Հարցազրույց մի ռոմանտիկ աղջկա հետ

Այսօր որոշեցի հարցազրույց անցկացնել ընկերներիցս մեկի հետ, ով ցանկացավ մնալ անանուն: Քանի որ ինձ մշտապես հետաքրքրել է նրա խիստ ռոմանտիկական տեսակը՝ կփորձեմ այսօր ապաքողարկել նրա ռոմանտիկ խառնվածքն ու փորձել հասկանալ նրան: 

-Ինչո՞ւ ես քեզ համարում ռոմանտիկ մարդ և ի՞նչ ես հասկանում ռոմանտիկա ասվածի տակ առհասարակ: 

-Ռոմանտիկան դա այն է, ինչը պարունակում է գաղափարներ և զգացմունքներ: Սիրո մեջ շատ կարևոր է ռոմանտիկ կողմը: Այն նպաստում է սիրո ամրապնդմանը և երկարեցնում է դրա «կյանքը»: Առհասարակ ռոմանտիկ մարդիկ աշխարհին այլ կերպ են նայում, անգամ ամենաչնչին բանի մեջ սեր են դնում և փոխանցում դիմացինին, դա կլինի իր սիրած էակը, թե՝ ընկերուհին, այդքան էլ կարևոր չէ։ Պետք է ռոմանտիկ լինել ամեն ինչում։ Ես, երևի թե, այս ամենի մեջ ինձ գտնելով եմ ինձ համարում ռոմանտիկ մարդ։

-Կարծրատիպ է, որ ռոմանտիկները սիրում են անձրևն ու անձրևի տակ ոչ թե թրջվում են, այլ՝ վայելում այն: Ի՞նչ կասես, քո դեպքում այդպե՞ս է:

-Այո, այդպիսի բան կա: «Որոշ մարդիկ զգում են անձրևը, իսկ որոշները` թրջվում»,-այսպես էր ասում Բոբ Մառլին` սիրո երգիչը: Ինձ համար անձրևը սիրո խորհրդանիշն է: Ես նույնպես սիրում եմ զբոսնել ու վայելել անձրևը։

-Եթե այդպես է, ապա պետք է որ սիրես նաև աշունը, քանի որ անձրևն ու աշունը պայմանավորում են միմյանց, և աշունը համարվում է տարվա ամենից ռոմանտիկ եղանակը:

-Այստեղ ես ինքս ինձ մի փոքր հակասում եմ, քանի որ շատ սիրելով անձրևը՝ այդքան էլ աշունը չեմ սիրում: Այն մի փոքր տխրություն է պատճառում ինձ: Այ, արևային անձրևը իր մեջ պարունակում է այն, ինչը կցանկանար տեսնել յուրաքանչյուր ռոմանտիկ մարդ:

-Երբեմն մարդիկ ասում են, որ ռոմանտիկ լինելու համար մարդ պետք է սիրահարված լինի: Ի՞նչ կասես այս մասին: Արդյոք պե՞տք է սիրել կամ լինել սիրահարված ռոմանտիկ լինելու համար:

-Ռոմանտիկ լինելու համար պարտադիր չէ սիրահարված լինել, ռոմանտիկա կարող ենք գտնել մեզ շրջապատող առարկաների, երևույթների մեջ։ Ռոմանտիկայի մեջ բուն գաղափարը սերն է, իմ կարծիքով կարևոր չէ սիրել ինչ-որ մեկին, որպեսզի դառնաս ռոմանտիկ մարդ։ Մենք կարող ենք սիրել բնությունը, մեր իսկ ստեղծած գործերը։

-Սիրո՞ւմ ես երազել:

-Այո, շա՜տ: Երազելով մենք ինքներս ստեղծում ենք այն աշխարհը, որը կցանկանայինք տեսնել։ Իմ ընկերներից շատերը ասում են՝ այդքան մի երազիր, վերադարձիր իրականություն, բայց իրականությունը երբեմն այնքան ցավոտ է, որ ես նախընտրում եմ մնալ իմ ստեղծած աշխարհում, երազել, կտրվել հոգսերից ու նոր վերադառնալ դառն իրականություն։

-Ռոմանտիկները սովորաբար շատ ավելի զգացմունքային են: Չի՞ խանգարում դա քեզ՝ որոշումներ կայացնելիս:

-Այո, ինձ շատ է խանգարում կարևոր որոշումներ կայացնելիս, քանի որ շատ դեպերում շարժվում ես սրտով, այլ ոչ թե՝ բանականությամբ։ Կարծում եմ՝ զգացմունքային մարդկանց մոտ լսել-չլսելու հարց չկա, միանշանակ նրանք չեն լսում բանականությանը, թեև քաջ գիտակցում են, որ իրենց սրտի թելադրածը սխալ ընտրություն է իրենց համար։

Երկար ժամանակ փնտրում էի մեկին, ում մասին կարելի էր հետաքրքիր նյութ գրել, չնկատել, որ այդ անձը այս ամբողջ ընթացքում հենց իմ կողքին է:

Ներկայացնում եմ ձեզ հարցազրույցը Էմմա տատիկիս հետ: 

-Տատ, պետք է հետաքրքիր մեկից հարցազրույց վերցնեմ ու ընտրել եմ քեզ: Ուզում եմ մի քանի հարցիս պատասխանես: Մի հարց տամ, որին գիտեմ, ամեն անգամ սիրով պատասխանում ես: Կհիշեցնե՞ս նորից, որտե՞ղ ես ծնվել:

-Ծնվել և ապրել եմ  Երևանում՝ Թումանյան թանգարանի, Սարյան թանգարանի ու Կոմպոզիտորների տան մեջտեղում: 63 տարեկան եմ արդեն՝ էս տարի թոշակի եմ անցել:

Դե հա, հասկացաք՝ էս նախադասությունը տատիս շատ է սիրում կրկնել:

-Ես գիտեմ, որ դու հետաքրքիր դպրոցական կյանք ես ունեցել, կպատմե՞ս մի քիչ:

-Դպրոցում շատ լավ սովորել եմ: Բասկետբոլի խմբակի եմ հաճախել ու շատ լավ բասկետբոլ եմ խաղացել: Նկարչության եմ գնացել:

-Տատ, ես հիշում եմ, որ դու բալետի պարուհի ես եղել նաև: Կպատմե՞ս մի փոքր՝ ո՞նց ստացվեց էդպես:

-Չորրորդ դասարանում Սայաթ-Նովայի բալետի դպրոցից եկան մեր դպրոց, ստուգեցին դպրոցի երեխաներին ու երկու հոգու ընտրեցին, մեկը՝ ինձ, մեկն էլ՝ Հասմիկին: Մոտ երեք տարի բալետի գնացի, մինչև յոթերորդ դասարան: Հետո փորձերի ժամանակ ոտքս ցավեցրեցի՝ վնասվածք ստացա, ու դրա պատճառով էլ, էլ չշարունակեցի:

-Իսկ երաժշտական գործիքներից ինչ-որ մեկին տիրապետե՞լ ես:

-Չէ, դե, երաժշտական գործիք պետք է ունենայի, որ սովորեի: Բայց հետաքրքիրն այն է, որ քրոջս ամեն ինչի տարել են, բայց ինքը ոչ մի ձգտում չի ունեցել ու ոչինչ իր մոտ չի ստացվել, իսկ ինձ էդքան էլ հնարավորություն չեն տվել, բայց միշտ ձգտել եմ ավելին անել:

-Իսկ դպրոցից հետո, որտե՞ղ ընդունվեցիր:

-Ընդունվեցի, էն ժամանակ պոլիտեխնիկ էր կոչվում, չգիտեմ հիմա ինչ անուն ունի: Ու էներգետիկայի ֆակուլտետի ատոմայինի բաժնի առաջին խումբն էր, որ բացվել էր: Սովորեցի էդտեղ մինչև երրորդ կուրս: Երրորդ կուրսում եկան ասացին, որ աղջիկների համար լավ չի էդ ճառագայթումները, որ կանանց վրա ավելի ուժեղ ա ազդում ու, դրա պատճառով էլ տեղափոխվեցի ուրիշ բաժին:

-Ո՞ր բաժին:

-Արդյունաբերական էներգետիկա:

-Իսկ ինստիտուտից հետո ի՞նչ արեցիր:

-Դե, երկրորդ կուրսում ընկերություն էի անում, երրորդում ամուսնացա, չորրորդում Լիլիթին ունեցա: Հետո հինգերորդ կուրսը ավարտեցի՝ Լիլիթն էլ արդեն մի տարեկան ու երկու ամսեկան էր:

-Լավ, իսկ առաջին աշխատանքի տեղը, որ ընդունվել ես, որտե՞ղ է եղել:

-Խանջյան փողոցի վրա գունավոր մետալուրգիայի ինստիտուտ կա՝ այդտեղ: Աշխատել եմ, որպես ինժեներ:

-Հա, ճիշտ ա, ասում էիր՝ կան գործարաններ, որ քո գծագրածով էր կառուցած:

-Էդ բոլորը գունավոր մետալուրգիայի գործարաններ են: Ասենք՝ Ալավերդին, Երևանում՝ ալյումինիտի գործարանը: Մի խոսքով, գծագրեր ենք արել: Քսան տարի էդ գործն եմ արել: Իսկ հետո, երբ արդեն ամեն ինչ փլուզվեց՝ 1995 թվականից դուրս եմ եկել:

Ի՞նչ պիտի անեի, ուրիշ հնարավորություն չկար: Մատնահարդարություն սկսեցի սովորել: Հետագայում արդեն աշխատում էի որպես մատնահարդար:

-Իսկ որպես մատնահարդար ինչքա՞ն ժամանակ ես աշխատել:

-Մինչև այսօր:

Դե հա, ինչպես ամեն տատիկ՝ իմ Էմմա տատն էլ էս ընթացքում ինձ իր համեղ թխվածքով էր կերակրում:

-Լավ, մի բան էլ հարցնեմ, որ սենց համով-համով պատրաստում ես էսքանը, էս բոլորը քո բաղադրատոմսերո՞վ են, թե՞ հնուց եկած գաղտնիքներ են: 

-Մեր աշխատանքի տեղում՝ կոլեկտիվում, հազար հոգի էին աշխատում ու հիմնականում կանայք, մեկը մյուսին հաղորդում էին, երբ ինչ-որ նոր բան էին սովորում կամ իմանում պատրաստել: Չնայած շատը մամայից էլ ա եկել, ինչ խոսք, նաև սկեսուր-մայրիկիցս:

-Իսկ ի՞նչ հետաքրքիր բան կուզեիր ավելացնել:

-Ինչ պետք ա ասեմ՝ պայծառ կյանք եմ ունեցել, չնայած շատ ու շատ դժվարություններ եմ տեսել, բայց մեկ ա, էդ ամեն ինչը հաղթահարել ենք: Ամուսնացել եմ, լավ ընտանիք եմ կազմել: Բուռն կյանք եմ ապրել՝ արտասահման եմ գնացել շատ անգամներ, ման եմ եկել տարբեր երկրներում: Հիմա էլ թոռնիկներովս ու երեխեքովս եմ ապրում: Ու մի զբաղմունք էլ ունեմ, որ շատ հաճույքով եմ անում: Տաքերն ընկնելուն պես սիրում եմ հողամաս գնալ՝ այնտեղ ծառեր ու ծաղիկներ խնամել: Դրա մեջ հանգստություն եմ գտնում:

Ես միշտ հիանում եմ իմ տատիկով: Կյանքի ամեն դժվարություն նա կարողացել է հաղթահարել, անգամ հասուն տարիքում նոր մասնագիտություն է սովորել և անցել այլ աշխատանքի: Համաձայնվեք, բոլորը չէ, որ նման համարձակություն, կամք ու վճռականություն կունենային: