ հասկանում ես, որ այդ մարդը քո մի մասնիկն է, հասկանում ես, որ անգամ քո ամենաանկեղծ ժպիտներն են այդ մարդու համար: Ու մի օր երևի կհիշես ամեն ինչ, ամենասկզբից… Ինքդ քեզ վրա կծիծաղես ասածդ առաջին խոսքերի համար, կհասկանաս, թե ինչպես սառն ու անտարբեր խոսքերը դարձան ամենաջերմը, կհիշես՝ ինչպես ծանոթացաք, ինչպես մտերմացաք, ու կհասկանաս, թե ինչպես առանց այդ կարևորի երևի անգամ չկարողանաս էլ ապրել, կամ գուցե ապրես, բայց ապրածդ կյանքը անգույնից էլ ավելի անգույն լինի: Երևի առանց այդ թանկի այն կարմիրը, կապույտը, դեղինն ու մյուս բոլոր վառ գույները կկորչեն կյանքիցդ, կամ ուղղակի կթաքնվեն սևի ու մոխրագույնի հետևում, երբեմն էլ քեզ կնայեն ու կծիծաղեն վրադ:
Հըը՜մմ, երևի շատ փիլիսոփայեցի: Եկեք ուղղակի կարևորենք մեր կարևորին, ամուր-ամուր բռնենք նրան ու բաց չթողնենք, պահենք մեզ մոտ: Ու եկեք սիրենք մեր կարևորին, սիրենք ամբողջ հոգով, սիրենք առանց կասկածների ու վերապահումների: Սիրենք անշահախնդիր, առանց ակնկալիքի: Ու եկեք ասենք մեր կարևորին, որ իրեն շատ ենք սիրում ու հիմարի պես չմտածենք, թե նա դրա մասին գիտի:Դե, հենց հիմա, առանց վայրկյան կորցնելու մոտեցիր, կամ զանգիր, կամ գրիր նրան, ասա, որ շա՜տ-շա՜տ ես սիրում…
Հա, ու եթե բախտդ բերել է, ու դու նրան գրկելու հնարավորություն էլ ունես, գնա, խեղդելու աստիճան ամուր գրկիր ու էլ բաց մի թող, որ չգնա: Հա՜-հա՜, բաց մի թող, թե չէ՝ կգնա: Բաց մի թող, որ չգնա…
Մարտ, 2017
17 դայջեսթ ձմեռ 2023
Տո՜, տո՜, տո՜…
-Ես Հռիփսիկ Հայրապետյանս, է՜, Խաչատրյանս…
- Տո՜, տո՜, տո՜…Այ կնի՞գ, էլի սկսեցի՞ր: 57 տարի կյանքս կերար, իմ փառավոր, թագավոր ազգանունս չէիր ուզե` չգայիր զագս:
-Է՜հ, ըշտը` էշ խելքս սեմ, էլի: Մադոս կսեր էլի, որ իսան չես, ես չլսի, ելա հետդ եկա: Համ էլ սին` խելոք տղա է, ինչ ուզեմ` կրամ ենեմ, էն էլ սպես դուս եկավ:
Ահա այսպես էլ սկսվեց իմ հարցազրույցը տատիկիս ու պապիկիս հետ: Պապիկս ամեն հարցի պատասխանը սկսում էր «տո՜, տո՜, տո՜» ասելով: Դա նրա ամենասիրելի արտահայտությունն է: Իսկ երբ խոսքը գնում է Մադո պապիկի մասին (նա տատիկիս մեծ եղբայրն է), պապիկս սկսում է ավելի մտածված արտահայտվել, որպեսզի ցույց տա, թե միևնույնն է, առավել է նրանից:
Նրանց հավերժական պայքարը հասակի մեջ է: Պապիկս ցածրահասակ մարդ է, իսկ Մադո պապին շատ բարձրահասակ: Պապիկս մեկ էլ կասի.
-Մարդ բդի իմ պես մինիատյուրնի եղնի: Չէ, բը` Մադոյի պես երկար:
Ես փորձում էի նրանց հետաքրքիր կյանքը բացահայտել, բայց հարցազրույցը սկսվեց կռվով, որը մեզ ուղեկցեց ողջ ընթացքում:
-Պապ, ի՞նչղ եղավ, որ տատիս առար:
-Դե, բալա ջան, հարուստ էին, հերը ջաղաչ ուներ, լիքը ալուր ունեին, առա:
-Տատ, ի՞նչղ եղավ, որ պապին առար:
-Բալա ջան, էման սիրուն տղա էր, առա:
Պապս հեռվից հավելեց:
-Դե սիրահարվանք, առանք:
Տատս գոռաց:
-Յա, այ տղա, եքա 80 տարեկան բիձա ես, ռոմանտիկադ բռնե՞ց: Ես քեզի չեմ սիրահարվել, եղա՞վ, եդիկ միշտ հիշե:
Դե իմ հարցազրույցը վերածվեց «սիրել եմ, չեմ սրել» վերնագրով մի կռվի: Ինչքան էլ ասեն, որ չեն սիրել, միևնույնն է, իրենց արարքները լրիվ ուրիշ բան են ցույց տալիս:
Սիրո մասին անիմաստ փիլիսոփայելու փոխարեն պատեմ մի կյանք:
Տատս ու պապս միասին են արդեն 57 տարի: Մենք տոնել ենք արծաթե հարսանիք, ոսկյա հարսանիք ու հստատ ադամանդյա հարսանիք էլ կտոնենք:
Տեսնենք` իսկական սերը որն է:
Մի անգամ տատիկենցս տան տանիքի վերանորոգման համար Վանաձորից եկել էին մի քանի երիտասարդ տղաներ, մի 20-22 տարեկան: Նրանք տատիկիս ու պապիկիս հետ շատ էին մտերմացել, բայց ինչպես պապիկս փաստում է, ավելի շատ տատիկիս: Մի անգամ պապիկս ինձ տարավ գաղտնի խորհրդակցության:
-Բալա ջան, եկե ըսման ձեռը քցել էր տատիդ ուսին, կարճ շորթիկը հագը, մե գլոխ հռհռացին: Սաղ կյանքը իմ հետս ըդման չհռհռաց:
Ես հազիվ ծիծաղս զսպեցի, որպեսզի պապիկիս չվիրավորեմ: Բա սիրում է, բա հիսունյոթ տարվա կնիկն է, բա կխանդի: Գնացի տատիկիս պատմեցի ծիծաղելով, բայց, իհարկե, չպետք է նման բան անեի: Մեկ էլ տատս զայրացավ, գնաց դուռը բացեց ու…
-Կնիգը բդի ծառից կախված եղներ, դու էլ գայիր թռնեիր-թռնեիր չհասնեիր:
Ես ինձ շատ վատ զգացի, խաբարբզիկի պես եկա ամեն ինչ խառնեցի իրար, բայց պապիկս իրավիճակը հարթեց, գրկեց տատիկիս, ու ծիծաղեցին միասին:
Այսպիսի փոխադարձ հարգանքը ու սերը արդյունք է այսքան տարվա միասին ապրած լավ ու վատ տարիների: Միասին գյուղից գյուղ տեղափոխվել, միայնակ տուն կառուցել, պահել-մեծացնել վեց երեխաներին:
Կառուցվել է թանկարժեք ժառանգություն՝ սեր, հարգանք, ընտանեկան ջերմություն, 15 թոռնիկներ, 10 ծոռնիկներ:
Հ.Գ. Ու այսօր այդ սիրելի թոռներից մեկի ծնունդն է: Շնորհավոր:
Սեպտեմբեր, 2016
Ինձ համար բարդ է
Ինձ համար բարդ է
Իմ եսը դարձել:
Հոգիս ալեկոծ
Վտանգ է առել:
Միտքս ամեն տեղ`
Քեզ հետ, առանց քեզ,
Նա միշտ կլինի
Այստեղ ու այնտեղ,
Ես միշտ կխորհեմ
Ու կմտածեմ:
Ես ինձ իմաստուն
Երբեք չեմ կարգել
Ու չեմ դարձրել
Ինձ ամենագետ…
Հասարակ մարդ եմ,
Ով կամ կսիրի,
Ով կամ կսիրվի,
Ով մթի մեջ անգամ
Դեռ լույս կտեսնի,
Ով չի հանձնվի
Ու կմաքառի,
Հոգին կազատի
Զազր ու աղարտից:
Ժպիտիս մեջ կա
Թախծոտ տխրություն,
Արցունքներիս մեջ`
Մեծ ուրախություն:
***
Գարունը բացվեց
Ու մարդկանց
Ավետիս բերեց.
-Հեյ մարդիկ, ելեք,
Վարուցանք արեք,
Ելեք, աշխարհը
Պիտի ծաղկեցնեք…
Ելեք ու այսօր
Բարին տարածեք,
Սեր սերմանեցեք:
Միշտ ուրախ եղեք,
Լցրեք հոգիներդ
Ջերմեռանդությամբ:
Աշխարհին հայտնե’ք`
Գարուն է եկել:
«Միակ չհասկանալս ցավն էր, որ կար ամեն տողի մեջ». Մերի Վարդանյան
Երևանի տարածաշրջանային N1 Պետական քոլեջի Ռեժիսուրայի բաժնի ուսանողուհի Մերի Վարդանյանը նկարահանել է դոկումենտալ ֆիլմ, որը նվիրված է 44-օրյա պատերազմում զոհված Ռաֆայել Ֆռանգուլյանին։ Ֆիլմը հանդիսատեսի դատին հանձնվեց փակ դիտմամբ` 01.28.2023-ին։ Պրեմերիային ներկա էին նաև Ռաֆայելի մարտական ընկերները։
Ֆիլմը պատմում է Ռաֆայել Ֆռանգուլյանի և նրա մահից հետո ընտանիքի կյանքի մասին։ Կյանքը մինչև 44 օրյա պատերազմը և դրանից հետո։
«Սա մեր և Ռաֆայելի ֆիլմն է, ու այս ֆիլմը ավարտ չունի, որովհետև Ռաֆայելի մասին միշտ խոսելու են»,-ասում է Մերին։
Նա նշում է, որ ֆիլմը նկարելու գաղափարը առաջացել է այն ժամանակ, երբ Ռաֆայելի մայրը պատմում էր, իսկ ինքը չէր հասկանում. «Միակ չհասկանալս ցավն էր, որը կար ամեն տողի մեջ»։
«Նկարահանման ընթացքը բավականին բարդ էր, քանի որ ամեն ինչ ես միայնակ էի անում, կապված տեխնիկական խնդիրների հետ։ Ֆիլմի նպատակն էր ներկայացնել Հերոսի ընտանիքի ապրումները նրա մահից հետո»,-ասում է Մերին:
«Ռաֆայել Ֆռանգուլյանը զոհվել է 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ին Մարտունի երկուսում, նրա հետ ընկան նաև շատ հերոսներ, ում մենք հավերժ պարտական ենք»,-եզրափակեց նա։
Ծաղկելդ իմ առավոտներին
Լուսաբացին մատներս ձգեցի դեպի արևը, աչքերս փակեցի ու արևն առա որպես համբույր: Բացեցի պատուհանս ու առաջին բարևն ասացի Տիրոջս, ինչպես մայրս է անում ամեն առավոտ: Որպես կանոն, տրորեցի աչքերս ու ինքս ինձ ասացի, որ աշխարհում ամենից թանկ պահը ևս մեկ օր լույս տեսնելն է…
Ժամանակն է նայել հայելուն ու խոստովանել, որ ամենից տաք համբույրը ճակատիս ստացածն է` ի նշան հպարտության, ու ամենից ջերմ ապրվածը… Պետք է խոստովանեմ, թե այս իրականությունում իմ բաժին հեքիաթ ստեղծելն է կարևորը, որ չունի ավարտ. ես ունեմ երեք խնձոր ընդամենը, բայց չգիտեմ ումն են դրանք…
-Ինչպես սկսում ես օրդ, այնպես էլ պետք է շարունակես,- ասաց մի աղջիկ` նայելով ծաղկած հայելուն:
Ու երբ երկինքը կգրկի իր բաժին լուսինը, ես կնստեմ աթոռին ու աշխարհին կմատուցեմ օրվա բերքը, ասելով, թե այսօրվա բերքն առողջ է եղել…
Վերջում մոռացա… Այնժամ, երբ ծաղիկները վարսեր էին թվում, ու աստղերն էլ ծածկում էին ուսերս, քամին օրորում էր վարագույրս. երազն ավարտվել է, լուսաբաց է հիմա…
***
Եթե ինձ մեկ ժամով համարեմ հեքիաթասաց, ապա ամենափոքր մարդուկի ականջին կշշնջամ, որ այս կյանք հայտնված ցանկացած արև դառնում է երկրինը, բայց օրերից մի օր ծնունդը հաստատում է երկնքի այն միակի մեջ:
Երբ օրը նոր է բացվում, մենք արագ-արագ սկսում ենք վազել այս սենյակից այն սենյակը: Մեկը նախաճաշն է պատրաստում, մյուսը սանրում է երազներից խառնված գանգուրները, իսկ երրորդը…
Մենք ամբողջ օրվա ընթացքում վազում ենք, երբեմն հանգստանալով մեզ խրախուսում: Իսկ ո՞վ պետք է մեր փոխարեն հասկանա այն, թե ինչու ենք հայտնվել աշխարհում, չէ՞ որ յուրաքանչյուրս առաքելություն ունենք, պտուղ ունենք քաղելու: Հաճախ եմ լսել, որ կյանքդ ավարտին հասնելու ժամանակ ինքդ քեզ պիտի հարցնես, թե ինչ տվեցիր աշխարհին: Ասեմ, որ շատ սխալ ժամանակ են գտել մարդիկ դա իրենց հարցնելու համար, չէ՞ որ շատերը հասկանում են, որ պարզապես ոչինչ ո‘չ թողնում են, ո‘չ էլ տանում: Կուզեի մարդկանց սովորեցնեին այդ հարցն իրենց տալ ամեն օր, որ պակասությունը լցնել ցանկանային:
Օրվա վերջում պիտի հավաքես այդ օրվա քո ապրածը, ծանր ու թեթև անես, գուցե հաճախ բարկանաս քեզ վրա: Շատ սիրում եմ այն մարդկանց տեսակը, որ կարողանում են իրենց թերի արված գործերի կամ կիսատ ասված խոսքերի համար քննադատ դառնալ:
Ամեն գիշեր, երբ պատրաստվում ես ամուր փակել աչքերդ, պիտի հիշես մի բան, որ դու շնորհակալ ես աշխարհին ու պատրաստ ես դառնալ այն մեկը, որն արժանի է օգտվել դրախտի բարիքից…
գիշեր է
***
գիշեր է,
կանգնած ես
պատուհանի դիմաց.
աչքերիդ առաջ
մեռնում է երեկը`
անձայն գոռալով,
ոռնալով
ցավի
ու
կյանքի համար։
աչքերիդ առաջ
դողում է ներկան`
տոկուն թմրությամբ,
վերջին ցոլքի պես
պարզ,
հանդարտ։
միայն թե`
չկա վաղը,
չքացած ու ցմքած է այն,
կամ կգա,
կամ սոթ կտա,
կընկնի սառած ասֆալտին,
ինչպես թռչունը այլ ուղի բռնած,
որ փետրաթափ եղավ։
ու կսատկի,
կսատկի
ձմռան վերջին օրը`
լուսաբացը
չտեսած։
Կոտրելով կարծրատիպեր. Աղաբաբյան քույրերի պայքարի ուղին
«Մարդկանց համար խորթ էր, որ նման խնդիրներ ունեցողները կարող են բարձրագույն կրթություն ստանալ։ Համալսարանում մեզ թերահավատորեն էին մոտենում, սակայն մենք ապացուցեցինք հակառակը»,- ասում է Սյուզաննա Աղաբաբյանը։
Սյուզաննա և Ռուզաննա Աղաբաբյան քույրերը Տավուշի մարզի Կողբ բնակավայրից են։ Երեք տարեկանում երկվորյակ քույրերը ձեռք են բերել ֆիզիկական հաշմանդամություն, հենաշարժողական համակարգի խնդիրներ, սակայն չեն դադարել առաջ շարժվել. դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել են համալսարան, ստացել բարձրագույն կրթություն։
Քույրերի առավոտը, ինչպես իրենք են նշում, սկսվում է «մյուս մարդկանց նման». շտապում են աշխատանքի։ Սյուզաննա եւ Ռուզաննա քույրերն աշխատում են «Հույսի կամուրջ» հասարակական կազմակերպությունում։
Այն հարցին՝ բարդ չէ՞ աշխատել հաշմանդամություն ունեցող երեխաների հետ, Սյուզաննան պատասխանում է. «Ոչ, ինքս ունենալով հաշմանդամություն, միշտ ցանկացել եմ աշխատել նման խնդիրներ ունեցող երեխաների հետ. լավագույնս կարող եմ հասկանալ նրանց, նրանց հաջողություններն ու դժվարությունները, բարձրաձայնել խնդիրները»։
Քույրերին գրեթե միշտ կարելի է միասին հանդիպել, հաճախ իրենց հոր՝ Գագիկ Աղաբաբյանի ուղեկցությամբ։ Ռուզաննան ասում է, որ մի անգամ առանց ծնողների ուղեկցության որոշել են հարևանին այցելել, և իրենց համարձակության, իրար օգնելու շնորհիվ կարողացել են հաղթահարել թեև կարճ, բայց ոչ այդքան դյուրին ճանապարհը։
Քույրերը նշում են, որ իրենք այդքան ուժեղ չէին լինի, եթե չլիներ իրենց ծնողների աջակցությունը. «Հայրս միշտ ասում էր` չմտածեք, որ ինչ-որ մեկը ձեզանից բարձր է, դուք բոլորի հետ հավասար եք, չփորձեք ձեզ տարբերակել ուրիշներից։ Երբ պարզվել է, որ մենք ունենք մանկական ուղեղային կաթված, բժիշկներն ասել են` այս երեխաները ոչ կարող են խոսել, ոչ շարժվել, ոչ հասկանալ, բայց ծնողներիս աջակցության և հավատքի շնորհիվ մենք շատ ավելի կայացած ենք, քան ուրիշները»,-հավելում է Սյուզաննան։
Խոսելով հասարակության մեջ իրենց դերը գտնելու, ինչպես նաև հաշմանդամություն ունեցող անձանց դժվարությունների մասին, Սյուզաննան ասում է, որ ցանկացել են կրթություն ստանալ, ստացել են, ցանկացել են աշխատել, հիմա աշխատում են, բայց պայքարել միշտ է պետք։ «Կարծում եմ` մենք բացառություն չենք, և ցանկացած մարդու մոտ էլ պայքարի շրջանը միշտ էլ կա. կապ չունի՝ հաշմանդամություն ունի, թե՝ ոչ, մարդ պետք է իր կյանքի ուղին ինքը իրենով, իր դժվարությունները հաղթահարելով առաջ գնա»։
Զուգահեռաբար նշում են նաև հաշմանդամություն ունեցող անձանց հանդիպող խոչընդոտների մասին, որոնցից մեկն էլ շրջապատող անմատչելիությունն է. թեքահարթակների, ճանապարհներին բազրիքների, բռնակների բացակայությունը, որոնք նախատեսված կլինեին ոչ միայն հաշմանդամություն ունեցող անձանց, այլև երեխաների և տարեցների համար։ «Մանկության տարիներին դեպքեր են եղել, որ աստիճանները բռնակ չունենալու պատճառով նստած ենք բարձրացել։ Բարձրանալու ժամանակ մեզ ոչ թե տառապանքն էր համակում, այլ ուրախանում էինք, որ առանձնահատուկ ձև ունենք բարձրանալու»,- հավելում է քույրերից Ռուզաննան։
Աշխատանքին զուգահեռ քույրերը նաև ազատ ժամերին ստեղծագործում են, իսկ վերջին տարիներին հոր հետ հիմնադրել են ընտանեկան բիզնես. զբաղվում են գինու արտադրությամբ։ Քույրերից յուրաքանչյուրը բիզնեսում իր դերն ունի։ Սյուզաննան զբաղվում է թղթաբանական հարցերով, Ռուզաննան` ընկերության մարքեթինգի և սոցիալական էջերի վարման աշխատանքներով։
Հ.Գ. Զրույցի վերջում քույրերին խնդրում եմ իրենց խորհուրդը հղել դժվարություններ և խնդիրներ ունեցող անձանց։
Սյուզաննա Աղաբաբյան.
«Կյանքում երբեք չընկճվել, յուրաքանչյուր իրավիճակում, անկախ կարողություններից, հնարավորություններից առաջ գնալ, երբեք չբողոքել, անցյալը չհիշել, անցյալի վրա չհիմնվել։ Եթե անցյալի վրա հիմնվելով ապրենք, կկորցնենք ապրելու մեր տեսլականը, անցյալը վերհիշելու փոխարեն պետք է առաջ գնալ, պայքարել սեփական իրավունքների, նպատակների և երազանքների համար»։
Ռուզաննա Աղաբաբյան.
«Քո կյանքի ճանապարհը դու ես անցնում, և ուրիշի կյանքի փորձը քոնը չէ։ Պետք է անցնես այդ ճանապարհը, որ գտնես կյանքի բանալին և բոլոր հարցերի պատասխանները։ Կարևորը պայքարելն ու քո ուժերին հավատալն է»։