Տաթև Աբգարյանի բոլոր հրապարակումները

«Մարդն այնպես է ստեղծված, որ սիրում է խոսել իր մասին»

Հարցազրույց Վայքի ավագ դպրոցի պատմության ուսուցչուհի Օլգա Թադևոսյանի հետ:

Լուսանկարը՝ Տաթեւ Աբգարյանի

Լուսանկարը՝ Տաթեւ Աբգարյանի

-Ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց այս մասնագիտությունը:

-Դեռ դպրոցում սովորելու տարիներից գիտեի, որ աշխատելու եմ դպրոցում: Միշտ էլ սիրել եմ սովորեցնել, ուսուցանել: Իսկ որ պատմաբան եմ դառնալու, որոշեցի հինգերորդ դասարանում: Ես ուղղակի սիրահարված էի իմ ուսուցչուհուն` ընկեր Դ.Մարգարյանին: Նա ամեն ինչ այնքան հետաքրքիր ու գունեղ էր ներկայացնում, որ հնարավոր չէր չլսել և չսովորել:

-Եթե հնարավոր լիներ հետ տալ ժամանակը, արդյո՞ք նույն մասնագիտությունը կընտրեիք:

-Անկեղծ ասած` չգիտեմ, որովհետև ինձ նաև շատ հետաքրքրում է գիտական աշխատանքը: Երևի թե ավելի շատ կզբաղվեի հնագիտությամբ:

-Կցանկանա՞ք արդյոք, որ ձեր երեխաները շարունակեն ձեր գործը:

-Ես իհարկե, կցանկանայի, բայց իմ երեխաները թեև փոքր են, բայց ունեն իրենց նախասիրությունները, և դրանցից ոչ մեկը չի առնչվում մանկավարժությանը: Իսկ ես նրանց ազատությունը չեմ պատրաստվում սահմանափակել:

-Երբևէ խնդիրներ ունեցե՞լ եք աշակերտների կամ այլ ուսուցիչների հետ:

-Եթե ձեզ որևէ մեկը կասի, թե երբևէ խնդիրներ չի ունեցել աշակերտների հետ, չհավատաք: Պարզապես մարդիկ սիրում են լավը երևալ: Իսկ խնդիրները լուծելու և լուծման ուղի գտնելու համար են: Բացի դրանից, ես գտնում եմ, որ խնդիրները, լուծվելուց հետո, ապահովում են առաջընթաց:

-Համաձա՞յն եք այն մտքի հետ, որ մեր սերունդը ծույլ է և չի սիրում սովորել:

-Սերունդների կոնֆլիկտը միշտ եղել է, կա և կլինի: Պարզապես ձեր սերունդը սովորում է միայն այն, ինչը իրեն պետք է: Կյանքը լի է անակնկալներով, և երբեք չգիտես, թե քեզ ինչը և որտեղ պետք կգա:

-Ինչպիսի՞ն կուզենայիք տեսնել ձեր աշակերտներին ապագայում:

-Երջանիկ և հաջողակ կյանքի բոլոր բնագավառներում:

-Դպրոցում սովորում են տարբեր բնավորության տեր երեխաներ: Արդյոք հե՞շտ եք աշխատում նրանց հետ:

-Իհարկե ոչ: Բայց ամեն երեխա մի տիեզերք է: Եվ միշտ էլ այդ «տիեզերքի» հետազոտությունը շատ հետաքրքիր զբաղմունք է: Իսկ դժվարությունները հաղթահարելի են:

-Դասղեկական դասարաններ ունեցե՞լ եք:

-Իհարկե:

-Հե՞շտ է արդյոք դասղեկ լինելը:

-Ոչ, հեշտ չէ: Դժվար է տարբեր նպատակներ, պատկերացումներ և երազանքներ ունեցող մարդկանց միավորել ընդհանուր նպատակների շուրջ:

-Ի՞նչ խնդիրներ են առկա դպրոցում, որ ձեզ հուզում են:

-Ամենացավոտ խնդիրը, որը առկա է ժամանակակից դպրոցում, դա առարկայական գերբեռնվածությունն է, որը ժամանակի ընթացքում ձևավորում է չկարդալու, չսովորելու մշակույթ: Հաջորդ լուրջ խնդիրը դա ոչ ճիշտ, համացանցով պարտադրվող արժեհամակարգի ներմուծումն է աշակերտական միջավայր: Մեծ խնդիր է նաև անտարբերության մթնոլորտը: Հոգևորը նյութականին ստորադասելու մտայնությունը:

-Ունե՞ք թույլ կողմեր: Նշեք դրանք:

-Իհարկե ունեմ, բայց չէի ցանկանա այդ մասին խոսել:

-Նկարագրեք ձեզ երեք բառով:

-Լավատես, պատրաստակամ, արկածասեր:

-Կրկին անգամ շնորհակալ եմ ինձ հատկացրած ձեր ժամանակի համար:

-Խնդրեմ: Ի դեպ, մարդն այնպես է ստեղծված, որ սիրում է խոսել իր մասին:

Հարցազրույցը վարեց Տաթև Աբգարյանը

Ազատեկցի Մարիամը

Լուսանկարը՝Լիլիթ Աթանյանի

Լուսանկարը՝Լիլիթ Աթանյանի

Ճիշտ լուսանկարելու գաղտնիքներին տիրապետելը մի բան է, իսկ այն գործնականում կիրառելը` այլ: Դրա համար «Մանանա» կենտրոնի Վայոց ձորի պատանի թղթակիցներով ուղևորվեցինք գյուղ Ազատեկ: Քանի որ մեզանից ոչ ոք ծանոթ չէր գյուղին, մեզ օգնության հասավ Մարիամ անունով մի աշխույժ աղջիկ: Նա մեզ ուղեկցեց մի տուն, որտեղ ապրում էին տարեց ամուսինները` Աիդա տատը և Ռազմիկ պապը: Նրանք մեզ հրավիրեցին տաք թեյ խմելու: Մենք սկսեցինք նկարել մեր շուրջը եղած ամեն ինչ: Հետո, օգտվելով Աիդա տատի հյուրասիրած ընկույզից, շարժվեցինք առաջ, ու Մարիամի ուղեկցությամբ գնացինք դեպի գյուղի վերջնամասը, քանի որ Մարիամը ցանկանում էր մեզ ցույց տալ իրենց գյուղի կովերին ու ոչխարներին: Մի քանի ֆոտո անելուց հետո գնացինք գյուղի եկեղեցի: Ճանապարհին մեզ շատ օգնեցին Մարիամի խորհուրդները: Օրինակ, երբ մեր դեմ դուրս եկավ մի մարդ, Մարիամը պտտվեց ու ասաց, որ նրանից հեռու մնանք, քանի որ սթափ վիճակում չէ: Լսելով Մարիամին, մենք շարժվեցինք առաջ:

Ճանապարհին կանգ առանք, որպեսզի նկարենք իր տան շեմքին կանգնած մի պապիկի, ինչը պապիկին այդքան էլ դուր չեկավ: Երբ մոտեցանք զրուցելու, նա հանգիստ ձայնով ասաց, որ խելքներս հավաքենք գլուխներս և գնանք: Առանց պնդելու հեռացանք այնտեղից և փոքր-ինչ քայլելուց հետո հասանք եկեղեցի: Եկեղեցու զանգը` ըստ Մարիամի, նոր էր, իսկ հնի մասին ոչինչ չասաց: Ներսում նա մեզ որոշ բաներ պատմեց եկեղեցու մասին, ինչպես նաև ասաց, որ եկեղեցին յոթ ամիս առաջ են մաքրել: Երբ դուրս եկանք եկեղեցուց, նա ասաց, որ ուզում է մեզ ցույց տալ գյուղի հին տները ու ընկավ առաջ: Հետևելով նրան, հասանք տների մոտ: Դրանք իրոք շատ հին էին ու կոկիկ: Այդպիսինն էր նաև Մարիամի հորեղբոր տունը: Հետո եկավ մեր  վերադառնալու ժամանակը: Ճանապարհին հանդիպեցինք նաև Մարիամի տատիկին: Մի կերպ համոզելով նկարեցինք նրան, ու ընկանք առաջ: Հասնելով մեքենային, մենք շնորհակալություն ասացինք Մարիամին, ու մեկ անգամ ևս խնդրեցինք թույլ տա, որ իրեն լուսանկարենք, բայց նա մերժելով բոլորիս, ասաց, որ նկարվել չի սիրում: Այ քեզ բան, բոլորին ինքն էր համոզում, որ լուսանկարվեն, իսկ ինքը չէր համոզվում:

Հետդարձին վերլուծում էինք մեր ֆոտոարշավը, և բոլորս միակարծիք էինք, որ առանց Մարիամի մեր օրը հաջողված չէր լինի:

Մարիամ, եթե կարդում ես այս տողերը, բոլորիս անունից շնորհակալություն:

Լուսանկարը՝Լիլիթ Աթանյանի

Լուսանկարը՝Լիլիթ Աթանյանի