Հովիկ Վանյանի բոլոր հրապարակումները

hovik vanyan dsex

Քաղաքում, թե գյուղում

Երբ մեր գյուղից՝ Դսեղից գալիս եմ Երևան, զգում եմ, որ կենցաղիս և սովորություններիս մեջ փոփոխություններ են մտնում: Հիմա մի երկուսի մասին ասեմ:

Քաղաքում չեմ հասցնում հեռուստացույց դիտել, իսկ գյուղում ստիպված դիտում եմ՝ զգացել եմ, երբ քաղաքում եմ լինում, միշտ ինչ-որ գործեր են առաջանում ու չեմ հասկանում, թե երբ է օրն անցնում, իսկ գյուղում, հատկապես, երբ անձրև է լինում, ստիպված նստում եմ հեռուստացույցի առջև ու էլ ոչ մի բանի հավես չեմ ունենում:

Քաղաքում կարողանում եմ ուշ քնել, իսկ գյուղում անկախ ինձնից, քունս տանում է:

Չգիտեմ՝ միգուցե օդի՞ց է, կամ էլ, երևի, որ բարեկամներիս ուշ-ուշ եմ տեսնում, դրա համար էլ երկար զրուցում եմ նրանց հետ ու մեկ էլ տեսնում եմ՝ ժամը 12-ն է:

Քաղաքում սուրճ եմ խմում, իսկ գյուղում՝ ո՛չ:

Երբ քաղաքում եմ լինում, մի տեսակ ինձ մեծ եմ զգում ու օրը մի բաժակ սուրճ եմ խմում, իսկ գյուղում՝ ճիշտն ասած, նույնիսկ սուրճի պահանջ չեմ էլ զգում:

Քաղաքում հեռախոսիս մարտկոցը ավելի շուտ է նստում, քան գյուղում:

Սա էլ երևի նրանից է, որ հեռուստացույց չեմ նայում: Բայց եթե լուրջ, ինձ թվում է, որ քաղաքում ավելի շատ եմ հեռախոսով խոսում, դե՝ ընկերներով պայմանավորվում ենք, թե որտեղ հանդիպենք:

Քաղաքում ավելի շատ գումար եմ ծախսում, քան գյուղում:

Տրանսպորտ՝ ամեն ինչ ասված է…

Քաղաքում թեյն առանց հացի եմ խմում, իսկ գյուղում՝ հացով:

Այ, սա չեմ կարող ասել՝ ինչից է, դեռ չեմ հասկացել:

Քաղաքում ավելի տեղեկացված եմ լինում, քան գյուղում:

Համեմատած գյուղի հետ, քաղաքում ավելի շատ են լինում սեմինարներ, դասընթացներ, որոնց ժամանակ էլ ավելի շատ եմ տեղեկացված լինում:

Երբ քաղաքում եմ լինում, ինձ կարոտում են, իսկ գյուղում, երևի՝ չէ՛:

Դե, զգում եմ, որ քաղաքում եղած ժամանակ ինձ ամեն օր զանգում են ու հարցնում, թե ոնց եմ, իսկ գյուղում, ճիշտն ասած, այդ արտահայտությունը հաճախ չեմ լսում…

Հ.Գ. Անկախ նրանից՝ քաղաքում եմ լինում, թե գյուղում, ես միշտ ԵՍ եմ մնում…

hovik vanyan dsex

Նույն Հարրի Փոթերը

«Նրա դեմքը նիհար էր, ծնկները` դուրս ցցված, մազերը` սև, աչքերը` կանաչ: Կլոր ապակիներով ակնոց էր կրում, որի կոտրված երկու կեսերը կպչերիզով իրար էին ամրացված»…

Դե, իհարկե, Հարրի Փոթերն է, բայց ոչ թե իմ պատկերացրած Հարրին, այլ ֆիլմի Հարրին: Չկարողացա նրան պատկերացնել իմ երևակայությամբ, որովհետև միայն ֆիլմի Փոթերն էր աչքերիս առաջ հայտնվում: Չնայած, ինձ թվում է, որ Դենիել Ռեդկլիֆից լավագույն տարբերակ չէր էլ կարող լինել Հարիին լավագույնս արտացոլելու համար:

Հարրին ինձ համար մնում է այն գրական կերպարներից լավագույնը, ում երբևէ կարող էի պատկերացնել: Հաճախ ինձ թվում է, որ նա գոյություն ունի ու եթե ոչ բոլորի համար, ապա ինձ համար, նա երևակայության արդյունք չէ: Մեր օրերում շատերը կարող են օրինակ վերցնել նրանից…

Հ.Գ. «Հարրի Փոթերն» այն եզակի գրքերից էր, որ ընդամենը երկու օրում ավարտեցի… Հա’ , մեկ էլ, նման հետաքրքիր գրքերի թարգմանությունները շատ են օգնում ու պետք գալիս իմ տարիքի անձանց:

Եվրոպայի օրը Երևանում

Մայիսի 27-ին Երևանը տոնում էր Եվրոպայի օրը: Եվրոպայի օրվան նվիրված միջոցառումների շրջանակում Երևանի Հյուսիսայն պողոտայում անցկացվում էր տեղեկատվական ցուցահանդես, որին մասնակցում էին ԵՄ ֆինանսավորմամբ իրականացվող ավելի քան 50 ծրագիր:

Եվրամիության աջակցությամբ իրականացվող ծրագրերի կողքին իր տեղն էր գտել նաև մեր՝ «Մանանա» կենտրոնի տաղավարը, քանի որ մենք էլ իրագործում ենք «Երիտասարդների արտահայտման ազատության խթանումը քաղաքացիական լրագրության միջոցով» ծրագիրը՝ Եվրոպական միության ֆինանսական աջակցությամբ: Ծրագրի նպատակը՝ Հայաստանում երիտասարդական քաղաքացիական լրագրության զարգացումն է, և լրագրության, լուսանկարչության, կինոնկարահանման գործնական դասընթացներ, սեմինարներ և մեդիա ճամբարներ են կազմակերպվել բոլոր մարզերի 14-ից 24 տարեկան պատանիների ու երիտասարդների համար:

Ու քանի որ մենք պատանի թղթակիցներ ենք, ուրեմն հանդես եկանք իբրև թղթակիցներ. փորձեցինք այդ օրը շրջել տաղավարներում, հարցազրույցներ անել, լուսանկարել և տեսանկարահանել Եվրոպայի օրը: Բոլոր ծրագրերին չենք անդրադառնա, քանի որ մեր գործընկերները Գյումրիում, Վանաձորում, Գորիսում, Կապանում և Եղեգնաձորում արդեն գրել են շատ ծրագրերի մասին:

***

«Դասարան» կրթական ծրագիր

Դասարան կրթական ծրագրի հիմնադիր նախագահ Սուրեն Ալոյան:

-Դասարան կրթական ծրագիրը դա դպրոցների էլեկտրոնային կառավարման համակարգ է, որը կրճատում է Երևան և հանրապետության տասը մարզեր հեռավորությունը աշակերտների միջև և բոլորին տալիս հավասար կրթվելու հնարավորություն:
Dasaran.am-ի հիմնական ծրագրերից է նաև կոտրել սովետական կարծրատիպը գիտելիք ձեռք բերելու վերաբերյալ: Մենք իրականացնում ենք կրթության խաղայնացում, այսինքն, խաղերի միջոցով կրթելու տարբերակ, այդ իսկ պատճառով հենց հիմա այստեղ իրականացնում ենք խաղ, որով ցանկանում ենք հասարակությանը ցույց տալ, որ խաղերի միջոցով կրթություն ստանալը ավելի հետաքրքիր է:

Իսկ մեր գլխավոր ծրագրերից մեկը՝ էլեկտրոնային մատյանը, թույլ է տալիս ծնողներին ամենօրյա ռեժիմով տեսնել իրենց երեխայի դպրոցական առաջադիմությունը:

***

Erasmus+

IMG_3887-62Հայաստանում « Erasmus+» ծրագրի ազգային գրասենյակ, ծրագրի պատասխանատու Անի Թորոսյան:

-«Erasmus+» ծրագիրը եվրամիության նոր ծրագիր է: Կրթության վերապատրաստման, սպորտի և երիտասարդության հարցերով է զբաղվում: Մեր գրասենյակի մանդատը ներառում է միայն ծրագրի բարձրագույն կրթության ուղղությունը: Երեք գործողությունների շրջանակներում մի շարք հնարավորություններ է ընձեռում՝ կրթաթոշակների տրամադրում անհատներին և ուսանողներին փոխանակվելու հնարավորություն երեքից տասներկու ամսով և անհատներին, ովքեր արդեն իսկ ունեն բակալավրի դիպլոմ, կրթաթոշակի տրամադրում, որպեսզի ստանան մագիստրոսական կրթություն: erazmusplusՀամագործակցությունը ծրագրային երկրների և գործընկեր երկրների միջև է: Հայաստանը հանդիսանում է գործընկեր երկիր: Կա երեսուներեք ծրագրային երկիր: Դրանք եվրամիության անդամ քսանութ երկրներն են, ինչպես նաև Իսլանդիան, Լիխտեյնշտեյնը, Նորվեգիան, Մակեդոնիան և Թուրքիան:
Հայ ուսանողն ունի հնարավորություն սովորելու վերոնշյալ երեսուներեք երկրների բուհերում, եթե իր համալսարանն ունի փոխանակման ծրագիր, եթե ոչ, ապա կարող է մասնակցել մագիստրոսական կրթություն ստանալու ծրագրերին:
Մեր դերը իրազեկելն է հայ երիտասարդներին, իրազեկել նրանց այս հնարավորության մասին, իսկ եթե ուսանողը ընտրվում է, մենք կատարում ենք մոնիթորինգ:IMG_3890-65

***

Հայաստանում Ֆրանսիական Համալսարան (UFAR)

IMG_3930-105Հայաստանում Ֆրանսիկան համալսարանի ռեկտոր պրն. Ժան-Մարկ Լավեստ:

IMG_3933-108-Արդեն տասնհինգ տարի է, ինչ հիմնադրվել է Ֆրանսիական համալսարանը: Համալսարանը այժմ ունի չորս ֆակուլտետ՝ կառավարում, մարկետինգ, ֆինանսներ և իրավաբանություն, իսկ եկող տարի ֆակուլտետներին է ավելանում նաև ինֆորմատիկայի և կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետը: Այսօր ներկայացնում ենք այն, ինչ կարևոր է համալսարանի պարագայում: Այսինքն՝ ինչ դիպլոմավորում են ստանում և հետագայում ինչ աշխատանք կունենան մեր շրջանավարտները: Կարևոր չէ միայն դիպլոմ ունենալը, հարկավոր է իմանալ, թե հետագայում որտեղ կարող ես աշխատել: Այսօր ներկայացնում ենք, թե մեր շրջանավարտները այսօր ի՞նչ աշխատանք են իրականացնում և որտե՞ղ են աշխատում, ի՞նչ պաշտոններ են զբաղեցնում, ինչքա՞ն աշխատավարձ են ստանում:
Ֆրանսիական Համալսարանը սիրով սպասում է իր բոլոր դիմորդներին:

***

«Ուրբան» հիմնադրամ

-Ես Արմինե Թուխիկյանն եմ, ներկայացնում եմ «Ուրբան» կայուն զարգացման հիմնադրամը։

-Ի՞նչ ծրագրերով է հանդես գալիս «Ուրբան» հիմնադրամը։

-Եվրոպայի օրը մենք ներկայացնում ենք մեր մի քանի ծրագրերը, որոնք բոլորն էլ առնչվում են կենցաղային աղբի տարանջատմանը, վերամշակմանն ու վերաօգտագործմանը։ Մենք 3 ծրագիր ենք ներկայացրել, որոնք իրականացվում և իրականացվելու են հանրապետության տարբեր մասերում, մեկը՝ Իջևանում, մեկը՝ Գորիսում, մյուսը՝ Կապանում։ Մենք ձգտում ենք այնպես անել, որ թափոններն իրարից տարանջատվեն և վերաօգտագործվեն։

Ծրագրերից մեկը վերաբերվում է շինարարական ոլորտին․պլաստիկ թափոններն օգտագործում ենք ցեմենտի փոխարեն։ Այսինքն, մենք արտադրելու ենք սալիկներ, որոնք նախատեսված են հանրային տարածքների բարեկարգման համար։ Սկզբնական շրջանում մենք համագործակցելու ենք մի շարք քաղաքների հետ, այսինքն՝ այն քաղաքները, որոնք մեզ պլաստիկ թափոն կտրամադրեն, մենք նրանց անվճար կտրամադրենք այսպիսի սալիկներ, որոնք կարելի է ներկել և տարբեր ձևեր տալ, սա ուղղակի նմուշ է։

-Իսկ ինչպե՞ս համայնքապետարանները կարող են ստանալ այսպիսի սալիկներ։

-Առաջին հերթին այդ համայնքի բնակչության հետ պետք է շատ մանրակրկիտ աշխատանք տարվի, որպեսզի գիտակցեն, որ աղբը պետք է տարանջատել․պլաստիկը պետք չի խառնել կենցաղային աղբի հետ։ Նույնիսկ ավելի վատ դեպքեր էլ են լինում, որ մարդիկ այրում են պլաստիկը վառարաններում, կամ այրում են, որպեսզի հաց թխեն և այլն, որն ընդհանրապես չի կարելի, որովհետև դա շատ-շատ մեծ թույն է արտադրում։ Կարճ ասած, մարդկանց որոշակի բնապահպանական գիտելիքներ է պետք հաղորդել։ Դրանից հետո պիտի մեխանիզմներ ստեղծվեն, որպեսզի տարանջատվի աղբը։ Օրինակ, ես Երևանում եմ ապրում, գիտակցում եմ, բայց ես պլաստիկը թափում եմ ընդհանուր աղբի հետ, որովհետև չկա հնարավորություն տարանջատելու։

Հանդիպում ենք համայնքապետարանի աշխատակիցներին, զրուցում, եթե թիմը պատրաստ է որոշակի քայլեր ձեռնարկել, մենք պատրաստ ենք համագործակցել։

-Իսկ այսպիսի սալիկներ արդեն արտադրվո՞ւմ են։

-Այս սալիկները դեռ նմուշի կարգավիճակում են, բայց շուտով սպասվում է մասսայական արտադրություն։ Արտադրվելու են Կապանում, այժմ այնտեղ արտադրամաս է հիմնվում։

-Իսկ ի՞նչ արժե այսպիսի սալիկը։

-Բավականին էժան արժե՝ շուկայական գնից մոտավորապես 40%-ով էժան, որովհետև սրա 25%-ը աղբ է, այն աղբը, որը մենք թափում ենք։ Բայց սկզբնական շրջանում մենք պատրաստ ենք այսպիսի սալիկներ տրամադրել բոլոր այն համայնքներին, որոնք մեզ կմատակարարեն պլաստիկ աղբ, բայց հետո հնարավոր է նաև վաճառք լինի, որպեսզի բնապահպանական այս միտքը տարածվի։

-Սկզբնական շրջանում ո՞ր համայնքների հետ եք աշխատելու։

-Մենք արդեն իսկ աշխատում ենք Սյունիքի և Վայոց Ձորի մարզերի շուրջ 16 համայնքների հետ, պլանավորում ենք աշխատել ևս 10 համայնքի հետ։

***

Եվրոպական երիտասարդական պառլամենտ

-Ես Արմինե Այվազյանն եմ: Ներկայացնում եմ Եվրոպական երիտասարդական պառլամենտը, մասնավորապես Understanding Europe արագ դասնընթացները: Եվրոպական երիտասարդական պառլամենտը կրթական ծրագիր է, որը գործում է 40-ից ավելի երկրներում ու հիմնականում հնարավորություն է՝ երեխաների և երիտասարդների համար արտահայտելու իրենց մտքերը, քննարկումներ կազմակերպել տարբեր թեմաներով: Մեր կողմից տարեկան մոտավորապես 600 իրադարձություն է կազմակերպվում: Այս պահին մենք ներկայացնում ենք Understanding Europe արագ դասընթացները, որոնք նախնական պատրաստական ծրագիր են հայ երիտասարդների համար, որպեսզի նրանք հետագայում մասնակցեն տարատեսակ քննարկումների ու ֆորումների:

-Երբվանի՞ց է ձեր ծրագիրը գործում Հայաստանում:

-Ծրագիրը Հայաստանում գործում է 2012 թվականից:

-Ի՞նչ գործեր եք հասցրել անել այս ընթացքում:

-Իրականում այդ շղթան բավականին երկար է: Առանձին չեմ կարող ներկայացնել, բայց թերևս ամենակարևորներից մեկը միջազգային ֆորումն է՝ IEFA-ն , որը տարին մեկ անգամ անցկացվում է Հայաստանում: Աշխարհի տարբեր երկրներից մասնակիցներ են գալիս, որը նախ նպաստում է Հայաստանը դարձնել ճանաչելի և երիտասարդներին օգնում է ինքնահաստատվել:
-Իսկ ի՞նչ է կատարվում Ֆորումի ժամանակ, ինչե՞ր եք քննարկում:
-Ֆորումը իրենից ներկայացնում է պառլամենտի իմիտացիա: Յուրաքանչյուր անձ, որը իրեն հարազատ է գտնում որոշակի ոլորտ, դա կլինի՝ տուրիզմ, մարդու իրավունքներ, միջազգային հարաբերություններ և այսպես շարունակ, կարող է հանդես գալ որպես դելեգատ և քննարկում ծավալել ինչ-որ մի խնդրի մասին, որը տվյալ պահին «թեժ» է: Բնականաբար այնտեղ կա կարծիքների բախում ,քննարկումներ, և երիտասարդները բավականին շատ գիտելիքներ են ստանում այդ ամենից:

***

«Քաղաքացի դիտորդ»

-Ես Արման Ղարիբյանն եմ՝ «Քաղաքացի դիտորդ» կազմակերպության հանրային կապեր թիմի անդամ:

-Ի՞նչ ծրագրեր եք իրականացնում:

-Մենք իրականացնում ենք դիտորդական առաքելություն՝ բոլոր ընտրությունների ժամանակ: Այս տարի խորհրդարանական ընտրություններին 3200-ից ավելի դիտորդներ իրականացրել են դիտորդական առաքելություն 1600 ընտրատեղամասերում, որը կազմում է Հայաստանի ընտրողների 90%-ը: Ունեցել ենք նաև Սփյուռքից դիտորդներ, ինչպիսիք են՝ Սերժ Թանկյանը, Արփինե Խանջյանը և այլք:

Երևանի ավագանու ընտրություններին նույնպես իրականացրել ենք դիտորդական առաքելություն: Նշեմ, որ մեր իրավաբանների թիմը նաև բողոքներ է ներկայացնում դատարանին: Օրինակ 2015թ. Ընտրությունները դիտարկելուց հետո 56 անձ դատապարտվեց ընտրախախտումների պատճառով, որը Հայաստանի համար մեծ թիվ էր կազմում: Այս տարվա ընտրություններից հետո նույնպես բողոքներ ներկայացնելու ենք:

-Ի՞նչ ծրագրեր ունեք առաջիկայում:

-Ասեմ, որ մեր պլանները միշտ նույնն են՝ դիտարկել ընտրությունները: Աշնանը կլինեն ՏԻՄ ընտրություններ, որի ժամանակ նույնպես կիրականացնենք մեր առաքելությունը:

Բացի տեղեկատվական հանդիպումներից մինչ ուշ երեկո Հյուսիսային պողոտայում տիրում էր ուրախ մթնոլորտ, հանդես էին գալիս տարբեր երաժշտական խմբեր, անց էին կացվում վիկտորինաներ, խաղեր, մրցույթներ, փոքրիկները նկարում էին:

***

«Ճանաչել, պաշտպանել, իրագործել»

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

-Ես այս ծրագրի կոորդինատրն եմ ՝ Նունե Գրիգորյանը: ԵՄ-ի ֆինանսավորման ծրագիր է, իրականացնում են Լիբանանի և Հայաստանի «Կարիտաս» կազմակերպությունները համատեղ: Ծրագրի թիրախ խումբը համարվում են սիրիահայերը: Սա սոցիալական աջակցության ծրագիր չէ, այլ ավելի շատ իրավական և շահերի պաշտպանության ծրագիր է: Սիրիահայերի համար մենք ունենք տարբեր տեսակի մասնագիտական դասընթացներ: Օրինակ, վարսահարդարում, դիմահարդարում, մատնահարդարում և այլն: Ունենք նաև բիզնես դասընթացներ: Եթե սիրիահայերը ուզում են ստեղծել բիզնես, նախ պետք է մասնակցեն մեր թրեյնինգներին, այնուհետև բիզնես պլան կմշակվի, և այն կֆինանսավորվի: Իսկ Լիբանանում ավելի շատ իրավական հարցերով ենք զբաղվում, քանի որ Լիբանանում կա այդ խնդիրը:

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի

-Իսկ ի՞նչ հետագա պլաններ ունեք:
-
Ծրագրի պաշտոնական բացումը տեղի է ունեցել Լիբանանում, Բեյրութում՝ մայիսի 4-ին: Ծրագրի բացումը Հայաստանում տեղի կունենա հունիսի 30-ին: Սա երեք տարվա ծրագիր է, սկսվել է 2017 հունվարի 1-ին, ավարտվելու է 2019 թվականի դեկտեմբերի 31-ին : Եվ քանի որ ծրագրի պաշտոնական բացումը ըստ էության Հայստանում դեռ չի եղել, մենք սկսել ենք մեր քայլերը թրեյնինգներ անելով, բայց իրավական և շահերի պաշտպանության հետ կապված աշխատանքները դեռևս ընթացքի մեջ են, ապա կարելի է ասել, հիմա հետագա պլանների մասին ենք խոսում:

***

«Աջակցություն Եվրամիության մասին դասավանդմանը Հայաստանի դպրոցներում և բուհերում»

-Իմ անունն է՝ Արտաշես Թորոսյան: Ես Երևանի 198 ավագ դպրոցի տնօրենն եմ: Ծրագիրը, որը մենք ներկայացնում ենք, նախաձեռնված է Կրթության և գիտության նախարության և ԵՄ-ի կողմից: Նպատակն է՝ ավագ դպրոցների աշակերտներին ծանոթացնել Եվրոպական միության պատմությանը, կառուցվածքին, ավանդույթներին, արժեքային համակարգին և բոլոր այն հնարավորություններին, որոնք աշակերտները կունենան, եթե այցելեն Եվրոպա. սովորել այնտեղ կամ աշխատել, օգտվել ԵՄ-ի տված հնարավորություններից: Դասընթացը տևում է մեկ տարի, մասնակցում են 11-12-րդ դասարանների աշակերտները: Դասընթացը, իհարկե, շարունակվում է նաև բուհ-ում. այն ունի նաև բուհական բաղադրիչ: Աշակերտները մասնակցում են տարբեր միջոցառումների, ստեղծում են տարբեր ներկայացումներ, հիմնականում ներկայացվում է ուսումնական նախագծում և, հետևաբար, աշխատանքներն էլ որոշակի արդյունք են ունենում՝ որևէ պաստառի տեսքով և էլեկտրոնային տարբերակով: Ծրագրի արդյունքում այս տարվա վերջում, ԵՄ-ի դեսպանատների հետ համատեղ որոշում կայացվեց, որ ծրագրին մասնակցող դպրոցներից յուրաքանչյուրը կկցվի որևէ երկրի դեսպանատանը, և այդ դեսպանատունը կօժանդակի դպրոցին՝ կապեր հաստատել իր երկրի դպրոցների հետ, կիրականացնեն աշակերտների և մանկավարժների փոխանակում, ճանաչողական, մասնագիտական կողմնորոշման և զարգացմանն ուղղված համատեղ ծրագրեր:

***

«Վերականգնվող էներգիայի և էներգիայի արդյունավետ օգտագործման հնարավորությունը Վայք և Սպիտակ քաղաքներում»

-Habitat for Humanity Armenia հիմնադրամի գործադիր տնօրեն Լուիզա Վարդանյանն եմ: Հիմնադրամն այսօր ներկայանում է «Վերականգնվող էներգիայի և էներգիայի արդյունավետ օգտագործման հնարավորությունը Վայք և Սպիտակ քաղաքներում» ծրագրով: Ծրագիրը 4 տարվա է, նախատեսված է երկու քաղաքների 45 բազմաբնակարան շենքերում կատարել էներգաարդյունավետության միջոցառումներ, ինչպես նաև 2 հասարակական շենքերում, Վայքում՝ մանկապարտեզ, Սպիտակում՝ Մշակույթի տունը։

-Իսկ ծրագրի շրջանակներում ի՞նչ քայլեր եք իրականացնում։

- 4 շենքում կատարվելու է լրիվ ջերմամեկուսացում՝ արտաքին պատերի, դռների լուսամուտների փոխում, տանիքի վերանորոգում, իսկ 41 շենքում՝ մասնակի։ Մենք նաև պլանավորում ենք արևային ֆոտովոլտային համակարգեր տեղադրել մի շարք շենքերում: Ֆինանսավորման 80%-ը կատարում է ԵՄ-ն, իսկ 20%-ը՝ համայնքապետարանը։

***

Իսկապես եվրոպական օր Հյուսիսային պողոտայում:

Հարցազրույցները վարեցին՝
Արման Արշակ-Շահբազյանը, Սարգիս Մելքոնյանը, Վահե Ստեփանյանը, Հովիկ Վանյանը, Կարինե Նահապետյանը
Վիդեոն՝ Նարեկ Բաբայանի

hovik vanyan dsex

Համամարդկային լեզուն

Երեկ ինձ համար մեծ պատիվ էր հանդիպել Ավրորա 2017թ. մրցանակաբաշխության հավակնորդների հետ: Այնպիսի մարդասեր մարդկանց, ինչպիսիք են՝ Թոմ Քաթինան, Ֆարթուն Ադանը և Իլվադ Էլմանը, Ջամիլա Աֆղանին, Մուհամեդ Դարվիշը և Դենիս Մուկվեգեն:

Անգլերեն լավ չէի հասկանում, բայց նրանց ասած ամեն մի բառից ամբողջ մարմինս փշաքաղվում էր: Դա երևի նրանից էր, որ թեև բառերը չէի հասկանում, բայց հասկանում էի ընդհանուր մարդկային լեզուն:

Ավրորա 2017թ. մրցանակաբաշխության հավակնորդներից մեկն էր խոսում` Թոմ Քաթինան, ում պատմությունը լսելով` հասկացա, թե որքան անմարդկային արարքներ կան աշխարհիս երեսին: Թոմը բժիշկ է, ով պատերազմի մեջ գտնվող Նուբա լեռներում միակ վիրաբույժն է և տարեկան իրականացնում է ավելի քան 1000 վիրահատություն: Հինգ հավակնորդների միջից ամենաշատը նրա պատմությունն ինձ գրավեց, որը մարդասիրության հիանալի օրինակ է: Մյուս չորս հավակնորդների պատմությունները նույնպես շատ տխուր էին: Ամենից շատ ինձ դուր եկավ նրանց սերը միմյանց հանդեպ: Չնայած նրան, որ նրանք տարբեր կրոններ են դավանում, նշեցին Ղուրանի ու Աստվածաշնչի կապը` Մարիամ Աստվածածնի մասին:

Նրանց պատմությունները լսելով, չէիր կարող իրենց հետ միասին ցավ չզգալ: Այնպիսի անմարդկային արարքներ էին պատմում` սկսած կանանց սեռական բռնության ենթարկելուց, մինչև մարդկանց մորթազերծ անելը: Բայց նրանք կարողացել են իրենց մեջ ուժ գտնել ու պայքարել հանուն խաղաղության: Եվ հենց դա էլ ինձ ստիպեց հասկանալ նրանցից յուրաքանչյուրի մարդասիրական անգնահատելի գործը:

Պապիկս

-Ծնունդդ շնորհավոր, պապի ջան: 

Բայց պապիկիս պատասխանի փոխարեն տեսա նրա մի կաթիլ արցունքը, որի մեջ կարծես արտացոլվեցին նրա ապրած 80 տարիները: Այնքան բարություն կար նրա աչքերի մեջ, անսահման…

Այսօր պապիկիս 80-ամյակն է: Ինչ հեշտ է, չէ°, մի վայրկյանում ասում ենք՝ 80-ամյակ, բայց այդ 80 տարիները, թե ինչպես են անցել, մենք չենք էլ կարող պատկերացնել: Դեռ փոքր տարիքից պապիկիս շատ եմ սիրել: Հիշում եմ, միշտ ուզում էի գնալ նրանց տանը մնալ` տատիկիս ու պապիկիս հետ: Ժամանակս շատ հետաքրքիր էր անցնում այնտեղ, տարբեր խաղեր էինք խաղում, հետո ինձ համար հեքիաթ էին կարդում ու չէինք էլ հասկանում, թե ինչպես օրն անցավ:

Հիմա, երբ պապիկս 80 տարեկան է, հասկանում եմ, որ նրա հետ անցկացրած ամեն մի վայրկյանս իզուր չի եղել:

hovik vanyan dsex

Իսկ ես կարծում էի՝ չեն ճանաչում

Ապրիլի 28-ին, ինչպես 17-ի 200-ից ավելի թղթակիցներ, այնպես էլ ես, Անին, Ստելլան ու Սեդան երկար սպասումներից հետո ճանապարհ ընկանք հեռավոր Դսեղից` պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությանը մասնակցելու:

Որպեսզի ժամանակն արագ անցներ, սկսեցինք «Այլ կերպ» խաղալ: Ընկերներով ճանապարհ գնալը միշտ էլ հաճելի է լինում:

Շատ չանցած, ի զարմանս ինձ, տեղ էինք հասել:

-Անու՜շ,- տասնյակ դեմքերի միջից միայն Անուշին ու Սոնային էի ճանաչում: Գրկախառնություններից հետո փորձում էի գտնել այն ծանոթ դեմքերից, ում հոդվածները միշտ կարդում եմ: Հենց այդ պահին էր, երբ մի աղջիկ մոտեցավ ինձ, մի փոքրիկ թուղթ տվեց ու ասաց, որ մի գեղեցիկ բան գրենք 17-ի մասին: Առաջին բանը, որ մտքիս եկավ. «17.am-ը կյանքն է»…

Ամեն բան շատ հաճելի էր ու ոգեշնչող էր, միայն վատ էր, որ ընդամենը երկու հոգու էի ճանաչում: Դե, քանի որ Անին ու Ստելլան միշտ Միլենայի ու Ինեսայի հետ էին, ես էլ ծանոթացա նրանց հետ ու սելֆիներն սկսվեցին… (Լավ, էս պահը մի քիչ անցնեմ ու հասնեմ մրցանակաբաշխության պահին…)

Անկեղծ ասած, մինչև այն պահը, երբ իմ անունն էլ հայտարարեցին 100 հոգու մեջ, ես չէի էլ պատկերացնում, որ կարող եմ կամ արժանի եմ նրանց մեջ լինել, շատ անսպասելի էր: Չէ որ դասընթացի չէի մասնակցել, ճամբար չէի գնացել, այլ միայն թղթակցություններ էի ուղարկել փոստով:

-Շնորհավոր,- մի քանի կողմերից լսվեց այս հաճելի բառը:

Բայց դա չէր ինձ համար կարևորը, ես սպասում էի, թե երբ են Անիի անունը տալու, որովհետև համոզված էի, որ նա արժանի է:

-Անի Ղուլինյան,- հնչեց հաղորդավարի շուրթերից Անիի անունը, ու այդ ժամանակ արդեն սիրտս տեղն ընկավ:

Դե ինչ, հիմա միայն ինձ մնում է ավելի պարտաճանաչ դառնալ ու արդարացնել 17-ի հույսերը…

Արդեն տանը նստած ամփոփում էի հիանալի օրը, երբ Սեդա Հարությունյանը նամակ գրեց.

-Լավ հասա°ք:

-Ես Երևանում եմ մնացել… Մյուսները լավ են հասել…

-Դե լավ ա: Ափսոս չշփվեցինք, բայց շատ լավ մարդ եք երևում, ձեր նյութերն էլ կարդացել եմ, ձեզ տեսա, ասացի՝ մոտենամ, էն էլ մի քիչ ամաչեցի…

Իսկ ես կարծում էի՝ ինձ ոչ ոք չի ճանաչում:

hovik vanyan dsex

Իմ փոքրիկ գյուղատնտեսությունը

 Հայաստանում բոլոր չաշխատող մարդիկ բողոքում են, թե մեր երկրում աշխատանք չկա, հնարավոր չէ փող վաստակել: Նստում են տանը, բողոքում ու քննադատում այս կամ այն աշխատանքը, վերջն էլ այն է լինում, որ մեկնում են «խոպան»: 

Վերջերս մասնակցեցի մի գյուղատնտեսական սեմինարի, ու իմ շատ սիրելի Նունե Սարուխանյանը մի շատ լավ միտք ասաց.

- Ո՞վ է ասում, որ Հայաստանում աշխատանք չկա: Հայաստանն ինքն իրենով փող է, ամեն մի բույսից, ծառից բոլորն էլ կարող են փող աշխատել:

Այս խոսքերն ինձ մտածել տվեցին, ու հասկացա, որ ես էլ կարող եմ իմ փոքրիկ աշխատանքը ստեղծել ինձ համար: Էլ ժամանակ չկորցրեցի: Վերադառնալով տուն իմ շատ փոքրիկ հողամասը հիմնեցի` ելակ, մոշ ու մոռ տնկեցի: Գիտեմ, որ ամեն օր խնամելով իմ հողամասը, մի արդյունքի կհասնեմ ու կապացուցեմ բոլոր բողոքող մարդկանց, որ Հայաստանում աշխատանք կա, նույնիսկ, եթե դա փոքրիկ գյուղատնտեսություն է…

Հ.Գ. Երբ պտուղները հասնեն, սիրով համեցեք Դսեղ ` մեր տուն…

hovik vanyan

Մուրին մահացավ

Ես Երևանում էի, երբ մայրիկս զանգեց ինձ ու ասաց, որ մեր կովը` Մուրին, հիվանդ է: Անկեղծ ասած, շատ տխրեցի: Ակամայից հիշեցի ուրախ, զվարթ Մուրիին: Միշտ վախենում էի նրանից, որովհետև մեր կովերի մեջ նա ամենամեծն էր, բայց հետո հասկացա, որ ամենախելոք կովը հենց ինքն է: Հետո հիշեցի, որ Մուրին շուտով հորթ էր ունենալու, ի դեպ` Մուրին միշտ տղա հորթ է ունեցել, բայց այս անգամ հարց էր՝ հորթը կապրի, թե ոչ:

Ամեն ինչ անում էինք, որ Մուրին շուտ առողջանա, բայց գնալով նրա վիճակն ավելի էր ծանրանում: Արդեն շատ էր հյուծվել, ու մտածում էինք, որ և’ ինքը կմահանա, և’ հորթը: Բայց, ինչպես ասում են, բնությունը հրաշքներ է գործում` Մուրին հորթ ունեցավ, ու հետո մահացավ: Երևի ապրում էր իր ուժերը լարած, որ հորթը ողջ մնա, ծնվի, հետո…

Հորթի անունը նորից Մուրի դրեցինք, գյուղացիների մոտ այդպես է ընդունված. կենդանիների հաջորդ սերունդներին միշտ նույն անունով են կոչում: Հետո պետք էր մտածել, թե ինչպես պահել այդ հորթին, չէ որ նրա մայրը էլ չկար: Նրան սկսեցինք պահել այլ կովերի կաթով, որպեսզի առողջ ապրի ու շուտ մեծանա:

Այս տխուր պատմությունը միգուցե քաղաքում ապրող բնակիչները չհասկանան, բայց գյուղացու համար սա շատ հուզիչ է: Ընդհանրապես, գյուղացու համար կովը մեծ նշանակություն ունի, շատ մարդիկ հենց կով պահելով են ապրուստ վաստակում: Համ էլ կապվում ենք մեր կենդանիների հետ, սիրում…

Հա’, ի դեպ, Մուրին մահացավ, որովհետև ընդամենը մի փոքրիկ երկաթի կտոր էր կերել: Կարելի է ասել, Մուրիին սպանեց այդ երկաթի կտորը…

hovik vanyan

Վերջապես անձրև եկավ, կամ գյուղացու գործը շատացել է

Մեր բաղչեն (հողամաս) փորում էի, երբ հանկարծ անձրև սկսվեց: Մտածեցի, որ լավ ստացվեց, գնամ տուն՝ նյութ գրեմ:

Միանգամից դա մտքովս անցավ, որովհետև արդեն քանի օր էր՝ ուզում էի նյութ գրել, բայց եղանակը տաքացել էր, ու ինչպես ամբողջ գյուղի բնակիչները, այնպես էլ ես, գրեթե տանը չէի լինում: Ինչո՞ւ: Որովհետև գյուղացու գործը շատացել է: Մեկը հողն է փորում, մյուսը՝ կովերին է պահում, երրորդը՝ փայտ է ջարդում:

Անձրևի գալը և՛ լավ էր, և՛ վատ: Լավ էր, որ ժամանակ գտա նյութ գրելու ու մի քիչ էլ մի քանի օրվա աշխատանքից հետո հանգստանալու համար: Եվ վատ էր, որովհետև հողը թացացավ, ու մի քանի օր չեմ կարողանա փորել: Հիմա պետք է սպասեմ մինչև հողը չորանա, իսկ այդ ընթացքում գյուղացու գործը հաստատ չի վերջանա:

hovik vanyan

Սիրեցի ֆուտբոլը

-Հայաստա՛ն, հո՜ւ, Հայաստա՛ն, հո՜ւ,- շարունակությունը չէինք հասկանում…

-Դե, երևի ֆուտբոլասերները հասկացան, թե խոսքն ինչի մասին է: Այո՛, ես, չսիրելով ֆուտբոլը, իմ ֆուտբոլամոլ փոքր եղբոր հետ գնացել էի «Հայաստան-Ղազախստան» խաղը դիտելու:

Երբ գնում էինք դեպի մարզադաշտ, տեսա, թե ինչքան շատ են երկրպագուները: Անկեղծ ասած, մինչև գնալը մտածում էի, թե քիչ մարդ կլինի, բայց, տեսնելով երկրպագուներին, մտածեցի, որ հիանալի խաղ է լինելու: Երբ արդեն մարզադաշտում էինք, ինձ թվում էր, որ մի ուրիշ աշխարհում եմ, որտեղ ամեն բան անծանոթ է: Մինչև հանդիպումը կսկսվեր, ես զարմացած նայում էի այս ու այն կողմ, երբ հանկարծ լսելի եղան բարձր գոռոցներ.

-Հա՛-յաս-տան, Հա՛-յաս-տան,- այո՛, այո՛, արդեն մեր հավաքականը դաշտում էր: Առաջին քայլս ֆուտբոլիստների մեջ Հենրիխ Մխիթարյանին փնտրելն էր: Քանի որ շատ հեռու էինք, նրան գտանք իր հագուստի համարով: Օրհներգը հնչելուց հետո խաղն սկսվեց, բայց ես դեռ չէի կենտրոնացել խաղի վրա և ուշադրությունս այլ բաների վրա էր: Մի քանի րոպե հետո եղբայրս ասաց.

-Բացի խաղադաշտը՝ ամեն տեղ նայեցիր, հիմա պետք է նայել ֆուտբոլ:

Ես մի քիչ հետևեցի խաղին, բայց հետո կրկին, անկախ ինձնից, ուշադրությունս շեղվեց ուրիշ տեղ` երկրպագուներին, նրանց գոռոցները տարօրինակ էին ինձ համար, բայց եղբայրս իր բարակ ձայնով արդեն միացել էր գոռացողներին: Չկարողանալով կենտրոնանալ խաղի վրա՝ հիշեցի, որ արդեն հայտնի կլինի, թե ով լքեց հայկական «X-Factor»-ը ու զանգեցի մայրիկիս: Մի քանի վայրկյան անց ուրախությանս չափ չկար, որովհետև իմացա այն անունը, ով դուրս էր եկել «X-Factor»-ից: Եվ ահա` առաջին խաղակեսն ավարտվեց, բայց այդ ընթացքում արդեն որոշ չափով ֆուտբոլի մեջ էի ու գիտեի, թե ինչ է կատարվել: Ընդմիջման ժամանակ որոշեցի վերջացնել այս ու այն կողմ նայելս ու երկրորդ խաղակեսի ժամանակ միայն նայել, թե ինչ է կատարվում ֆուտբոլի դաշտում: Այդ ընթացքում ինձ դուր եկան հայկական հայրենասիրական երգերն ու երկրպագուների համախմբվածությունը…

Երկրորդ խաղակեսը սկզբից ավելի հանգիստ թվաց, բայց երբ ամբողջ մարզադաշտը միահամուռ գոռում էր ու հայերին սատարում, արդեն, կարծես, ամեն ինչ փոխվեց: Հա՛, մոռացել էի ասել, որ մեր կողքին կային Ղազախստանից եկած երկրպագուներ, որոնց թիվը չէր անցնի 30-ը: Նրանք մեկ-մեկ օգտվում էին առիթից, երբ մենք չէինք բղավում, բայց դա երկար չէր տևում, ու սկսում էինք նորից մեր գոռգոռոցները: Մի քիչ հետո զգացի, որ արդեն հարմարվել եմ ֆուտբոլի պայմաններին, ու կարծես թե վատ չի, նույնիսկ արդեն ես էի սկսում կազմակերպել գոռգոռոցները…

-Գո՜լ, գո՜լ,- անկախ ինձնից բացականչեցի, երբ Հենոն բացեց խաղի հաշիվը: Հետո դեռ ուշքի չեկած առաջին գոլից, երկրորդ գոլը խփեց Օզբիլիսը… Երկրպագուների բացականչությունները չէին դադարում: Շատ հաճելի էր տեսնել ազգային հավաքականի հաղթանակը:

Ոնց որ արդեն սկսեցի սիրել ֆուտբոլը: