Հարցումն անցկացվում է Հրազդանի դպրոցներում, որտեղ պատանիները հույսով սպասում են բարեփոխումների: Մենք բարեփոխումները սկսում ենք մեր դպրոցից, մեր տեսակետներով և առաջարկներով:
-Ի՞նչը կփոխեիք ուսումնական ծրագրերի մեջ և առհասարակ, դպրոցական համակարգում:
-12-րդ դասարանի երկրորդ կիսամյակի քննությունները (Աննա Խաչատրյան, 17տ., 11-րդ դասարան):
-Կա՛մ ամեն ինչ, կա՛մ ոչ մի բան (Դավիթ Ալավերդյան, 17տ., 11-րդ դասարան):
-Ոչ մի բան (Պետրոս Հովհաննիսյան, 17տ. 11-րդ դասարան):
-Դասապրոցեսը՝ դասերը անցկացնելու ձևը (Մարգարիտա Հովհաննիսյան, 17տ., 11-րդ դասարան):
-Դպրոցում համազգեստ կմտցնեի, որ ամեն օր չմտածեմ՝ ինչ պիտի հագնեմ (Լիլյա Հակոբջանյան, 16տ., 10-րդ դասարան):
-Ռազմագիտության ժամին աղջիկներին առաջին բուժօգնություն կհանձնարարեի սովորեն, զենքի կառուցվածքը մեզ պետք չէ (Լիլիթ Ստեփանյան, 16տ., 11-րդ դասարան):
- Ձմռանը ֆիզկուլտուրայի ժամերին դահուկ, չմուշկ քշել կսովորեցնեի երեխաներին, արտադասարանական պարապմունքներ կմտցնեի (Վերգինե Սարգսյան,17տ.,11-րդ դասարան):
-Ավագ դպրոցը կհանեի, որ երեխաները ուրիշ դպրոցներից չհավաքվեն մի տեղ (Արծվիկ Երեմյան, 54տ., ուսուցչուհի):
-Դպրոցում բանավոր քննություն չլինի (Նարեկ Բաբայան, 16տ.,10-րդ դասարան):
-Դպրոցում համաշխարհային գրականություն կմտցնեի, կյանքին պատրաստող դասեր կտայի երեխաներին (Վիկտորիա Աբաղյան, 44տ., ուսուցչուհի):
-Գնահատման համակարգը 5 միավորանոց կդարձնեի, ավելի հեշտ կլիներ համ մեր, համ ուսուցիչների համար (Անի Հովհաննիսյան, 18տ., 11-րդ դասարան):
-Երեխաներին անտեղի վիրավորող դասատուներին կհեռացնեի: Դպրոցներին կտրամադրեի ավտոբուսներ, որովհետև շատ երեխաներ կան, ովքեր շատ երկար ճանապարհ են կտրում անցնում, որ հասնեն դպրոց (Սոնա Մարտիրոսյան, 17տ., 11-րդ դասարան):
-Դպրոցական համակարգում ոչ մի բան, բայց դպրոցում պատերը կփոխեի (Լևոն Մանուկյան, 16տ., 10-րդ դասարան):
-Ով ինչ առարկա ցանկանում է՝ թող դրանք սովորի, ոչ թե բոլորը (Մելինե Մարտիրոսյան, 17տ., 11-րդ դասարան):
-Ամեն առարկայից երկու դասագիրք կտայի երեխաներին, որ մեկը թողեին դպրոցում, մեկը՝ տանը (Շուշան Ստեփանյան, 17տ., 2-րդ կուրս):
-Դասամիջոցները 10 րոպե, երկար դասամիջոցը՝ 20, իսկ դասաժամը 35 րոպե կսարքեի (Գոհար Հարությունյան,17տ., 11-րդ դասարան):
-Դպրոցը կսարքեի 11 ամյա, բուհերն էլ անվճար (Անժելա Սարգսյան, 18տ., 12-րդ դասարան):
-Դպրոցների գրադարանների գրքերի պաշարը շատ քիչ է, կշատացնեի (Վերգինե Ստեփանյան, 15տ., 9-րդ դասարան):
-Ավագ դպրոցը կհանեի, որովհետև չի տալիս այն գիտելիքը, որով ես կարողանամ համալսարան ընդունվել առանց մասնավոր պարապելու: Երեք տարի 7-րդ, 8-րդ, 9-րդ դասարանների առարկաների կրկնությամբ ենք զբաղված (Ալիսա Մկրտչյան,17տ., 11-րդ դասարան):
Միասնական քննությունների թեստային կառուցվածքի ու շտեմարանների վերաբերյալ միշտ եղել են բողոքներ ու քննադատություններ։ Այս թեմայի շուրջ զրուցեցինք Եղեգնաձորի ավագ դպրոցի աշակերտ, դիմորդ Մանե Բաբաջանյանի հետ։
-Որո՞նք են շտեմարանների դրական և բացասական կողմերը։
-Շտեմարանների դրական կողմն այն է, որ քննության ժամանակ հարցերը սպասելի են, որովհետև դրանք շտեմարանի հարցերից են։ Իսկ դա օգտակար է նրանով, որ անհասկանալի բաներն էլ արդեն պարզաբանված են։ Բացասական կողմերից մեկն այն է, որ հաճախ հարցերը կազմված են լինում ոչ հստակ, հետևաբար, ճիշտ պատասխանը գտնելը բարդանում է։ Լինում են դեպքեր, որ պատասխանի տարբերակների մեջ լինում են բառեր, որոնք օրինակ, և՛ շաղկապ են, և՛ վերաբերական, ու սովորողին կարող է շփոթության մեջ գցել, թե այդ դեպքում այդ բառը որպես ինչ դիտարկել։
-Ինչպիսի՞ ազդեցություն են ունենում շտեմարանները աշակերտի վերլուծական մտածողության վրա։
-Շտեմարանների ազդեցությունը հիմնականում բացասական է։ Երեխան սովորում է առանց տրամաբանելու ու շատ դեպքերում առանց հասկանալու ստանդարտ պատասխաններ է անգիր անում։ Մեր խմբի երեխաներից մեկը գիտեր, որ Խորենացու «Թեպետ և եմք ածու փոքր» հատվածը վեց նախադասությունից է բաղկացած։ Բայց ոչ նախադասություններն էր հասկանում, ոչ էլ դրանց բովանդակությունը։
-Ինչքա՞ն ժամանակ է պետք աշակերտին շտեմարանով կրկնություն անելու համար` քննություններին ընդառաջ:
-Հստակ ժամանակ դժվար է նշել, կարծում եմ, կախված է երեխայի ընդունակություններից։ Եթե նորմալ պարապում ես, 3-4 օրն էլ բավական է։
-Շտեմարանների գների հետ կապված ի՞նչ կասեք։
-Շտեմարանների գների հետ կապված բողոքները առաջ են գալիս, երբ լինում են նոր հրատարակություններ, ու աշակերտը ստիպված է լինում նույն տարում և՛ նախորդ տարվանը գնել, և՛ նոր հրատարակվածը։ Սա ոչ բոլորին է հասանելի լինում։
-Նախկինում ընդունելության քննությունների ձևն այլ է եղել, որ տարբերակն եք նախընտրում Դուք։
-Անկեղծ ասած, ինձ համար ավելի նախընտրելի են առանց շտեմարանների քննությունները, որովհետև այդպես ավելի ռեալ կարելի է գնահատել աշակերտի գիտելիքները և այն պոտենցիալը, որը նա ունի: Թե չէ այսպես բոլորն անգիր արած պատասխաններով գնում են քննության ու շատ դեպքերում մի քանի օր հետո ամբողջը մոռանում են, որովհետև հիմքը ամուր չէ։
Այսպիսով` շտեմարանները և միասնական քննությունների թեստային համակարգը ամբողջությամբ չեն ստուգում դիմորդի գիտելիքները, դրանք մեծամասամբ հիմնված են ոչ թե տրամաբանության ու ինտելեկտի, այլ հիշողության վրա։
Մի քանի օրից քննություններ են: Մաղթում ենք բոլոր դիմորդներին հաջողություններ, և հուսանք, կրթական բարեփոխումները այս անգամ չեն շրջանցի քննական համակարգը:
Ես Բեգլարյան Դիանան եմ, 13 տարեկան, Իջևան քաղաքից։ Խնամվում եմ Դիլիջանի երեխաների խնամքի և պաշտպանության գիշերօթիկ հաստատությունում, սովորում եմ Դիլիջանի թիվ 6 հիմնական դպրոցում։ Փոխադրվել եմ 9-րդ դասարան։
Դիլիջանի հեքիաթային բնության մի անկյունում 1961թ. իր դռները բացեց N19 առողջարանային գիշերօթիկ դպրոցը: Կարճ ժամանակում այն դարձավ Հայաստանի ճանաչված գիշերօթիկներց մեկը: Այստեղ իրենց կրթությունն ու բուժումն են ստացել հանրապետության տարբեր մարզերի բազմաթիվ երեխաներ: Հետագայում գիշերօթիկ դպրոցը դարձավ հատուկ դպրոց, այնուհետև 2007 թվականից՝ երեխաների խնամքի և պաշտպանության գիշերօթիկ հաստատություն:
Ես այս հաստատություն եմ ընդունվել 3 տարեկանից։ Որոշ պայմաններից ելնելով՝ մայրս բացակայում էր, ուստի ես և մեծ քույրս հայտնվեցինք այստեղ։ Առաջին իսկ օրվանից մենք շրջապատվեցինք ջերմությամբ և հոգատարությամբ։ Ողջ անձնակազմը փոխարինեց իմ ընտանիքին և բարեկամներին։ Այստեղ ես խնամվում եմ մինչև օրս։ Հիմա մայրիկիս հետ մեր կապը ամուր է, արձակուրդներին տոնական օրերին ես գտնվում եմ մորս մոտ, ինքն էլ է այցելում հաստատություն։ Սակայն նա իր ստացած ցածր աշխատավարձով չի կարող ինձ վերադարձնել ընտանիք։ Ես երազում եմ սովորել Դիլիջանի պետական քոլեջում։
Օրերս Իջևանի սոցիալական ծառայության աշխատակիցները մայրիկիս զգուշացրել են, որ մեր հաստատությունը սեպտեմբերից այլևս չի գործելու, և առաջարկել են, որ ինձ տանեն խնամատար ընտանիք։ Բայց մեզ համար դա բացառվում է։ Ես շատ եմ սիրում այս հաստատությունը: Ավելի լավ է շատ խղճուկ ու աղքատ պայմաններում ապրեմ մորս հետ, եթե այն փակվի, քան ուրիշի ընտանիքում։ Մեր հաստատությունում խնամվում են մոտ 100 երեխա տարբեր մարզերից։ Նրանցից շատերը շատ ավելի վատ պայմաններում են ապրում՝ խիստ անապահով են, ծնողազուրկ, անտուն․․․
Մի՞թե մեր ճակատագիրն այսպես էլ ոչ մեկին չի անհանգստացնում, հաստատությունը կփակվի, և մենք կհայտնվենք փողոցում։ Շատերը կրթությունից դուրս կմնան։
Ես և հաստատության սաները մեծ հույսեր ենք կազմում նորանշանակ նախարար տիկին Մանե Թանդիլյանի հետ և խնդրում ենք վերանայել նախորդ որոշումը։
Բարև ձեզ, հարգելի պարոն Վարչապետ:
Գիտեմ, որ շատ զբաղված եք և ամեն օր ստանում եք նամակներ, բայց հույս ունեմ, որ կկարդաք: Ուզում եմ ձեզ պատմել այն խնդրի մասին, որը ինձ է անհանգստացնում, և որի հետ գրեթե բոլորս առնչվում ենք: Խոսքը գնում է թափառական շների մասին: «Յունիգրաֆ» ընկերությունը ոչնչացնում է նրանց:
Մեր բակում կար մի շուն: Առաջին անգամ, երբ եկել էր մեր բակ, շատ սոված էր և փորձում էր կեր հայթայթել: Նա շատ ակտիվ էր, մարդամոտ, և բոլորին խնդրում էր, որ իրեն սիրեն և իր հետ խաղան: Երեխաներից մեկը առաջարեց անունը դնենք Գռաֆ, բոլորը համաձայնվեցին:
Որոշեցինք, որ շան համար փոքրիկ տնակ է հարկավոր, և երեխաներից մեկի հայրը առաջարկեց ավտոտնակից վերցնել իրենց շան հին տնակը, որը արդեն երկար ժամանակ է՝ չէին օգտագործում: Այդ տնակը վերցնելուց հետո, այնտեղ կեր և ջուր դրեցինք, նույնիսկ գրաֆիկ կազմեցինք, թե ով որ օրն է իրեն կեր բերելու:
Մի օր տանից դուրս եկանք և նկատեցինք, որ Գռաֆը չկա: Կարծեցինք, որ բակով է շրջում և շուտով կվերադառնա: Արդեն երեկո էր, իսկ նա չկար: Բոլորս սկսեցինք փնտրել: Շուրջ մեկ ժամ փնտրեցինք, իսկ հետո դուրս եկավ մեր հարևանը և ասաց, որ տեսել է, թե ինչպես են շանը տարել, և այդ օրվանից ոչ ոք Գռաֆին չի տեսել: Մեզ համար դա շատ մեծ հարված էր, որովհետև «Յունիգրաֆը», որ տանում է, անպայման ոչնչացնում է շներին: Ուրեմն մեր սիրելի շունն այլևս չկա…
Կարելի է ավելի խելամիտ գտնվել, քանի որ ուղղակի ոչնչացնելով ոչ մի հարց չես լուծի: Ես առաջարկում եմ նրանց համար բացել կացարաններ,և բոլորը, ովքեր ցանկանում են շուն պահել, հենց այդ կացարաններից որդեգրեն: Շները կունենան սիրող ընտանիք և հավատացեք, շատ երախտապարտ կլինեն:
Միգուցե շատերին, ինչպես օրինակ, ընկերուհուս, զարմացնի այն փաստը, որ ես սիրում եմ անձրևը, և երբ այն գալիս է, աշխատում եմ ոչ թե փախչել, այլ մնալ անձրևի տակ: Երբ ընկերուհուս հետ որոշեցինք դուրս իջնել, այդ ժամանակ անձրև չէր գալիս, սակայն մի փոքր զբոսնելուց հետո նկատեցինք, որ անձրև է գալիս և սկսում է ուժեղանալ: Որոշեցինք տուն վերադառնալ, և միմյանց հրաժեշտ տալով, գնացինք տուն: Սակայն ճանապարհին ես շատ դանդաղ էի քայլում, քանի որ հորդառատ անձրև չէր:
Ես մտածում էի, և ինձ ոչ ոք չէր խանգարում: Նայում էի, թե ինչպես են շատերը արագ տուն վազում, որպեսզի չթրջվեն և նույնը ինձ էին հորդորում: Բայց ես քայլերս ավելի էի դանդաղեցնում: Անգամ եթե տանը լինեմ, և այդ ժամանակ անձրև գա, արագ վազում եմ պատուհանի մոտ և չեմ հեռանում այնքան, մինչև չի դադարում: Եվ երբ դադարում է անձրևը, առաջին բանը, որ անում եմ, արագ բացում եմ պատուհանը և շնչում անձրևից հետո թարմ օդը:
Տատիկս պատմում էր, որ երբ անձրև էր գալիս, և բակի երեխաները առանց ծնողների կանչելու արագ տուն էին բարձրանում, ես մնում էի դրսում և տուն էի բարձրանում միայն տատիկիս համառ կանչերից հետո: Հիշում եմ, թե պատուհանից ամեն անգամ ինչ էր գոռում.
-Մենակ դու ես, է, էլի դրսում մնացել: Տուն արի: Եթե հիվանդացար, ինձնից չնեղանաս:
Տատիկիս մտածմունքը մեկն էր. ես չհիվանդանամ: Սակայն այն օրը, երբ ես մենակ քայլում էի դադաղ տեղացող անձրևի տակ, մտածում էի, որ տատիկս չէր բարկանա, քանի, որ մեղմ անձրև էր: Բայց երբ անձրևը սաստկացավ, անկախ ինձնից նայեցի մեր պատուհանին: Ինձ թվում էր, թե տատիկս կրկին բարկանալու է և հորդորելու, որ արագ տուն գնամ: Բայց այս անգամ նա ինձ չէր կարող կանչել…
Հիմա ինձ համար անհանգստացող տատս այլևս չկա: Բայց գլխումս տատիկիս ձայնն էր. «Եթե հիվանդացար, ինձնից չնեղանաս»…
Քայլերս արագացրեցի: Մնաս բարով, անձրև:
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Հովնան Բաղդասարյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Ժպիտներ, արցունքներ, լիքը ծաղիկներ, որոնք ուղեկցում են յուրաքանչյուր շրջանավարտի Վերջին զանգի արարողության ժամանակ: 2018թ-ը նման չէր նախորդներին, նրա համար, որ այս տարի ես էլ ավարտեցի դպրոցը: Տատս ասում է` Նիկոլի թվի առաջին շրջանավարտներն ենք, ինչ-որ խորհրդանշական բնույթ ունի…
Կառավարական առանձնատանը մեզ` սահմանապահ գյուղերի շրջանավարտներիս, ընդունեց ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Հետաքրքիր էր մոտիկից տեսնել այն տեղը, ուր ժամանակ առ ժամանակ ապրել էին երկրի գլխավոր դեմքերը: Մեզ համար հատուկ ավարտական խնջույք էր կազմակերպվել` սիրով, մեծ ջերմությամբ ու հատուկ ուշադրությամբ: Շատ մեծ ոգևորություն կար շրջանավարտների աչքերում, որովհետև նման ուշադրության դեռ ոչ ոք նման ձևով ու նման պայմաններում մեզ չէր արժանացրել:
Ընթացքից մեզ միացավ Նիկոլ Փաշինյանը, շնորհավորեց մեզ, մի քիչ պատմեց հետոյի մասին, խոստացավ` քիչ խոսել, բայց այնքան էլ չստացվեց… ՀԱՄԲԵՐԱՏԱՐ նկարվեց բոլորիս հետ, լսեց դժգոհությունները, պատասխանեց աշակերտների տված հարցերին, ոմանք էլ նկարներով ինչ-որ բաներ հիշեցրին, ենթադրեմ` միասին «քայլել էին»: Շատ անմիջական կերպով նստեց մեզ հետ ճաշի: Հետաքրքիր էր, երևի վարչապետը այդքան անմիջական չպետք է լինի, կամ գուցե ես սովոր չեմ նման բան տեսնելու:
Հա, մի բան էլ պատմեմ` շարունակեք զարմանալ: Շրջանավարտներից մեկը ինձ ասաց` սեղան հավաքելու ամենահաճելի պահը էն ա, որ Սփյուռքի նախարարի հետ ես հավաքում: Ճիշտն ասեմ, երեկոյի ընթացքում չտեսա նախարարին, շատ մարդիկ կային, բայց դժվար չէր չհավատալը, այսքանը տեսնելուց հետո:
Լուսանկարը՝ Իրինա Բադալյանի
Վերջում` ավանդական սելֆի, երևի արդեն տեսած կլինեք, այս քանի օրը համացանցում հայտնի դարձավ: Պարոն Փաշինյանը, հենց մեր կողքից գրառում կատարեց ֆեյսբուքյան իր էջում. «Կառավարական առանձնատանը հյուրընկալել ենք Տավուշի, Գեղարքունիքի, Վայոց ձորի սահմանամերձ… (սպասում է) ասացի` պարոն Փաշինյան, երևի ճիշտ կլինի գրել սահմանապահ, ջնջեց շարունակելով` սահմանապահ գյուղերի շրջանավարտներին: Շնորհավոր վերջին զանգ»…
Հ . Գ. Հա, ի դեպ, չեմ ասի Նիկոլ Փաշինյանի հեռախոսի ծածկագիրը, խորհրդանշական է…
Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
Լսել եք, չէ՞, Լոռու ՍՄԱՐԹ կենտրոնի մասին, որը գտնվում է Դեբեդ-Դսեղ գյուղերի խաչմերուկում։ Հրաշք միջավայր, հրաշք վայր, ամբողջը՝ ՀՐԱՇՔ։ Այնքան ոգևորված եմ ուզում խոսել մեր ՍՄԱՐԹ-ի մասին, որ հաճախ բառերն եմ խառնում, բայց ուզում եմ, որ շատերը իմանան, թե ինչ ունենք մենք։
ՍՄԱՐԹ կենտրոնը հնարավորություն է տալիս գյուղաբնակ բնակիչներին սովորելու, ի դեպ՝ ոչ միայն երիտասարդ,այստեղ կարող են սովորել նաև մեծահասակները։ ՍՄԱՐԹ-ի թիրախային բնակչությունը՝ 5 համայնք 2018 թվականին, իսկ 2019-ին՝ 12: ՍՄԱՐԹ կենտրոնը կարող է ծառայել օրական 250 մարդու համար։
Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
ՍՄԱՐԹ-ը Թումո չէ, ՍՄԱՐԹ-ում ՏՏ-ները օգտագործվում են որպես միջոց։ Բաց է բոլորի համար և անվճար։ ՍՄԱՐԹ-իս մասին այսքանը։ Մայիսի 27-ի բացման միջոցառմանը շատ էին սպասել, շատ-շատ, թե՛ ՔՈԱՖ-ի աշխատակիցները, թե՛ կամավորները, թե՛ պարզապես այն մարդիկ, որոնք սովորելու են այնտեղ։ ՍՄԱՐԹ-ի բացմանը մոտավորապես 70 կամավորներ էինք, ու ձեռք բերեցինք բավական շատ ընկերներ։ Կողքի համայնքների երիտասարդներին ճանաչելու, ընկերանալու ու հարազատանալու հնարավորություն է տալիս թե՛ ՍՄԱՐԹ-ը, թե՛ COAF-ը։ Ու յուրաքանչյուր կամավոր ուներ իր պարտականությունը, այնքան մեծ ու համախմբված թիմային աշխատանք էր, որ ևս մեկ անգամ շնորհակալություն եմ ուզում հայտնել։ Ուզում եմ բոլորիս շնորհավորել ՍՄԱՐԹ-ի բացման առիթով ու յուրաքանչյուրիս մաղթել ՍՄԱՐԹ-ում հնարավորինս ՍՄԱՐԹ լինել։
#ՄարդըՍՄԱՐԹլինի
#Դբա_Սմարթ
Սյուզաննա Խառատյան
***
Մայիսի 27-ին Լոռու մարզի Դեբեդ գյուղի տարածքում բացվեց իր տեսակի մեջ դեռևս միակ COAF SMART կենտրոնը: Կենտրոնը նախատեսված է դրան մոտ ընկած գյուղերի բոլոր բնակիչների համար, բայց հիմնական թիրախային խումբը հանդիսանում են 3-35 տարեկանները: 2018-ի դրությամբ այդ համայնքները կլինեն 5-ը, հաջորդ տարի աշխարհագրությունը կընդլայնվի մինչև 12 համայնք:
Նախատեսվում են առաջիկայում նմանատիպ կենտրոններ ստեղծել ՀՀ բոլոր մարզերում:
COAF SMART կենտրոնը Հայաստանի Մանուկներ հիմնադրամի SMART նախաձեռնության մասն է կազմում: Հիմնադրամը իր գործունեությունը սկսել է ծավալել 2004 թվականին Արմավիրի մարզի Քարակերտ համայնքից: Իրենց աշխատանքները շարունակելով Արմավիրի նաև այլ գյուղական համայնքներում` վերջին տարիներին սկսել են նաև գործունեություն ծավալել Լոռիում: Կենտրոնի կառուցման նպատակը գյուղական համայնքների բնակիչների հետ աշխատանքը ավելի արդյունավետ և համակարգված դարձնելն է, միևնույն ժամանակ, մարդկանց այնպիսի կրթություն տալը, որի հնարավորությունը մինչ այժմ չեն ունեցել:
Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
Կառույցի ճարտարապետը լիբանանահայ Փոլ Գալուստյանն է, որի նախագծով շինությունը բաժանվում է երեք թևերի, կենտրոնում չորս պարող պատերն են, որոնք հանդիսանում են նաև հիմնասյուներ, մուտքից ձախ 150-200 մարդկանց համար նախատեսված ամֆիթատրոնը, իսկ պատերին փոխարինող պատուհանները կառույցը ներդաշնակեցնում են Լոռվա փարթամ բնության հետ
Տարածքում շինարարական աշխատանքները դեռևս ավարտված չեն, քանի որ SMART կենտրոնը միայն նույնանուն ավանի մասն է կազմում: Ավանի տարածքը իր մեջ արդեն իսկ ներառում է հյուրատուն `12 սենյակներով`նախատեսված բարերարների, հյուրերի, այցելող մասնագետների համար: Առաջիկայում նախատեսվող կառույցների թվում է ճեմուղին, սպորտային օժանդակ կառույցները, լողավազանը և այլն:
Կենտրոնի դասընթացները իրենց մեջ ներառում են ռոբոտիկա, բլոկչեյն, ծրագրավորում, անգլերեն, պար և երաժշտություն, գյուղատնտեսություն, արվեստ, մանկական զարգացում, մեդիա գրագիտություն, առողջապահություն, տնտեսական զարգացում, տուրիզմ և այլն:
Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
Կենտրոնի բացման միջոցառմանը ներկա էին մշակույթի, առողջապահության, կրթության և գիտության , աշխատանքի և սոցիալական հարցերի, տարածքային կառավարման և զարգացման նախարարները, կենտրոնի ստեղծմանը մեծապես նպաստած բարերարները, շահառու համայնքի համայնքապետերը և դպրոցների տնօրենները: Հյուրերը նախ ծանոթացան կենտրոնի հնարավորություններին, ներկա գտնվեցին ռոբոտաշինության դասի, բանավեճի խաղի, դիտեցին կարճամետրաժ ֆիլմեր COAF-ի գործունեության և Կենտրոնի ստեղծման պատմության մասին, ունեցան շրջայցեր շինության ողջ տարածքում: Միջոցառման երկրորդ մասում ելույթ ունեցավ ամերիկահայ գործարար և COAF-ի հիմնադիր Գարո Արմենը` շնորհակալություն հայտնելով բոլոր հյուրերին`ներկա գտնվելու, բարերարներին `իրենց օժանդակելու համար, այնուհետև ելույթ ունեցան հիմնադրամի կողմից ֆինանսավորվող ծրագրերին մասնակցած երեխաներ, ովքեր պատմեցին իրենց կյանքում հիմնադրամի ունեցած դերի մասին:
Կենտրոնի բոլոր դասընթացները անվճար են:
Թե’ հյուրերը, թե’ բարերարները և թե’ շահառու համայնքների բնակիչները մեծ հույսեր ունեն` կապված այս կենտրոնի հետ, որպես նոր սերունդ կրթող և գյուղաբնակների կյանքը ավելի լավը դարձնող նախաձեռնության:
Անի Ղուլինյան