Լուսինե Աթանեսյանի բոլոր հրապարակումները

Հնդկական փոփոխություններ

2017/04/04 Լուսինե Աթանեսյան

Հոկտեմբերի սկիզբն էր, երբ «Շանթ» հեռուստաալիքով եթեր հեռարձակվեց հնդկական մի սերիալ՝ «Մերժված»-ը: Ողջ գյուղը դիտում էր ու երևի այժմ էլ դիտում է այդ հեռուստասերիալը: Ամեն օր՝ ժամը 18:30-ին, ընտանիքով պատրաստ նստում էինք, որպեսզի դիտենք հերթական սերիան, իսկ դպրոցում իրար բարևելուց հետո խոսում էինք միայն Իչայի և Տապասիայի մասին: Շատ չէր անցել, երբ «Արմենիայով» սկսվեց մի նոր սերիալ՝ «Ինչ կոչել այս սերը» վերնագրով, և գյուղացիները բաժանվեցին երկու մասի՝ Իչայի և Քուշիի երկրպագուների: Մենք պատկանում էինք և պատկանում ենք Իչայի երկրպագուների շարքին: Սերիալները սկսում էին նույն ժամին, ու մենք պետք է ընտրություն կատարեինք դրանց միջև: Մենք ընտրեցինք «Մերժվածը»:

Դեկտեմբերն էր, երբ սկսվեց մեկ այլ սերիալ, որը կոչվում էր «Թռիչք»: Այս դեպքում ընտրության առաջ չկանգնեցինք: Ճիշտ է՝ սերիալը սկսվում էր 18:30-ին, սակայն այդ ժամանակ «Մերժվածը» սկսվում էր 20:00-ին: Այժմ սկսվել է մեկ ուրիշը՝ «Հարսիկը»:

Մտածում եմ և հասկանում, թե ինչքան բան են փոխել այդ սերիալները մեր ապրելակերպի ու մտածելակերպի մեջ: Այդ փոփոխություններից մեկն այն է, որ մենք իրար բարևելու փոխարեն սկսում ենք խոսել սերիալներից, կամ այն, որ 18:30-ից գյուղամիջում ոչ ոքի չես հանդիպի. բոլորը նստած տանը սերիալ են դիտում: Նույնիսկ գյուղացիներից մեկն ասել էր.

-Եթե այդ ժամերին մտնես մարդկանց տները, հանգիստ կարող ես գողություն անել, քանի որ բոլորը լարված հնդկական սերիալներ են նայում:

Չնայած այդպիսի բան չի լինի, որովհետև «գողն» էլ է նայում:

Ողջ համացանցը ևս հնդկական շնչով է լցված: Մենք՝ երեխաներս, շատ ենք ցանկանում հագնել սարիներ, կրել այդպիսի ճոխ ու գեղեցիկ զարդեր, ինչպիսիք կրում են հնդիկները: Նույնիսկ մեր խաղերն են հնդկական՝ դիտում ենք հերթական սերիան և հաջորդ օրը մեր ձևով բեմականացնում այն: Եթե մինչ այս ցանկանում էինք մեկնել որևէ զարգացած երկիր, օրինակ՝ ԱՄՆ, Մեծ Բրիտանիա, Ֆրանսիա կամ Գերմանիա, ապա հիմա միայն ու միայն Հնդկաստան ենք ուզում մեկնել:

Ես շատ կցանկանայի, որ մենք էլ այդպես հետևենք մեր բոլոր ծեսերին և ավանդույթներին, ինչպես հնդիկները: Այս ամենից հետևում է, որ ճիշտ են այն մտքերը, թե Հայաստանում «հնդկավիրուս» է տարածված, կամ հայերը «հնդկացավով» են տառապում:

Ազատ տարածք Սյունիք

Ամանորը Անգեղակոթ գյուղում

2017/01/08 Լուսինե Աթանեսյան

Ամանոր՝ ծախսեր, նվերներ, Ձմեռ պապ, տոնածառ և այլն: Համոզված եմ, որ բոլորդ էլ շատ եք սիրում Ամանորը, մանավանդ երեխաները (դե մտածելու ոչինչ չունեն): Իմ կարծիքով, շատ սիրելը կապված է նվերների և Ձմեռ պապի հետ: Ես էլ եմ շատ սիրում Ամանորը և հիմնականում սիրում եմ այն ամենի համար, ինչի համար սիրում են երեխաները:

Երբ ասում ենք Նոր տարի, միանգամից հիշում ենք Ձմեռ պապին, ով ամեն հունվարի 1-ին մեզ նվերներ է բերում: Երեխաները մեծանալով սկսում են չհավատալ Ձմեռ պապի գոյությանը, սակայն ես կարծում եմ, որ նրանք իրենց սրտի խորքում հավատում են այդ հրաշքին, ում կոչում են Ձմեռ պապ: Ես հավատում եմ այդ հրաշքին, բայց ոչ հոգուս խորքում: Հիշում եմ, երբ 4-5 տարեկան էի, տեսել էի, թե մայրս մեր նվերները ինչպես է դնում տոնածառի տակ, և նեղացել էի նրանից՝ կարծելով, թե թույլ չի տվել, որ Ձմեռ պապը բերի, իսկ երբ իմացա, որ Ձմեռ պապ չկա, էլի նեղացա մայրիկիցս, սակայն այս անգամ մտածելով, թե նա վիրավորվել է մայրիկիցս, քանի որ մայրիկս նրան թույլ չէր տվել գալ մեր տուն: Անցավ որոշ ժամանակ, և ես հաշտվեցի մայրիկիս հետ, իսկ իմ հավատը էլ ավելի շատացավ:

Դեկտեմբերի 23-ն էր, երբ մայրս մեզ արթնացրեց և ասաց.

-Դեռ քնա՞ծ եք, ի՞նչ է, արթնացեք, գիտե՞ք՝ ամսի քանիսն է:

Իսկ մենք պատասխանեցինք, որ գիտենք, թե ամսի քանիսն է, և մայրս ասաց.

-Հապա նայեք մեր տանը, զգացվո՞ւմ է, որ շուտով Ամանոր է:

Մենք արագ վեր կացանք և վազեցինք խանութ, գնեցինք ամեն տեսակ զարդարանքներ, բրինձ, ուլունքներ և այլ բաներ ու վերադարձանք տուն: Վերադարձանք ու սկսեցինք պատրաստվել Նոր տարվան: Այն բրինձը, որը գնել էինք, ձնեմարդեր պատրաստեցինք, նորոգեցինք իմ տնակը, որը պատրաստել էինք անցյալ տարի, պատրաստեցինք նոր տոնածառեր ու վերջացրինք անտառը: Այս տարի որոշեցի պատրաստել ևս մեկ ձնեմարդ, բայց ոչ թե բրնձով, այլ բաժակով՝մեկ անգամյա օգտագործվող, նաև շրջանաձև տոնածառ, որը կախեցի դռան վերևից: Երեկոյան զարդարեցինք տոնածառը, իսկ հաջորդ օրը ձևավորեցինք տունը: Դեկտեմբերի 28-ի երեկոյան ամանորյա գնումների ցուցակ կազմեցինք ու 29-ի առավոտյան գնացինք գնումների, վերադարձանք ու անցանք գործի:

Լուսանկարը` Լուսինե Աթանեսյանի

Պատրաստեցինք թխվածքներ, աղցաններ, տատիկս պատրաստեց տոլմա, հայրիկս՝ խորոված Նոր տարվա գիշերը և այլ ուտելիքներ: Գնացինք Սիսիան և նվերներ գնեցինք երեխաների համար, որը այցելության ժամանակ նվիրեցինք նրանց:

Լուսանկարը` Լուսինե Աթանեսյանի

Ամանոորը դիմավորեցինք մեր տանը, իսկ մոտավորապես ժամը 1-ին գնացինք տատիկիս տուն: Ամեն տարի մենք, մորաքրոջս և մորեղբայրներիս ընտանիքները հավաքվում ենք այնտեղ և նշում Ամանորը մինչև առավոտյան ժամը 4-5-ը: Մոռացա նշել, որ մինչև ժամը 10-ը երեխաներով ենք նշում՝ պարում ենք, պայթուցիկ պայթեցնում և հրավառություն կազմակերպում:

Հենց այդպես ենք մենք նշում Ամանորը Անգեղակոթ գյուղում:

Ամենօրյա կյանք Սյունիք

Պարի փորձ

2016/12/02 Լուսինե Աթանեսյան

Ամեն ուրբաթ օրվա պես, ես, Լիլիթը, Անին և Նարեն ժամը 15:30 հավաքվեցինք գյուղի մշակույթի տան դահլիճում: Մենք պարի պարապմունքների ենք ուրբաթ և կիրակի օրերին, և այդ ուրբաթը բացառություն չէր:

Պարապմունքը վերջացավ: Մենք արդեն վերադառնում էինք տուն, երբ ընկեր Իսկանդարյանը (նա մեր պարի ուսուցիչն է) ասաց, որ հաջորդ օրը պետք է գնանք Սիսիան, քանի որ գալու են նաև Տոլորս գյուղի երեխաները (դե, ընկեր Իսկանդարյանը այնտեղ էլ խումբ ունի), որպեսզի միասին պարի փորձ անենք: Առավոտյան մենք հավաքվեցինք և շտապեցինք հասնել ավտոբուսին: Ավտոբուսը, ինչպես միշտ, լիքն էր կանգնած մարդկանցով, հետևաբար մենք էլ կանգնեցինք: Մի կերպ հասանք Սիսիան: Կանգառից մինչև մշակույթի տուն (դա այն տեղն է, որտեղ անցնում են պարապմունքները) մտածում էինք, թե ինչպես կանցնի օրը, երեխաները ինչպիսին կլինեն:

Հասանք տեղ: Ամեն ինչ շատ լավ էր, պարեցինք, ուրախացանք, ընդմիջում արեցինք, իսկ հետո ընկեր Իսկանդարյանը մեզ մի քանի աճպարարական հնարքներ ցույց տվեց: Ամենահետաքրքիրն այն հնարքն էր, որի ժամանակ լուցկին պետք է մի ափսեից թռչեր մյուս ափսեի մեջ: Հնարքը իրականացնելու համար օգնական էր պետք, և ընտրվեց Տոլորս գյուղի երեխաներից Անին: Հնարքը այդքան էլ «կախարդական» չէր, և լուցկին էլ չէր թռչելու: Անին պետք է աներ այն, ինչը անում էր ընկեր Իսկանդարյանը: Նա ձեռքով շոշափում էր ափսեի հակառակ կողմը և ձեռքը քսում դեմքին, նույնը անում էր նաև Անին, սակայն Անիի դեմքը սևանում էր: Մեզ սկսբում հանձնարարություն տրվեց՝ չծիծաղել և նրան ոչինչ չասել, սակայն դա այնպիսի տեսարան էր, որ հնարավոր չէր չծիծաղել: Վերջապես հնարքը վերջացավ, Անին էլ իրեն տեսավ հայելու մեջ, և չիմացանք՝ տխրե՞ց, թե՞ ոչ, ու ընկեր Իսկանդարյանը մեզ ասաց, թե ինչպես սևացավ Անիի դեմքը: Պարզվում է, որ երկրորդ ափսեի տակ սկզբից էլ սև է եղել: Նախօրոք ընկեր Իսկանդարյանը վառած մոմով սևացրել էր:

Ժամանակը այնքան արագ անցավ, որ մենք չնկատեցինք, թե ինչպես դարձավ ժամը 14:45: Մեզ մնաց էլ էր ընդամենը 15 րոպե ավտոբուսին հասնելու համար: Արագ փոխեցինք մեր հագուստները և վազեցինք կանգառ: Ավտոբուսը արդեն շարժվում էր, երբ հասանք կանգառ: Ավտոբուսում այս անգամ էլ տեղ չկար: Մի կերպ հասանք գյուղ: Երբ փորձեցինք իջնել, դուռը չբացվեց : Մոտ 30-40 րոպե մնացինք ավտոբուսում, մինչև կարողացան բացել դուռը: Մի քանի երեխաների պատուհանով իջեցրին, մինչ կբացեին դուռը, իսկ երբ բացեցին, կանգնած մարդկանցից մեկը ցանկացավ պոկել այն պաստառը, որի վրա գրված էր, որ կանգնած մարդկանց տեղափոխումը արգելված է, բայց չգիտես ինչու՝ չարեց: Իջանք ավտոբուսից, վճարեցինք գումարը և տան ճանապարհին կերանք Սիսիանից գնած էկլերները, որոնք այնքան էլ լավ վիճակում չէին արդեն:

Վերադարձանք տուն սովորականի պես, կարծես թե ոչինչ չէր եղել:

Ազատ տարածք Սյունիք

Սա մեր տանիքն է

2016/10/23 Լուսինե Աթանեսյան

Սա մեր տունն է, հետևաբար, տանիքն էլ է մերը: Անցյալ տարի մենք սկսեցինք վերանորոգել տան տանիքը, սակայն եղանակների պատճառով հետաձգվեց, իսկ այժմ կրկին սկսվել է: Տանիքը քանդվել է, քանի որ արդեն հին էր: Երբ անձրևներ էին գալիս, տանիքից կաթում էր: Այդ պատճառով հայրիկս արագացրեց տանիքի վերանորոգման աշխատանքները: Տանիքի մասին խոսելիս տատիկս միշտ ասում էր. «Ի՞նչ անենք, արդեն 60 տարվա տանիք ա»:

Լուսանկարը` Լուսինե Աթանեսյան

Արդեն մոտ մեկ ամիս է, ինչ սկսվել են աշխատանքները: Մեր տանը ահավոր իրավիճակ է. անընդհատ ուտելիք ենք պատրաստում, դրա հետ մեկտեղ` դասեր, պարապմունքներ, իսկ մայրիկս` աշխատանքի, մի կերպ ենք համատեղում այդ ամենը: Դրանցից բացի սեպտեմբերին կարտոֆիլ էինք հանում, և դա էլ մի կողմից էր խանգարում:

Երկու օր է, ինչ չեն աշխատում, բայց ոչ թե վերջացրել են, այլ ձյուն է եկել, և անհնար է աշխատել: Տանիքից հետո վերանորոգվելու է բակը, իսկ դա նշանակում է, որ մենք մինչև ամանոր լինելու ենք զբաղված:

Լուսանկարը` Լուսինե Աթանեսյան

Մենք պետք է լինենք շատ համբերատար և հանդուրժենք ամեն ինչ, չէ որ այդ ամենը մեզ համար է արվում:

Միայն թե տանիքը ժամանակին վերջացնեն…

Իմ բնակավայրը, Իմ գյուղը Սյունիք

Մեր գյուղի նստարանները

2016/10/12 Լուսինե Աթանեսյան

Լուսանկարը՝ Լուսինե Աթանեսյանի

Այս նստարանները կառուցվել են իմ գյուղում` Անգեղակոթում: Մենք ողջ համայքով շատ էինք սպասում այդ օրվան: Գյուղում նման հաճելի անկյուններ չկային, սակայն մեր գյուղապետի շնորհիվ դա ևս կառուցվեց: Մեծ և ճոխ բացում չեղավ, առաջինը շնորհավորել են մեր գյուղի պապիկները (նկատի ունեմ, որ գյուղապետը փոքրիկ ճաշկերույթ էր կազմակերպել, որին մեր գյուղի պապիկներն են մասնակցել):

Կառուցման աշխատանքները շատ ձգձգվեցին, քանի որ մեր գյուղում ընդամենը մեկ վարպետ կա, և բացի նտարաններից ցանկապատվում էր նաև գյուղի մանկապարտեզը: Երբ ցանկապատման համար ինչ որ շինանյութ էր պահանջվում, վարպետը տեղափոխվում էր երկրորդ աշխատավայր մինչև շինանյութի բերելը, և հակառակը:

Եկավ սեպտեմբերի 29-ը, և թե մանկապարտեզի ցանկապատի, թե նստարանների կառուցումն ավարտվեց:

Լուսանկարը՝ Լուսինե Աթանեսյանի

Հիմա բոլորս սպասում ենք մեկ այլ նորության. Իսրայել Օրու արձանի տեղադրումն է: Ուզում եմ նշել, որ հենց Անգեղակոթում է տեղի ունեցել Իսրայել Օրու կազմակերպած գաղտնի ժողովը: Ես կուղարկեմ նյութ կապված արձանի հետ, և բոլորդ այն կտեսնեք անկախ գտնվելու վայրից:

Նստարանները թողած արձանից եմ պատմում: Նստարանները կառուցվել են գյուղի մեջտեղում, որը մենք համարում ենք ոչ թե գյուղամեջ, այլ գյուղի հրապարակ: Նստարանների շնորհիվ հրապարակում էլ արդեն լույս կա, որը մինչ այդ չկար: ժամանակի հետ փոխվում է նաև մեր գյուղը, իհարկե, դեպի լավը, և դրա վառ ապացույցը մեր նստարաններն են:

Լուսանկարը՝ Լուսինե Աթանեսյանի

Ինչն է ինձ հուզում, Կրթություն Սյունիք

Խրախուսելու ուժը

2016/09/24 Լուսինե Աթանեսյան

Արդեն համարյա մեկ ամիս է` գնում ենք դպրոց: Ամեն ինչ շատ լավ է: Մեզ արդեն հանձնարարություններ են տալիս: Այս տարի բացի այն առարկաներից, որոնք մենք անցնում ենք, ավելացել են ևս երկու առարկա` հասարակագիտություն և ՆԶՊ: Ուզում եմ ասել, որ ամեն ինչ շատ նորմալ է: Այսքանի մեջ մի արտասովոր բա կա: Արդեն 17-րդ օրն է, բայց մեզ դեռ նախորդ տարվա գովասանագրերը չեն տվել: Միշտ գովասանագրերը բաժանում էին դպրոցի բակում, սակայն այս երեք տարի է, ինչ գովասանագրերը բաժանում են դասարաններում: Մենք մտնում էինք դասարան, և դասղեկները բաժանում էին մեզ գովասանագրեր: Սակայն այս տարի դա էլ չեղավ:

Գիտեք, ամենահետաքրքիրը որն է, որ նույնիսկ գովասանագրերը պատրաստ չեն, և մեր դպրոցում էլ չեն: Ես դպրոցի տնօրինությանը չեմ մեղադրում, այլ մեղադրում եմ դրանով զբաղվողներին: Արդեն ամեն ինչ պարտականության նման մի բան է դարձել: Մենք պարտավոր ենք ամեն սեպտեմբերի մեկին բարձրանալ դպրոց, իսկ դրանից հետո ամեն օր գնալ դպրոց, գալ տուն և անցնել դասերին, բայց երբ գիտես, որ քո արածը վերջում գնահատվելու է, դու դա սիրով ես անում:

Ես զգացել եմ, թե ինչ է զգում այն մարդը, երբ այդքան երեխաների միջից կանչում են ընդամենը մի քանիսի անունները: Բայց եկավ մի պահ, երբ այդ ամենի վերջն էլ եկավ, և շատ երեխաներ չզգացին այդ քաղցրությունը: Երբ քեզ խրախուսում են, ամեն ինչ անում ես ավելի մեծ հաճույքով: Այս ամենը թևաթափ է անում երեխաներին, և նրանք չեն ցանկանում սովորել:

Երբ ես իմ եղբորը պատմում էի այն զգացմունքների մասին, որ զգում եմ, երբ տնօրենը ինձ է հանձնում գովասանագիրը, և երբ գովասանագիր ստանալու հերթը հասավ եղբորս, նա չզգաց այդ հաճելի երևույթը:

Ես ուղղակի խնդրում եմ. թող գովասանագրերը բաժանեն բոլորի ներկայությամբ, այլ ոչ «գաղտնի», և եթե ոչ դրսում հանդիսավորությամբ, ապա գոնե սեպտեմբերի մեկին դասարանում:

Հարցազրույց, Հետաքրքիր մարդիկ Սյունիք

Գյուղական խանութի հոգսերը

2016/09/11 Լուսինե Աթանեսյան

Հարցազրույց Ռոզա տատիկիս հետ

Գյուղերում շատ վայրեր չկան, ուր մարդիկ են հավաքվում: Բայց խանութ ամեն գյուղում երևի կա, մեր գյուղում էլ` Անգեղակոթում: Որոշեցի հարցազրույց անցկացնել խանութպանների մասին: Միանգամից հիշեցի, որ իմ մորեղբայրը խանութ ունի, և այնտեղ հիմնականում աշխատում է իմ տատիկը, իսկ տատիկին հարմար չլինելու դեպքում, մորեղբայրն է լինում խանութում: Մտածեցի, որ տատիկի հետ հարցազրույց անցկացնելը ավելի ճիշտ է: Գնացի խանութ և պատմեցի այդ մասին տատիկին, նա միանգամից համաձայնվեց, ու մենք սկսեցինք:

-Տատ, ինչպե՞ս առաջացավ խանութ բացելու գաղափարը:

-Մեր կյանքը բարելավելու համար մենք որոշեցինք բացել մի փոքրիկ: Բացի այդ, կարելի է ասել, որ ես երազել եմ ունենալ իմ սեփական խանութը, ու միանգամից համաձայնվեցի:

-Իսկ սկզբում դժվա՞ր էր:

-Սկզբում շատ դժվար էր, մինչև ընտելացա, երկար ժամանակ պահանջվեց:

-Քանի՞ տարի է, որ խանութ ունեք:

-Մենք արդեն 10 տարի է, ինչ բացել ենք խանութը, բայց այդ 10 տարիները շատ արագ անցան: Սկզբում խանութը բացել էինք ուրիշ տեղ, իսկ հետո տեղափոխեցին մեկ ուրիշ վայր: Առաջին տեղում ավելի հարմար էր, քան այստեղ: Անցուդարձը ավելի շատ էր, հիմնականում մարդիկ խանութի մոտ էին հավաքվում, որովհետև խանութը գյուղի մեջտեղում էր, և գործը առաջ էր գնում:

-Իսկ ինչո՞ւ տեղափոխվեցիք:

-Փոքր էր տարածքը:

-Տատ, տարվա ո՞ր եղանակին է առևտուրը ավելի լավ և ինչո՞ւ:

-Ամռանը, որովհետև սկսվում են գյուղատնտեսական աշխատանքները:

-Տատ, երբևէ պատահե՞լ է, որ շփոթել ես ապրանքների անունները կամ գները:

-Հենց երևի ծիծաղելի և, միևնույն ժամանակ, տհաճ այդպիսի դեպքերն են եղել: Ես սկզբում խառնում էի գները, և մարդկանց թվում էր թե մենք իրենց խաբում ենք:

-Գիտեմ, որ մարդիկ ձեզնից շատ են պարտքով ապրանք վերցնում:

-Դա, այսպես ասած, մեր թուլությունն է, չենք ուզում պարտքով աշխատել, բայց չենք էլ կարող: Մենք մտնում ենք մարդկանց դրության մեջ, հասկանալով, որ այդ պահին չունեն գումար, սակայն իրենց անհրաժեշտ է այդ ապրանքը, տալիս ենք և ընկնում կրակը, սպասելով այն օրվան, թե երբ կվերադարձնեն պարտքը:

-Իսկ ինչպե՞ս են փակում պարտքը:

-Հիմնականում փոխանակում ենք անում: Փոխանակում ենք ապրանքը ցորենի, գարու, պանրի հետ:

-Տատ, իսկ ո՞ր ապրանքն է գյուղում ամենաշատը վաճառվում և երբ:

-Ամենաշատը վաճառվում է դիզվառելանյութը, մանավանդ ամռանը:

Գյուղի խանութն ուրիշ է. այստեղ գալիս են իրար տեսնելու, զրուցելու, հոգսերից պատմելու: Ավելի շատ, ոնց որ մի տեղ լինի, որտեղ և քեզ կլսեն, և նեղ օրը կօգնեն: Տատիկս չի պատմում, բայց ես տեսել եմ նրա բազմաթիվ «պարտքով տետրերը», որոնք դեռ սպասում են, թե երբ են փակելու…

Երանի մի օր այդ տետրերը վերանան, ու մարդիկ ստիպված չլինեն պարտքով առևտուր անել:

Ազատ տարածք, Հարցազրույց Սյունիք

Սիրվարդ տատիկը

2016/08/30 Լուսինե Աթանեսյան

Հանձնարարություն ունեինք. պետք է հարցազրույց անցկացնեինք որևէ մեկի հետ: Նստել մտածում եմ, բայց ում հետ, ու որոշեցի գնալ գյուղամեջ և առաջին պատահած մարդու հետ զրուցել: Բարձրացա ու տեսա, որ մեր հարևան Սիրվարդ տատին դրսում նստած է, մոտեցա ու ասացի.

-Բարև Սիրվարդ տատի, ո՞նց ես:

-Լավ, Լուսո ջան, տո՞ւ ոնց ես:

-Ես էլ եմ լավ, Սիրվարդ տատի: Բա ի՞նչ կա, պարա՞պ ես. հետդ գործ ունեմ, եթե իհարկե, չեմ խանգարի:

-Պարապին` պարապ եմ, էդ ի՞նչ գործ ա, որ:

-Սիրվարդ տատի, հանձնարարություն ա:

-Բա արի` նստի ու ըսկսի, ինչ հարց տաս` սիրով կպատասխանեմ:

-Լավ, դե սկսենք,- ասում եմ ես ու տալիս առաջին հարցը:

-Սկսենք ամենասկզբից. ե՞րբ և որտե՞ղ եք ծնվել:

-Ես ծնվեր եմ Սիսիանի շրջանի Անգեղակոթ գյուղում 1946 թվականի հուլիսի 18-ին: Ծնվել և ապրել եմ Անգեղակոթում:

-Սիրվարդ տատի, հաջորդ հարցը վերաբերում է Ձեր ընտանիքին: Քանի՞ հոգի եք եղել ընտանիքում, քանի՞ քույր և քանի եղբայր:

-Մենք ելեր ենք 7 էրեխա` 4 քուր և 3 ախպեր: Իմ մամայի 7 էրեխեքն էլ ամուսնացած, ընտանիքի տեր են:

Այստեղ մեզ է մոտենում Սիրվարդ տատիկի հարսը և ասում.

-Այ կնիկ, մի քիչ գրական խոսա, էլի:

-Ես ոնց ուզում եմ` ըտենց էլ խոսըմ եմ, տու կործ անելու կնա:

Հետո մենք շարունակում ենք մեր զրույցը:

-Որտե՞ղ եք սովորել:

-Ես սորվեր եմ մեր կեղի շկոլում մինչև 10–րդ դասարան:

-Իսկ ավարտելուց հետո ինչո՞վ եք զբաղվել:

-Ավարտելուց հետո պսակվեր եմ, ունեցեր եմ էրեխեք, թոռներ, ծոռներ:

-Ինչպե՞ս եք ծանոթացել Ձեր ամուսնու հետ:

-Մենք դպրոցից արդեն ծանոթ էինք:

-Ամուսնանալուց հետո ինչո՞վ եք զբաղվել:

-Աշխատեր եմ կոլխոզում:

-Սիրվարդ տատի, քանի՞ երեխա եք ունեցել:

-Ունեցել եմ 6 էրեխա, հետո` 16 թոռ, հետո էլ` 10 ծոռ:

-Իսկ ուրիշ ավելացնելու բան ունե՞ք:

-Չէ, բալես, չունեմ:

-Լավ, շնորհակալություն, որ ինձ ժամանակ տրամադրեցիք ու օգնեցիք, անչափ շնորհակալ եմ:

-Քեզնից էլ եմ շատ գոհ ու շնորհակալ, տու էլ աբրես, Լուսո ջան, հաջող:

Ավելացնեմ, որ Սիրվարդ տատին մեր թաղի ամենաուրախ և ամենաաշխույժ տատիկն է: