Յոթ ամիս առաջ ես մասնակցեցի մի ծրագրի, որը ինձ շատ դուր եկավ: Այն հնարավորություն տվեց ձեռք բերել նոր ընկերներ, հայտնվել նոր շրջապատում, որտեղ լսելի է քո ձայնը, ու դու այդ ամենի մասնիկն ես: Խոսքը Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի մասին է: Չգիտեմ ինչու, ես անսպասելի դադարեցի համագործակցելը: Պատճառը երևի այն էր, որ գնացի արտերկիր: Ինչևէ: Ես երբեք որևէ բանից հետ չեմ կանգնել ու հիմա իմ առջև նպատակ եմ դրել, որ պետք է շարունակեմ:
Այն օրերին, երբ դասընթացներ էին անցկացվում Մարտունիում, մի դեպք տեղի ունեցավ: Երբ ես, Անուշի, Հեղինեի, ընկեր Սիսակի ու Լիլիթի հետ եկա մեր գյուղ՝ ֆոտո անելու, կորցրի իմ հեռախոսը: Դա դեռ ոչինչ, ճանապարհին մի պապիկ ինձնից ժամ է հարցնում, իսկ ես համոզված ասում եմ, թե տանն եմ թողել հեռախոսս ու չգիտեմ: Գալիս եմ տուն ու այնպես ջանասիրաբար որոնում հեռախոսս, որ մի քանի օր մայրս չէր կարողանում իմ քանդուքարափ արածը խելքի բերել: Իսկ հետո զանգեց ընկերս ու իրեն հատուկ ուրախ ձայնով ասաց, որ գտել է այն: Այդքանով վերջացավ այդ խառնաշփոթ օրը:
Հիմա հիշում եմ այդ ամենը, տեսնում իմ ընկերների հաջողությունները և պատրաստ եմ համարձակ ասել, որ կարող եմ դառնալ 17-ի թղթակից, որ կարող եմ բարձրաձայնելով առկա խնդիրների մասին լուծել դրանք: Չէ որ ես Գարիկն եմ: Ոչնչից չվախեցող և ընդունակ: