Անուշ Մկրտչյան (Արագածոտն)ի բոլոր հրապարակումները

Anushik Mkrtchyan

Մենակ դու չես

Հայրս առաքիչ էր, մայրս՝ խոհարարի օգնական, իսկ ավելի ուշ՝ վաճառողուհի։ Հորս աշխատանքը հոգնեցուցիչ էր։ Քաղաքից քաղաք գնալ, գյուղից գյուղ, ոլոր-մոլոր ճանապարհներ, երբեմն բարդ, երբեմն հեշտ, բայց, դե դա ավելի լավ էր, քան օտար երկրում լինելը։ Դեպքեր էին լինում, որ նա մեզնից շա՜տ հեռու էր լինում և աշխատանքի բերումով մի 3 օր մնում էր այնտեղ։ Այդ երեք օրերը մեզ համար լավ էին միայն նրանով, որ մայրիկի կողքին էինք քնում։ Երեքիցս մեկն ու մեկը։ Դե, հո մենք չէի՞նք ուրախանում, որ հայրիկը տանը չի լինում, այն էլ նրա համար, որ մայրիկի կողքին պառկեինք։ Իհարկե, հայրիկին կարոտում էինք ու շատ։ -Պապայի՞դ ես սիրում, թե՞ իրա բերած համով բաները,- հարցնում էին եղբորս, երբ դեռ 2-3-րդ դասարանում էր։

-Համ պապային, համ էլ համով բաները,- պատասխանում էր նա, չնայած՝ երբեմն խոստովանում էր, որ համով բաներն ավելի շատ է սիրում։

Երբ պապան երեք օրվա բացակայությունից հետո գալիս էր, ես վերջում էի նրան մոտենում ու գրկում, որ կողքից չասեին. «Անուշի՛կ, պրծի՛, մենակ դու չես կարոտել»։

Երբ հորս գործերն «անկում» ապրեցին, նա որոշեց մեկնել արտագնա աշխատանքի։ Նա չէր կարողանա ամեն օր այդ «համով բաները» բերել տուն։

Հոկտեմբերի 18։ Էս օրը ես հասկացա, որ ատում եմ օդանավակայանները, ինքնաթիռներն ու ինչու ոչ, երկիրս։ Նրանք բաժանում են մեզ մեր հարազատներից։ Երկիրն է մեղավոր, որ հեռանում են՝ ասելով, թե կվերադառնան, բայց ժամանակ չեն նշում։ Հորս վերջինը ես գրկեցի, որ չասեին «Անուշի՛կ, պրծի՛, մենք էլ պիտի գրկենք»։ Չնայած, դժվար թե ասեին։ Գնալուց առաջ ասաց՝ խելոք կմնաք։ Հայրս ամենից շատ բարկանում էր, որ սուտ էինք խոսում, ու արդյունքում ինքը ստեց՝ ասելով, որ մի տարուց կգա։

Ավելի ուշ մայրս էլ գնաց։ Ամանորից 7 օր առաջ՝ դեկտեմբերի 23-ին։ Ու արդեն մեկ տարի 4 ամիս հորս չեմ տեսել, մեկ տարի 2 ամիս՝ մորս։ Օդանավակայան չգնացի։ Չէին էլ տանի։

Մինչ մորս մեկնելը, մեկնեց հորեղբայրս, ծնունդիս օրը՝ նոյեմբերի 8-ին։ Ոչ հայրս նրան հրաժեշտ տվեց, ոչ հորեղբայրս՝ հորս։ Հորս գնալը պատահական ստացվեց։

Տատիկն ամենից շատ հորս մեկնելը ծանր տարավ։ Դե, վերջին անգամ սեպտեմբերին էր տեսել։ Նա ամեն անգամ լալիս է, երբ որդիներից մեկի ձայնն է լսում։ Ամեն օր ասում է, թե երազ է տեսել։

-Տատ, ամենածանր բանը օտարության մեջ ի՞նչն ա։

-Կարոտը, հեռավորությունը։ Ի՞նչ իմանամ, երբ կգան։ Երկուսինն էլ անորոշ է։ Առաջինը Արտյոմը (հայրս) գնաց։ Ծանր տարա։ Պատահական եղավ։ Գիշերն իմացա, որ Էջմիածնից գնում ա Ռուսաստան՝ առանց հաջող անելու, առանց տեսնելու։ Որ իրանց մանկությունն եմ հիշում, է՜հ, հուշերի գիրկն եմ ընկնում։ Կուրխնեինք, կըսեի՝ երկու տղա ունեմ, կմեծանան, թև ու թիկունք կեղնին, իսկ հիմա երկուսն էլ կողքիս չեն։ Կարոտը մի կողմից, մենակությունը՝ մյուս։ Նայում ես ուրիշներին, տղերքը կիգան, կերթան, մերը՝ չկա։ Ում հետ որ խոսում եմ, անկախ ինձնից տղեքիս անուններն եմ տալիս։ Աշխատատեղ որ էղներ, ինչի սե՞նց կեղներ։ Էս լրիվ գալիս ա երկրի վատ վիճակից։ Ըմեն էղան թափառական, պանդուխտ։ Էնքան գիրք եմ կարդացել, էտ պանդուխտներին մեղքացել, որ եկավ իմ գլխին։ Ամեն գնացողին կնախատեի, ծնողներին կմեղքայի, կըսեի՝ մա՞րդ էլ իրա հայրենի օջախից գնա։ Ըհն, եկավ գլխիս։ Երկուսն էլ գնացին մի տարվա մեջ։ Մի ամսվա տարբերությամբ։ Հովհաննեսիս տղեն Գերմանիայում ա ծնվել։ Աչքերիս չեմ հավատում։ Տենաս կգա՞ մի օր, որ «ժիվոյ» կտենամ,- ասաց տատս՝ լացելով ու անընդհատ աչքերը մաքրելով։

Հայրս ասաց, որ իր համար օտարության մեջ ամենադժվարը մենակությունն է, կարոտն ու հեռավորությունը։

-Օ՜ֆ, Անուշ։ Կարոտն ա դժվար։ Կարոտը ընտանիքիդ հանդեպ։ Երկրումդ ես, գիտես, որ քո երկիրն ա։ Ավելի ազատ ես։ Չգիտեմ, երբ կգանք, բայց հաստատ գալու ենք։ Վերադառնալ, միանշանակ վերադառնալ։ Ձեզ ուսման տալ, ապագա ստեղծել։ Հենց դրա համար էլ գնացել ենք,- ասաց մայրս։

Ուզում եմ, որ էս ամենը շուտ ավարտվի, որքան հնարավոր է շուտ։ Կարոտում ենք մեր ծնողներին։ Ես 15 տարեկան եմ, քույրս՝ 12, եղբայրս էլ՝ 11։ Դա այն տարիքն է, երբ շատ ենք զգում նրանց կարիքը։ Ինչի՞ պիտի ծնողական ժողովին մաման չգնա, ծնունդիս ինքը մոմը չվառի, պապան քաղաք չտանի, այլ ուրիշը։ Սա սխալ է։ Ճիշտ է՝ տատիկն ամեն ինչ անում է, որ մենք մեզ լավ զգանք։ Նույնիսկ ուժերից վեր բաներ է անում։ Պապիկն իր թոշակից պահում է, ու ինչ ուզում ենք՝ գնում է։ Ոչ մի բանի պակաս չունենք։ Բայց, դե մայրն ուրիշ է, տատիկն՝ ուրիշ, իրենց կատարած գործերից անկախ։

Ի վերջո, նրանք կգան։ Եղբայրս վստահ կասի, որ պապային է ավելի շատ սիրում, ոչ թե համով բաները։ Ես վերջում նրանց կգրկեմ, որ չասեն. «Անուշի՛կ, պրծի՛, մենակ դու չես կարոտել»։

Anushik Mkrtchyan

Մեր տան սուրբը

Լուսանկարը՝ Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անուշիկ Մկրտչյանի

Ես արդեն 15 տարեկան եմ և այն պահից, ինչ գիտակցում ու հիշում եմ ամեն բան, հիշում եմ, որ մեր սենյակում կա փոքրիկ անկյուն։ «Մեր» ասելով՝ նկատի ունեմ իմ ու քրոջս սենյակը։ Այդ փոքրիկ անկյունը կոչվում է «պաբե-հայր»։ Տատիկն այդպես է ասում։ Այդ փոքրիկ անկյունը կարծես նվիրված լինի Աստծուն։ Այդտեղ դրված է քառակուսի փոքր պահարան, մեջը՝ կտորներ, որոնք կոչվում են շուշպաներ։ Ամեն հարմար առիթի ինչ-որ մեկը շուշպա է նվիրում մեր տան սրբին։ Հիմնականում՝ այն ժամանակ, երբ ինչ-որ երազ են տեսնում՝ լինի լավ, թե վատ։

Լուսանկարը՝ Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անուշիկ Մկրտչյանի

Պահարանում կան ձեռագրեր, որոնց մեջ հիշատակվում է Գրիգոր Նարեկացու մասին, և տատիկն ասում է, որ մեր սուրբը Նարեկացու անունով է։ Առջևում կա ավազով լի մի հին մետաղյա աման, որի մեջ մոմն ենք վառում ամեն շաբաթ և կիրակի, նաև տոն օրերին։ Ինչպես նաև կան սրբապատկերներ, խաչեր, քանդակներ։ Տատս նաև ասում է, որ դա դեռ մեր տանը վաղուց է եղել, ինքը դեռ հարս էլ չի եղել։ Իսկ պապս ասում է, որ ինքն էլ է շատ փոքր եղել, երբ սուրբը ունեցել ենք։ Շատերն են մեզ խնդրում, որ իրենց փոխարեն մոմ վառենք։ Երազ տեսնողներն էլ անմիջապես առավոտյան գալիս են։

Լուսանկարը՝ Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Անուշիկ Մկրտչյանի

Տեսնո՞ւմ եք այս կտորները, որ իրար վրա են դասված։ Սրանք են շուշպաները։ Վերջին շուշպան հորեղբայրս է նվիրել այն օրը, երբ մեկնեց Գերմանիա։ Հենց մեկնելու օրն էլ նվիրեց։ Պահարանի վրայի կարմիրն է։ Իսկ այս կարմիր խաչով սպիտակ կտորից տատիկը տալիս է այն մարդուն, ով շուտով բանակ է գնալու, որպեսզի անփորձանք հետ գա։ Ասում է, որ դնեն ծոցագրպանում՝ սրտի մոտ։

Ասեմ նաև, որ սուրբը մաքրելու, կտորները լվանալու իրավունք ունեն միայն մինչև 12-13 տարեկան աղջիները։ Քույրս է միշտ ստանձնում այդ գործը։ Չի կարելի սրբի տեղը փոխել՝ անկախ տան դիրքի փոփոխությունից։ Կարծում եմ՝ մեր տան սուրբը պահապան է բոլորիս համար։

Anushik Mkrtchyan

Ապարանում ձմե՞ռ է

-Լավ ա, էլի, ձեր համար տաք, արև-անուշ ապրում եք։ Թեթև ձյուն ա դրել, ցուրտ չի,- ասաց մեր հարազատներից մեկը, ով վերջերս հյուր էր եկել մեզ Էջմիածնից,- բա չէ, մեր մոտ։ Հո մառախուղ չի՞, հո մառախուղ չի՞, էլ դու սուս։ Հասնում ենք Աշտարակի կողմերը, նոր եղանակը դզվում ա։ Տաք, արև։ Լավ ա, էլի։

Իրոք։ Բոլորն էլ նկատել են, որ այս տարվա ձմեռը այնքան էլ նման չէ անցած տարիների ձմռանը։ Մեզ մոտ ձմեռը շատ ցուրտ էր լինում։ Դեկտեմբերի 10-ին արդեն ճանապարհները փակ էին լինում, դպրոց գնում էինք միայն երկու-երեք օր հետո, երբ որոշում էին մաքրել ճանապարհները։

-Անցած տարի էս վախտ արդեն տրակտորները չորս անգամ մաքրել էին,- ասաց մեր հարևանուհին և ձեռքը վերցրեց սուրճի բաժակը, որն ի դեպ, ես էի պատրաստել և դրա պատճառով լսում էի նրանց զրույցը։

-Հա, իսկականից։ Չէինք կարում լվացք փռեինք էնքան ցուրտ էր,- ասաց տատիկս,- իդմալ մեկ էլ 60-ականներին էր էղել, բայց դե դեկտեմբերին ձուն կար գոնե, ոչ թե՝ ըհըն, նոր էս օր թեթև գալիս ա։

Ամանորի գիշերը մեզ մոտ անձրև էր գալիս, իսկ այսպիսի դեպք ոչ մեկը չէր հիշում։

-Իդմալ հլը չէր էղել։ Մինագ կհիշիմ, որ 2011 թվին հենց ամսու 31-ին ձուն էկավ, բայց անձրև՞։ Չէ, չի էղել։

Նստած հեռուստացույց էինք նայում ու մի գյուղացի ասաց, որ իրենց ծառերը արդեն ծաղկել են։

-Պապի, լա՞վ ա, որ սենց լինի,- հարցրեցի պապիկից։

-Սենց՝ ո՞նց,- պատասխանեց պապին։

-Դե որ արդեն հունվարի մեջ ենք, բայց հլը նոր ձյուն ա գալիս։

-Օրինակ, էն գյուղերում, մարզերում, որ տաք ա, ասենք, Արմավիրում, էտի վատ ա։ Որտև ծառերը կծաղկեն, բողբոջ կտան, իսկ հետո մառոզը դրանք սաղ կփչացնի։ Բայց դե մենք լեռան տակն ենք։ Էտքան տաք չի լինի, որ ծառերը բուսնեն։ Յանի գարունը շատ ա բուսնում, ուր մնաց՝ ձմեռը,- ծիծաղելով ասած պապիկը և անցավ իր գործին՝ փայտ բերելուն։

Դե ինչ, կարծում եմ, որ այս ձմեռը ոչ մեկին վնասներ չի տա։ Ասում են՝ ինչպես տարին դիմավորես, այնպես էլ կշարունակվի։ Տարին տաք սկսեցինք։ Կարծում եմ տաք էլ կշարունակվի, կարևորը մեր հոգիների տաքությունը չկորցնենք։

Հ. Գ. Մինչ հոդվածը պատրաստվում էր տպագրության Ապարանում ձյուն եկավ։

Anushik Mkrtchyan

Ժաշք էր…

1988 թվականի երկրաշարժի մասին քիչ բան գիտեմ, սակայն ինձ մեր մեծերը որոշ բաներ պատմեցին։ Սպիտակը մեր մարզից, առավել ևս մեր գյուղից՝ Արագածից, հեռու է, բայց մարդիկ զգացել են, որ երկրաշարժ է (ժաշք):

Նուշիկ տատին ինձ մի քանի բան պատմեց։

-Դեկտեմբերի 7-ին գետնին ձուն չկար, համարյա անձրև էր գալիս։ Տունը նստած էի, մեկ էլ ուժեղ դղրդուն էկավ։ Ես իմացա, թե տրակտոր ա անցնում շոշով: Ըսի տենամ՝ էդ ի՞նչ տրակտոր ա։ Հելա նայի, բան չկար։ Հետո գլուխս պտտվավ։ Ըսի՝ վայթե թունավորվել եմ։ Ի՞նչ եմ կերել, որ սենց խելքս մաղումա։ Գնացի պառկա կառավաթի վրեն, տեսա չընցավ։ Մի 5-10 րոպե պառկա, հետո հելա։ Հելա, մեկ էլ գնացի մամայի մոտ: Մեր կողքի հետ էր պապայիս տունը։ Գնացի մամային ըսեցի. «էս ի՞նչ դղրդուն ա», ասեց. «Այ բալա ջան, ժաշք էր: Հավերն ընենց խճխճալով փախան քոզը: Հավերը շուտ զգացին, էտի հաստատ ժաշք էր»։

Մեկ էլ մի 10 րոպե անցավ, արդեն շուխուռ ընգավ, որ ընդհանուր Հայաստան երկրաշարժ էր։ Հետո արդեն իմացանք՝ ինչ էր կատարվում, ինչ սուտուն-գոմուր էր ընգել աշխարհ, ուժեղ ժաշք էր։ Բարեկամներ չենք ունեցել, բայց ամուսինս իրա ավտոյով մարդկանց էր հանում հողի տակից։ Բա, գնացին, օգնեցին։ Մի բան պատմեց, որ եկավ։ Ըսեց՝ տուն էր քանդվել, երեխու ձեն էր գալիս։ Մտել են ու տեսել են օրորոցի մեջ բալուրով երեխայա։ Էտ ժաշքը, որ էղել էր, մերը պառկել էր երեխու օրորոցի վրա։ Մերը մեռել էր։ Երեխուն, որ հանին, աչքերը թփթփացնելով բացել էր։ Երեխուն հանել էին, հետո տվել էին հարազատներին։ Մի 8-10 ամսական երեխա էր էղել։ Մերը ընգել էր օրորոցի վրեն, որ բան չեղնի իրա երեխուն։ Տես՝ ջիգյարն ինչ բանա,- հուզվելով ասաց Նուշիկ տատիկը։

Մի ուրիշ բան էլ պատմեց ֆիզիկայի ուսուցիչ պարոն Սարգսյանը։

-Դպրոցն էինք։ Կանգնած դասն էի բացատրում։ Աշակերտները, որ նստած էին, ավելի շուտ զգացին, որ երկրաշարժ է։ Խառնվեցին իրար։ Դպրոցի երեխեքին արագ դուրս հանեցինք դպրոցից։ Հաջորդ օրը՝ դեկտեմբերի 8-ին գնացինք Սպիտակ։ Էն, ինչ մենք տեսանք, ուղղակի աննկարագրելի էր։ Անթիվ զոհեր։ Իրար կողք-կողքի դագաղներ էին շարված։ Մեքենաներ, բժիշկներ։ Քաոս էր։ Որդնավ էլ գնացինք։ Հիմա կոչվում է Ջրաշեն։ Գիտե՞ք ինչքան աշակերտներ են տուժել, զոհվել։ Այդ օրը աշխատանքային օր էր։ Բոլորը աշխատանքի էին։ Գործարաններում, դպրոցներում, ձեռնարկություններում… Եթե հանգստյան օր լիներ, միգուցե կարողանային դուրս գալ իրենց տներից։ Մինչև հիմա էլ մարդիկ կան, որ տուն չունեն, դոմիկներում են ապրում։ Երբ արտասահմանից եկան օգնության, ասացին, որ երկու տարում ամեն ինչ կվերականգնեն։ Բայց ո՞ւր ա: Հիմա էլ ասում են՝ մինչև 2020 թվական։ Տեսնենք։

Էսպես կարճ ներկայացրեց մեր ուսուցիչը և անցավ դասին։

Anushik Mkrtchyan

Ձմեռն Արագածում

Լուսանկարը` Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշիկ Մկրտչյանի

Ձմեռ: Մեղմիկ իջնում է ձյունը, երեխաներն ուրախ գնում են դասի և այլն: Այսպես միայն ֆիլմերում է լինում: Մեր գյուղում ձմեռը սահմանափակվում է միայն երեխաների խաղով՝ դպրոցի բակի առվակի վրա, որի ջրերը սառել են, և աշակերտների համար դարձել նեղ «սահադաշտ»: Կամ էլ՝ հինգ րոպեանոց դասամիջոցների հաշվին ձնագնդի խաղալով:

Լուսանկարը` Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշիկ Մկրտչյանի

Մեզ մոտ ձմեռը լավ ձյունառատ է լինում: Այնքան, որ երբեմն դասի չենք գնում: Երկու օրը մեկ են մաքրում ձյունը, իսկ այդ երկու օրում այն հասցնում է մինչև ծնկներդ բարձրանալ: Դե, պատճառն այն է, որ Արագած լեռը ամենամոտն է մեր գյուղին, այդտեղից էլ սառը հոսանքները թափանցում են գյուղ: Մենք այն ժամանակ ենք հասկանում, որ ձմեռը ուր որ է կգա, երբ սպիտակում են Արագածի լանջն ու գագաթները: Սիրում եմ ձմեռը: Չսիրելու միայն մի պատճառ կա՝ այն, որ դրսից ներս եմ մտնում ու ոչինչ չեմ տեսնում. գոլորշիով են պատվում ակնոցիս ապակիները:

Լուսանկարը` Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշիկ Մկրտչյանի

Երբ մաքրում են փողոցները, հատուկ մեքենաներն այդ ձյունը հավաքում են փողոցի եզրերին: Մենք ընտրում ենք ամենաբարձր կույտն ու տոպրակի վրա նստած՝ սահում այդտեղից. տոպրակով ավելի սահուն է ստացվում: Արդեն մոտ մի շաբաթ է, ինչ ձյուն կա, իսկ աշակերտներն ավելի շատ են սկսել խաղալ: Դպրոցի բակում դասամիջոցներին ավելի շատ երեխաներ կան, բայց առվակը դեռ լավ չի սառչել:

Մի բուռ գույներ

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Նոյեմբերի 11-ին մեր գյուղի արվեստի դպրոցում առաջին անգամ իրականացվեց ցուցահանդես՝ «Մի բուռ գույներ» խորագրով: Ցուցահանդեսը տեղի ունեցավ գյուղի մշակույթի տանը՝ արվեստի դպրոցի տնօրինության, գյուղապետարանի աշխատակիցների, գյուղի գյուղապետ պարոն Հովհաննիսյանի, ինչպես նաև ուսուցիչների աջակցությամբ: Սրահի պատերին ամրացված էին գորգագործության բաժնի սաների աշխատանքները, նկարչության բաժնի սաների նկարները:

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Որոշեցի մեկ հարց ուղղել պարոն Հովհաննիսյանին.

-Ի՞նչ եք կարծում, ինչքանո՞վ է նպաստում այս ցուցահանդեսը գյուղի զարգացմանը:

-Նպաստում է այնքանով, որ նայելով, տեսնելով իրենց հասակակիցների աշխատանքները, երեխաների մոտ ցանկություն է առաջանում կերպարվեստով, գորգագործությամբ զվաղվելու: Պիտի ցուցադրենք, որ հասկանանք՝ ինչ ունենք, չէ՞: Եթե տեսնում են, արդեն իրենք են ցանկություն հայտնում մասնակից դառնալու: Ցուցահանդեսը նպաստում է նաև արվեստի ճյուղերը զարգացնելուն:

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

-Շատ քիչ ժամանակահատվածում, որը ուսուցիչներին էր տրված, ամեն ինչ պատրաստվեց: Գյուղի երեխաները շատ տաղանդավոր են: Նրանք շատ կարևոր բաներ են գտել կյանքում ու վերարտադրել են նկարների մեջ, գորգերի զարդանախշերի մեջ: Այս ամեն ինչը իրենց շնորհիվ է: Այսօրվա մեր ցուցահանդեսը ստացվեց,- պատմում է արվեստի դպրոցի տնօրեն տիկին Լիլիթը:

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Ուսուցիչներն են Շահանե Սերոբյանը (գորգագործություն, գոբելեն, կարպետ) և Անի Թադևոսյանը (կերպարվեստ):

-Ինչպիսի՞ մոտեցում եք ցուցաբերում երեխաների հանդեպ:

-Բոլորի հանդեպ աշխատում եմ ցուցաբերել անհատական վերաբերմունք, հաշվի առնելով նրանց ցանկությունները, մտքերը: Փորձում եմ ստանալ լավագույն արդյունք: Երեխաների հետ շփումը ընկերական է: Ես ինձ համարում եմ նրանց ավագ ընկերը և փորձում եմ առավելագույնս իմ գիտելիքները փոխանցել նրանց,- պատմում է Շահանե Սերոբյանը:

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝Անուշիկ Մկրտչյանի

Ինչպես անցկացրեցին աշնանային արձակուրդները Հայաստանի դպրոցականները

Երևան

-Ո՞նց թե՝ «անցկացրել», արդեն վերջացա՞ն արձակուրդները։ Լո՞ւրջ։ Հըմ, ախր, ի՞նչ ասեմ: Ասեմ, որ ժամը երկուսին հազիվ արթնանում էի, որովհետև ամբողջ գիշեր չէի քնո՞ւմ: Ասեմ, որ մինչև ուզում էի վեր կենալ, լինում էր ժամը հի՞նգը, էլ վեր կենալու իմաստը ո՞րն էր, եթե պիտի մի քանի ժամից քնեի էլի։ Ու ասեմ, որ հերիք չի, ամբողջ շաբաթն էսպես անցկացրեցի, մի բան էլ հիմա շոկի մեջ եմ, որովհետև ֆիզիկայիս գործնական աշխատանքը չեմ արել (Մարիամ Կարապետյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Արթնանում էի, շնչում, ասում՝ լավ, մի հատ էլ արտաշնչեմ։ Վեր էի կենում, հաց ուտում, դուրս էի գալիս բակ՝ մի քիչ թարմանալու, լուծվող սուրճ էի պատրաստում, նստում «կոմպի» առաջ, կինո նայում, հետո գրավորներս էի գրում, հաց ուտում ու պառկում քնելու։ Շաբաթվա բոլոր օրերը… (Կարապետ Բաղդասարյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Դե ոնց մյուս շաբաթները՝ ամեն օր գնացել եմ երաժշտական դպրոց, եկել տուն՝ պարապել։ Ոչ մի օր նորմալ տանը չեմ մնացել՝ հանգստանալու (Էլեն Գասպարյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Աշնանային արձակուրդս վատնել եմ «ուժեղացուցիչ», «դրոնի վահանակ» սարքելով, մի հատ էլ ժապավենով ձայնագրիչ եմ սարքել՝ հեռախոսի համար։ Մի խոսքով՝ չեմ հանգստացել (Նարեկ Հարությունյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Շատ խառը: Սովորականի պես արձակուրդից բան չհասկացա։ Արձակուրդը սկսվեց հետաքրքիր էքսկուրսիաներով, ավարտվեց վերջին օրով գրքերը «քրքրելով» (Ժորա Անդրեասյան, 16տ, Եղեգնաձոր):

-Հասցրել եմ կիսատ թողած մի սերիալ նայել ու վերանայել կյանքիս իմաստ դարձած «Teen wolf» սերիալը։ Հա, համ էլ՝ հասցրել եմ ամեն օր պլանավորել, որ հաջորդ օրը պատմությունը կպարապեմ։ Կիրակի օրով բնականաբար մի «ծով» դաս եմ արել։ Հասցրել եմ մի լա՜վ քնել ու առանց հոգս ու ցավի կանգնել վառարանի կողքին, մինչև այնքան այրվեմ, որ էլի բարկանան վրաս։ Թե չէ, որ դասերի ժամանակ վառարանը գրկելու ժամանակ հազիվ եմ կարողանում պեղել ծանր ու հոգնեցուցիչ դպրոցական առօրյայիցս (Աստղիկ Հունանյան, Եղեգնաձոր, 15տ):

-Դե, ես էնքան զբաղված էի ֆիլմեր նայելով, որ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չեմ արել։ Հա, ու մեկ էլ՝ շնչել եմ (Քնարիկ Սմբատյան, 15տ, ք. Երևան):

-Գնացել էի Դիլիջան։ Օրը մի երեք ժամ զբոսնում էի: Մի օր էլ ընկերուհուս հետ եմ գնացել զբոսանքի։ Ու էս ամենը համատեղել եմ գիրք կարդալու հետ։ Հա՜, մեկ էլ՝ նոր սերիալ եմ սկսել նայել (Ժենյա Կարապետյան, 15տ, Բյուրական):

-Ինչպես միշտ՝ բազմոց վարելով (Մելինե Քարամյան, 15տ, Երևան):

-Չեմ անցկացրել (Վահե Յավրումյան, 15տ, Երևան):

-Ոնց մնացած օրերը՝ պարապմունքներով, բայց մի քիչ հանգստացած (Հովհաննես Աբրահամյան, 16տ, Եղեգնաձոր):

-Շատ հետաքրքիր և հաճելի օրեր անցկացրեցի։ Այս աշնանային արձակուրդներին այցելեցի թանգարաններ (ժամանակակից արվեստների և Երկրաբանական)։ Զբաղված էի իտալերենիս իմացությունը խորացնելով և ընթերցանությամբ (կարդացի «Հարրի Փոթթերը և հրե գավաթը» ու շուտով կավարտեմ Դեն Բրաունի «Ինֆեռնոն»։ Ըկներներիս հետ հաճախ էի դուրս գալիս զբոսնելու և վայելում էի մեր քաղաքի չքնաղ աշնանային տեսարանները։ Իսկ այժմ պատրաստվում եմ դասերիս, քանի որ վաղը երկուշաբթի է, եւ վերսկսվում են հոգնեցուցիչ դասերը (Զառա Սարգսյան, 15տ, Երևան):

Աստղիկ Հունանյան, Եղեգնաձոր, 15տ.

***

Կոտայքի մարզ, ք.Հրազդան

-Իրականում պետք է յուրաքանչյուր օրը լիարժեք և ճիշտ օգտագործել, անկախ արձակուրդներից: Հիանալի օրեր եմ ունեցել, տանը գրեթե չեմ եղել: Սիրում եմ աշունը, այն թույլ է տալիս մտորել, ստեղծագործել և մի փոքր խաղաղվել, շուտով կունենամ նոր աշնանային ֆոտոշարք (Մարիամ Հովհաննիսյան,18 տ):

-Արձակուրդի ընթացքում անընդհատ երեկույթների եմ մասնակցել: Շատ հրաշալի անցավ (Ռաֆայել Խաչատրյան,16 տ.):

-Դասերով, գործերով ծանրաբեռնված էի, բայց հասցրի ընկերներիս հետ ժամանակ անցկացնել: Մեկ շաբաթը քիչ է լավ հանգստանալու համար, բայց փորձեցի (Միշել Ոսկանյան, 15 տ):

-Արձակուրդս տատիկիս տանն եմ անցկացրել, տիպիկ հայ թոռնիկի նման (Էլեն Գրիգորյան, 15 տ):

-Աշնանային արձակուրդներս անցկացրեցի ինտերնետում (Էրիկ Եղյան,15 տ):

-Արձակուրդին գնացել եմ մայրական գյուղ, հետս վերցրել եմ երկու գիրք ու ամեն օր կարդացել եմ: Արձակուրդն օգտագործել եմ գերհոգնածությունից ազատվելու համար (կատու եմ սիրել…), բացի այդ, գյուղում ունեմ լավագույն ընկերներ, հանդիպել եմ նրանց հետ, հավաքվել ենք ու լավ ժամանակ անցկացրել։ Արձակուրդը գյուղում ավելի լավ է անցնում, քանի որ մաքուր օդ եմ շնչում ամեն առավոտ, կտրվում առօրյա հոգսերից, մոռանում դասերի մասին։ Չեմ սիրում արձակուրդին դաս անել, վերջին օրն եմ անում, փոխարենը՝ կարդում եմ այն, ինչ ինձ հետաքրքիր է (Նարե Վարդումյան, 17տ):

-Ամբողջ շաբաթ ՖԼԵՔՍ-ի հայտադիմումն եմ լրացրել (Վահե Բաղդասարյան, 16 տ):

-Էքսկուրսիա ենք գնացել: «Հայ Ասպետի» խմբով ենք պարապել, պիտի կիրակի չորս օրով տանեին Արցախ, էն էլ չտարան (Հովսեփ Հովսեփյան, 16 տ):

-Դե պարապմունքներով, էլի: Ֆոտոսեսիայի պատվերներով եմ զբաղվել մեկ էլ (Դավիթ Շառյան, 17 տ):

-Արձակուրդս անցկացրել եմ հարսանիքի պատրաստվելով (Ռոզա Հարությունյան,15 տ):

-ԱԿԿ- Հանրային ռադիո – պար, կիթառ-տուն- UWC հայտադիմում: Այսպես (Արմինե Գևորգյան,16 տ):

-Աշնան գրկում էի հինգ օր, հինգ օրերիցս ոչ մեկն էլ անկապ չի անցել: Ընկերներիս հետ եմ եղել, նախընտրեցի իրենց հետ անցկացնել արձակուրդս, քան թե գնալ շոփինգի կամ այդպիսի մի բան: Այս հինգ օրվա մեջ լավ երջանկացա, լիքը ֆոտոներ արեցի, մասնակցել եմ Հելոուինին, որը այդքան էլ չեմ ընդունում, բայց կարևորը ընկերներիս հետ էի, ու դա ինձ հերիք է երջանիկ դառնալու համար (Մարիամ Հովհաննիսյան,16 տ):

-Արձակուրդ չունեի: Այս մեկ շաբաթվա ընթացքում հասկացա, թե ինչքան հարազատ են դարձել մետրոյից օգտվող աշակերտները, առանց իրենց մետրոն դատարկ էր, չկային էն չարթնացած կամ հոգնած աշակերտների դեմքերը: Կարոտով սպասում եմ երկուշաբթի օրվան (Իռեն Գևորգյան):

-Էս շաբաթվա մեջ ավելի շատ անհանգստացա, քան թե հանգստացա: Անընդհատ մրցույթներ, պարապմունքներ (Մարիետա Մինասյան):

 Լիլիթ Գրիգորյան, Հրազդան

***

Արագածոտնի մարզ

-Ես արձակուրդների ընթացքում իջել եմ բակ, խաղացել եմ։ Գնացել եմ «Փարքինգ» ու հոդ-դոգ եմ կերել (Գառնիկ Աբրահամյան, 9տ):

-Երգել եմ, պարել եմ ու դասերս եմ սովորել (Ժենյա Խորշորյան 8տ.):

- Անունները չեմ հիշում, բայց շատ տեղեր եմ գնացել։ Կարդացել եմ, առաջադրանքներս եմ արել, բայց առաջադրանքներս էդքան շատ չէին: Գիրք եմ կարդացել, երգ եմ պարապել

(Մարիամ Մանասյան, 10տ.):

-Շատ են հանձնարարություններ տվել։ Տասնհինգ հեղինակ պետք ա կարդանք (Անահիտ Դանիելյան, 11տ.):

-Ուղղակի հանգստացել եմ։ Զբաղվել եմ նկարչությամբ, երգել եմ, շատ պարել եմ։ Շատ հանձնարարություններ եմ ունեցել։ Շատ գրքեր են տվել կարդալու (Անուշ Խորշորյան 11տ):

-Արձակուրդների ընթացքում սպորտային խաղեր եմ խաղացել, դասերս եմ սովորել և երեկոյան համակարգչային խաղեր եմ խաղացել (Հրաչ Մկրտչյան, 12տ):

-Մեր արձակուրդները շատ դուրս եկան, որովհետև էլ դասի չէի, ազատվել էի էս դասերի հոգսերից։ Բայց ընդամենը մի շաբաթ էր, է… Հա, էդ մի շաբաթն էլ ա էլի բան։ Մի շաբաթվա ընթացքում ընկերներիս հետ եմ խաղացել։ Տատին ասում էր՝ դասերդ արա, բայց չէի ուզում անել (Անդրանիկ Աբրահամյան, 12տ):

-Արձակուրդներն անկապ անցան: Համակարգիչ, հեռախոս։ Երևան եմ եկել էս ընթացքում (Վահե Ավետիսյան, 14տ.):

-Արձակուրդներին զվաղվել եմ առօրյա գործերով։ Գնացել եմ պատմության մրցույթի փորձերին։ Չեք հավատա, 2-3 օր միայն մուլտ եմ նայել

(Ժորա Հովհաննիսյան, 15տ.):

-Ես իմ աշնանային արձակուրդները անցկացրել եմ տանը ու ֆեյսբուքում (Արմինե Հովհաննիսյան, 16տ):

Անուշիկ Մկրտչյան, Արագածոտնի մարզ, գ.Արագած

***

Կոտայքի մարզ, գ.Արզական

-Մինչև արձակուրդները շատ էի ուզում հագստանալ, իսկ հիմա կարոտել եմ դպրոցը, դասընկերներիս, ուսուցիչներիս (Դիանա Երանոսյան, 14 տ.):

- Շտեմարաններ գրելով ու պարապմունքներ անելով, բայց դրա հետ մեկտեղ կարողացա նոր հոդվածներ գրել վիքիպեդիայում (Տաթև Գաբրիելյան, 17 տ):

-Հանգստանալուց բացի գիրք եմ կարդացել ու հիմա էլ կարդում եմ: Տանը մնալուց հոգնել եմ (Վաչե Համբարձումյան, 14 տ):

-Արձակուրդներn անցան շատ վատ: Մի շաբաթ էլ տային, լավ կլիներ (Անժելա Համբարձումյան, 16 տ):

Էլադա Պետրոսյան, Կոտայքի մարզ, գ.Արզական

Ինչպես անցկացնել աշնանային արձակուրդները

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Արդեն մի քանի օր է, ինչ սկսվել են դպրոցական աշնանային արձակուրդները, որոնք մեկ շաբաթ են տևելու: Մեզ շատ հետաքրքիր էր, թե ինչով կարող է զբաղվել դպրոցականը իր արձակուրդի ընթացքում: Այդ պատճառով մեր թղթակիցները հարցումներ անցկացրին տարբեր մարզերում, քաղաքներում և գյուղերում: Տեսնենք, թե ինչ են խորհուրդ տալիս ամենատարբեր տարիքի ու մասնագիտությունների մարդիկ դպրոցականներին. ինչ անել, ուր գնալ, ինչով զբաղվել աշնանային արձակուրդների ժամանակ: 

Տավուշի մարզ, գ. Ներքին Կարմիրաղբյուր 

-Խաղերով զբաղվի, դասերով զբաղվի, էլ ինչո՞վ զբաղվի, թող ծնողին օգնի (Լաուրա Սազբանդյան, 71տ., վաճառողուհի):

-Էս սահմանի՞ն, ստեղ րեխա կա՞, վեր մեկ էլ հանգստանա: Եթե սահմանըմ ենք` վետներս մեր կարպետնու գորա պետք ա մեկնենք (Ռոմիկ Ադամյան, 80 տ.):

-Պետք ա քնան՝ մի տեղով մակարդակնիքը փոխեն, ես 50 տարի աղաք եմ դպրոցը պրծել: Էն ժամանակ կոմունիստների վախտն ա լել, էն ժամանակ սկի ծնողնիքը հիլ չեն արել՝ րեխեքը տանից տուս կան: Իրավունք չեն ունեցել, վեր կինո քնան, էն վախտ նոր էր «վեչեր-մեչերը» ադաթ ընգնըմ: Բայց հմի կարան րեխեքը ազատ էքսկուրսիա քնան, տա շատ լավ ա (ժենյա Առաքելյան, 67 տ.):

-Մեծերի տուն գնացեք, օգնեք իրենց, հնարավոր է՝ փայտերը կոտրած լինեն, դասավորած չլինեն, գնացե՛ք օգնեք, ձեզ էլ լավ կզգաք (Էմմա Ադամյան, 53 տ.):

-Ֆիզկուլտով թող զբաղվեն, տատիկ-պապիկին էլ չմոռանան (Վեներա Ադամյան, 69 տ.):

-Տասերո՛վ, տասերո՛վ, ջա՜ն, մաթեմը, մաթեմը շատ եմ սիրըմ (Արտյոմ Գալստյան, 9 տ.):

-Եթե դրսում մարդ ունեն, թող գնան՝ հանգստանան, օդը փոխեն, մեր էս գյուղիցը մի շաբաթով կտրվեն, իսկ եթե չկա էդ մարդը, թող ծնողներին օգնեն, գյուղում տհենց հետաքրքրություն չկա, վեր րեխեն դպրոցից դուրս զբաղվի (Նարգիզ Հովհաննիսյան, 44 տ.): 

-Թող գրականություն կարդան, թող Աստվածաշունչ կարդան, ամենալավ պանն ա (Սվետա Չոբանյան, 47 տ.):

-Գործ արեք ծեր տներըմը, ընկերների հետ խաղ արեք, վատ գործերով չզբաղվեք, ծեր ընկերների հետ լավ ժամանակ անցկացրեք (Վերա Ադամյան, 83 տ.):

-Գիրք կարդան առաջինը, ամենավստահելին գիրքն է, շախմատ թող խաղան, միտք զարգացնեն (Աստղիկ Առաքելյան, 33 տ.):

Լիա Ավագյան

***

Երևան

-Առաջարկում եմ, որ դպրոցականները գնան կինո կամ թատրոն, կարդան գրքեր և ամեն առավոտ գնան վազելու (Էսթեր Մխիթարյան 28տ., գրող, հրապարակախոս):

-Գիտե՞ք` արդեն աշնանային տոներին գումարվել է ևս մեկ, այն էլ մեկ շաբաթ տևողությամբ աշնանային արձակուրդը: Բայց դե, եկեք լիարժեք չտրվենք «տոնին»: Վերջապես հիշենք վերոնշյալ տոնի իմաստը. hանգստանալ դպրոցական առօրյայից, ոչ թե ուսումից: Հետևաբար, չմոռանանք օրվա որոշակի, թեկուզ չնչին հատվածը տրամադրել դասերի կրկնողությանը կամ ամրապնդմանը: Նաև մի՛ մոռացեք, որ դրսում ամենագեղեցիկ եղանակն է ընկերների հետ հավաքվելու, կինոթատրոն կամ թատրոն գնալու ու պարզապես միմյանց հետ լավ և առողջ ժամանակ անցկացնելու համար (Լիլիթ Խլոյան, 26տ., ուսուցիչ):

Լուսանկարը` Անուշ Աբրահամյանի

Լուսանկարը` Անուշ Աբրահամյանի

-Միանշանակ, ազատ ժամանակ թող շատ կարդան: Դա կարևոր է: Ես չեմ կարդացել, գոնե իրենք թող կարդան (Անդրանիկ Հարությունյան 35տ., դերասան, հումորիստ):

-Իմ փորձից ելնելով՝ հորդորում եմ, որ ընկերների հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնեն խաղահրապարակում և հաճախեն սպորտային մարզումների (Հովհաննես Բաչկով, 25տ., բռնցքամարտիկ):

-Ես կարծում եմ, որ հանգիստը լավ բան է, երբ տրվում է թե՛ մեծերին, թե՛ փոքրերին: Խորհուրդ եմ տալիս դպրոցականներին էդ մի շաբաթը հանգստանալ: Ուղղակի հանգստանալ: Ուրիշ բան անել պետք չի: Նաև կառաջարկեի աշնանային զբոսանքներ, արշավներ, ընկերների հետ անտառային պիկնիկներ: Նաև ուղեղի հանգիստ` բառախաղերի և գրադարաններ այցելությունների միջոցով: Հայրենասիրական, մայրական քնարերգության թեմաներով ասմունքի երեկոներ կան: Ցանկալի է, որ գան լսեն ու հարստացնեն իրենց գիտելիքների պաշարը (Լիանա Զուրաբյան, 38տ., ասմունքող):

-Թող միանան ԱԿԿ-ին (ակտիվ կամավորների կազմակերպություն) և մեզ հետ անցկացնեն արձակուրդները պրոդուկտիվ, ընկերական ու զվարճալի միջավայրում: Դպրոցականները ձեռք կբերեն աշխատանքային փորձ և իհարկե, նոր ընկերներ (Արեգ Գալոյան, 16տ., դերասան, ԱԿԿ ղեկավար):

-Վերջերս կենդանաբանական այգում էի, բավականին փոխվել է։ Վստահ եմ՝ հետաքրքիր կանցնի։ Բուսաբանական այգին էս սեզոնին շատ սիրուն է, կարող եք գնալ ու սիրուն տերևներ հավաքել: Այս սեզոնին Գեղարքունիքի մարզում կարտոֆիլ են հավաքում ու սիրուն մի արարողություն կա՝ կոչվում է փուռ։ Աթարի մեջ կարտոֆիլ են եփում, շատ համով է ու հետաքրքիր: Կարող եք գնալ Գեղարքունիք (Զոհրաբ Հարոյան, 32տ., լրագրող):

-Խորհուրդ կտամ կազմակերպել կամ մասնակցել ճանաչողական ու զարգացնող միջոցառումների, էքսկուրսիաների և այցելությունների (Թամարա Հակոբյան, 34տ., աշխարհագրագետ, մանկավարժ):

-Նստել տանը, ուտել և քնել, ապա դասերն անել (Հարութ Բալյան, 21տ., օպերատոր):

-Խորհուրդ կտամ երեխաներին այդ մեկ շաբաթը հնարավորինս օգտակար անցկացնել: Ճիշտ է՝ հիմա շատ են բարկացած իրենց դասերից, բայց թող վերցնեն մի գեղարվեստական գիրք, որը խորհուրդ են տալիս հարազատները կամ ընկերները, և սկսեն կարդալ: Եվ ի վերջո, չմոռանան լավ ու որակով երաժշտություն լսելու մասին (Վահե Մարգարյան, 20տ., երգիչ):

-Գիրք կարդալուց լավ հանգիստ չկա դպրոցականի համար: Հետո կարդալու ժամանակ չի լինում, բայց պետք է (Վահագն Դավթյան, 25տ., գրող, ռեժիսոր):

-Այցելություններ թանգարաններ և կինո (Արկադի Գրիգորյան, 38տ., պատմաբան, լրագրող):

-Լավ է, երբ հնարավորության դեպքում աշխատող մարդը մեկնում է հանգստի Հայաստանի տարբեր գեղատեսիլ վայրեր: Խորհուրդ կտամ 7-օրյա հանգստի մեկնելիս վերցնել սիրած գրականությունը և վայելել այն բնության գրկում (Սավուղ Չիլինգարյան, 68տ., ինժեներ):

-Արձակուրդը հաճախ ամենաարդյունավետ ու հագեցած ժամանակահատվածն է լինում ուսումնական տարվա մեջ, եթե, իհարկե, հաջողվում է այն լավ կազմակերպել։ Այն օգտագործեք որպես լավ հնարավորություն՝ գեղարվեստական գրականության մի քանի լավ նմուշ կարդալու համար:

Եթե կան համապատասխան կարճաժամկետ դպրոցներ նշված ժամանակահատվածի համար, ըստ հետաքրքրության՝ կարելի է հաճախել ու նոր հմտություններ ձեռք բերել:

Ձեռքի աշխատանքի սիրահարների համար իդեալական է համացանցից վերցնել մի ուսուցողական հոլովակ ու ինչ-որ կահույքի մաս կամ դեկոր սարքել դպրոցի կամ տան համար: Աշնանային եղանակը շատ տրամադրող է մի քանի գլխարկ, շարֆ, կիսաշրջազգեստ կամ այլ հագուստ գործելու համար (Աշխեն Հակոբյան, 26տ., լեզվաբան, ազգագրագետ):

-Թող կարդան շատ գրքեր և գնան «Սուպեր մամա 2»-ը նայելու (Ռուբեն Եսայան, 21տ., սցենարիստ):

Վալենտինա Չիլինգարյան, Արարատի մարզ, գյուղ Ավշար

***

-Ի՞նչ ասեմ, աղջիկ ջան: Շատ զբաղմունքներ կան: Իրենք պետք է գտնեն իրենց համար զբաղմունք: Իրենք պետք է իմանան՝ որն է իրենց համար լավ, որը՝ վատ (Ալոյան Անահիտ, 60 տարեկան, գործազուրկ):

-Մաքուր օդի դուրս գան, գնան թանգարաններ, գրքեր կարդան, հեռուստացույցով քիչ նայեն էդ ապուշ ֆիլմերը: Ընկերների, ընկերուհիների հետ գնան զբոսանքի՝պուրակում, այգում, Հյուսիսային պողոտայում, Կասկադում (հրաժարվում է նշել անունն ու տարիքը, մոտ 58-60 տարեկան տղամարդ): 

-Դպրոցականները պիտի ունենան իրենց ազատությունը, բայց նաև չպիտի մոռանան հանձնարարականների մասին: Լրիվ կտրվել դպրոցից չեն կարող, բայց պիտի զբաղվեն սպորտով, կողմնակի զբաղմունքներով, իհարկե, ծնողը պիտի կարողանա ծրագրել, որը խիստ կասկածելի է մեր օրերում, որովհետև ծնողները չունեն դրա ժամանակը (Հովհաննիսյան Անահիտ, 60 տարեկան, ուսուցիչ, դասախոս):

-Դպրոցականները կարող են ամեն լավ բան անել: Զբաղվել ամեն ինչով՝ բացի ձեր այդ ձեռքի հեռախոսներից, ամբողջ օրը դրանով զբաղվում են էլի (Նաիրա Սարգսյան, 58 տարեկան, փոստատար):

-Գիրք կարդան: Ով ինչ սիրում է, թող էն էլ անի, բայց լավ բաներ անի: Չբամբասեն: Ավելորդ բաների վրա ժամանակ չծախսեն: Էդ էն տարիքն է, որ ավելի շատ պետք է ուսումով զբաղվեն, էլի, հետո արդեն ուշ կլինի, էդ տարիքը պիտի օգտագործել ճիշտ (Գևորգ Մարտիրոսյան, 24 տարեկան, երգիչ):

-Ես ամեն օր խաղում եմ, բայց գրավորներս բոլորը գրել եմ: Ֆուտբոլ եմ խաղում, պահմտոցի, հիվանդանոց: Ես 7 օրում պիտի աղյուսակը լավ սովորեմ (Կորյուն, երկրորդ դասարանի աշակերտ):

-Մի շաբաթում ձեռագիրս կսիրունացնեմ, վարժ կկարդամ, տենց, էլի, տենց բաներ (Ալեքս, երկրորդ դասարանի աշակերտ):

Անուշիկ Մկրտչյան, Արագածոտնի մարզ, գյուղ Արագած (հարցումներն անցկացրել է Երևանում)

***

Գեղարքունիքի մարզ, գյուղ Ներքին Գետաշեն

-Դե, Ներքին Գետաշենում ժամանցի վայրեր չկան, որտեղ կարող է իր օրն անցկացնել դպրոցականը, բայց կարծում եմ՝ այս օրերին ավելի հարմար կլինի դպրոցի դասերից կտրվել և գեղարվեստական գրականություն կարդալ (Կարինե Ավետիսյան, 38 տ.):

-Կարծում եմ՝ դպրոցականը այս օրերին պետք է ավելի շատ կարողանա օգնել իր ծնողներին, որովհետև աշուն է, և գյուղում շատ անելու բան կա: Բացի այդ՝ կարող է նաև իր օրերն անցկացնել որևէ հարազատի տանը (Տաթևիկ Սահակյան, 34 տ.):

-Արձակուրդի ժամանակ դպրոցականը պետք է հանգստանա և շատ չծանրաբեռնվի այլ բաներով: Կարող է մեկ շաբաթն անցկացնել տատիկի տանը կամ, օրինակ, ճամաբարում: Թե չէ՝ գյուղում նա մեծ հնարավորություններ չունի իր օրը ճիշտ կարգավորելու համար (Անուշ Պողոսյան, ուսուցչուհի):

-Դպրոցականը ավելի շատ կարող է իր օրը անցկացնել գրադարանում՝ հետաքրքիր գրքեր ընթերցելով ու որևէ հետաքրքիր բան սովորելով (Զանիկ Գորանցյան, 57տ., տնային տնտեսուհի):

-Դպրոցական արձակուրդներին աշակերտը պետք է ուղղակի հանգստանա ու փորձի տրամադրվել ավելի լավ սովորելուն: Այսքանը (Սարիբեկ Գևորգյան, 67տ., հաշվապահ, այժմ արտագնա աշխատող):

-Դպրոցականի համար համապատասխան վայրեր չկան, բայց նա կարող է այդ օրերին ինքնակրթվել, որևէ հետաքրքիր բանով զբաղվել կամ մասնակցել արշավների (Ժաննա Մալխասյան, ուսուցչուհի):

-Այ, աղջիկ ջան, հիմա ո՞վ է մեզնից խորհուրդ հարցնում ու լսում: Հիմա դպրոցականի դեմքն էլ է կորել, սովորելու ցանկությունն էլ: Էս օրերին գոնե մի օգտակար բան թող անի, իր ծնողին օգնի (Կազբեկ Գևորգյան, 75տ.):

Անուշ Աբրահամյան

***

Լոռու մարզ, գյուղ Դսեղ

-Աշնանային արձակուրդները դպրոցից հանգստանալու հիանալի հնարավորություն են: Այս օրերին ես նախընտրում եմ ավելի շատ բնության գրկում լինել, ֆուտբոլ խաղալ կամ տեսանյութեր մոնտաժել: Չի կարելի ասել, թե հետաքրքրությունները շատ են մեզ մոտ, բայց անձամբ ես նախընտրում եմ աշնանային արձակուրդները գյուղում անցկացնել, այլ ոչ թե քաղաքում: Այստեղ այնքան շատ վայրեր կան այցելելու, որոնք այս եղանակին ուղղակի հեքիաթային են: Ինձ թվում է՝ քաղաքացիներն էլ շատ կցանկանային հիմա մեզ մոտ լինել: Ձանձրանալու ժամանակ չի լինում: Շաբաթվա մեջ մի քանի անգամ ֆուտբոլի թիմով ենք հավաքվում՝ մարզվելու: Կարևոր է նաև ինքնակրթությունը. համակարգչային ծրագրերով եմ աշխատում ու փորձում եմ խորացնել հմտություններս: Հա, մեկ-մեկ էլ ֆրանսերեն եմ սովորում: Գրքեր քիչ եմ կարդում, կամ ավելի ճիշտ, համարյա չեմ կարդում: Եթե կարդամ էլ, միայն վատ եղանակին, իսկ հիմա ավելի շատ պետք է դրսում լինել (Սյուզի Ղուլինյան, 13 տ.):

Անի Ղուլինյան

***

Կոտայքի մարզ, գյուղ Արզական

-Նստեն իրանց դասերը սովորեն, չարություն չանեն, խելոք լինեն, հիրանց տատիկներին, պապաներին չջղայնացնեն (Արմեն Հովհաննիսյան, 40 տարեկան, գործազուրկ):

-Քանի որ մեկ շաբաթ է արձակուրդը, թող ամեն մեկն իր ցանկությամբ անցկացնի և ամենակարևորը՝ լիարժեք հանգստանա (Անահիտ Մարկոսյան, 38 տարեկան, տնային տնտեսուհի):

-Հագուստ գործելով, օրինակ՝ ժակետներ, գլխարկներ, ձեռնոցներ: Քանի որ աշուն է, թող պտուղ-բանջարեղենը հավաքեն, երաժշտություն լսեն, տարբեր միջոցառումներ անցկացնեն (Քնարիկ Ասատրյան, 50 տարեկան, թոշակառու):

-Հիմնականում պետք է զբաղվեն գրքով, ընթերցանությամբ, հետաքրքիր միջոցառումներ կազմակերպեն, ոնց որ առաջ է եղել (Սյուզի Սողոմոնյան, 31 տարեկան, տնային տնտեսուհի):

-Բնականաբար, արձակուրդները երեխաների հանգստանալու համար են՝ սակայն միշտ չէ, որ պարապ-սարապ պիտի թրև գան: Անհրաժեշտ է լինել Հայաստանի տեսարժան վայրերում, ընթերցել, լինել Լեռնային Ղարաբաղում, հայրենաճանաչությունը շատ մեծ դեր ունի երեխայի ընդհանուր զարգացման համար, այդ իսկ պատճառով պետք է լավ ճանաչել հայրենիքի յուրաքանչյուր ծառ ու թուփը, կենդանական և բուսական աշխարհը, մարդկանց կենցաղը, սովորությունները և անպայման ընթերցել, որովհետև ընթերցանությունն է, որ մարդուն տանում է գիտելիքների մեծ տաճարը, որտեղ մարդը դառնում է բազմակողմանի զարգացած անձնավորություն: Այնպես որ, արձակուրդը նրա համար չէ, որ պարապ-սարապ թրև գան, անհրաժեշտ է ռացիոնալ օգտագործել յուրաքանչյուր պահը, յուրաքանչյուր րոպեն, յուրաքանչյուր ժամը, որովհետև կյանքն էնքան կարճ է, շատ արագ է թռչում, ինչը որ կորցրիր, այլևս հետ բերել չես կարող (Սուսաննա Մանասյան, 67 տարեկան, թոշակառու):

-Օգնեն այգիներից միրգը հավաքել, ծառերի տերևները հավաքեն վառեն, ձմռան համար ցախ հավաքեն, էլ չեմ մանըմ (Գոհար Սուքիասյան, 93 տարեկան, թոշակառու):

-Ազիզ, իմ թոռնիկները դուրսն են, լավ էլ սովորում են, հըմի իրանք հանգստով են, դասերով են, իրանց խաղերով են, գրքեր են կարդըմ, կինոներ են նայըմ (Ռազմիկ Մնացականյան, 63 տարեկան, գործազուրկ):

-Կուզեմ, որ գնան ծովափ, հանգստանան ու հետ գան երեխեքս (Հայկանուշ Գրիշիկյան, 41 տարեկան, աշխատող):

-Ուղղակի լավ անցկացնեն իրենց արձակուրդները (Նատալյա Մկրտչյան, 75 տարեկան, թոշակառու):

-Գնան անտառ արշավի, կրկնեն հիրանց դասերը (Պետրոսյան Էլիդա, 71 տարեկան, թոշակառու):

Էլադա Պետրոսյան

Anushik Mkrtchyan

Արձակուրդային բաղադրատոմս

Աշնանային արձակուրդները քաղաքի երեխաների համար լավ ժամանակ անցկացնելու միջոց են, իսկ գյուղացիների համար՝ հողամասերի գործերի «փակում»: Գյուղի երեխաները արձակուրդներին, կարելի է ասել, հանգստանում են գործերից, այլ ոչ թե դասերից: Քաղաքի երեխաները կարող են այդ մի շաբաթում գնալ ֆիլմ դիտելու, զբոսնելու, ինչ-որ սրճարաններ: Դե, ինչ-որ ժամանցային տեղ: Գյուղերում չկան առօրյան հետաքրքիր անցկացնելու վայրեր, և ամբողջ արձակուրդներին տանն ենք: Բայց գիտե՞ք՝ դա էլ իր հետաքրքրությունն ունի: Ասեմ: Դե, պատկերացրեք: Մրսած մտնում ես տուն ու տեսնում ես վառարանը միացրել են, վրան թեյն է եռում, կամ էլ մի տաք, համով ապուր: Բա լավ չի՞:

Հիմա արձակուրդներ են, և ես էլ որոշեցի կարճատև արձակուրդս անցկացնել Երևանում: Դե, այդքան էլ վատ չէ: Ասացի՝ վատ չէ, այսինքն՝ լավից հանած մեկ: Մի տեսակ անհետաքրքիր է անցնում՝ բացի նախորդ ուրբաթ օրվանից: Այդ օրը «Մանանա» եմ գնում: Երևանում՝ ազգականիս տանը, որտեղ անց եմ կացնում արձակուրդս, տանն ապրում են հինգ հոգի, որոնցից չորսն աշխատում են, իսկ մեկն էլ՝ սովորում: Սովորողը գալիս է մյուսներից ավելի շուտ՝ ժամը 3-ին: Բայց, դե, դրանից հետո էլ դասերով է զբաղված: Ուսանող է:

Այնուամենայնիվ, չեմ կարող ասել, որ ընդհանրապես ոչինչ չունեմ անելու: Պարապությունն էլ առիթ է հանդիսանում նյութ գրելու: Ու դրա համար ուզում եմ մի քանի բան ասել. ինչ արժե անել, երբ պարապ եք:

Ամենալավը՝ գիրք կարդալ՝ թեյ խմելով: Իմ դեպքում՝ վառարանի կողքին:

Դե, իհարկե, ֆիլմ նայել՝ փոփքորնով կամ էլ էլի թեյով:

Մտածել ինչ-որ հավես հոդվածի կամ հարցազրույցի մասին ու անպայման իրականացնել:

Ընկերներով հավաքվել ու ինչ-որ հետաքրքիր բան կազմակերպել:

Գնել «Ստեղծիր կամ ոչնչացրու» առաջադրանքների գիրքն ու հավեսով լրացնել:

Կամ էլ, ինձ նման, ինչ-որ ուտելու բան փորձել պատրաստել: Խոսքս առօրյա ուտեստների մասին չէ, այլ նոր մի բանի:

Իրականում շատ ավելի հետաքրքիր բաներ կարելի է անել մի շաբաթ տևող արձակուրդների ընթացքում: Կարևորը՝ շեղվել արթնանալ-լվացվել-հաց ուտել-քնել հաջորդականությունից:

Anushik Mkrtchyan

Ապարանի գյուղերը

Ապարան քաղաքը ունի 21 գյուղ, որից 4-ը մեր գյուղին՝ Արագածին (նախկին անվանումը՝ Ղազնաֆար) մոտ են:

Որոշեցի ներկայացնել այդ չորս գյուղերի ու մեր գյուղի դրական և բացասական կողմերը:

Առաջինը սկսեմ Շենավանից (նախկին անվանումը՝ Բլխեր): Այս գյուղում բոլորը զբաղվում են առևտրով: Գյուղում չես հանդիպի մեկհարկանի առանձնատուն: Բոլորինն էլ երկհարկանի են: Գրեթե բոլոր փողոցներն ասֆալտապատված են: Իսկ բացասական կողմը կապված է ժողովրդի հետ: Նրանք ժլատ են, ես այդպես եմ կարծում:

Երկրորդը Ծաղկաշենն է (նախկին անվանումը՝ Թաքարլու): Այս գյուղի ժողովուրդն այնքան լավն է, համեստ: Նրանք չեն խառնվում ոչ մեկի գործերին: Սակայն գյուղում շատ քիչ են փողոցները, որոնք ասֆալտ ապատված են: Աչքի ընկնող վայրեր չկան:

Հաջորդը Վարդենուտն է (նախկին անվանումը՝ Շիրախալա): Գյուղում փողոցներն ասֆալտապատված են, բնակչությունը՝ շատ: Գյուղը աչքի է ընկնում իր անասնապահությամբ, ինչն էլ գյուղ մտնելուն ես անմիջապես զգում ես (դե, հոտից):

Արայի (նախկին անվանումը՝ Բազառջուխ): Այս գյուղը շատ մաքուր է, փողոցներն ասֆալտապատված են: Աչքի է ընկնում գեղեցիկ բնությամբ. չորս կողմդ ծառեր են, դաշտեր: Սակայն վատն այն է, որ բնակչությունն է քիչ:

Շատ եմ սիրում մեր բոլոր գյուղերը: Բոլոր գյուղերից ունեմ ընկերներ, և տարբեր գյուղերից լինելու փաստը չի խանգարում մեր շփմանը:

Հերթը հասավ մեր գյուղին՝ Արագածին: Մեր գյուղը կարելի է համարել թվարկածս գյուղերի շարքում ամենազարգացած գյուղը: Սա չեմ ասում նրա համար, որ մեր գյուղն է, այլ իրոք այդպես է: Թվարկեմ, ասեմ՝ դուք էլ կհամոզվեք: Գյուղն ունի երկու դպրոց, մանկապարտեզ, արվեստի դպրոց՝ իր բոլոր բաժիններով: Ի դեպ, արվեստի դպրոցի սաներից և մանկապարտեզի երեխաներից շատերը վերոնշյալ գյուղերից են: Ունի երկու հանդիսությունների սրահ, մշակույթի տուն, գրադարան, «Բիստրո» կոչվող սննդի կետ, որը վերջերս է բացվել, հյուրանոց և եկեղեցիներ: Թվարկածներիցս միայն դպրոցն է, որ կա մյուս գյուղերում: Բայց մեր գյուղի ժողովուրդը, հիմնականում՝ մեծահասակները, շատ բամբասկոտ են: Նրանց բոլորին հետաքրքրում է, թե ով ես դու, ում աղջիկն ես, ում թոռն ես, ուր ես գնում, որտեղից ես գալիս: Վարորդները մեքենաներից են ուսումնասիրում, իսկ սա չեմ նկատել մյուս գյուղերում: Մյուս վարորդներին ճանապարհն է հետաքրքրում, ոչ թե ինչ-որ անցորդ:

Եվ վերջում ուզում եմ հետգրություն թողնել: Հնարավոր է՝ նշված գյուղերի բնակիչները նյութը կարդան: Ուզում եմ ասել, որ նյութում գրվածը իմ կարծիքն է, որը կարող է չհամընկնել ձեր տեսակետների հետ: