Սփյուռք, Արցախ, Հայաստան. մենք պիտի լինենք միշտ միասին:
Չէ՛, չէ՛ սրանք հերթական հայրենասիրական երգի հուզիչ բառերը չեն, այլ մի նախադասություն, որը տարիներ անց հիշեցնելու է մեր երիտասարդ կյանքի, անմիտ ու զվարճալի արարքների, տխուր և չափազանց երջանիկ իրադարձությունների մասին:
Իրականում Սփյուռք – Արցախ – Հայաստան դաշինքը ծագեց 3 երիտասարդ աղջիկների գլխում սովորական մի օր:
Եվ այսպես, երկնքում պայծառ փայլում էր արեգակը, օդում սավառնում էին հոգնած, բայց միևնույն ժամանակ ուրախ ձայների ելևէջները: Կրկին նրանք էին՝ աղջիկները:
Էլենը՝ մեր կուրսի խելացին, չափազանց հետաքրքրասեր մի աղջիկ, բայց քանի որ մեր կուրսում Էլենները շատ էին, մենք նրան հաճախ դիմում էինք ազգանունով՝ Մուրադյան: Իր կարծիքով իր ազգանունը չափազանց հիշվող էր, այդ պատճառով էլ իրեն չէինք դիմում Էլ կամ Էլուշ անուններով, այլ ուղղակի՝ Մուրադյան: Ինչ խոսք, շատ հիշվող ազգանուն էր:
Հաջորդը Նարան էր: Հա՛, հա՛, ճիշտ եմ գրել՝ «ր»-ով, իրականում դա նրան յուրահատուկ էր դարձնում: Նա Հայաստանում միակ Նարան էր, չնայած ազնվության համար արժե նշել, որ Արցախից էր:
Դե այս եռյակը սահմանափակում եմ ես՝ Սյուզիս կամ Սյուզաննաս կամ Սյուզանս, ինչպես հարմար է: Կարող եմ նշել, որ չեմ սիրում գլուխ գովել, բայց քանի որ այս պատմության հեղինակը ես եմ, ինչպես կարող էի չօգտագործել այս հնարավորությունը և չխոսել իմ նման խելացի, գեղեցիկ, տաղանդավոր աղջկա մասին:
Երևի նկատեցիք, որ կանգ առանք պայծառ և արևոտ օրվա վրա, այսպիսով մենք, քոլեջից դուրս գալով, շտապում էինք տուն ու չգիտես էլ, թե ինչից էինք խոսում:
Իրականում ես էլ չեմ կարող նկարագրել, քանի որ մեր խոսելու թեմաները չափազանց տարբեր էին՝ Մենդելևի աղյուսակի քիմիական տարրերից մինչև Եվրատեսիլ երգի մրցույթի մասնակիցներ:
-Վա՜յ ապրես, Էլ ջան, միանշանակ պետք է թիմ կազմել և մասնակցել այդ առաջնությանը, դու էլ կլինես առաջին մարդը, ում առաջարկում ենք միանալ մեր թիմին,- հանկարծ բարձր և ուրախ ձայնով բղավեցի ես՝ կրկին փողոցի մարդկանց ուշադրությունը մեզ վրա հրավիրելով:
-Հա՛, լուրջ շատ օգնեցիր,- ինչպես միշտ ինձ հետ համակարծիք լինելով՝ ասաց Նարան:
Էլենի խորհուրդը մենք կիրառեցինք մեր կյանքում և նրա հետ միասին շատ հաղթանակներ գրանցեցինք այդ առաջնությունում:
Իրականում ես ու Նարան միանշանակ համապատասխանում ենք Հայաստան-Արցախ մոդելին: Ես միշտ մեծ քրոջ պես կանգնած եմ Նարայի կողքին և պատրաստ եմ սատարել նրան՝ ցանկացած նախաձեռնություն իրականացնելիս: Բայց «մեծ քույր» արտահայտությունը պետք չէ այդքան լուրջ ընդունել, քանի որ ես նրանից մեծ եմ ընդամենը 3 օրով: Սակայն այդ փաստը ինձ շատ է դուր գալիս:
Դե ինչպես ցանկացած մարդ, այնպես էլ մենք, ունենում էինք օգնության կարիք, մի խոսքով, մեզ պակասում էր 3-րդ անձը: Այսպիսով, մենք հասկացանք, որ Էլենը մեր անբաժան մասնիկն է՝ Սփյուռքը:
Սփյուռք, քանի որ դժվարին իրավիճակում հենց նա է պատրաստ օգնել Հայաստանին և Արցախին, հենց նա է ամբողջ սրտով և ուրախությամբ տոնում մեր հաղթանակները:
Այդ պայծառ օրվանից անցել են շատ օրեր, և վստահ եմ, որ դեռ ավելի պայծառ օրեր են գալու: Բայց այսօր, երբ յուրաքանչյուրս պետք է կյանքի մեր անհատական ուղին սկսենք կառուցել, գիտակցում ենք, որ ժամը եկել է, մենք էլ պետք է մեկնենք մեր երազանքների ճանապարհորդությանը, ընտրեք մեր ապագա մասնագիտությունը, և հիշենք, որ մեր հզոր դաշինքին չկարողացան նույնիսկ օվկիանոսներն ու սարերը բաժանել, երբ ես հայտնվեցի Գերմանիայում, Նարան՝ Ռուսաստանում, իսկ Էլենը՝ Ամերիկայում:
Իրականում մեր ընտրած ուղիները ամենևին էլ իրարից հեռու չեն, և ոչինչ էլ չի կարող խանգարել մեր ընկերության պահպանմանը:
«Ամեն ինչի ավարտը մի նոր բանի սկիզբն է», և այդ նոր բանը տարիներ հետո դառնալու է մի շատ հայտնի կազմակերպություն, որը իր մասնաճյուղերն է ունենալու Սփյուռքում, Արցախում և Հայաստանում:
