Այսօր շատ մարդիկ բողոքում են լեզվից ու ոճից, որով գրում են ժամանակակիցները: Ուզում են ամեն ինչը կաղապարված լինի: Ես որ իմաստը չեմ հասկանում: Սովորական, ճռճռան, իրենց համն ու հոտը կորցրած բառերը մեր կյանքում էլ տեղ չունեն:

Հա՛, դասականներից շատերը ընտիր են գրել, ու մինչև հիմա էլ իրենց գործերը ընթերցվում են, բայց դե, մի քիչ առաջ շարժվելը չէր խանգարի:
Ես հայոց լեզուն պաշտում եմ ու աղավաղելու պատճառ ու ցանկություն չունեմ: Բայց կան մարդիկ, որ, դեմ լինելով մերօրյա գրողներից շատերի գրելաոճին ու լեզվին, կարող են հանգիստ բակում «պըպզող քյարթուին» ու բամբասկոտ կնոջն էլ գրագետ ու մաքուր հայերենով խոսացող դարձնել:

Չեմ գրում գրագետ ու համալսարան ավարտած դարձնել, որովհետև մեր շրջապատում նման մարդիկ շատ են:
Ավարտում են, դիպլոմը «խփում են թևների տակ» կամ, լավագույն դեպքում, օժիտի մաս սարքում ու քաշվում մի կողմ: Շատերը չեն էլ ավարտում. բա «լավ» տղերքի ընտրյալներ են. ի՜նչ համալսարան, ի՜նչ մասնագիտություն:

Մենակ` տու՛ն, լվա՛ցք, մաքրությու՛ն…
Շարքի վերջում մի 4-5 տարի «լռվողներին» ու բլոտ խաղացողներին անգամ կարմիր դիպլոմը չի փրկի:
Համալսարան ավարտելը դեռ կիրթ լինելու երաշխիք չէ: Բայց դե սա արդեն ուրիշ թեմա է: Ասածս էն է` եթե մարդը այդ պահին նման ձևով է զգում, պետք չէ, որ հանուն հասարակության որոշ անդամների տափակության ու հնադարյան մտածելակերպի փոխի իր զգացածն ու լղոզի մտքերը, դարձնի սովորական, նմանվող…

Զգացածդ թղթին հանձնել կարողանալը հրաշալի բան է: Ինչ ուզես ու ոնց ուզես` կգրես: Ամբողջը կմնա քո ու սպիտակի միջև, կլինի ձեր փոքր գաղտնիքը…
Գրեք ամբողջ սրտով, մտեք ստեղծագործելու պրոցեսի մեջ ու, եթե անգամ ասեն, որ դուք աշխարհի ամենաանտաղանդ մարդն եք, մեկ է, շարժվե՛ք առաջ, աշխատե՛ք շա՜տ-շա՜տ ու պահպանե՛ք կյանքի հետաքրքիր ակնթարթները:

Հ.Գ Էս ամբողջը առաջին հերթին ինքս ինձ եմ ասում, հետո նրանց, ովքեր կկարդան …
Թղթերս ու գրիչս գրասեղանիս նստել ու անհամբեր ինձ են սպասում: Գնացի:

- Մա՜մ, մի բան պակասում ա. գուցե կիտրոնով թե՞յ:

-Պայքա՞ր… Հանուն ինչի՞, էս երկրում եք ուզում բան փոխե՞լ, էհ, մեկ ա, անիմաստ ա, մեկ ա, էս երկրում բան չի փոխվի…

Այս մտածելակերպն ունի ազգի մեծ մասը, մի զանգված, որը չի կարողացել իր մեջ ինչ որ բան փոխել, ու հա, ինքը էդպես էլ մտածում է, ու դա իր համար նորմալ է: Ուղղակի ուզում եմ այդ մարդկանց ասել. դուք անհաջողակ եք, հա, իրոք, դուք անհաջողակ եք, որովհետև վախենում եք փոփոխությունից, որովհետև դուք պարտվել եք հենց Ձեզ, որովհետև Ձեզ կա՛մ դաստիարակել են ստրուկի հոգեբանությամբ, կա՛մ դուք եք Ձեզ այդպես ներշնչել:

Իմ ծնողներն ինձ մեծացրել ու դաստիարակել են, որ դառնամ լավ մարդ,ամեն ինչ արել ինձ համար տանջվելով, որ դառնամ արժանավոր քաղաքացի, ոչ թե ստրուկի հոգեբանությամբ, առանց ըմբոստության մարդ, որը կյանքում էդպես էլ չի ձևավորվի որպես անհատ:
Երբ պատմության էջերն եմ թերթում, էնպիսի անունների եմ հանդիպում, ու իրենց հետ կապված դեպքեր, հերոսություններ կարդում, որ ամաչում եմ, ամաչում եմ, որ հնարավոր է` չդառնամ իրենց պես պայքարող, իրենց պես քաջ ու հայրենասեր: Հայրենասեր, ոչ թե ազգայնամոլ, թերությունները չծածկող մարդ, ոչ թե շարքային թալանչի:

Գիտե՞ք, ոչ մեկիս համար էլ դժվար չի թողնել այս երկիրն ու գնալ… Այնտեղ, քիչ թե շատ, բոլորն էլ մի բնագավառում իրենց տեղը կգտնեն, իսկ Հայաստանը ո՞ւր մնաց: Բա էստե՞ղ ով է ապրելու, ովքե՞ր են սիրելու, մեկ-մեկ զայրանալու, ժպտալու, ծիծաղելու… Ովքե՞ր… Մտածեք այս ուղղությամբ, ու կհասկանաք, որ լավ երկիր ունենալու համար առաջին հերթին պետք չի ծախվել, պետք չի ծախել Ձեր ձայնն ու խոսքը 5000-10.000-ի սահմաններում գտնվող թղթադրամներին… Մեկ է, այդ փողը վերջանալու է, իսկ դուք էլ հետ չեք կարող բերել ոչինչ, ու էլի դատապարտված եք լինելու ապրել 4 պատի մեջ, առանց պատուհանների ու դռների: Ու թե մեկը մտածի, որ կարող է պատրաստել դուռ, որով դուրս կգնա, նա կդառնա իրական հերոսը: Եթե մի սերունդ չի կարողանում գործը մինչև վերջ գլուխ բերել, ապա մյուս սերունդը, նոր սերունդը, պիտի չվախենա, չնահանջի, պայքարի ու կտեսնի մի օր արդյունքը: Ես չեմ ուզում,որ մենք ամոթով նայենք մեր ապագա երեխաների դեմքերին, ինչպես հիմա մեր ավագներն են, ու ասել` մենք, երեխեք ջան, էդպես էլ չկարողացանք մեր ու Ձեր երազանքների երկիրը ստեղծել: Չկարողացանք, որովհետև վախկոտ էինք, ծախվեցինք, հետո հասկացանք, արդեն ուշ էր: Երեխեք ջան, չեմ ուզում: Մենք պիտի մեզ հաղթենք:

Վերջերս, մի մարդ գրել էր, թե հայերը ատում են իրար, դա է մեր երկրի բոլոր անհաջողությունների պատճառը: Մի տեսակ չհասկացա, ի՞նչ էր ուզում ասել, ասելով թե,ատում ենք իրար, մտածեցի, հա ՞ որ…

Դե, չեմ բացառում, բայց ատելը մի քիչ չափազանցված է, հասկանո՞ւմ եք: Մենք մի քիչ ծայրահեղությունների ազգ ենք. իրար արյուն ենք խմում, բայց անհրաժեշտության դեպքում իրար արյուն ենք տալիս:

Միշտ դժգոհ դեմքեր եմ տեսնում, բայց դե, հասկանալ է պետք` հարկեր, վարկեր, գործազրկություն, հազար պատճառ կա, ու կապ չունի, որ համարյա բոլորի ձեռքին iPhone կա: Ու էստեղ կարող էր մեկը ինձ նախատելով ասել, թե վարկեր չէին ունենա, եթե երեխու համար iPhone կամ iPad վարկով չվերցնեին: Իսկ ես մի քանի վայրկյան լուռ կմնայի, ու կթվար, թե նա հաղթեց ինձ իր խոսքերով: Բայց չէ, էդ տեսակի վարկ վերցնելը խնդիրը չի լուծում: Փորձում են երջանիկ թվալ, հարցեր կա՞ն:

Շեղվեցինք, ամեն դեպքում, միայն այն սերը ու հարգանքը, որ յուրաքանչյուր հայ տածում է ամեն զինվորի հանդեպ, ու մենք բոլորս էլ դրանում համոզվել ենք, կարծում եմ, որ անհրաժեշտության դեպքում, բոլորս էլ կգնանք ու կկանգնենք զինվորի կողքին, զինվորին հավասար, ու կպաշտպանենք մեր հայրենիքը, այդ ազգը չի կարող միմյանց ատել, բացառեք: Ուղղակի հուսահատված ենք, բայց դա կանցնի: Մենք բոլորս իրար հետ, միասնական, առանց կեղծիքի, պիտի պայքարենք մեր երկրի համար: Մեր իսկ մտքերը, արդեն երկար ժամանակ վանդակում փակած, պիտի հանենք, ու տանք արևին՝ տաքանա ու փոշին միջից դուրս գա:

Հաղթելու ենք հենց մեզ, մեր հոռետեսությանն ու չստացված ռեալիստ լինելուն ենք հաղթելու: Ու հա, սխալ չի թվում, ժողովրդի մեծ մասի մեջ պայքարի անհագ ցանկություն եմ տեսնում: Շատ հպարտացնող է: Կուզեի իրենց բոլորին ասել, թե ոնց եմ իրենց սիրում, ու թե ինչքան եմ հպարտանում իմ հայ լինելով, հենց իրենց շնորհիվ:

Հ.Գ. Մի՞թե մեր մեջ Տիգրան Մեծի արյունից չի մնացել:

Ամառային արձակուրդի երկու ամիսն արդեն անցավ։ Տարբեր երեխաներ տարբեր կերպ են հանգստանում։ Շատերը մեկնում են այլ երկրներ, շատերը տանն են հանգստանում։ Տանը ասելով նկատի չունեմ բնակարանում… Այն երեխաները, ովքեր քաղաքում են ապրում, ունեն հնարավորություն դուրս գալ և շրջել քաղաքում, գնալ սրճարան կամ զբոսնել այգիներում և պուրակներում, որոնք զարդարված են գեղեցիկ ծառերով, լույսերով և ցայտաղբյուրներով։ Կարծես թե կարող ենք լավ հանգիստ անցկացնել, սակայն… 

Այստեղ կա մի հարց, որն ինձ շատ է հուզում։ Եթե նկատեցիք, ես ասացի, որ այդպիսի ժամանակ կարող են անցկացնել քաղաքում ապրող երեխաները, իսկ գյուղի երեխաները… Այ, սա է հարցը…Գյուղի երեխաները ինչո՞ւ չեն կարող գնալ սրճարաններ, հանգստանալ և ժամանակ անցկացնել այգիներում և ակումբներում և նման այլ ժամանցի վայրեր այցելել:

Մենք կամ գյուղատնտեսական աշխատանքներ ենք անում, լավագույն դեպքում պարզապես մնում ենք մեր տանը, շատ ժամանակ չիմանալով ինչով զբաղվել:

Ւ՞նչն է պատճառը, որ պետությունը չի ստեղծում  նման պայմաններ նաև մեր` գյուղում ապրողներիս համար։