Ազատ տարածք խորագրի արխիվներ

Դարձիր կամավոր

«Կամավորությունը օգնում է ձերբազատվել մի շարք կոմպլեքսներից, ստանում ես նոր գիտելիքներ, նոր հմտություններ դրանց շնորհիվ»:

“DARK Company” կամավորական կազմակերպության հիմնադիր-տնօրեն Արմեն Ծատուրյան

Գործունեություն, երբ անհատը կամ անհատների խումբը անում  է որևէ բան առանց ֆինանսական շահ հետապնդելու, ընդունված է անվանել կամավորություն: Հայաստանյան հասարակությունում վերջին շրջանում կամավորական աշխատանքները, կազմակերպությունները և ընդհանրապես կամավորները ծավալում են լայն գործունեություն:

Կամավորական աշխատանքների մասին խոսել ենք հայկական “DARK Company” կամավորական կազմակերպության հիմնադիր-տնօրենի Արմեն Ծատուրյանի հետ:

-Որպես կամավորական կազմակերպության տնօրեն, ի՞նչ եք կարծում՝ կամավորության մշակույթը Հայաստանում զարգանո՞ւմ է:

-Միանշանակ զարգանում է: Մի փոքր վիճակագրություն ունենք հենց մեր կառույցի արդյունքների հիման վրա, որը ցույց է տալիս այդ աճը: Բացի այդ էլ, երիտասարդների շրջանում է նկատելի այդ աճը: Երիտասարդները ավելի շատ են սկսել հետաքրքրվել կամավորությամբ, որը գովելի է ըստ իս: Հարկ է նշել նաև, որ 2017, 2018, 2019 թվականների համեմատ՝ արդեն 2020, 2021 թվականներին կամավորական աշխատանքով զբաղվում են ոչ միայն 16 և դրանից բարձր տարիքային խմբի երիտասարդները, այլ նաև ավելի փոքրերը: Ցանկություն են հայտնում, կամավորագրվում և զբաղվում կամավորական աշխատանքներով:

-Փաստորեն  հարցիս՝ արդյո՞ք երիտասարդները մասնակցություն ցուցաբերում են ֆինանսական շահ չհետապնդող աշխատանքներին, կարող ենք հանգիստ ասել՝ այո:

-Լինում են դեպքեր, երբ կամավորները մասնակցում են նաև վճարովի հիմունքներով կամավորությունների: Վստահ եմ՝ սա մեծ ձեռքբերում է Հայաստանի համար: Օրինակ՝ Գերմանիայում ու մի շարք այլ երկրներում արդեն 2-3-րդ կամավորական աշխատանքներից հետո կամավորները իրենց մասնակցած միջոցառումների համար ստանում են որոշակի չափով գումար:

-Կարո՞ղ է հասարակության յուրաքանչյուր անդամ զբաղվել կամավորութամբ, թե՞ կան բացառություններ: Եթե այո, ապա կխնդրեի մանրամասնեք:

-Ոչ, չկան, բոլորն անխտիր կարող են մասնակցել, համենայնդեպս մեզ մոտ: Իհարկե, լինում են աշխատանքներ, որոնք նախատեսված են օրինակ որոշակի շրջանի մարդկանց համար, բայց դա արդեն ուրիշ հարց է: Իսկ ընդհանուր առմամբ, բոլորն էլ ունեն իրավունք զբաղվել կամավորական աշխատանքներով:

-Հիմա մի փոքր կուզեի, որ անդրադառնաք ձեր կամավորական խմբին: Ի՞նչ պատմություն ունի այն:

-«DARK Company»-ին հիմնադրել ենք բավականին վատ շրջանում, երբ ունեինք ընդամենը 2 անդամ: Հետո բազմաչարչար աշխատանքների, թիմային նվիրումի ու նպատակի կենտրոնացման շնորհիվ մենք բարելավեցինք մեր դիրքերը՝ դառնալով տարածաշրջանում ամենապահանջվածներից ու ամենահայտնիներից մեկը (որոշ ժամանակ առաջ կվախենայի սա հայտարարել, բայց հիմա վստահորեն կարող եմ փաստել):

Այժմ «Դարք»-ը ունի տարեկան 500-700 հայտ, որից 80-100-ն են ընտրվում մեզ մոտ կամավոր աշխատանքների համար: Իհարկե, կա ցանկություն բոլորին ընձեռնել հնարավորություն մասնակցել մեզ մոտ կամավորական աշխատանքների, բայց մեր ռեսուրսները չեն բավականացնի բոլորին ապահովել դրանով:

Իրականում ես «Դարք»-ին վերաբերում եմ ոչ թե կառույց, այլ դիտարկում եմ այն մի մեծ ընտանիք, որտեղ բոլորը բոլորին օգնում են: Մենք հնարավորություն ենք տալիս մեր կամավորներին իրենց պրոյեկտները իրականացնել, օգնում ենք տարբեր հարցերում, ինչպես նաև փորձում ենք բացել իրենց համար նոր հորիզոններ: Հարկ կհամարեմ նշել, որ «Դարք»-ը շուտով կունենա իր հեռուստաշոուն, որտեղ ներգրավված կլինեն մեր կամավորները: Սա շարունակական բնույթ է կրելու, և մեր կամավորները կկարողանան  տարբեր հեռուստանախագծերում փորձել իրենց տարբեր հաստիքներում: Սա կարող է հետագայում վերածվել նաև աշխատանքի կամավորների համար:

-Իսկ բացի այդ մեկից ուրիշ ի՞նչ աշխատանքների հնարավորություն է տալիս կամավորությունը:

-Բնականաբար, բացի վերը նշվածից, «Դարք»-ի միջոցով  շատ ու շատ կամավորներ են ընդունվել աշխատանքի: Պատասխանեմ այս ձևով՝ «Դարք»-ի նպատակը շատ կամավորական աշխատանքների մասնակցելը չէ: Մենք ստանում ենք շատ-շատ ծրագրերի խնդրանք-հրավերներ, բայց մասնակցում ենք դրանց 40-50%-ին: Այս կամավորական աշխատանքների ընթացքում մեր նպատակն է ընտրել կամավորների, երիտասարդների ու իրենց հետ շարունակել մեր ճանապարհը: Արդեն ունեցել ենք նման մի քանի օրինակ: Մեր փոխտնօրեն Վիկտորիա Մշեցյանը առաջին հայտով չի ընդունվել մեզ մոտ, ապա կրկին հայտ լրացնելուց հետո սկսել է անդամակցել, դարձել տարվա լավագույն կամավոր, հետո թիմլիդ ու արդեն մոտ մեկ տարի է՝ «Դարք»-ի տնօրինության բաղկացուցիչ մասն է:

-Ինչո՞ւ է կամավորությունը կարևոր, և ինչո՞ւ պիտի երիտասարդները զբաղվեն դրանով:

-Առաջին անգամ, երբ դու զբաղվում ես կամավորական աշխատանքով, դու հայտնվում ես տարբեր հետաքրքրություններ ունեցող մարդկանց շրջանում, շփվում ես իրենց հետ, ու արդեն դա օգնում է քեզ հետագա մասնագիտական կողմնորոշման հարցում: Օգնում է ձերբազատվել մի շարք կոմպլեքսներից, ստանում ես նոր գիտելիքներ, նոր հմտություններ, որոնցից են հաղորդակցման ճիշտ մեթոդիկան, նոր միջավայրում ճիշտ դրսևորվելը: Այս բոլորը ամեն երիտասարդի կայանալու համար շատ պետք է: Ու ամենակարևորը, որ կհավելեի, դու ստանում ես շատ կապեր հետագայի համար:

Նկարները վերցված են DARK Company/ Դարք ֆեյսբուքյան էջից:

Serine Stepanyan

Սուրբ Սուրբ

Սարի Սուրբ մատուռը՝ Գեղարքունիքի մարզի ամենաբարձր պատմության հուշարձանը, գտնվում է Զոլաքար գյուղից 15 կիլոմետր դեպի հարավ, Ակնախաչ լեռան գագաթին՝ 3299 մետր բարձրության վրա:

Զոլաքար գյուղում միայնակ ապրող մի մարդ երազ է տեսնում, թե ինչպես իր տնից ոչ հեռու գտնվող գոմում հրաշք է կատարվում: Գոմի մսուրում նա լույս է տեսնում, իսկ գոմի ու մսուրի շուրջը` օձեր, որոնք  այդ լույսից կուրանում են, իսկ լույսը տարածվում է դեպի երկինք: Այս մարդը վեր է կենում ու գիշերով գնում գոմ: Ճրագի լույսով տեսնում է, որ մսուրում պառկած է մի գեղեցիկ կին` իր երկու նորածինների հետ, որոնց հասցնում է անուններ տալ ու մեռնում է: Նրա վերջին բառերն էլ լինում են երեխաների անունները` Խաթուն և Հովհաննես:

Որբերը մեծանում են ծերունու տանը և երկուսն էլ իրենց նվիրում են Աստծուն: Ամենուր նրանք պատմում են Աստծո ու աստվածային հրաշքների մասին, իրենք ևս շատ հիվանդների բուժում են իրենց հրաշք ձեռքերով ու աղոթքներով: Երբ Խաթունը մահանում է, եղբայրը նրան հողին է հանձնում Սևանա լճի ափամերձ մի վայրում, գերեզմանի վրա մի փոքրիկ մատուռ է կառուցում և գնում է դեպի լեռները: Նա բարձրանում է մի բարձր սարի վրա, քրոջ մատուռի դեմ դիմաց, հասարակ քարերով մի հյուղակ է սարքում և մինչև իր կյանքի վերջը ապրում է այնտեղ:

Այժմ այդ սրբավայրերը վերանվանվել են «Ծովափան խաչքար» և Սարի Սուրբ Հովհաննես: Մինչև այժմ էլ ժողովուրդը մեծ հավատով է այցելում այս սրբավայրերը: Խաթունը առավել հայտնի է սիրահարներին օգնելու մեծ զորությամբ, իսկ Սարի Սուրբը, որտեղ բարձրանալը բավականին դժվար է, ավելի շատ հայտնի է որպես արու զավակ չունեցող մայրերի ուխտատեղի:

Վարդավառի տոնին գյուղացիների մեծ մասը նախընտրում են այցելել այս սրբատեղի, նոր դրանից հետո տոնել Վարդավառը։

Ես նույնպես Զոլաքար գյուղից եմ և շատ եմ սիրում այցելել Սարի Սուրբ, ստորև կտեղադրեմ սրբավայրի նկարներից։

 

Serine Stepanyan

Պատերազմի դառը հետևանքները…

Սա էլ կանցնի, բայց ոչինչ չի լինի առաջվանը, իսկ գիտե՞ս ինչու,  որովհետև պատերազմն իր հետ տարավ ամեն ինչ, տարավ տղերքին, էն տղերքին, ովքեր նոր պիտի մտնեին հասուն կյանք, սովորեին, աշխատեին, սիրեին ու սիրվեին՝ զգային կյանքի քաղցրությունները, ամուսնանային, երեխաներ ունենային, որով կդառնային ամենաերջանիկները, երբ կլսեին,  թե ոնց է իրենց փոքրիկը ասում` պա՜պ։ Ատում եմ պատերազմները, որոնք իրենց հետ տանում են ամեն ինչ։

Ինչքա՞ն երազանքներ, սերեր, կյանքեր մնացին կիսատ… Չէ՞ որ նրանք էլ էին ուզում ապրել, չէ՞ որ կյանքը քաղցր է յուրաքանչյուրիս համար։ Իսկ դուք, տղերք, 18, 19 տարեկան էիք ու չխնայեցիք ձեր կյանքը։ Տղերք, դուք իսկական առյուծներ եք։ Դուք հանուն մեզ գնացիք, հանուն հայրենիքի, հանուն ձեր ընտանիքների…

Ցավոտ է, շատ ցավոտ, այստեղ չկա իմ և քո, չկա ծանոթ և անծանոթ, ցավը նույնն է ու մեր բոլորին է, բայց առավել ցավոտ է նրանց ծնողների համար։

Պատերազմ, ես ատում եմ այս բառը։ Պատերազմ, որը սովորեցրեց ավելի շատ սիրել, ավելի շատ գնահատել կյանքը, ավելի կարևորել ներկան, քան թե ապագան։

Մարդիկ երազկոտ են, դրա համար միշտ մտածում են վաղվա մասին, միշտ ասում ենք` լավ, դե վաղը կանեմ այդ գործը, վաղը կասեմ, որ սիրում եմ, որ ներել եմ, որ կարոտել եմ, որ սպասում եմ, և այսպես ամեն ինչ թողնում ենք վաղվան, այն վաղվան, որն այդպես էլ չի գալու…

Seyran Sogoyan new

Ամեն ինչ իր ժամանակին

Արդեն մեկ տարի անցել է պատերազմից։ Շատերը գոնե մի պահ ժամանակ չտրամադրեցին մտածելու` ինչով բուժեն,  օգնեն, կարեկցեն նրանց, ովքեր դրա կարիքը ունեին և ունեն հիմա։ Նրանց համար, ինչպես պատերազմի ժամանակ, այնպես էլ հիմա՝ ՄԻԵՎՆՈՒՅՆ Է։

Ցավոք, ազգս կրկին դաս չքաղեց. էլի արհամարհական թերթեց էջն ու անցավ առաջ։

Պատերազմից հետո հասկացա, որ մարդիկ ու երևույթները ժամանակից արագ են փոխվում։

Իմ  կյանքը երկու մասից բաղկացած եմ համարում. պատերազմից առաջ և հետո։

Ուզում եմ և առաջինին բաց թողնեմ, և հետո-ին։

Ինձ համար կյանքը երեք օրերն են։ Երեկն արդեն անցել է, ու դու ոչինչ չես կարող փոխել, վաղը դեռ չի եկել, ու կարող է չլինի։ Դրա համար փորձենք այսօրը պատվով գործել, որ չզղջանք մեր արածների համար։

Մի խոսք կա, որի հետ 100 տոկոս  համաձայն եմ. ամեն ինչ ժամանակին կլինի։

Եվ իրոք: Դու կարող ես պայքարել մինչև վերջին քրտինքը, բայց եթե դեռ ժամանակը չէ, քո մոտ կամ ոչինչ չի ստացվելու, կա’մ էլ դու չես կարողանալու արժանվույն գնահատել այն, ինչի համար պայքարում էիր։ Ու վերջիվերջո, կկորցնես ընդմիշտ։

Մի շտապեցրու կյանքիդ, շարունակիր առաջ գնալ, բայց մի սպանվիր՝ փորձելով ինչ-որ բան ստանալ։

Ամեն ինչ ժամանակին կլինի։

Մենք ենք մեր պատմության հեղինակը։

Եթե զգում ենք, որ մնացել ենք նույն էջի վրա, հիշենք, որ ամեն վայրկյան կարող ենք նոր գլխից սկսել գրել: