seda mkhitaryan

A կետից B կետ՝ երթուղայինով

Կանգառ։

Նայում եմ օդում սավառնող պոլիէթիլենային տոպրակին։ Վախենում եմ, որ հիմա կընկնի գլխիս։ Իր գույնից ու նախնական տեսքից վաղուց զրկված տոպրակ է` քամու ճիրաններում։ Մտքումս քամին պոկում է մազերս, տանում խառնում տոպրակին, ու հիմա նրանք միասին են թռչում։ Մեզնից ամեն մեկը մի տոպրակ է, որը թռչում է կյանքի քամիներում։ Քանի՞ անգամ եք վախեցել, որ տոպրակը կընկնի ձեր գլխին։ Տոպրակի ու մազերիս ճախրանքը դադարում է։

Երթուղայինը գալիս է։ Կանգնում է ուղիղ իմ դիմաց։ Մտնում եմ ներս։ Նստելու տեղ չկա։ Ես իմ ներկայությամբ լցվում եմ առանց այդ էլ լիքը մեքենայի մեջ։ Ինձ թարս են նայում։ Դե, ես զբաղեցրի դեռևս ազատ մեկ քառակուսի սանտիմետր տարածք։ Դե, ավելացավ ևս մեկ թթվածին սպառող։ Այն կինը, որի վրա ես հանգամանքների բերումով կռացած եմ, ձեռքով դեմքից այն կողմ է տանում մազերը։ Սպասեք, դրանք իմ մազերն են, փաստորեն քամին դրանք չի պոկել։ Կողքիս աղջկա մազերը երկար չեն ու չեն խանգարում մյուսներին։ Սկսում եմ ատել երկար մազերս։ Հետևի շարքում նստած մի երեխա ինձ հիշեցնում է մեկ այլ երեխայի։ Այդ երեխայի միայն կապույտ գլխարկն ու դրա տակից երևացող շեկ մազերն եմ տեսնում։

Կանգառ։ Իջնում են մի քանի ուղևոր։ Ժպիտը դեմքիս՝ նստում եմ արդեն ազատ նստարանին։ Իսկ ժպիտը իջնում է դեմքիցս։ Սպիտակ մազերով տատիկ։ Նորից կանգնած եմ։

Կանգառ։ Սա արդեն իմ կանգառն է։ Իջնում եմ։ Մի խումբ ուսանողներ նույնպես իջնում են։ Ամբոխի միջով քայլում եմ։ Ամբոխ, որտեղ միայն աղջիկներ են։ Բոլորը նման են իրար։ Կտկտոցներ եմ լսում` առանց իմ համաձայնության։ Հպարտ քայլում եմ, որովհետև իմ քայլերը չեն աղմկում ու ոչ մեկին չեն խանգարում։ Հենց այդ պահին հիշում եմ մազերս։ Երանի քամին դրանք պոկած լիներ։ Արդեն ինձ են խանգարում։

Կատվի մլավոցը խլացնում է կտկտոցը։ Անկյունում նստած է, հոնքերն էլ կիտած են։

Էլի թռչող տոպրակ։

Կանգնած փողոցի մի կողմում սպասում եմ։ Մյուսներն անցնում են։

Կանաչ լույս` դիմացի լուսակիրին։ Ես ու կողքիս կանգնած պապիկը անցնում ենք։

B կետ։

«Լիլիթ» պարային համույթ

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

Զրուցակիցս «Լիլիթ» պարային համույթի գեղարվեստական ղեկավար Լիլիթ Ազարյանն է: 

-Երբվանի՞ց ես սկսել զբաղվել պարով, ի՞նչ կրթություն ես ստացել և ինչպե՞ս ես կայացրել պարուհի դառնալու որոշումը: 

-Պարով սկսել եմ զբաղվել այնքան փոքր տարիքից, որ նույնիսկ չեմ էլ հիշում: Սովորել եմ Վանաձորի պարարվեստի դպրոցում, այնուհետև ընդունվել եմ պարարվեստի պետական քոլեջ: Քանի որ մանկուց սիրել եմ պարը, ուրիշ մասնագիտության մասին չեմ էլ մտածել:

-Ե՞րբ և ինչպե՞ս ես ձևավորել «Լիլիթ» պարային համույթը, ովքե՞ր են քեզ հետ միասին ներգրավված եղել այդ գործում, և ինչպե՞ս է դրան վերաբերվել ընտանիքդ: 

-Պարային համույթը սկսել է գործել 2015 թվականից, սկզբնական շրջանում պար դասավանդում էի միայն իմ բնակավայր Վանաձորում, հետո արդեն սկսեցի գյուղեր այցելել և խմբակներ ձևավորել: Ընտանիքս ողջունել է իմ այդ որոշումը, անգամ պարային համույթի ամբողջ զգեստները կարում ենք ես ու մայրս:

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

-Պարային համույթը Վանաձորո՞ւմ է, քանի՞ խումբ ունես, և ի՞նչ տարիքի երեխաներ են սովորում: 

-«Լիլիթ» պարային համույթն ընդգրկում է 6 տարբեր գյուղերի երեխաների: Ամեն պարային խումբ գործում է հենց տվյալ գյուղում: Ես գնում եմ գյուղ, ամեն գյուղում 2 օր դասավանդում եմ: Լինում են օրեր, երբ 2 գյուղ եմ այցելում և երկու խմբին էլ դասավանդում: «Լիլիթ» պարային համույթում երեխաների ընդունելությունը սկսվում է 4 տարեկանից:

-Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ գործում է համույթը և ի՞նչ հաջողություններ է գրանցել: 

-Համույթը գործում է արդեն 3 տարի, ունի բազմաթիվ շնորհակալագրեր, մեդալներ և պատվոգրեր, բայց ամենամեծ հաջողությունը 2017 թվականին էր: 2017 թվականի մարտին համույթը մասնակցեց «Մինորա» մշակութային կենտրոնում կազմակերպված «Նազանք» փառատոնին և համապատասխան տարիքային ու ոճային խմբում գրավեց առաջին տեղը «Տավիղ» պարով:

-Լիլիթ, ի՞նչ է քեզ համար պարը: 

-Երևի բառերով չկարողանամ բացատրել: Պարն ինձ համար ապրելակերպ է, որով շնչում և արտաշնչում եմ:

-Հետագա ի՞նչ պլաններ կան: 

-Նախատեսում եմ ավելացնել երեխաների թիվը: Չնայած ժամանակի մեջ հազիվ եմ տեղավորվում, բայց դա ինձ չի խանգարում, և ես սիրով եմ կատարում իմ գործը:

anna qocharyan lori

Հեռավորությունը ոչ միայն ընկերներ կորցնելու, այլև ձեռք բերելու համար է

Ոչ ոքի համար գաղտնիք չէ, որ հեռավորությունը մարդկային հարաբերությունների վրա մեծ ազդեցություն ունի։ Մարդկանց մեծ մասն այն դիտարկում է որպես բացասական երևույթ, քանի որ այն մարդկանց բաժանում է։ Սակայն այս «բացասական» երևույթը մի շարք դրական կողմեր ունի։

Ուզում եմ պատմել հեռավորության շնորհիվ իմ ամենամեծ ձեռքբերումներց մեկի` ընկերների մասին։ Ընդհանրապես ընկեր ձեռք բերելը հեշտ բան չէ։ Հեշտ չէ, որովհետև պետք է քո նմանին գտնես։ Ես իրոք համոզվել եմ, որ ընկերները իրար նման են լինում, կամ էլ ժամանակի ընթացքում են նմանվում։

«Ֆլեքս» ծրագրի շնորհիվ ես հանդիպեցի իմ ամենալավ ընկերներին։ Հիմա ընկերներիս ցանկը շատ բազմազան է, քանի որ ընկերության համար նախատեսված սրտիս այդ անկյունում տարբեր ազգերի ու կրոնների ներկայացուցիչներ կան։ Իհարկե, կան նաև հայ ընկերներ, որոնց հետ սկսեցի շփվել ԱՄՆ ժամանելուց հետո։ Նրանք այս փոխանակման տարվա ձեռքբերումներիցս են։ Անին ու Հռիփսիմեն իմ անբաժան մասն են դարձել, ովքեր ամեն օր ու ամեն րոպե իմ կողքին են։ Չէ, մենք նույն քաղաքում չենք ապրում ու նույն դպրոցը չենք հաճախում։ Մենք ապրում ենք Ամերիկայի տարբեր անկյուններում, բայց դա խնդիր չհանդիսացավ`մեր լավագույն ընկերներ դառնալուն։

Խնդիրների մասին խոսելն ու դրանք քննարկելը կրճատում են սթրես ապրելու հավանականությունը, ու բոլորիս էլ այնպիսի մարդիկ են պետք, ում կարող ես պատմել ու հոգեպես հանգիստ զգալ։ Ու ես գտա իմ Անիին ու Հռիփսիմեին։ Սթրեսից ազատվելու լավ միջոց է պարը, ու մենք պարել ենք միասին այդ երեք էկրանների տարբեր կողմերում։ Միասին տեսահոլովակներ ենք նայել ու քննարկել։ Նույնիսկ հիշում եմ, որ մի անգամ ուզում էինք «Սուպեր մամա 2» ֆիլմը նայել միասին, որ միևնույն ժամանակ ծիծաղենք։

Ու նաև ուզում եմ նշել, որ մենք գտնվում ենք տարբեր ժամային գոտիներում, ու երբ Հռիփսիմեն զանգահարում է մեզ, մենք արդեն պատրաստվում ենք քնել ու երեկոյան ուշ ժամերին խոսել չենք կարող նրա հետ։

Անին ռոմանտիկ աղջիկ է, ով նույնիսկ ամենավատ իրադարձությունները ռոմանտիկ կերպով է ներկայացնում, ու դու անկախ քեզանից, դրան դրականորեն ես նայում։ Հռիփսիմեն այն հրաշքն է, ով ամեն լուծման համար մի խնդիր է գտնում ու բարդացնում ամեն ինչ, բայց երբեք չի դադարում ընկերներին օգնել։ Դե ես էլ մեր հոգեբանն ու ամենահանգիստ անձնավորությունն եմ, ով միշտ հուսադրում է ու համոզում, որ ամեն ինչ միշտ էլ լավ է վերջանում։

Չեմ կարող չնշել իմ օտարերկրյա ընկերներին, որոնց հետ շփվում ենք միայն անգլերենով։ Իմ ամերիկացի ընկերները միշտ բարձրացնում են իմ տրամադրությունն ու այնպես անում, որ ինձ երբեք օտար չզգամ։

Մի քանի օրից իմ ուկրաինացի ընկերներից մեկը որոշակի հանգամանքների բերումով մեկնելու է Ուկրաինա ու իր հետ տանում է մեր ընկերական հրաշալի հիշողությունները։ Ու ամենավատն այն է, որ ամենայն հավանականությամբ ոչ նրան կտեսնեմ այս ծրագրի ավարտից հետո, ու ոչ էլ իմ մյուս ընկերներին։ Բայց ես միևնույն է, երջանիկ եմ, որ հանդիպեցի նրանց, ու ընկերների հարցում բախտս բերեց կրկին։

Պետք չէ տխրել, քանի որ կյանքի մի շրջան ավարտվեց, պետք է գոհ լինել, որ դա պատահեց քո կյանքում:

dayana amirkhanyan

Երիտասարդ գրողի շնորհանդեսը

Ասում են, երբ մարդը կարողանում է առանց խոսելու բառեր ասել, առանց ձայնի մեծ աղմուկ բարձրացնել, դա նշանակում է, որ նա արդեն բանաստեղծ է։

2018 թվականի փետրվարի 9-ին Սարգիս Գոքորյանի գրքի շնորհանդեսն էր։ Նա կշարունակի իր ստեղծագործական ուղին ավելի ոգեշնչված, հետաքրքիր գաղափարներով ու մտքերով։

Լոռու մարզ, քաղաք Ստեփանավան. ահա և այստեղ էլ նա ծնվել ու մեծացել է՝ ստանալով հայրենի բնության ուժն ու ոգին:

Սարգիս Գոքորյան՝ հեռուստամեկնաբան, լրագրող, երիտասարդ ստեղծագործող: Այ թե Թումանյանն ու իր գրականագետ ու բանաստեղծ ընկերները տեսնեին այս նոր սերնդի տաղանդավոր երիտասարդներին:

Սարգիսը, սկսած 2010 թվականից, ստեղծագործում է արձակ ժանրում:

Նրա աշխատանքներից «Չորս կյանք» գիրքը լույս է տեսել 2017 թվականին: Ահա և 2018 թվականի փետրվարյան օրերից մեկն էլ Սարգիսինն է։ Նա ոչ միայն նշում է մեդիա ոլորտում իր գործունեության տասնամյակը, այլ նաև իր երկրորդ՝ «Առանց նախապայմանների» գրքի շնորհանդեսը:

Ստեփան Զորյանի տուն-թանգարանի հարկի տակ էին հավաքվել գրքասերներ ու պաշտոնյա անձինք, բանաստեղծներ ու արվեստի նվիրյալ մարդիկ, երիտասարդ «գրչի» բարեկամներն ու ընկերները:

Սարգիսի աչքերում նկատելի էր երջանկությունը, հատկապես, երբ նրան շնորհավորագրեր հանձնեցին Լոռու մարզպետ Արթուր Նալբանդյանի և Ստեփանավանի քաղաքապետ Միքայել Ղարաքեշիշյանի կողմից: Դե, իհարկե, Սարգիսը շնորհակալ էր բոլորից ուշադրության, սիրո ու հարգանքի համար: Այնուամենայնիվ, նա ի ցույց դրեց բոլորին իր սերը դեպի մայրը։ Նրա ամենամեծ շնորհակալությունը իր մորն էր ուղղված, որ կյանք է ընծայել իրեն ու շարունակում է լինել իր կողքին՝ որպես ամենամեծ կորով:

janna sargsyan lori

Լոռվա բարբառը

Վստահ եմ՝ յուրաքանչյուրիդ գոնե մեկ անգամ հետաքրքրել է Լոռվա բարբառը, փորձել եք խոսել, նույնիսկ կրկնօրինակել: Հիմա շատ տարածված է մեր բարբառը կրկնօրինակելը ու բարբառով կատակելը։ Բայց հաճախ այդ կրկնօրինակումների մեջ սխալ բառեր են օգտագործում, որոնք իրականում չենք օգտագործում մենք՝ լոռեցիներս։ Ձեզ եմ ներկայացնում առօրյա-խոսակցական բառեր՝ Լոռվա բարբառով:

Կացի- կանգնիր

Նարդիվան- աստիճան

Ղաստի- դիտմամբ

Քյալամ- կաղամբ

Մորմոնջ- մրջյուն

Քյոշա, պուճախ- անկյուն (երկու բառերն էլ «անկյուն»-ին են համարժեք)

Տխիլ- պնդուկ

Հանդ- դաշտ

Բիձիկ- հորեղբայր

Շըշացնել- գժվեցնել

Գիտեմ ոչ- չգիտեմ

Մտիկ անել- նայել

Լա դենը գնա- մի կողմ անցիր

Արի կուշտս- արի ինձ մոտ

Ըմանչիլ մի- մի ամաչիր

Բեզարեցի- հոգնեցի

Մի զադ էլ կա ոչ- ոչ մի բան էլ չկա

Թեզ արա- արագացրու:

anna qocharyan lori

Չկա ոչինչ ավելի կենսունակ, քան հիշողությունները

Կյանքի վերջում մարդու ուղեղը պահպանում է մոտ 280 միլիոն բիթ հիշողություն: Ինչ հիասքանչ է հնչում, չէ՞:

Մեր մեծագույն խնդիրներից մեկը հիշողություններ կերտելն է: Ես մի պարզ բան եմ հասկացել, իսկ ավելի ճիշտ՝ այս փոխանակման տարին (փոխանակման ծրագրով ես հիմա ԱՄՆ-ում եմ) ինձ ստիպեց հասկանալ: Պետք է կյանքը ուրախ հիշողություններով ու ակնթարթներով լցնել:

Ես բնավորությամբ այնպիսի մարդ էի, որ ինձ ավելի հոգեհարազատ էր ամբողջ օրը հեռուստացույց դիտելը, քան օրս դրսում անցկացնելը: Բայց հիմա հասկանում եմ, որ շատ ժամանակ չունեմ ու պետք է փորձեմ տարիս անմոռանալի ու անկրկնելի դարձնել: Բայց մի՞թե միշտ էլ մեր ժամանակը սահմանափակ չէ: Հայաստանում գտնվելուս ընթացքում էլ օրն ուներ 24 ժամ, իսկ շաբաթը՝ 7 օր: Բայց այստեղ ամեն ինչ ուրիշ է…

Ես ուղղակի չեմ կարող շաբաթվա վերջում ինձ «չպարգևատրել» ամբողջ շաբաթվա ընթացքում սովորելու համար, ուստի պետք է մի հետաքրքիր ու անմոռանալի բան մտածել ու հանգստյան երկու օրը արտակարգ անցկացնել: Պետք է հիշողություններ կերտել…

Ու կապ չունի, թե այս մոլորակի որ անկյունում ես ապրում, ես համոզված եմ, որ ցանկության դեպքում միշտ էլ անելիք կգտնվի:

mariam barseghyan1

Երբեք չուղարկվող

Նամակ 1

Տեսնես, որ քեզ փողոցում տեսնեմ կճանաչե՞մ, թե՞ չէ: Վերջերս փորձում էի վերհիշել դիմագծերդ, ձայնդ, բայց չկարողացա: Անկեղծ ասած, պատկերացում էլ չունեմ հիմա ինչ տեսք ունես, երևի շատ ես փոխվել: Միգուցե դու էլ շատերի նման չես սափրվում կամ սանրվածքդ ես փոխել, կարող է՝ բոյովացել ես: Վերջերս քեզ շատ եմ հիշում, տեսնես դու ինձ հիշո՞ւմ ես: Գիտե՞ս, մտածում եմ, որ դու էլ երևի ինձ չես ճանաչի: Վերջին անգամ ինձ կարճ մազերով ես տեսել, իսկ դա երեք տարի առաջ էր: Պատկերացնո՞ւմ ես, մի օր փողոցում իրար կողքով անցնենք, կամ նույն սրճարանում տարբեր տեղերում նստած լինենք, կամ էլ միասին մետրոյում լինենք ու իրար չնկատենք: Վախենում եմ, որ մի օր իրար երկար կնայենք, գլուխներս կշրջենք ու կգնանք:

Նամակ 2

Շատերը բողոքում են ֆեյսբուքից, որ շատ ժամանակ է մեզանից խլում: Բայց գիտե՞ս, ես ուրախ եմ, որ իմ ժամանակը հենց դու ես խլում: Չնայած, որ քեզ կյանքում գոնե մեկ անգամ էլ չեմ տեսել, ինձ մեկ-մեկ թվում է, որ քեզ գիտեմ դեռ մանկուց: Երեկ մտածում էի, թե ինչպե՞ս ենք հանդիպելու: Որ ինձ տեսնես՝ կգրկե՞ս, կժպտա՞ս ու կասե՞ս՝ բարև, աղջնակ: Իսկ ե՞ս, իսկ ի՞նչ կասեմ ես, չգիտեմ: Արդեն շատ անգամներ եմ պատկերացրել մեր ծանոթությունը և վախենում եմ, որ ամեն ինչ կարող է իմ մտածածի պես չլինել: Եթե իմ մտածածից վատ լինի, երևի կհիասթափվեմ, իսկ եթե ավելի լավ լինի՞: Եթե ավելի լավ լինի՝ շատ դժվար է լինելու հրաժեշտ տալը: Չեմ սիրում հրաժեշտները:

Նամակ 3

Քեզ երբեք չեմ ասել, որ հպարտանում եմ քեզանով: Հիշո՞ւմ ես, որ փոքր էինք, ինչքան էինք կռվում, բայց երբ ինձ մեկը նեղացնում էր, միշտ պաշտպանում էիր: Հիմա դու արդեն մեծ տղա ես, ու չես դադարում ինձ պաշտպանել, արդեն սահմանին: Քեզ բանակ ճանապարհելու ժամանակ քիթս շատ բարձր էր, իսկ երբ հիմա սպայի կոչում ես ստանում, ես ինձ ավելի հպարտ եմ զգում: Տեսնես՝ կոչումդ ստանալիս ի՞նչ էիր մտածում, ի՞նչ էիր զգում: Երևի դա քեզ համար շատ կարևոր էր: Գիտեմ, հաստատ մտածել ես, որ մայրդ կհպարտանար:

Երբ քեզ 6 ամիս չէի տեսել, ինձ թվում էր, թե շատ ես փոխվել: Չգիտեմ, քեզ հաջորդ անգամ երբ եմ տեսնելու, ու թե այդ ժամանակ ինչպիսին կլինես, դա էլ չգիտեմ: Ամեն անգամ անծանոթ համարից զանգ ստանալիս մտածում եմ՝ դու ես զանգում: Ու հաճախ սպասում եմ քո զանգին:

Այս նամակը գրում եմ անվերջ կարոտով, գիտենալով, որ հիմա չես էլ կարող կարդալ:

«Դեպի Եվրատեսիլ»

Երևի շատերդ տեղյակ եք այս տարվա «Դեպի Եվրատեսիլ» նախագծից: Ես, լինելով Եվրատեսիլի երկրպագու, խնդրեցի, Սուրեն Պողոսյանին հարցազրույց անելու խնդրանքով: Թատրոնի ներկայացումից անմիջապես հետո հանդիպեցինք ու զրուցեցինք նախագծում իր մասնակցության մասին: 

-Սուրեն, գիտեմ, որ հենց նոր եք թատրոնից դուրս եկել: Ե՞րբ որոշեցիք զբաղվել թատրոնով:

-Թատրոնով ու երգով միաժամանակ եմ սկսել զբաղվել: Նույնիսկ չի եղել, որ նստեմ ու մտածեմ, թե ինչ պետք է անեմ, դե, այսինքն, միշտ մտքումս եղել են էդ երկու մասնագիտությունները: Մտածել եմ ուրիշ մասնագիտությունների մասին, բայց գիտակցել եմ, որ միևնույն է, դրանք պետք է ընտրեմ: Հետո շատ պատահաբար հայտնվեցի թատերական ինստիտուտում ու սկսեցի արդեն զբաղվել թատրոնով, բայց մինչև այդ էլ Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրն եմ ավարտել` թատերական բաժինը:

-Իսկ ինչպե՞ս անցավ այսօրվա ներկայացումդ:

-Շատ լավ: «Ռոմեո և Ջուլիետ» ներկայացումն էր, որն ինձ թվում է հանդիսատեսը շատ հավանեց: Բացի այդ, այսօր նաև «Դեպի Եվրատեսիլի» իմ տեսաբացիկի նկարահանումն էր:

-Լավ, քանի որ արդեն խոսք գնաց «Դեպի Եվրատեսիլից», ինչո՞ւ որոշեցիր մասնակցել նախագծին: 

-Երբ էս հարցը ինձ տալիս են, անընդհատ ուզում եմ ուրիշ ձև պատասխանել, որովհետև բոլոր տեղերում նույն ձև եմ պատասխանում, բայց ոնց հասկացա ուրիշ ձև չկա:

Ես 13 տարի է, Եվրատեսիլի երկրպագու եմ, բոլոր ֆան ակումբների էջերում կամ ու շփվում եմ տարբեր երկրների ֆաների հետ: Եվրատեսիլին մասնակցելը ինձ համար երազանք էր, հետո դարձավ նպատակ, որովհետև հասկացա ,որ կա էդ հնարավորությունը, և ձայնային տվյալները, ու հնարավոր է, որ էդ նպատակը օրերից մի օր դառնա իրականություն: Սրանից հետևություն. երկար չեմ մտածել հայտը լրացնելուց առաջ: Երբ տեսա «Դեպի եվրատեսիլի» 2-րդ եթերաշրջանի մասին հայտարարությունը, անմիջապես դիմեցի: Առաջին տարին էլ էի մասնակցել` անցել էի առաջին փուլ, բայց X Factor նախագծի հետ ունեի պայմանագիր ու չկարողացա մասնակցել «Դեպի Եվրատեսիլին», որովհետև երկուսն էլ միաժամանակ էին:

-Ինչպե՞ս կատարեցիք երգի ընտրությունը:

-Նախ, իմացա, որ այս տարի կանոնները փոփոխվել են, ավելի բարդ է դարձել. պետք է ներկայանալ սեփական երգով: Սկզբում մեծ բարդություն առաջացավ երգ չլինելու պատճառով: Ավելի ճիշտ, երկու երգ կար, որ ես էի հեղինակել, բայց դրանք, իմ կարծիքով, Եվրատեսիլում հաջողություն չէին ունենա: Սկսեցի սոցցանցերով ման գալ տարբեր երգահանների ու հենց առաջինը գտա շվեդ երգահան Յոնաս Գլադնիկոֆֆին, ով արդեն երկար տարիներ է՝ եվրատեսիլյան ասպարեզում է, ում գրած երգերը , եթե չեմ սխալվում, չորս կամ հինգ անգամ արդեն Եվրատեսիլ են գնացել` Իռլանդիայից, Մալթայից…

-Իսկ այդ երգերը հաջողություն ունեցե՞լ են: 

-Դե, ինձ թվում է, արդեն հաջողություն է՝ Եվրատեսիլին մասնակցելը: Եզրափակիչ փուլ անցել են հաստատ, բարձր հորիզոնականներ չեն գրավել, բայց նորից եմ ասում, որ մասնակցելն արդեն մեծ հաջողություն է:

Շատ հետաքրքիր էր ինձ համար աշխատել մի մարդու հետ, ով արդեն ծանոթ է եվրատեսիլյան թոհուբոհին ու գիտի, թե ինչ է պետք: Նա ինձ ուղարկեց 10 երգերի «դեմո» տարբերակներ, որոնք մեկը մյուսից լավն էին, բայց “The voice”-ը հենց առաջին լսելուց ընտրեցի: Հետո նոր իմացա, որ այդ երգը երեք հոգով են ստեղծել: Ու արդեն սկսվեց բուռն աշխատանքը:

-Ի՞նչ ակնկալիքներով ես մասնակցում մրցույթին: 

-Ես կարծում եմ, որ եթե հաղթելու ցանկություն չկա, ուրեմն կամ էդ երգիչը խաբում է, կամ էլ անիմաստ է մասնակցում: Որովհետև եթե մասնակցում ես մրցույթի, պարզ է, որ պետք է ուզենաս հաղթել: Բայց, իմ կարծիքով, դա չպետք է խանգարի մասնակցին, որովհետև լիքը այլ ձեռքբերումներ էլ կան: Ավելի շատ մարդ կսկսի հետաքրքրվել քո արվեստով, որը կարծում եմ «Դեպի Եվրատեսիլը» կընձեռի: Հետո. աշխատել Հանրային հեռուստաընկերության հետ, աշխատել մի մեծ եվրատեսիլյան ճանապարհ անցած պրոֆեսիոնալ թիմի հետ, բոլորին չի հաջողվում, ինչը արդեն մեծ ձեռքբերում է: Մասնակից 20 հոգու մեջ ես էլ կամ և ունեմ հնարավորություն իրենց հետ աշխատելու: Նույնիսկ եթե եզրափակիչ չանցնեմ, մինչև այդ անցած ճանապարհը ևս մեծ նվաճում կլինի: Այդ ընթացքում ձեռք կբերեմ նաև շատ ընկերներ, չնայած արդեն հեռակա կարգով շփվում եմ մի քանի մասնակցի հետ:

-Ինչպե՞ս ընդունվեց երգը հանրության կողմից:

-Կարծիքները շատ տարբեր էին, շատ իրար հակասող: Սկզբում շատ էի հետևում մեկնաբանություններին, բայց հասկացա, որ պետք չէ դրանց ուշադրություն դարձնել, որովհետև միայն նյարդային համակարգիդ վրա է ազդում: Հիմնականում լավ կարծիքներ էին, կային նաև վատ կարծիքներ: Կային կարծիքներ, որ երգը Եվրատեսիլին չի համապատասխանում, ու նաև ծիծաղելի կարծիքներ կային: Բայց ես հասկանում եմ բոլորին: Մեր հանրությունն ավելի շատ նայում է տվյալ արտիստի հայտնիությանը, կասկածում են նոր արտիստների տվյակարողություններին, որը նույնպես շատ բնական է:

-Մյուս 19 մասնակիցներից ո՞ւմ երգերն ես ավելի շատ հավանում:

-Կան մի քանի երգեր, որոնք հավանում եմ, բայց անուններ փորձում եմ չտալ: Կասեմ, որ կան շատ լավ երգեր ու երգիչներ: Եթե ես մասնակից չլինեի, նրանց անպայման կերկրպագեի: Ի դեպ, ով էլ որ հաղթի, միևնույն է, երկրպագելու եմ, քանի որ մնում եմ Եվրատեսիլի երկրպագու, ով ուզում է, որ Հայաստանը բարձր հորիզոնական գրավի: Բայց կարծում եմ, որ այս տարվա երգերը, անկեղծ, ընհանուր առմամբ, զիջում են Հայաստանի անցած տարիների երգերին, այդ թվում նաև իմը, բայց ինձ թվում է, որ հաղթող երգի հետ Հանրային հեռուստաընկերությունը որոշ աշխատանքներ կկատարի:

-Ի՞նչ կցանկանաս ասել քո երկրպագուներին: 

-Ես հիմնականում փորձում եմ ոչինչ չասել, որովհետև նոր եմ արտիստի անուն կերտում ու չեմ ուզում լինել այն մարդկանցից, ովքեր մինչև գործելը, ասում են, որ հետևեն իրենց, որովհետև եթե կա երկրպագու, կհետևի իմ աշխատանքին ու կորոշի մնալ ինձ հետ: «Դեպի Եվրատեսիլից» հետո չեմ դադարելու աշխատել:

-Եվ վերջում, նախադասության սկիզբը ես ասեմ, ու դու փորձիր շարունակել.

-Եթե Եվրատեսիլ 2018-ում Հայաստանը ես ներկայացնեմ… Բարդ է շատ, նախ ասեմ, որ եթե ես ներկայացնելու լինեմ Հայաստանը, դժվար թե հասնեմ Եվրատեսիլի բեմ, հենց «Դեպի Եվրատեսիլի» բեմի վրա էլ կմնամ, (ժպտում է): Իսկ իրականում, դա կլինի շատ մեծ պատիվ ու պատասխանատվություն, որին կարծում եմ, պատրաստ եմ, համենայն դեպս, ունեմ շատ լավ թիմ, որոնց հետ հաստատ պատրաստ եմ հասնել Եվրատեսիլ ու Հայաստանը պատվով ներկայացնել:

syuzanna kharatyan

«Կորած օրագիր»

Սովորական դպրոցական օր էր, երբ դասարանի աղջիկներով որոշեցինք իջնել գրադարան: Վերջերս հաճախ ենք այնտեղ լինում։ Մի քանի գիրք ընտրեցինք, բայց ավելի շատ կենտրոնացանք Վարդգես Քալանթարյանի և Մուշեղ Բաղդասարյանի «Կորած օրագիրը» ստեղծագործության վրա։ Մեկ գիրք ու 5 աղջիկ։ Ի վերջո որոշեցինք, թե ով կսկսի այն կարդալ, ու երբ կհասնի մյուսներիս։ Վերջապես եկավ կարդալու իմ հերթը: Երկուշաբթի օրը ընկերուհիս գիրքը բերեց դպրոց։ Մի կերպ եմ դիմացել այդ տանջալից 7 դասաժամերը, կարդալու ցանկությունս մեծ էր։ Վերջապես տանն եմ, իսկ գիրքը՝ ձեռքումս։ Սկսեցի կարդալ, այնքան էի տարված գրքով, որ ժամանակի թռիչքը չնկատեցի։ Գրքի հերոսները 10-րդ դասարանի աշակերտներ են, սովորում են ավարտական դասարանում։ Այնքան հետաքրքիր է գրված սյուժեն, ու այնպես լավ են զարգանում իրադարձությունները, որ գրքից կտրվելն անհնար էր։ Գրքի հերոսներից ամենաշատն ինձ հուզեց Անահիտի պատմությունը, քանի որ նրա մայրը մահամերձ էր, բավական ժամանակ էր՝ անկողնային հիվանդ էր։

Եթե դեռ չես կարդացել այս գիրքն ու ունես ցանկություն, ապա շտապիր գրադարան ու ձեռք բեր այս գանձը։

anna baghdasaryan lori

Կորցրած կամ գտած վերարկուի մասին

Բարև։ Երևի այնքան չէիր հանդիպել նկարիս, որ դեմքս էլ էիր մոռացել։ Ամբողջ ուսումնական տարին տենչում էի այս ժամանակները, որ տանը հանգիստ նստեմ, թեյեմ ու գրեմ։ Եկավ այդ պահը, ճիշտ է՝ ամեն ինչ վերը նշվածից այլ կերպ դասավորվեց, ու ես հիմա ո՛չ նստած եմ, ո՛չ էլ թեյում եմ, բայց կարևորը՝ գրում եմ, թեկուզ պառկած ու գիշերվա տասը հազարին։ Էս ընթացքում ինչ եղավ, ես իմ մտքում գրեցի ու իմ մտքում ուղիղ երթով ուղարկեցի 17-ին, բայց ոչ մեկը թղթին չհանձնեցի։

Երկրաշարժի մասին եմ ուզում մի բան պատմել՝ հուզիչ ու շատ հետաքրքիր։ Մեր պատմության ուսուցչուհու մասին է։ Այս պատմությունը, երկար ճանապարհ անցնելով, հասավ ինձ։

Երկրաշարժի նախորդ օրը՝ 1988-ի դեկտեմբերի 6-ին, նրան արտերկրից մի վերարկու էին ուղարկել։ Ասում է՝ շատ էր հավանել, շատ գեղեցիկ էր, հենց հաջորդ օրը հագավ ու դպրոց գնաց, երրորդ դասարան էր։ Երբ առաջին ցնցումը եղավ, սարսափահար եղած, անգամ դեռ չհասկանալով, թե ինչ է կատարվում՝ արագ դուրս եկան դպրոցից։ Ու երկրորդը եղավ։ Վերարկուն մնացել էր դասասենյակում։ Չորս կողմը քաոս էր, խառնաշփոթ, փոշի։ Գիտեր, որ պետք է հետ դառնար ու վերցներ վերարկուն։ Նա անընդհատ ուզում էր հետ դառնալ, որովհետև այնքան էր հավանել այն, որ չէր նկատում, թե ինչ է շուրջը կատարվում։ Խուճապահար դուրս վազող աշակերտներից մեկը նրան հետ հրեց.

-Այդ ո՞ւր, գժվե՞լ ես, քարերը թափվում են, դուրս արի։

Փորձեց տուն վազել ու հասկացավ, որ դպրոցի հարևանությամբ գտնվող շենքերից մեկի փոխարեն փոշի է։ Հետո հիշում է՝ հայտնվեց մոր գրկում։ Այդ օրն իր համար մի տղայի վերարկու բերեցին։ Մի քանի օրից տեղափոխվեցին արտերկիր։

Անցավ երկու ամիս, հետ եկան։ Քաղաքը վերակենդանանում էր, ավերակների կողքին ավտոտնակներ էին։ Եվ ահա, նա գնում է երաժշտական դպրոց։ Միջանցքում մի աղջիկ է կանգնած՝ իր վերարկուով։ Ամեն օր տեսնում ու միշտ որոշում է հաջորդ անգամ մոտենալ ու հարցնել՝ որտեղի՞ց այս վերարկուն, ու էլի չէր համարձակվում…

Ասում է․

-Հիմա նոր հասկանում եմ, որ երկրաշարժը փշրեց իմ և սերնդակիցներիս անհոգ ու ապահով մանկությունը։ Ինձնից խլեց իմ ամենասիրելի հագուստը, Աստված իմ, իսկ ի՞նչ ասեն այն մարդիկ, ովքեր կորցրին մորը, հորը, եղբորն ու քրոջը: Թող որ երբեք էլ ազգս այդպիսի դառնություն չտեսնի, և մեր կորցրածը լինի սիրելի վերարկու, այլ ոչ թե սիրելի մարդ: