Լուսանկարը՝ Էրիկ Խեչումյանի

Ինձ հուզում է մի աղջիկ, ով ոտքից կաղ է: Նրա ձախ ոտքի ոսկորը ուղղակիորեն չկա, նա շատ դժվարությամբ է քայլում, բայց ինքն իր ոտքով է գնում դպրոց: Նա հանրահայտ նկարիչ է և շատ բարի է:

Աիդա Ասրյան
Այս պահին ինձ ամենահուզող հարցը այն է, թե ինչ է կատարվում մեր սահմաններում, արդյոք խաղաղ է այնտեղ դրությունը: Շատ եմ ուզում մի օր լինեն Հայկական բանակում ծանոթանալ իրավիճակին և լուսաբանել այն: Ինձ հուզում է նաև այն հարցը, թե ինչու Հայաստանում չեն թողնում, որ աղջիկները նույնպես ծառայեն, միթե մտածում են, որ աղջիկները չունեն կամքի ուժ:

Արմինե Կոստանդյան
Մեր դասարանում կան աշակերտներ, ովքեր ֆինանսապես անապահով են և դառնում են ծաղրի առարկա: Կուզենայի փոխել վերաբերմունքը  նման երեխաների հանդեպ:

Գայանե Աբգարյան
Ինձ հուզում է բնության և շրջակա միջավայրի մաքրությունն ու բարեկեցությունը: Անտառների հատումն ու արևի ճառագայթներից այրումը: Սակայն եթե անտառը չհատեն չեն կարող տաքացնել իրենց բնակարանները և քանի որ այստեղ նոյեմբերից կսվում է ձմեռային մեղմ ցուրտ անտառահատումը սկսում են դեռ աշնան սկզբից:

Լյովա Մայիլյան
Շատ գեղեցիկ բնակավայր ունեմ ես: Անկրկնելի բնությունը, որը ոչ ոք չի փորձում պահպանել: Օրեր առաջ մի երիտասարդ պատանի մաքրում և վերանորոգում էր մեր գյուղի պուրկներից մեկը և իմ զարմանքին չափ չկար՝ այն էլ առանց պատճառի:

Հուզող հարցերս՝ ինչու է կյանքն այնքան բարդ, որ մայրս աշխատում է մաքրությունը վայելելու փոխարեն: Ինչու՞ է մեզ ամեն ինչ այսքան դժվար տրվում: Ու՞ր է կորել բարությունը, մաքրությունը, անկեղծությունը: Ինչու՞ փողոցում քայլող մարդկանց դեմքին ժպիտ չկա, ով է գողացել այն, մեր պաշտոնյաները, որոնք մոռացել են, որ գյուղում էլ մարդիկ դեռ ապրում են:

Նելլի Չախկոյան
Ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է մեր գյուղի վիճակը, թե որքան պետք է այսպես շարունակվի: Ես ուզում եմ խոսել Օձունի կյանքի մասին: Եթե մենք բացառենք եկեղեցին, ապա ոչ մի վայր չկա, որտեղ մարդիկ կարող են հավքվել, շփվել, և իրենց օրն ավելի հետաքրքիր անցկացնել: Եթե այստեղ ավելի շատ անցկացվեին  միջոցառումներ, լիներ գոնե մեկ սրճարան, վստահ եմ, որ մարդ տնից դուրս գալու ժամանակ իրեն հարց չէր տա թե ուր գնա: Ես կարող եմ ասել, որ այս պահին գյուղը քնած է, և չկա մեկը, որ նրան արթնացնի, ու թե ինքան է սա շարունակվելու՝ չգիտեմ:

Ռուզան Մայիլյան

Մեր գյուղում մաքրության հարցը այնքան էլ չի լուծված: Ճիշտ է աղբահանություն կատարվում է շաբաթը մեկ անգամ, բայց միևնույնն է մայթեզրերին, ճանապարհներին միշտ թափված է պաղպաղակի թղթեր, ծխախոտի տուփեր, պոլիեթիլենի տոպրակներ: Դրա համար կուզենայի, որ յուրաքանչյուր մարդ աղբը նետելուց առաջ գիտակցի իր արարքի տհաճությունը:

Սոնա Թամազյան

Կռիվներում ընկան նրանք.
Ամեն մեկը՝ մի տան ճրագ,
Ամեն մեկը՝ մի մոր որդի,
Ամեն մեկը՝ մի աղջկա
Երազանքը անապական,
Կնոջ՝ սերը, հոր՝ ապագան…
Ամեն մեկը՝ անգիր մի վեպ,
Ամեն մեկը անգին մի կյանք…

Պարույր Սևակ

Լուսանկարը՝ Մարինե Հովհաննիսյանի

… Իմ բանակային ընկե՛ր… Անասելի անհանգիստ եմ քեզ համար։ Հատկապես, երբ լսում եմ վերջին նորությունները, տեղեկանում սահմանի լարված դրության մասին, շատ եմ ուզում, որ շուտ տուն վերադառնաս։ Հիշում եմ՝ դեռ գնալուցդ առաջ էլ, երբ տխրում էի, միշտ ասում էիր.

-Տրամադրությունդ բարձր պահի, հիշի, որ մենք կանք, տղա ենք ծնվել, որ ձեզ համար ծառայենք…

Ասում էիր.

-Իմ ծնողների, ձեր խաղաղության համար կգնամ, կկռվեմ… Մի մտածի, ամեն ինչ լավ կլինի…

Հիմա էլ ասում ես. «Հանգիստ եղիր, էսօր արդեն հանդարտվել ա իրավիճակը»…

Երբեք այսքան մոտ չեմ զգացել պատերազմի վտանգը… Մտքերն ինձ հանգիստ չեն թողնում, երբ հիշում եմ, թե ինչ ուրախ էիր խոսում ապագա ուսմանդ, աշխատանքիդ մասին, աչքերումդ՝ ապրելու կրակ, մտքումդ՝ նվիրական նպատակներ՝ ինձ էլ խրատում էիր լավ սովորել։

Ցավում եմ, որ ստիպված թողել ես երազանքներդ ու գնացել դիրքեր՝ երկրների «տերերի» պատերազմին։ Ինքդ էլ ասում էիր, որ «սահմանից այն կողմի» զինվորն էլ սովորական մարդ է, ձեզ նման, ու մեղք չունի, որ իրեն հրամայում են ոչնչացնել դիմացինին… Իրենք էլ չեն ուզենա պատերազմել, բայց հրամանին պարտավոր են ենթարկվել…

Երանի այսուհետ զինվորին ճանապարհելիս առանց երկմտելու ասվի. «Մինչ նոր հանդիպում»։ Ես խաղաղություն եմ երազում։ Ուզում եմ, որ անվտանգ տուն վերադառնաս…

Լուսանկարը՝ Տիգրան Քոքոբելյանի

Ադրբեջանական զինուժը ռմբակոծում է Տավուշի սահմանային գոտում գտնվող գյուղերը: Բոլորը խոսում են,  քննարկում, բայց ամենավատն այն է, որ  ճիշտ տեղեկություն չունենալով, ստեղծվում է ավելորդ խուճապ: Այս անգամ գնդակոծության կենտրոնում հայտնվեց նաև  Սևքար գյուղը՝ իմ Սևքարը: Թշնամին ականանետեր էր նետում գյուղի վրա, կրակոցներ արձակում: Սրանք արդեն սովորական են մեր՝սահմանապահ ժողովրդիս համար: Գնդակոծության օրը գտնվում էի Իջևանոմ: Գիշերը տասնմեկի կողմերն էր: Ընկերուհիներս գրում են.

-Սուս, ո՞նց ես:
-Լավ, դո՞ւք:
-Մենք այդքան էլ լավ չենք, կրակոցներ են, գյուղը գնդակոծում են, մի քանի տներ են վնասվել:
Չեմ կարող ասել, թե ինչ հաճախությամբ սիրտս սկսեց բաբախել: Բա մերո՞նք: Միանգամից զանգահարեցի մայրիկին ու հարցրեցի, թե ինչ է կատարվում: Մայրս էլ ասաց, որ կրակում են, ականանետեր նետում գյուղի ուղղությամբ: Գյուղացիներ կային, որ հեռացել էին տներից՝ ապահովությունից ելնելով: Երեխաներին էին տեղափոխել:
Հաջորդ օրը գնում եմ համալսարան: Բոլորս քննարկում ենք, վերլուծում իրավիճակը: Ուրիշ գյուղերի վրա էլ էին կրակել, բայց բոլորս էլ հույս ունեինք, որ շուտով կավարտվի: Բա մեր տղե՞րքը, որ կանգնած են սահմանին: Նրանք լավագույն տղերքն են, որ ծառայում են: Նրանց շնորհիվ է, որ սևքարեցիներն ու ընդհանրապես սահմանապահ ժողովուրդը չեն լքում իրենց տներն ու պատրաստ են զենք վերցնել և  դուրս գալ թշնամու դեմ:
Իրավիճակին ծանոթանալու համար գյուղ էին այցելել ՀՀ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը, Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը,  Տարածքային կառավարման և արտակարգ իրավիճակների նախարար Արմեն Երիցյանը, Տավուշի մարզպետ Հովիկ Աբովյանը և  այլք: Նրանք տեսան սևքարեցու անկոտրուն կամքն ու պատրաստակամ լինելը: Տեսան, որ սևքարեցին չի վախենում թշնամուց ու անհրաժեշտության դեպքում պատրաստ է կանգնել իր զինվորի կողքին:
Լարվածությունը գնալով թուլանում է: Սահմանը կարծես խաղաղվում է: Աղոթենք, որ այդպես էլ լինի, կորուստներ չունենանք, մեր սահմանն ամուր լինի, մեր զինվորն ու բանակը՝ հաղթանակած: