«1982 թվականին աշխատում էի Ներքին Կարմիրաղբյուրի կուլտուրայի տան տնօրեն: Մեկ ամսով ինձ ուղարկեցին Երևան` կուլտուրայի ինստիտուտին կից վերապատրաստման դասընթացների: Մեզ տեղավորեցին սննդի արդյունաբերության տեխնիկումի հանրակացարանում: Ինձ հետ սենյակում էր մնում Իջևանի պիոներ տան տնօրեն Սերյոժա Սուքիասյանը:

Մի օր դուրս եկանք զբոսնելու: Սերյոժան ասաց` կուզե՞ս տեսնել Արամայիս Սահակյանին: Իհարկե` ուրախացած ասացի ես: Սերյոժան մտավ առաջին պատահած հեռախոսախցիկը և զանգահարեց Արամայիս Սահակյանին ու ասաց, որ ուզում է իրեն տեսնել: Սահակյանն ասաց, որ մայրը հիվանդ է, դեղ էր պատվիրել, որ Մոսկվայից բերեն, գնում է դեղը օդանավակայանից վերցնի: Մեկ ժամ հետո կլինի «Ոզնի» ամսագրի խմբագրությունում: Արամայիս Սահակյանը «Ոզնի» ամսագրի գլխավոր խմբագիրն էր: Բավականին ժամանակ ունեինք: Մտանք մոտակա սրճարան, որպեսզի ժամանակը շուտ անցնի: Պայմանավորված ժամին արդեն խմբագրությունում էինք: Առաջինը մեզ հանդիպեց քարտուղարուհին:

Բարևելուց հետո դիմեց ընկերոջս. «Դուք Սերյոժա՞ն եք»: «Այո»,- պատասխանեց ընկերս: «Կարող եք մտնել»,- ասաց քարտուղարուհին: Առանց դուռը ծեծելու ընկերս ներս մտավ: «Կարո՞ղ եմ ես էլ մտնել: Մենք միասին ենք»,- ասացի ես:

Քարտուղարուհին ժպտաց և ասաց` իհարկե:

Ես ներս մտա: Սերյոժան ու Արամայիս Սահակյանը գրկախառնվեցին, կարոտի խոսքեր փոխանակեցին: Իսկ մենք ձեռքով բարևցինք իրար: Առաջարկեց նստել: Ընկերս և Արամայիս Սահակյանը սկսեցին զրուցել: Ես որտեղ նստած էի, սեղանի ձախ կողմում դրված էր այն ժամանակի «Սալյուտ» անունով սիգարետ և լուցկի: Ձեռքով մի փոքր տուփը հրեցի: Արամայիս Սահակյանն ասաց. «Երիտասարդ, ծխո՞ղ եք»: Ասացի` այո: Ասաց. «Մեզ մոտ ծխում են, կարող եք օգտվել», և սեղանին դրեց մոխրամանը: Ես շնորհակալություն հայտնեցի, բայց չծխեցի: Հարցրեց` որտեղի՞ց եք: Ասացի` Շամշադինից եմ: Ասաց, որ ինքը Շամշադինում շատ ընկերներ ունի: Մոտ կես ժամ զրուցելուց հետո մենք հրաժեշտ տվեցինք «ամենայն հայոց Ոզնուն» և դուրս եկանք: Դուրս գալուց նա ինձ նվիրեց «Ոզնու» վերջին համարը, որը դեռ չէր առաքվել: Երբ վերադարձանք հանրակացարան, ընկերներիս մոտ պարծեցա, որ տեսել եմ Արամայիս Սահակյանին: Անցել են տարիներ, բայց իմ հիշողության մեջ թարմ է մնում Արամայիս Սահակյանի հետ հանդիպումս»,-պատմեց պապիկս’ Ալբերտ Ղահրամանյանը:

Ես ու հայրս հաճախ ենք զրուցում իրար հետ տարբեր թեմաներով: Սիրում եմ տարբեր հարցեր տալ ու ստանալ  ինձ հուզող հարցերի պատասխանը:

Հայրս աշխատում է պայմանագրային զինծառայող: Նա 15 օր գնում է սահման պահում, 15 օր տանը լինում: Մեկ-մեկ մտածում եմ, թե ինչպես է անցնում նրանց առօրյան:

Հերթական անգամ հայրս աշխատանքից տուն եկավ, և մենք ինչպես միշտ, սկսեցինք զրուցել: Ես նրան մի քանի հարց տվեցի:

-Հայրիկ, սահմանում ինչպես է անցնում ձեր առօրյան:

Հայրս պատասխանեց.

-Դիրքերում կա ժամանցի անկյուն: Ազատ ժամանակ շաշկի, շախմատ ենք խաղում, լուրեր ենք լսում: Ճիշտ է, լարվածություն լինում է, բայց աշխատում ենք թոթափենք այդ լարվածությունը:

-Իսկ սիրո՞ւմ ես քո աշխատանքը:

-Սիրով եմ կատարում իմ պարտականությունները, որովհետև գիտակցում եմ, որ տվյալ հատվածը իմ պատասխանատվութjան տակ է: Կարևորում եմ խաղաղությունը, իմանալով, որ իմ թիկունքում իմ ընտանիքն է, իմ գյուղը:

Հայրիկիս խնդրեցի պատմել իր մանկությունից:

-Մանկությունս անցկացրել եմ շատ հետաքրքիր, անհոգ, որովհետև պայմանները ավելի նպաստավոր են եղել, կրակոցներ չեն եղել:

Հայրս ասում է, որ երբեք չի մտածել հեռանալ իր ծննդավայրից` գյուղ Ներքին Կարմիրաղբյուրից, որովհետև քաջ գիտակցելով, որ եթե որպես այս գյուղի բնակիչ թողնի իր ծննդավայրը, ապա օտար մարդ չի գա շենացնի գյուղը:

-Եթե մենք չենք գնում, դա դեռ բավական չէ: Պետք է աշխատել գյուղը դարձնել գրավիչ թե’ զբոսաշրջիկների, թե’ ապրելու համար:

Շատ հետաքրքիր զրույց ունեցա հայրիկիս հետ: Հայրս պատմում էր, թե ինչպես կարելի է գյուղը շենացնել, ինչ լավ կլինի կյանքը, եթե կրակոցները վերջանան:

Ես էլ եմ հայրիկիս պես մտածում:

Շատ եմ սիրում հայ գրականությունը: Սիրածս գրողներից է Հովհաննես Շիրազը: Մի անգամ հայրիկիս հարցրի.

-Հայրիկ, տեսնես ինչ-որ մարդ կա՞, որ Հովհաննես Շիրազին տեսած լինի:

Հայրս պատասխանեց.

-Հա, կա, հայրս’, այսինքն պապիկդ:

Ինչպե՞ս, ուրեմն իմ պապը` Ալբերտ Ղահրամանյանը, տեսե՞լ է Հովհաննես Շիրազին:

Գնացի պապիկենց տուն ու խնդրեցի, որպեսզի պապիկս պատմի այդ մասին: Պապիկս սկսեց պատմել:

«1971 թվականն էր: Այդ ժամանակ 24 տարեկան էի ու սովորում էի
Երևանի N39 պրոֆտեխնիկական ուսումնարանում և ապրում էի Երևանում: Ընկերներիցս մեկն ասաց, որ ապրում է Շիրազի հարևանությամբ: Ընկերոջս խնդրեցի, որ իր հետ գնանք նրանց տուն: Հաջորդ օրը գնացինք ընկերոջս տուն, որը գտնվում էր Ամիրյան փողոցի վրա: Իրենց տան ձախ կողմի դուռը Շիրազի դուռն էր: Ընկերս դուռը ծեծեց: Ես մենակ մտածում էի` Շիրազը տունը կլինի՞, թե չէ: Դուռը բացեց Շիրազը:
Ես անակնկալի եկա ու շփոթվեցի: Ընկերս հարցրեց իր տղաներից մեկին` Սիսին: Շիրազն ասաց, որ տանն է, ու ներս մտանք: Հենց տուն
մտանք, ձախ կողմից նկատեցի Շիրազի աշխատասենյակը, որի դուռը բաց էր: Սենյակի մեջտեղում նկատեցի գրասեղան, որի վրա դրված էր հին գրամեքենա ու սևագիր գործեր: Շիրազն ընկերոջս հարցրեց, թե ով է այս տղան: Ընկերս ասաց` Շամշադինից է: Շիրազն ասաց. «Մաքուր հայաբնակ շրջանից է»: Մի փոքր զրուցեցինք Սիսի հետ և դուրս եկանք: Դրանից հետո ընկերս Շիրազի անտիպ գործերից (որոնք այն ժամանակ արգելված էին տպագրել) բերում էր, ընթերցում էինք: Շիրազի հետ հանդիպումից հետո սկսեցի ավելի հետաքրքրվել Շիրազով, ավելի շատ սիրել նրան, ավելի շատ կարդալ նրա ստեղծագործությունները:

Մինչ այժմ իմ ամենասիրելի գրողը Շիրազն է: Այդ պահը միշտ հիշողությանս մեջ է»: