Խոսում էին աչքերդ, խոսուն էր հայացքդ․․․ Պայծառ էր օրը, փայլում էր արևը, հիանալի էր ամեն ինչ, բայց թախծոտ էին իրարից հեռացող աչքերը։ Այդ աչքերը ամենաառեղծվածայինն էին։ Գալ խոստացող, իրար գրկող ու հեռանալ չցանկացող հայացքները սփռված էին շուրջբոլորը։ Կյանքումս տեսած ամենաանհասկանալի բաներից էին նրանց հայացքները։ Չգիտեի՝ ուրա՞խ էին, թե՞ տխուր, հպա՞րտ էին, թե՞ արդեն կարոտած։ Թվում էր՝ երազումս էի ու երբ արթնանայի, ամեն ինչ պայծառ էր լինելու այն արևի նման, որը այդ օրը այդպես էլ չջերմացրեց ոչ մեկի սիրտը․ կարոտ մնացինք արևի ջերմությանը։
-Աստված հետներդ, տղե՜րք,- լսելի դարձավ ամեն կողմից, ու գնաց այն ավտոբուսը, որը երկու տարով բաժանեց ծնողին զավակից, քրոջը՝ եղբորից։
Այդ սպիտակ ու կապույտ գծերով ավտոբուսը ինձ պարտք է նաև եղբորս։ Այդ օրվանից անցել է տասնութ ամիս, բայց նրանց հայացքը դեռ այնտեղ է, եղբորս հայացքը դեռ այնտեղ է։ Ամեն անգամ, երբ անցնում եմ այդ տարածքով, հայացքը գալիս է աչքերիս առաջ, թվում է՝ նոր եմ ճանապարհում, նորից եմ զգում նույն ցանկությունը՝ ամուր գրկել․․․ Զինվորս հայացք թողեց այնտեղ՝ այն դռան առաջ։ Ու այդ հայացքում կարոտ կար անսահման, ու այդ հայացքում սեր կար անսպառ։ Հիշում եմ նաև այն ժպտերես պապիկի հուսադրող խոսքերը ու խրոխտ հայացքը, որ սևեռեց ինձ վրա ու ցույց տալով շքանշանները՝ ասաց․
-Ինչո՞ւ ես լացում, աղջի՜կս, եղբայրդ հետ կգա, այն էլ՝ այսպիսի շքանշաններով։ Զինվորի համար չլացե՛ք, զինվորի համար հպարտացե՛ք։
Պապիկը ճիշտ էր․ շքանշաններ ունես, մնում է՝ գաս։ Անկեղծ ու թախծոտ հայացքներ տեսած տարածքում ձեզ սպասողներ կան։ Կարոտն անսահման է, սպասողները՝ անհամբեր։ Մենք՝ կարոտած, դու՝ կարոտված ու շատ սպասված։ Հայացք թողեցիր, այն էլ՝ անմոռաց։ Խոսում էին աչքերդ, խոսուն էր հայացքդ։
