Շատերի կարծիքով ուսանողական տարիները կյանքի ամենալավ տարիներն են: Ինչ խոսք`այո: Ավելի լավ ու երջանիկ են անցնում հատկապես այն ուսանողների համար, ովքել եկել են մարզերից և իրենք են իրենց «գլխի տերը»: Այդպիսի ուսանող եմ նաև ես: Ապրում եմ ընտանիքիցս հեռու: Ամեն առավոտ միայնակ դասի եմ գնում, վերադառնում: Ամեն անգամ հասարակական տրանսպորտ նստելուց մտածում եմ. «Կարո՞ղ է` սխալ եմ նստել, կարո՞ղ է` հանկարծ կորչեմ»: Միշտ մտածում եմ` տեսնես այսօր մերոնք ի՞նչ արեցին, ի՞նչ եղավ մեր բակում, և այլն:

Կարոտում եմ ամեն ինչը. բոլորին, նույնիսկ մեր թաղի հավերին: Կարոտել եմ այն տատիկին, ով միակ մարդն էր, ում տեսնում էի դպրոցից տուն ճանապարհին: Կարոտում եմ Աիդա տատիկենց բակում դրված սուրճի սեղանը, որտեղ քննարկվում էր մեր գյուղի բոլոր նորությունները, որտեղ նշվում էին լավ իրադարձությունները: Կարոտում եմ մեր պատշգամբը, որտեղից երևում էր մեր ամբողջ գյուղը: Կարոտել եմ մեր սպիտակ ճագարներին, որոնց հետ զրուցում էի ամեն օր:

Կարոտել եմ դասընկերներիս, նրանց հյուրասիրած աշխարհի ամենահամով մրգերը, որոնք չգիտես որտեղից էին հայտնվում նրանց մոտ դպրոցում: Կարոտել եմ ուսուցիչներիս, մեր երկար դասամիջոցները, առաջին դասարանցիներին: Հա’, հա’, մեր դպրոցի տաղավար, քեզ էլ եմ կարոտել: Կարոտել եմ մեր գյուղի ավտոբուսը, տատիկներիս պատրաստած ուտելիքները:

Բարի լուրեր եմ լսում մեր գյուղից` Դարբասից: Ասում են` եկեղեցու վերևի բակը ամբողջովին ասֆալտապատել են: Ուրախ եմ, որ մեր գյուղում բարեփոխումներ են կատարվում, որ օր-օրի բարգավաճում է ծննդավայրս:

Բայց փաստը մնում է փաստ, որ ես մայրաքաղաքը սիրեցի: Այստեղ կարողանում եմ մասնակցել տարբեր միջոցառումների, առօրյաս ավելի բովանդակալից է անցնում: Մայրաքաղաքում արդեն շատ ընկերներ ունեմ և հին ընկերներիս ավելի հաճախ եմ տեսնում: Զգում եմ, որ ինչքան էլ նոր ընկերներ ձեռք բերեմ, ավելի ու ավելի եմ սիրում իմ հին ընկերներին` գյուղի պարզ ու ազնիվ երեխաներին:

Սփոփվում եմ նրանով, որ միայն ես չեմ այս կարգավիճակում: Մարզերից եկած բոլոր երիտասարդներն էլ ունեն իրենց սիրելի բակը, տատիկի պատրաստած ուտելիքները, դասընկերներին և հարազատ շատ մարդկանց:

Ուղեղիդ կենդանի ու անկենդան բջիջները գործի դնելով՝ լարում ես բոլոր նյարդերդ ու հավաքում չեղած ուժերդ՝ դիմանալու համար ևս քառասուն րոպե:

«Առաջին դասաժամն անցավ, իսկ ես դեռ հինգերորդ էջում եմ: Կեսն էլ չեմ արել, ո՞նց եմ հասցնելու: Լավ, ենթադրենք՝ հասցրի, ենթադրենք՝ ստացա էդ ամենազոր «պլյուսը», հետո՞»:

Ամեն շաբաթվա վերջում, երբ գալիս է ուրբաթը, և ուր որ է` ուզում ենք ուրախանալ, որ առջևում ունենք երկու օր՝ հանգստանալու, կամ էլ թե՝ իբր հանգստանալու համար (որովհետև էդ օրերին պիտի հասցնենք կարդալ անգլերենը, անգլերենը, նորից անգլերենը, ու թե ժամանակ մնա՝ պատմությունը, էկոլոգիան), հանկարծ գալիս է երրորդ ժամը, ու հասկանում ենք, որ ուրախանալու համար մեզ խանգարում է առաջիկա իննսուն րոպեն. դե հա, մեզ մոտ «Համակարգչային հմտություններ»-ի ժամն է:

-Հաղթե՜լ եմ, – ասում է Մհերը, ով ընդամենը տեղադրել էր հերթական աղյուսակը:

-Փաստորեն՝ արդար ա, խաղացեք, – ծիծաղում են մյուս կողմում:

Ծիծաղում ենք, որ ցրվենք, ծիծաղում ենք, որ ժամանակն անցնի, ծիծաղում ենք. ուրիշ հնար ունե՞նք:

-Արփի՛, ինչքա՞ն մնաց զանգին,- հարցնում եմ:

-Տասնհինգ րոպե, – պատասխանում է, – բայց դա դեռ վայրկյաններով պատկերացրո՜ւ…

«Չէ, չեմ պատկերացնում, չեմ ուզում, չեմ կարող, ավելի լավ է` փորձեմ հիշել, թե ինչ էր ԼԿԿ-ն, ու գտնեմ էդ կանաչ տեքստը, որ դարձնեմ կարմիր ու ընդգծեմ երկակի գծով: Լուրջ գործ է, ինչ խոսք:»

Զանգը հնչում է: Հավատո՞ւմ եք: Ես էլ՝ չէ: Դասախոսները սկսում են շրջել, ստուգել յուրաքանչյուրիս աշխատանքը: Սպասում ենք, մինչև հերթը հասնի մեզ, սպասում ենք հինգ րոպե, տասը, տասնհինգ…

-Աստղ, հիմա երկար դասամիջոցը չէ՞ր:

-Էր… Արդեն հինգ րոպե ա մնացել:

Վերջապես հերթը հասնում է մեզ: Մոտենում է, կարգին չի էլ ստուգում: Գնահատում է, և… Մենք ազատ ենք: Չնայած՝ ի՞նչ ազատ. մինչ կիրառականի շենքից քայլում, հասնում ենք ժուռֆակ, էդ հինգ րոպեն վերջանում է, դեռ մի բան էլ չի հերիքում:

-Հիմա էլ անգլերե՞ն:

-Հանկարծ չասես, թե հենց նոր իմացար:

Ուղեղիդ կենդանի ու անկենդան բջիջները գործի դնելով՝ լարում ես բոլոր նյարդերդ ու հավաքում չեղած ուժերդ՝ դիմանալու համար ևս իննսուն րոպե:

Գլուխս հենում եմ երթուղայինի պատուհանին, որ բաժանում է ինձ ձախակողմյան իրականությունից, և նայում անիվների տակով սահող ճանապարհին։ Աչքերիս տակով վազում են ճանապարհի սպիտակ գծերը, շվշվացնելով անցնում են լուսարձակող մեքենաները, հեռվում` հորիզոնին, շառագունած երկինքն է՝ իր գունային սիմֆոնիկ խաղերով, իսկ երթուղայինի ներսում խավարոտ լույսն է թրթռում։

-Չըխկ,- դուռը բացեցին, «Էս մի հատ ստացեք»-ից հետո՝

-Դըխկ,-դուռը փակեցին։

-Ա՜խ,-ասացի ես` գլուխս հարվածելով պատուհանին։ Հետո նորից հարմար տեղավորվում եմ, գլուխս հարմար հենում եմ պատուհանին՝ ամեն պահ զգուշանալով կրկին հարվածելուց։
Հենում եմ և շարժվող հարակից իրականության հետ միաժամանակ սուրում առաջ։ Կտրում-անցնում եմ միջանցիկ իրականությունը` հետևում թողնելով հինն ու անցածը և ընդառաջ գնալով նորին, ապագային։

Կյանքի մեր նոր երթուղին երթուղայինի արագությամբ սլանում է դեպի ժամանակի անդունդը։

Մեզ` նորեկ ուղևորներիս՝ ուսանողներիս, մնում է զգոն լինել և ճիշտ պահին ասել.

-Կանգառում կպահեք։

Հ.Գ. Դե չասեմ, որ իջնելուց առաջ վճարելը պարտադիր է,  եթե անգամ մի ոտքիդ վրա կանգնած ես անցել ճանապարհդ։