Շիրակ
Մշակույթ Շիրակ

Արհեստ և արվեստ

Լուսանկարը՝ Թամարա Ավագյանի

Լուսանկարը՝ Թամարա Ավագյանի

Մարտի 17-ին Երևանի Փանոս Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի պետական քոլեջում տեղի ունեցավ «Արհեստ և արվեստ» խորագրով ցուցահանդես, որին մասնակցում էին պատանիներ Հայաստանի 17 ուսումնարաններից, տարբեր մարզերից ու քաղաքներից` Գյումրիից, Վանաձորից, Երևանից։ Միջոցառման ընթացքում երգիծական ներկայացմամբ հանդես եկան Գյումրի քաղաքի արվեստի քոլեջի սաները, ներկայացվեցին նաև երգեր, երաժշտական համարներ:

Փանոս Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի պետական քոլեջի տնօրեն տիկին Մնացականյանը իր խոսքը հղեց ներկաներին.

-Միջին մասնագիտական և արհեստագործական կրթությունը Հայաստանում ունի դարերի պատմություն: Դեռևս 4-րդ դարում Հայաստանի հնագույն մայրաքաղաք Դվինում զարգացած էին արվեստի տարբեր ճյուղերը՝ գորգագործություն, խեցեգործություն, ապակու արտադրություն։ Արվեստը ծնվել է մարդու հետ և կմեռնի մարդու հետ։ Այս ցուցահանդեսով մենք ցանկանում ենք բարձրացնել, արժևորել միջին մասնագիտական կրթությունը, այն իսկապես մեծ դեր է խաղում երկրի զարգացման հարցում։

Լուսանկարը՝ Թամարա Ավագյանի

Լուսանկարը՝ Թամարա Ավագյանի

Միջոցառմանը ներկա էր նաև Հայատանի Հանրապետության կրթության և գիտության նախարարության մասնագիտական և արհեստագործական կրթական հաստատություններով զբաղվող վարչության պետ Ա. Աղբալյանը, նա իր ողջույնի խոսքը հղեց բոլորին, շնորհավորեց քոլեջների սաներին։
-Գյումրու 4-րդ արհեստագործական ուսումնարանում ուսանում են մի քանի մասնագիտություններ` փայտի գեղարվեստական փորագրում, խոհարարություն, համակարգչային օպերատորություն։ Միջոցառումը շատ լավ բնութ ունի. երեխաները հնարավորություն ունեն տեսնելու, համեմատելու և ավելի զարգանալու,- նշում է արհեստագործական ուսումնարանի ներկայացուցիչը:

tamara avagyan shirak
Ինչն է ինձ հուզում Շիրակ

Գլոբալիզացիա. Կո՞ղմ, թե՞ դեմ

Համալսարանում «Հայաստանի և հարակից երկրների երկրագրություն» առարկայի երեքշաբթի օրվա հերթական դասի շրջանակներում քննարկում էինք գլոբալիզացիայի դրական և բացասական կողմերը։ Մեր զրույցը սկսվեց նրանից, երբ խոսում էինք Հայաստանում հելլենիստական ժամանակաշրջանից մնացած նմուշների մասին, և ես նշեցի Գառնիի հեթանոսական տաճարը և ասացի, որ հելլենիստական ժամանակաշրջանը իր մեջ ներառում է գլոբալիզացիայի տարրեր։ Այնուհետև ես իմ խոսքում նշեցի գլոբալիզացիա երևույթի հանդեպ ունեցածս դրական վերաբերմունքի մասին, կարծիք հայտնեցի, որ գլոբալիզացիայի արդյունքում կստեղծվի մեկ միասնական հասարակություն, բոլոր տեսակի տարաձայնությունները կվերանան, տարբեր ազգերի միջև ի վերջո խաղաղություն կհաստատվի, մեկ միասնական գաղափարախոսություն կտիրի աշխարհում, բոլոր տեսակի կրոնները կվերանան, և ի վերջո, պատերազմներ չեն լինի, աստիճանաբար միմյանց ձուլվելով՝ բոլոր ազգերից կգոյանա մեկ ազգ, կլինի մեկ լեզու, մեկ գաղափարախոսություն, մեկ կրոն։ Իմ այս խոսքից հետո բավականին սուր բանավեճ ծավալվեց լսարանում։ Հնչեցին բազմաթիվ իրարամերժ կարծիքներ։ Ոմանք պաշտպանում էին իմ տեսակետը, ոմանք հակառակ տեսակետն էին պնդում։ Համակուրսեցիս ի պատասխան իմ կարծիքի ասաց.

-Իմ կարծիքով՝ գլոբալիզացիան միմիայն վատ հետևանքներ է առաջ բերելու, բոլոր ազգերը մոռանալու են իրենց մշակույթը և ձուլվելու են իրար։

Ես պատասխանեցի.
-Գլոբալիզացիայի արդյունքում այլևս չեն լինի ազգամիջյան, էթնիկ, կրոնական պատերազմներ, անիմաստ ռեսուրսներ չեն ներդրվի զենքի, զինամթերքի արտադրության մեջ, դրա փոխարեն գլոբալ հարցեր կլուծվեն, մեծ ռեսուրսներ կտրամադրվեն առողջապահության, կրթության և այլ ոլորտներում։ Անիմաստ և անվերջանալի պատերազմները թույլ չեն տալիս արագ զարգանալ, մարդիկ կարող են այնքան զարգանալ, որ գրավեն նաև մյուս մոլորակները, բացահայտեն տիեզերքի գաղտնիքները։
Ինձ ուրախացրեց մյուս համակուրսեցուս կարծիքը, նա նշեց.
-Իհարկե, յուրաքանչյուր երևույթ ունի իր և՛ լավ, և՛ վատ կողմերը, սակայն ակնհայտ է, որ գլոբալիզացիայի արդյունքում համաշխարհային տնտեսությունը ավելի արագ կզարգանա, և լուրջ առաջընթաց կարող ենք ակնկալել։
Դասախոսը համակ ուշադրությամբ բոլորիս լսելուց հետո հայտնեց իր տեսակետը։
Ամենահետաքրքիրը ինձ համար թերևս դասախոսիս տեսակետն էր, նա ասաց.
-Երկիր մոլորակի վրա ստեղծված քաղաքակրթությունները մշտապես տարբերվել են միմյանցից, նրանք բազմազան են և հետաքրքրությունն էլ հենց բազմազանության մեջ է, ամենքն ունեն իրենց յուրօրինակ մշակույթն ու պատմությունը, և պետք չէ դրանք միատարր դարձնել։
Ես, համենայնդեպս, հայտնեցի իմ սուբյեկտիվ կարծիքը՝ իմանալով, որ շատերը չեն ընդունի այն.
-Իհարկե, մեզանից ոչ ոք չգիտի գլոբալիզացման քաղաքականությունը ի վերջո կհասնի իր նպատակակետին, թե ոչ, այնուամենայնիվ ես մնում եմ այն համոզման, որ գլոբալիզացիան կփրկի աշխարհը։
Համաձայն եմ, այն շատ բարդ երևույթ է, այն կարող է մոռացնել տալ դարերի ընթացքում կերտված մշակույթներ, բոլոր ժողովուրդները միմյանց ձուլվելով՝ կդառնան միատարր, կվերանա տարբեր ժողովուրդների ազգային «ես»-ը, շատ դժվար կլինի ընդունել մեկ ընդհանուր գաղափար, մի կողմ դնել ամեն ինչ ու ընդունել նոր խաղի կանոններ։ Այնուամենայնիվ, ես պաշտպանում եմ համաշխարհայնացման քաղաքականությունը և հուսով եմ՝ մոտ ապագայում այն ի վերջո իրականություն կդառնա։

Խմբագրության կողմից. Կուզենայինք լսել նաև ձեր տեսակետը այս հարցի վերաբերյալ:

marine nikoghosyan
Ինչն է ինձ հուզում, Հարցազրույց Շիրակ

Ընդմիշտ խոպան

Շիրակի մարզում գյուղերն ու քաղաքները հանդարտ ու աննկատ կերպով դատարկվում են` թողնելով միայն դատարկ փողոցներ ու լքված տներ։

Դռներից կախված ժանգոտ կողպեքները, չգիտես՝ հեգնում են, ժպտում կամ միգուցե տենչում, որ երբևէ կբացվեն, երբ կվերադառնան տերերը:

Հիմնականում տղամարդիկ են գնում «խոպան»: Շատերը գնում են գարնանը և վերադառնում ձմռանը՝ Ամանորն ընտանիքում նշելու նպատակով։ Միայն քչերն են վերադառնում, այն էլ ընտանիքը տանելու նպատակով։

Զրուցակիցս Շիրակի մարզի Կրասար գյուղի բնակչուհի Լարիսա Հովհաննիսյանն է, որի հայրը տարիներ շարունակ մեկնում է արտագնա աշխատանքի։

-Հայրդ ո՞ր թվականից է սկսել մեկնել արտագնա աշխատանքի և ո՞րն էր պատճառը։

-Տատիկս հաճախ է կիսվում իր երիտասարդ տարիների հիշողություններով, ու այդ հիշողություններից անմասն չի մնում նրա որդիների՝ արտագնա աշխատանքի մեկնելը։ Հայրս ու հորեղբայրներս առաջին անգամ արտագնա աշխատանքի են մեկնել 1988 թվականի ավերիչ երկրաշարժից հետո, երբ, ինչպես մի շարք հայ ընտանիքներում, մեր ընտանիքում նույնպես առաջացել էին ֆինանսական խնդիրներ։

-Նա մինչ օրս էլ մեկնո՞ւմ է արտագնա աշխատանքի։ 

-Այո՛, այժմ էլ մեկնում է, քանի որ աշխատատեղերի բացակայությունը խթան է հանդիսանում արտագնա աշխատանքի մեկնողների թվի ավելացմանը։ Միայն գյուղատնտեսական աշխատանքով հնարավոր չէ հարթել ֆինանսական դժվարությունները։

-Այժմ նա որտե՞ղ է աշխատում, ի՞նչ է անում այնտեղ և ինչպե՞ս եք շփվում միմյանց հետ։ 

-Հայրս այժմ աշխատում է Ռուսաստանի Դաշնության Կրասնոդար քաղաքում և զբաղվում է շինարարությամբ։ Շփվում ենք հիմնականում հեռախոսազանգերով և բջջային հավելվածներով։

-Որո՞նք են ամենադժվար պահերը թե՛ ձեր, և թե՛ նրա համար, և ինչքա՞ն է տևելու բաժանումը։

-Ամենադժվարը բաժանման հետ չհաշտվելն է, երբ կյանքիդ ամենակարևոր ու ամենաերջանիկ պահերը չեք կարողանում միասին անցկացնել։ Հուսով եմ, որ մեր բաժանումը երկար չի տևի, եթե կարելի է երկար չհամարել, մոտ վեց ամիս։

-Իսկ ապագայի ի՞նչ պլաններ կան՝ վերադառնալ, ձեզ տանել, թե՞ շարունակել այսպես ապրել։ 

-Հստակ պատասխանել չեմ կարող, սակայն հայրիկիս լավ ճանաչելով՝ կարող եմ ասել, որ այսպես էլ շարունակվելու է, քանի որ նրա միակ նպատակն ու երազանքը մեր կրթություն ստանալն ու լավ աշխատանք ունենալն է Հայաստանում։

-Իսկ ի՞նչ եք կարծում, կգա՞ մի ժամանակ, երբ ՀՀ-ում աշխատատեղերի թվի աճ կգրանցվի, և շատերը ստիպված չեն լինի թողնել իրենց ընտանիքները և գնալ արտագնա աշխատանքի։ 

-Դժվարանում եմ պատասխանել, այս խնդիրը եղել է դեռ տասնամյակներ առաջ և շարունակվում է մինչ օրս։ Այս խնդիրն իր լուծումը կստանա այն ժամանակ, երբ նոր աշխատատեղեր կբացվեն, և մեր բոլորի երազանքները կկատարվեն, ու շատ ու շատ ընտանիքներ, ինչպես նաև՝ իմը, ստիպված չեն կանգնի այս մեծ խնդրի առաջ։

Հայաստանի գյուղերը Շիրակ

Հայաստանի գյուղերը. Գուսանագյուղ, Շիրակի մարզ

Ֆոտոշարք
harutyun hayrapetyan portret 2
Իմ էջը Շիրակ

Ճանապարհորդը

Այն ժամանակ, երբ 21-րդ դարը արդեն չափահաս էր, ես էլ չափահաս դարձա: 18 տարեկան, պարտավորեցնող է, չէ՞: Ես էլ եմ այդպես կարծում: 18 անմոռանալի և մի քիչ էլ մոռացված տարիներ: ճիշտն ասած, այնքան էլ շատ բան չեմ հիշում: Ամենաառաջին հիշողություններիցս մեկն է՝ խաղում էի քրոջս հետ: Նա սկսեց գլուխկոնծի տալ: Ես էլ նոր բան տեսնելով, փորձեցի կրկնել: Շատ ցավոտ էր, երևի դրա համար էլ շատ է տպավորվել: Եվ այդպես էլի ցավոտ, բայց միևնույն ժամանակ, անհոգ մանկություն: Հիշողությանս մեջ մնացել են նաև ամենասիրելի գովազդը, սեղանի տակ պատրաստված տնակը և ամենասիրելի պաղպաղակը, որը մրգի տեսք ուներ:

Առաջին անգամ անձրևի տակ էլ մնացի: Հա, շատ հաճելի էր, մինչև կարկուտի սկսելը: Առաջին ձյունը նույնպես անմոռանալի էր: Այնքան շատ էր, կամ էլ ես էի շատ փոքր:
Հետո արդեն հիշում եմ դպրոցը, ոչ որպես աշակերտ: Տատիկս դպրոցում ուսուցչուհի էր, ես էլ հաճախ էի գնում: Քրոջս հետ էլ գնացի դպրոց: Նա ինձանից մեկ տարի մեծ էր: Հինգ օր գնացի: Հինգ տարեկանում խնդիրներ էի լուծում և մաթեմատիկական հաշվարկներով զարմացնում ուսուցչին: Բայց մայրս չթողեց գնալ դպրոց՝ շատ փոքր էի:
Հաջորդ տարի արդեն ուրախ-ուրախ գնացի դպրոց: Դասարանցիներիցս մեկը չէր ուզում մնալ և լաց եղավ, բայց ես հպարտ նստած էի ինձ շատ ծանոթ վայրում: Մինչև 9-րդ դասարան շատ պարտաճանաչ եմ եղել դպրոցում: Միշտ դասերին պատրաստ: Հետո արդեն պարտաճանաչ Հարութը սկսեց դասերից ուշանալ: Ռեկորդ էլ ունեի, և ամեն անգամ թարմացվում էր: Վերջինը եղավ առաջին ժամից 40 րոպե անց, կամ 2-ից 10 րոպե շուտ դասի ներկայանալը:
Հենց այդ տարիներին էր, շարադրություն անգամ չգրող Հարութը ամենաչսիրած դասին, գրիչ վերցրեց և գրեց առաջին տողերը.
«Տարիներն անցան՝ անդարձ գնացին,
Այդ օրերից լոկ հիշողություններ մնացին:
Փակեցի աչքերս, մեծացավ հոգիս,
Սիրածս շորը էլ չեղավ հագիս»:
Սկսեց լուսանկարներ անել և երևի առաջի անգամ սիրահարվեց: Կյանքում երբեք չեմ մոռանա: Դպրոցի վերջին տարիներ, անմոռանալի օրեր, ժամեր, անգամ րոպեներ և վայրկյաններ: Դպրոցն էլի ավարտելու համար նորից 12 տարի կգնայի: Ավարտեցի…
Ընդունվեցի համալսարան Երևանում և անցում կատարեցի կյանքի մի նոր փուլի, որը անվանում եմ «ճանապարհորդը»: Արդեն մի քանի ամիս է՝ ուսանող եմ, և անընդհատ ճանապարհորդում եմ՝ Երևան-Ամասիա-Երևան ճանապարհով: Չեմ կարողանում կտրվել հայրենիքիցս՝ Ամասիայից, որի հետ կապված են ամենալավ հիշողություններս:
Ահա և վերջ, հիշողություններիս մեջ ճանապարհորդելիս հասանք վերջին կանգառ՝ փետրվարի 12, ժամը 23.48: Մնաց 12 րոպե:

Հարցազրույց, Հետաքրքիր մարդիկ, Մշակույթ Շիրակ

Արվեստի վարագույրները բացում ենք. Արտիստը

Այս անգամ հարցազրույց վարեցի Կապանի Ալ. Շիրվանզադեի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար, դերասան Արթուր Գաբրիելյանի հետ:

-Արթուր, ինչպե՞ս սկսվեց ձեր ու թատրոնի սիրավեպը:

-Սկսվեց սրանից շատ-շատ տարիներ առաջ, երբ իմ՝ Երևանի Դ.Վարուժանի անվան դպրոցում ստեղծվեց «Առլեքին» թատրոն-ստուդիան: 8-րդ դասարանում էի, միշտ մաթեմատիկայի դասերից փախչում էի, գնում և փորձերն էի նայում: Հետո 9-րդ դասարանում ես էլ ստացա փոքրիկ դերեր, ու իմ հրապուրանքը դարձավ ճակատագիր, կյանքի ուղի, նպատակ: Դա երևի եկավ լրացնելու իմ մանկության տարիների մեծ հրապուրանքը, երբ մութ ու ցուրտ տարիներին, երբ դեռ մանկապարտեզի տարիքի էի, իմ մայրը գրեթե ամեն շաբաթ ինձ տիկնիկային թատրոն էր տանում:

-Իսկ ինչպե՞ս հայտնվեցիք Կապանի թատրոնում:

-Կապանի թատրոնում հայտնվեցի 2012 թվականին զինորական համազգեստով իմ կուրսղեկի՝ Հրաչյա Աշուղյանի շնորհիվ: Նա ասել էր Կապանի թատրոնի տնօրեն Կամո Արզումանյանին, որ իր ուսանողը ծառայում է Կապանում, և Կամո Արզումանյանի ցանկությամբ և գրությամբ նախարարից ստացվեց հրաման՝ ինձ թույլատրել մասնակցել թատրոնի փորձերին և ներկայացումներին, թատրոնի գործունեությանը: Ու ծառայության ավարտից հետո, Կամո Արզումանյանից ստացա հրավեր որպես դերասան աշխատել թատրոնում: Ես շատ էի կապվել թատրոնի հետ, ու քանի որ ինձ հետ կապվել էր նաև թատրոնի ողջ ստեղծագործական անձնակազմը, մնացի Կապանի թատրոնում:

-Գիտեմ, որ Ձեզ կոչում են Արտիստ: Որտեղի՞ց առաջացավ այդ մականունը:

-Արտիստ ինձ առաջինը կոչեց ծառայակից ընկերս, և այդպես դարձավ մականուն: Ճիշտն ասած, սկզբից ինձ համար վախեցնող մականուն էր՝ կրել այդ մեծ կոչումը, հատկապես, երբ բոլորը համընդհանուր ինձ Արտիստ էին դիմում: Իսկ հիմա, փառք Աստծո, դերերովս կարողանում եմ արժանի լինել այդ պատասխանատու կոչմանը:

-Թվեք ձեր մարմնավորած լավագույն կերպարներին:

-Սիրում եմ իմ բոլոր դերերը: Դրանք իմն են, իմ ստեղծածը, ես եմ արարել, միս ու արյուն տվել և առանձնացնել մեկը մյուսից չեմ կարող: Յուրաքանչուր կերպարում մեկը մյուսից յուրահատուկ զգացում, հաճույք եմ ստացել: Սիրում եմ բոլոր կերպարները. թե Կուլիգին՝ Օստրովսկու «Ամպրոպում», թե Գաբրոն՝ Շիրվանզադեի «Եվգինեում», Համհարզ՝ «Գարեգին Նժդեհում» և այլն:

-Դասավանդում եք Երևանի Թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի Գորիսի մասնաճյուղում, ինչպիսի՞ կադրեր կան այնտեղ:

-Այո: Գորիսի մասնաճյուղի դերասանական արվեստ բաժնում հուսադրող է իրավիճակը: Այսօրվա ուսանողներից արդեն երկուսը խաղում են թատրոնի խաղացանկային ներկայացումներում: Կրթական առումով մասնագետների կարիք չունենք. լավագույն մասնագետներն են դասավանդում: Գորիսի մասնաճյուղի շրջանավարտներից երեք հոգի արդեն աշխատում է թատրոնում: Ի դեպ, նրանցից մեկը շուտով կզորացրվի և կմիանա մեզ: Նաև ունենք Կապանի արվեստի դպրոց, որի սաները կապված են թատրոնի հետ:

-Իսկ ձեր երազանքների կինը ինչպիսի՞ն է:

-Ինձ համար չկա մտացածին ինչ-որ իդեալական կերպար: Ընդամենը մեկ բան է պետք. լինի իմը հոգով, մտքով, մարմնով: Լինի իմ ընկերը, իմ կինը, իմ սրտակիցը, իմը:

Ահա այսպիսի անկեղծ զրույց Արթուրի հետ: Կհանդիպենք շուտով նոր կյանքի պատմությամբ:

marine nikoghosyan
Ինչ է ինձ համար 17.am-ը Շիրակ

Իմ 2017.am-ը

Երևի թե մի փոքր ուշ եմ գրել այս հոդվածս, բայց դե ինչ արած, քննություններիս չպատրաստվել չէի կարող։

Սկսեմ նրանից, որ 2017 թվականը ինձ համար մեծ ձեռքբերումների և հաջողությունների տարի էր։ Չմտածեք, թե անհաջողություններն այդ տարի ինձ չէին այցելել, պարզապես ես անտեսում և նույն վայրկյանին էլ մոռանում էի նրանց գոյության մասին։ Բայց մյուս կողմից էլ՝ ես շնորհակալ եմ նրանց՝ ինձ ավելի ուժեղ և համարձակ դարձնելու համար։ Սակայն այստեղ ես ուզում եմ ձեզ պատմել ոչ թե անհաջողություններիս, այլ ձեռքբերումներիցս ամենակարևորի մասին։

2017 թվականին իմ ամենակարևոր ձեռքբերումներից մեկը եղել է մուտքս դեպի 17.am-ի հարազատ ու ջերմ ընտանիք։ 17.am-ն ինձ սովորեցրեց աշխարհին նայել ամբողջովին այլ աչքերով։ Տվեց ինձ իր յուրահատուկ անտեսանելի ակնոցը՝ աշխարհը ավելի վառ և խորհրդավոր տեսնելու համար։ Նա ինձ տվեց նորը ստեղծելու և արարելու ընդունակություն։ Սկսեցի ամեն մի երևույթի և ամեն մի պատմության մեջ փնտրել ինչ-որ հետաքրքիր բան և գրել կամ լուսանկարել այն։ Կապ չուներ՝ կստացվեր այն, թե ոչ։

17.am-ին որոշ ժամանակ թղթակցելուց հետո դարձա այն 100 լավագույն թղթակիցներից մեկը, ով աչքի էր ընկել իր ակտիվությամբ։ 17.am-ի շնորհիվ մասնակցեցի երեխաների պաշտպանության օրը կազմակերպված ֆոտոմրցույթին, որտեղ և զբաղեցրեցի պատվավոր երկրորդ հորիզոնականը։

Բայց ամենակարևորն այն է, որ 17.am-ն ինձ տվեց այնպիսի մարդկանց, ովքեր այժմ իմ կյանքում շատ հարազատ ու կարևոր մարդիկ են:

Սիրում եմ քեզ իմ հարազատ ու թանկ ընտանիք:

Հարցազրույց Շիրակ

Արվեստի վարագույրները բացում ենք

Սկսում եմ իմ նոր հարցազրույցների շարքը, որտեղ կտեսնենք շատ սիրված և տաղանդավոր մարդկանց: Իմ առաջին զրուցակիցը Գյումրու Վ. Աճեմյանի թատրոնի երիտասարդ դերասան Արսեն Միքայելյանն է, ով արդեն մեկուկես տարի ծառայում է Հայոց բանակում: Արսենը 25 տարեկան է:

Լուսանկարը՝ Վրեժ Սարգսյանի

Լուսանկարը՝ Վրեժ Սարգսյանի

-Արսեն, դուք դերասան եք, ձեր մեջ այդ ձիրքը մանկո՞ւց կար:

-Ոչ: Մարդկանց առաջ ելույթ ունենալուց խոսափում էի: Ինքնամփոփ ու ներփակված եմ եղել, ու ոչ մի կերպ չեմ պատկերացրել, որ ներսումս բեմարվեստում լինելու ցանկություն կծնվի:

-Իսկ ինչպե՞ս սկսեցիք: 

-Հիմա չեմ հիշում, թե ինչպես սկսվեց իմ ու բեմի սիրավեպը: Մի օր հայտնվեցի Երևանի Թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի Գյումրու մասնաճյուղի շենքի միջանցքում: Եվ հասկացա, որ իմ գիտակցական կյանքի ողջ ընթացքում հենց այս աշխարհն եմ փնտրել:

-Իսկ կա՞ մի դեր, որ երազում եք երբևէ խաղալ:

-Չեմ սիրում այս հարցը: Իմ երազած դերն արդեն խաղացել եմ: Դա Ֆերնանդո Արրաբալի «Ֆանդո և Լիս» պիեսի գլխավոր դերն էր: Ֆանդոն ներկայացումը, ինչպես գիտեք, բեմադրվեց ռեժիսոր Ռաֆայել Ասատրյանի կողմից 2016 թվականին:

-Շեքսպիրի «Լիր Արքա» պիեսում խաղացել եք Էդգար: Առաջնախաղի օրը դահլիճում ասեղ գցելու տեղ չկար: Դուք դուրս գալով բեմ՝ ի՞նչ զգացիք:

-Դա Աճեմյանի թատրոնի առաջին ներկայացումը չէր, երբ առաջնախաղի ժամանակ ասեղ գցելու տեղ չկար: Վերջին շրջանում թատրոնի բոլոր առաջնախաղերի ժամանակ էլ դահլիճը լեփ- լեցուն է: Եվ դա պայմանավորված է ստեղծագործական խմբի, գլխավոր ռեժիսորի, տնօրենի բարձր պրոֆեսիոնալիզմով: Իսկ ինչ վերաբերվում է Էդգարին, ապա դա իմ ստեղծագործական կարճ ճանապարհի ամենաբարդ դերերից մեկն էր, որը մեծ լարում ու եռանդ պահանջեց: Արդյունքը եղավ այն, ինչ տեսաք: Բայց ցավոք, իմ այս դերը ես համարում եմ չստացված:

-Արսեն, արժանացել եք «Արտավազդ» մրցանակի, ո՞ր դերի համար: 

-«Արտավազդ» մրցանակի արժանացել եմ Ֆերնանդո Արրաբալի «Ֆանդո և Լիս» պիեսում Ֆանդոյի կերպարը մարմնավորելու համար:

-Արսեն, մեր իրականությունը լցված է սերիալներով, դրանց ինչպե՞ս եք վերաբերվում:

-Վերջին մեկուկես տարին հարգելի պատճառներով հեռւստացույցից ինֆորմացված չեմ ու տեղյակ չեմ, թե հիմա ինչ է կատարվում այդ ասպարեզում: Իսկ այն, ինչ տեսել եմ առաջ, աճելու և զարգանալու մի հսկայական ճանապարհ ունի: Հիմա ավելի շատ հետաքրքրված եմ ամերիկյան արտադրության սերիալներով և դրանք, կարծում եմ, լավ օրինակ ու նշաձող պիտի ծառայեն հայկական հեռուստասերիալների զարգացման գործում:

-Իսկ կնկարահանվեի՞ք վատ սերիալում, եթե ձեր հոնորարը շատ բարձր լիներ:

-Ոչ, դա մարմնավաճառությանը նման մի բան է: Միշտ պիտի իմանաս, որտեղ ես և ինչ ես մատուցում հեռուստադիտողներին:

Ազատ տարածք Արմավիր Երևան Կոտայք Շիրակ

Քրիստոս ծնավ և հայտնեցավ

Ֆոտոշարք
vrezh sargsyan
Ազատ տարածք Շիրակ

Մի կտոր իմ 2017 թվականի կյանքից

Սա իմ առաջին նյութն է: Ու ես ցանկանում ազնիվ լինել: 2017 թվականը իմ կյանքում ժամանակի անիմաստ կորուստ էր: Չիրականացված երազանքներ, կորցրած ընկերներ, ձանձրույթի պահեր և անկում: Վերլուծելով տարին հասկացա, որ իմ առաջ դրված նպատակների 99%-ը այդպես էլ նպատակ մնաց: 2017-ի առաջին ամիսները շատ վատ անցան, միակ բանը, որ անում էի՝ երեկոյան աղոթելն էր, ու անիմաստ ծրագրեր իրականացնելու իմ փորձերը: Որպես ապագա ռեժիսոր փորձեցի նոր գիտելիքներ ձեռք բերել, սակայն դա ապարդյուն անցավ, ինչ-ինչ պատճառներով:

Գարնանը մի փոքր աշխուժություն մտավ իմ կյանք: Մի քանի առաջարկ ստացա, բայց ցավոք, դրանք բավարար մակարդակ չունեին ինձ գրավելու համար: Եկավ ամառը, իմ 2017 թվականի ամենասթերսային, ամենաէմոցիոնալ, ամենատխուր և ուրախ ամառը: Ամռան առաջին ամիսը փորձում էի պատրաստվել ընդունելության քննությանը հոգեպես: Մի քանիսն ինձ խոստացել էին օգնել այդ հարցում, բայց ավաղ, կյանքի ինչ-ինչ պահերի պատճառով, չկարողացան ինձ օգնել:

Հուլիսին առաջին քննությունս էր: Ես մինչև ինստիտուտ հասնելը սարսափած էի: Մտածում էի, որ ինձ նման շատ-շատ մարդիկ պիտի լինեն ինստիտուտում, որոհետև շատ են ռեժիսոր դառնալ ցանկացողները, բայց սխալվեցի: Մենք 10 դիմորդ էինք: Ճիշտն ասած, ես վերջին համարն էի ու վերջում պիտի մտնեի քննության: Երբ մի փոքր ժամանակ անցավ, սարսափը վերածվեց հանգստության: Բայց ներս մտնելու պահին հասկացա, որ ես պատրաստ չեմ ստեղծագործելով, բառերից կախվելով, իմպրովիզացիաներով տակից դուրս գալ, բալերս չգոհացրեցին: Երկրորդ օրը նույն ձևով անցավ, առանց փոփոխության: Իսկ երրորդ քննությանս նախորդող օրը զանգ ստացա Գյումրիից, ինձ հետ կանչեցին: Մի խոսքով չընդունվեցի: Անիմաստ տարի:

Իհարկե, պետք է լավատես լինել: Մարդը կարող է ինքնակրթությամբ շատ բաների հասնել: 2018-ը բարդ տարի է լինելու. եռանդուն, ռիթմիկ, նպատակներով լեցուն: Իսկ ես ավելի վճռական կլինեմ, և ուժեղ:

2018 թվականը լավն է լինելու, բարին ընդ ձեզ: