Արագածոտն
Արարատի մարզ, գ. Լուսառատ Ֆոտո՝ Աստղիկ Քեշիշյանի
Իմ բնակավայրը, Հայաստանի գյուղերը, Հայաստանի քաղաքները Արագածոտն Արարատ Արմավիր Գեղարքունիք Լոռի Կոտայք Շիրակ Սյունիք Վայոց Ձոր Տավուշ

Հայաստանի մեկ րոպեն

Ֆոտոշարք

Օգոստոսի 17-ին, ժամը 17:17 Հայաստանի տարբեր մարզերում գտնվող մեր թղթակիցները զինվել էին տեսախցիկներով եւ լուսանկարել այն, ինչ կատարվում է իրենց շուրջը։ Հյուսիսային Ամասիայից մինչեւ Սյունյաց Դարբասը, Մալիշկայից մինչեւ Ստեփանավան, Աբովյանից մինչեւ Լուսառատ. տասնյակ գյուղերի ու քաղաքների կյանքը նույն օրվա նույն րոպեին մի ֆոտոշարքում։

Ինչն է ինձ հուզում Սյունիք

Պատուհանից ներս

Շուրջը հանգստություն էր տիրում: Հանգստություն` բնության ու մարդկանց ներդաշնակ կյանքով: Սիսիանն է: Ուր որ նայում ես՝ լեռներ են, սարեր, ծառեր ու էլի սարեր, որոնք, թվում է, ներթափանցել ու ամրացել են մարդկանց հոգիներում… Սարերի ժողովուրդն ուրիշ է, դե′… Այս  մտքերն էին թափառում գլխումս, երբ նայում էի շուրջս:

Ահա, ավարտվեցին բարձրահարկերն, ու սկսվեց սեփական  տների շարքը: Այդ շարքում, կարծես, բոլորից անկախ, մի բարձրահարկ էլ կար: Արտաքինից առանձնապես չգրավող, ցանկապատով առանձնացված շենքը, որին ես տուն կանվանեմ` ձգեց ինձ: Նեղլիկ միջանցք էր, որի պատերից «փաթիլներ» էին թափվում: Արտաքինից՝ մեռած, ավերակ դարձած այդ շինությունից երեխաների աղմուկ էր գալիս: Չնայած մութ էր ներսում, ու չէի կարողնում հասկանալ, որ կողմից են ձայները, բայց արագ-արագ վերև բարձրացա:

Երեք երեխա էին՝ 1 տղա և 2 աղջիկ: Միջանցքում թելով պարաններ էին կապված: Ամեն սենյակի պատի կողքին լվացք էր փռված՝ բազմատեսակ ու բազմագույն:  Սենյակների դռները հիմնականում բաց էին, և ուզած-չուզած լսում էի կանանց զրույցները. սուրճի ժամն էր:

-Ասամ՝ տեսնամ խոխեքը հո՞ւնց են։

-Բալաս, տոն եկեք:
-Ա՜ջ, դա՛րձ:
-Էհ, մենք՝ հեչ ,մինակ  թա՝  ըրեխերքը լավ ինին։
-Տո, շան տղա, էս չոր երգրումը շտե՞ղ ես ցեխուտ տառալ։

 -Բարև,-լսեցի հետևից: Խաղացող երեխաներից մեկն էր՝ փոքրամարմին, մեծ աչքերով ու զրնգուն ձայնով: Ասաց ու գնաց ընկերների մոտ. ես հետևեցի նրան: Հենց այդ փոքրամարմին աղջիկը վերցրեց քարի մեծ կտորներ ու սկսեց համաչափ քայլել դեպի միջանցքի վերջը:

Տղան հաշիվ էր տալիս.

-Մեկ, երկու, մեկ, երկու, ձախ, ձախ, ձախ, աջ, ձախ…Հետո «պաշտոններով» փոխվեցին: Ուզում էի հասկանալ, թե որտեղ են այդպես քայլել կամ հրամաններ տալ սովորել: Ու սկսվեց նրանց պատմությունը:

Պարզվեց, որ Նարեի ու Ավագի հայրիկները պայմանագրային զինծառայողներ են, իսկ Արևիկը` նրանց հետ խաղացող մյուս աղջիկը, ուզում էր սովորել խաղի կանոնները, դե նրանք էլ սովորեցնում էին: Ես էլ միացա նրան: Դարձումներ էինք անում, քայլում, քարերով վազում ու շարք կանգնելու կանոններ սովորում: Ասում եմ՝ սովորում, որովհետև ես էլ էի նրանց հետ սովորում: Տեսնել էր պետք, թե ինչքան հավասար ու ճիշտ էին Նարեն ու Ավագը կատարում Արևիկի հրամանները:

-Պապաս հիմա գնացել է, 15 օրից կգա, ուզում եմ պարապեմ, որ հաջորդ անգամ նրա հետ գնամ,- ասաց Նարեն, որին հետևեց Ավագի պատասխանը.

-Ինքը երևանցի չի, խե՞ ես գրական խոսում,- հետո նայեց ինձ ու ծիծաղելով ավերլացրեց,-  ինքը մրջյունից վախում ա, բայց սահման ա գնում, շաշ ա, չէ՞:

Ու մինչև ես կհասցնեի ծիծաղել, կռիվը սկսվեց…

Վերջապես, վեճին վերջ տալու համար, Ավագն ասաց.
-Լավ, ծեզ ալ կտանեմ սահման, հինչ էլ չլի՝ թշնամին ծեր ղարաչի ձեներան կփախնի:

Նրանց թողեցի  «շարահրապարակում»  ու շարժվեցի վերև: Բնակիչները հերթով իջնում էին, ներքև `դույլերով ջուր բարձրացնելու.  ջուր չկար այդ օրը: Փնթփնթոց չլսեցի,  դժգոհ դեմքեր չկային. հակառակը՝ այնքան ջերմ էին բարևում, կարծես իրենց բարեկամի, հարսի, աղջկա, փեսայի թոռն էի:

Լուսանկարը` Լյուսի Ուլունցի

Լուսանկարը` Լյուսի Ուլունցի

Հետաքրքիր էր,  որ բոլորի դռները բաց էին. «հա՛մ մաքուր օդ ա, համ էլ՝ մարդն իրա մղակը (շեմը) միշտ էլ պիտի պահպանի»: Սենյակներում մի կամ երկու անկողին կար, սեղան ու հեռուստացույց.  ո՛չ «ռոկոկո-մոկոկո» պահարաններ, ո՛չ երեք մետր բարձրությամբ ու երկարությամբ անկողիններ,ոչ է լ զարդանախշերով առաստաղ: Ամեն ինչ հասարակ էր, պարզ ու մաքուր: Միջանցքի պատուհանից ներս նայողը, սա չէր տեսնի, միայն լվաքն էր երևում: Իսկ այդ նույն պատուհաններից  դուրս, երևում էր հանրահայտ «անմոռուկը» : Ողջ մեծությամբ այն փակցված էր դիմացի շենքի պատին:

Լուսանկարը` Լյուսի Ուլունցի

Լուսանկարը` Լյուսի Ուլունցի

Եթե միայն շատերը պատուհանից ներս նայեին, երբեմն…

Հանրակացարան էր, բայց մի մեծ տուն թվաց իմ աչքին: Կարծես նահապետական գերդաստանի բոլոր անդամներն այդտեղ էին ապրում. օդն ընտանեկան համերաշխությամբ էր լցված: Չնայած մեկ-մեկ, ինչ որ կին` ճղան ձայնով, խախտում էր ներդաշնակ հանգստությունը:

Արդեն գնալուս ժամանակն էր: Չէի նկատել՝ ոնց էր մթնել: «Ծառայակից» ընկերներս եկան, ճանապարհեցին: Դուրս գալու ժամանակ էլի փաթիլներ էին թափվում պատերից, էլի խոնավության հոտ էր գալիս, մարդիկ ջուր էին բարձրացնում: Նույն սենյակներն էին՝ նեղ ու տարրական  պայմաններից զուրկ, բայց այդ ամենն, ինձ արդեն քանդված շենք չէր թվում. այստեղ «մարդկության» հոտն ավելի ուժեղ էր, քան՝ խոնավության ու բորբոսի: Լվացքը չորանում էր միջանցքներում, երեխաները «սահմանին» էին խաղում, դույլերի չրխկոց-դրխկոց էր լսվում:

Քանդված պատերը վկա` մարդկության հոտ էր գալիս:

hermine zaqaryan
Իմ գյուղը Սյունիք

Դարբասից Սիսիան տանող ճանապարհը

Անընդհատ ճանապարհներ, անընդհատ նայում ես նույն սևամոխրագույն հարթ մակերևույթին և միշտ երազում, թե երբ է այն վերջանալու, երբ  վերջապես    չես տեսնելու շարունակությունը:

Ապրելով գյուղում, ամեն օր դասերից հետո գնում եմ Սիսիան. իմ կյանքի ամենամեծ երազանքը` համալսարան ընդունվելը, իրականացնելու համար: Այնտեղ են ապրում մեր տարածաշրջանի լավագույն կրկնուսույցները:

Ուրիշ կերպ չեմ պատկերացնում ինձ. միշտ սոված երրորդ հարկից մինչև առաջին հարկ տևող մեկ րոպեանոց ճանապարհը մեկ վայրկյանում, պայուսակս արագ գցելով ու սեղանի գրքերն էլձեռքիս, կիսահագնված արագ իջնելու տեսարանից բացի:

Իջնում եմ աստիճանները  ու վազելով մտնում  մեքենան, փնտրում իմ պանիր- հացը, և մինչև գյուղից դուրս գալը վերջացնում այն: Ու քառասունհինգ րոպե մեքենայի մեջ նստած, մինչև գյուղից Սիսիան հասնելը, ես չունեմ ոչինչ անելու.  պետք է նայեմ այդ սևամոխրագույն հարթությանը:

Բայց սա միայն սկզբում:

Մենք գնում ենք, գնում ու միշտ մտածում հասնելու մասին: Բայց երբեք չենք հասկանում, որ այդ սևամոխրագույն հարթության շուրջը ավելի հետաքրքիր լիքը բաներ կան; Իմ ճանապարհը անցնում է Դավիթ Բեկի բերդի, Որոտնավանքի, Ուրուտում գտնվող հրաշալի ժայռի, Շամբի լճի ու այնպիսի հետաքրքիր ժայռերի կողքով, որոնց այնքան եմ նայել, որ նրանք դարձել են իմ կատուն, շունը ու այսպիսի լիքը կենդանիներ, որոնց ես նմանեցրել եմ ճանապարհի ժայռերը:

Հիմա ես էլի անցնում եմ այս ճանապարհը, բայց չեմ ուզում, որ այն վերջանա: Ուզում եմ անվերջ նայել իմ ընկերներին, գտնել նոր ընկերներ  և ափսոսում եմ, որ ինձ տասնհինգ տարի էր պետք այս ամենը հասկանալու համար:

Ազատ տարածք Սյունիք

Փոքրիկ եղբայրս

14 տարեկան էի, երբ ծնվեց եղբայրս: Ընտանիքում երեք աղջիկ էինք, դե պատկերացրեք, թե ինչ մեծ ուրախություն էր մեզ համար նրա ծնունդը: Ինչ-որ բան էի զգում, որն այնքան խորն ու հաճելի էր: Տեսա նրան առաջին անգամ, երբ արդեն տանն էր: Քնած էր, որքան անմեղ էր այդ արարածը, մաքո՜ւր, ասես հրեշտակ: Հանգիստ մոտեցա և համբուրեցի: Հուզմունքը խեղդում էր կոկորդս: Քանի որ հայրիկիցս հետո ինձ էին անվանում «տան տղամարդ», երդվեցի, որ հավերժ նրա պաշտպանը կլինեմ: Դա, իսկապես մեծ և պատասխանատու պաշտոն էր:

Լուսանկարը` Մերի Համբարձումյանի

Լուսանկարը` Մերի Համբարձումյանի

Իմ փոքրիկն արդեն բավական մեծացել է: Շուտով կդառնա 3 տարեկան և կգնա մանկապարտեզ, ինչպես ասում են «մարդամեջ կմտնի»: Ճիշտ է դեռ փոքր է, բայց արդեն հասկանում է հայրենիք բառի իմաստը և սիրում է այն: Հագնում է իր փոքրիկ զինվորական հագուստը, նստում է հեծանիվը և ասում. «գնամ թուրքերին ծեծեմ գամ»: Տարիքի համեմատ ունի բավականին զարգացած միտք և խոսք: Չարություն անելուց հետո արդարանում է՝ ասելով. «ոցից, հեյոք եմ, պուծուր եմ»: Կամ երբ ուզում եմ բարկանալ, ասում է «ինձ սիրում ե՞ս»: Ամեն առավոտ արթնանալ փոքրիկ հրեշտակի համբույրից և նվիրած ծաղկի բույրից, պարզապես հրաշք է: Իմ կարծիքով ես աշխարհի ամենաերջանիկ քույրիկն եմ: Հպարտ եմ և համոզված, որ ապագայում կդառնամ այն հերոսի քույրը, ով արժանի զավակ կլինի և՛ ազգի համար, և՛ ընտանիքի: Ինքս ինձ և բոլորին խոստանում եմ հավերժ պաշտպանել և սիրել նրան ու ցանկանում եմ, որ բոլորն էլ երբևէ զգան այն վեհ զգացումը, որ ես եմ զգում և լինեն արժանի քույր իրենց եղբայրների համար: Սիրում եմ քեզ փոքրիկ եղբայր, իմ փոքրիկ Նարեկ:

Sose zaqaryan
Ինչն է ինձ հուզում Սյունիք

Մեզ բաժին հասածը

Գրեթե մեկ տասնամյակ առաջ էր, երբ գյուղում խոսակցություններ տարածվեցին, որ Իրանից  բնական գազի ճանապարհը գալու  և միանալու է ընդհանուր գազատարին, որը գտնվում էր Սիսիան-Գորիս մայրուղում: Ճանապարհը անցնելու էր նաև մեր գյուղով: Իրոք, խոսակցությունները ճիշտ էին: Իրանից եկած շինարարները սկսեցին աշխատանքները: Գյուղը աշխուժացավ, բոլորը ասում էին.

-Պարսիկները եկալ են, հեսա կեղմը բնական գազա իլիլու:

Նրանք ճեղքեցին ժայռեր, քանդեցին այգիներ, դեպի արոտավայրեր տանող ճանապարհները փակեցին, բայց գյուղացիները ոչնչից չէին բողոքում, հույսով սպասում էին, որ մի օր իրենք էլ բնական գազ կունենան, որ մի օր չեն խնդրի ինչ-որ մեկին, որ իրենց գազի փոքրիկ տարան լցնեն Սիսիանում, որ այլևս փայտ չեն գնի, կամ էլ տունը տաքացնելու համար չեն կտրի իրենց բերքատու ծառերը, որ ընտանիքի բոլոր անդամները ձմեռը նույն սենյակում չեն անցկացնի, որ դպրոցում երեխաները ստիպված չեն լինի փայտ «բաշարել». դասարանը տաքացնելու համար:

Գազատարի շինարարական աշխատանքները ավարտվեցին, բայց մեր հույսերը չարդարացան: Մենք չունեցանք մեր այդքան ցանկալի բնական գազը: Մի քանի անիմաստ պատճառաբանություններ եղան, թե` գյուղացիները ի վիճակի չեն լինի վճարել, թե գյուղը հատակագծով չի կառուցված, և շատ դժվար է բոլոր տներին գազ հասցնել: Գյուղացիներին բաժին հասավ միայն պարսիկ ընկերներ և պարսկերեն արտահայտություններ, որոնք մինչև հիմա էլ օգտագործվում է գյուղում: Իսկ բնական գազ ունենալու երազանքը չի թողնում, որ գյուղացիները անհույս ապրեն և մտածում են, որ մի օր էլ իրենք կունենան երկնագույն վառելիքը:

Ու մինչ կգա այդ բաղձալի ժամանակը, գյուղացին էլի հարմարեցնելով կհարմարվի:

Ani asryan
Մեդիա ճամբարներ Սյունիք

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. աշխատում և սովորում ենք միասին

Առավոտը բացվեց, եղանակը այդքան էլ տրամադրող չէր, սակայն պայծառ օրը դեռ առջևում էր: Առավոտյան երկինքը ամպամած էր,երևի դա էր պատճառը,որ  քնկոտի տպավորություն էինք թողնում: Սկսեցինք շարժվել օրակարգով: Մեզ տեսնելուն պես մեր դասընթացավարներն ասացին. «Երեխեք, ոնց որ քնած լինեք», և  իր այս դիտողությունը փոխեց բոլորիս տրամադրությունը: Մեր մենթորները  նույնպես շատ լավն են. իրենց կենսախինդ պահվածքով փոխում են մեր տրամադրությունը, կարծես  եռանդ են հաղորդում: 

Շուշանն ու Միլենան լրագրությունից խորհուրդներ տվեցին, պատմեցին իրենց փորձի մասին: Մեզ՝ նոր թղթակիցներիս, սովորեցրեցին, թե ինչպես ավելի հմտորեն զբաղվել ֆոտոլրագրությամբ և լրագրությամբ,  և սա էլ անչափ հետաքրքիր էր:

Օրվա վերջում շարունակեցինք քննարկել ֆիլմերի գաղափարները: Դե չեմ պատմում, որովհետև դուք մի քանի օրից ձեր աչքերով կտեսնեք մեր այս օրերի աշխատանքը,  և  ինքներդ կգնահատեք:

Հետաքրքիր օրեր, որոնք անմոռանալի կլինեն  և կարևոր ազդեցություն կունենան:

Ani asryan
Հարցազրույց, Հետաքրքիր մարդիկ, Մշակույթ Սյունիք

Ինչո՞ւ են տխուր մեր ուրախությունները

Ես ապրում եմ Սյունիքի մարզի Դարբաս գյուղում: Մեր գյուղի շրջակայքում շատ են սրբավայրերը և եկեղեցիները: Ես դրանց մասին զրուցեցի Մաշենկա և Պարիկոս տատիկների հետ: Նրանք պատմեցին յոթ եկեղեցիներից երկուսի պատմությունը, որոնք ժամանակի ընթացքում մարդու կողմից վերածվեցին ավերակների: Ահա այն եկեղեցու պատմությունը, որը գտնվում է գյուղի ծայրամասում:

-Պարիկոս տատի, քանի՞ տարի է` ապրում եք գյուղում:

-22 թվի ծնված եմ, հաշվի էլի (94 տարեկան):

-Այդ ընթացքում այցելե՞լ եք եկեղեցի:

-Հա քացալ եմ, բա հինչ եմ ըրալ: Ժղովուրդը հվաքվըմ ին, քինըմ: Էն վախտը մեռալներին եկեղեցըմ ին տինըմ: Մեծ աղջիկ եմ իլալ՝ յոթա –ութ տարեկան, եկեղեցըմը պանեն պիժանմ իլալ: Հի՞նչ են է ասըմ` հիշըմ չեմ:

-Նշխարք:

-Հա, էտա վեր կա ՝ նշխարք: Պիրավ, վեր տինի պերանմըս, ծեռքին թխեցի, եր ինգավ տափին: Հերս վեր տեսավ, ասեց, թա` Պարիկոս, խե՞ թհենց ըրեցիր: Ասեցի` կամ տու պիտի տաս, կամ ալ` ես տինեմ: Թաշնա չէ` ուրան թողալու չեմ: Տերտերը եր կցավ, ասեց` սաղ ժղովուրդը թողըմ են,  տու թողում չես: Թհենց հունց կիլի՞: Ես ալ ասամ` ես թողալու չեմ: Եդավ, թա` քեզ չար ստանան ալ չի մոտ կենա:

-Ի՞նչ նպատակով եք այցելել եկեղեցի այդ դեպքում: Արդյո՞ք  սրբավայրը ձեզ երջանկացնում էր:

-Դե քինացալեմ, էլի: Ժողովուրդը քացալ են, ես ալ նհետնին: Դե որպես հինգեր: Սաղ քիմ ին, շամ ին վառըմ (մոմ), ուրախանըմ, էն վախտ լափ-լավ էր:

-Ինչպիսի՞ ապրումներ ունեցաք, երբ մեկ օր գնացիք և տեսաք, որ այն վերածվել է ավերակների:

-Բոլորի համար ցավ ա իլա: Բա եկեղեցին կքանդե՞ն: Պարտիականնին հրաման են տվալ, վեր քանդեն, տանց աշխատողնին ալ քանդալ են: Քանդիլան եդը ահագին քացալ եմ խոխորցը նհետ:

-Իսկ այս 10 տարիների ընթացքում այցելե՞լ եք:

-Մհեկ կարըմ չեմ այցելեմ բոստանս, մնաց` այցելեմ  նեղ:

-Իսկ ովքե՞ր այն վերածեցին ավերակների:

-Փոչ մնացած Մակիչը, մին ալ Ստեփանը:

-Ի՞նչ եք կարծում, այժմ նրանց խիղճը հանգիստ է:

-Մհեկ սաղ են, վեր խիղճերնին հանգիստ իլի:

Ավելացնեմ, որ այս եկեղեցու խորանում է գտնվում Տեր Մկրտիչ քահանա Մարտիրոսյանի աճյունը:

Երկրորդ եկեղեցին գտնվում է գյուղի միջնամասում: Այս եկեղեցու մասին էլ զրուցեցի Մաշենկա տատիկի հետ:

-Ձեր կարծիքով, ի՞նչն է պատճառը, որ երբ գյուղում կառուցվեց Ս.Ստեփանոս եկեղեցին, ոմանք մոռացան 7 եկեղեցիների մասին:

-Ես էտ հո՞ւնց կարամ ասեմ: Աման մարդ մի ձև ա մեկնաբանըմ: Ես հիշըմ եմ, աման ռես կողկավ անցկենալիս ասըմ իմ` աշխարքին խաղաղություն:

-Իսկ երբ խնդրանք էիք հղում Աստծուն, դրանք կատարվո՞ւմ էին:

-Չէ, կատարվալ չի: Ասալ եմ` այ խաչ, Մայիսիս շատ կպահես (Մայիս Միրզոյան, զոհվել է ապրիլյան քառօրյա պատերազմում ), բայց պահե՞ց: Մայիսիցս հեդո էլ Աստծուն ոչ մի պան ասալ չեմ, միգուցե Մայիսս ապրեր, իմ հավատն ալ կորչիլ չէր:

Այսքանն էլ բավական է իմ տխրության պատճառը հասկանալու համար: Ամեն անգամ եկեղեցիների կողքով անցնելիս մեծ ցավ եմ ապրում, երբ տեսնում եմ երկուսից երեք մոմ է վառված եղել, և դրանց վրա էլ ամիսներով փոշի է կուտակվել: Դեռ մանկուց տատս սովորեցրել է. «Հագուստի նորն է լավ, ընկերոջ՝ հինը», դե սա էլ այդպիսի մի բան է: Եթե ունենք նորակառույց եկեղեցի, ապա դա չի նշանակում, որ պետք է հները մոռացության մատնել: Միայն այն, որ եկեղեցիներից պահպանվել են մի քանի խաչքարեր, դա էլ բավական է Աստծո շունչը զգալու համար:

Պահպանե՛ք հինը, երջանկացե՛ք նորով:

marta minasyan
Ազատ տարածք Սյունիք

Մականունները

Ա՜խ այդ մականունները՝ մեկ տհաճ, մեկ ծիծաղելի, մեկ էլ հաճելի: Համոզված եմ, որ մականուն, կամ ինչպես սիրում են ասել, պիտակ չունեցող մարդ չկա: 

Ես ինքս իմ ողջ կյանքում, միշտ նոր ու մեկը մյուսից խիստ տարբեր, ծիծաղելի և անհավանական (աբսուրդ) մականուններ եմ ստացել: Մանուկ հասակում` Մարտշկա, դպրոցական տարիներին աշխարհագրությունից՝ Մարթոլորտ, երբեմն էլ  կատակով օգտագործում էին տարբեր արտահայտություններ, որոնք սկսվում են «մարդա» բառով. «մարդա մի շիշ», «մարդա 1000 դրամ » և այլն: 8-9-րդ դասարաններում՝Մռդո, Խուան Մարթա, վատագույն դեպքում էլ, Մարտա (հայտնի ֆուտբոլիստուհու պատվին):

Ճիշտ է դպրոցս ավարտեցի` հույս ունենալով, որ մականուններս այլևս չեն հիշվի, սակայն ճակատագրից չես փախչի: Ես այժմ մասնակցում եմ մեդիա ճամբարի, որը կազմակերպում է «Մանանա» կենտրոնը: Այստեղ էլ նոր մականուն ձեռք բերեցի՝  Վարդան, որը առաջացել է իմ Ֆեյսբուքի պրոֆիլի անունից: Որպեսզի խուսափեմ հարյուր անգամ կրկնվող հարցից, թե ինչու է իմ պրոֆիլի անունը Վարդան, կբացատրեմ պատճառն ու պամությունը ամենայն մանրամասնությամբ:

Իմ այժմյան ֆեյսբուքյան էջը երեք տարի պատկանել է իմ հայրիկին՝ Վարդան Մարտինի Մինասյանին, և ահա օրերից մի օր ես ցանկացա ինձ ֆեյսբուքի էջ բացել` հայրիկիս հետևյալն ասելով.

-Պա՜պ, ինձ ֆեյսբուքի պրոֆիլ բաց, էլի, կարիքը շատ ունեմ:

Հայրիկս էլ իր չօգտագործվող պրոֆիլն ինձ տվեց: Քանի որ ես դեռ համակարգչից օգտվելու մեջ այնքան էլ վարժ չէի,  այդպես էլ թողեցի անունը. Վարդան Մինասյան, և միայն այսօր՝ երեսուն րոպե առաջ կարգավորեցի իմ շա՜տ սիրելի ընկեր Լիլիթի օգնությամբ:

Դե ինչ, հուսամ, որ ողջ կյանքում  նորանոր մականուններ կունենամ` մեկը մյուսից զվարճալի անվանումներով ու պատմություններով:

Իմ գյուղը Սյունիք

Անգեղակոթս

Ես ապրում եմ Սյունիքի մարզի Անգեղակոթ գյուղում: Քայլելով գյուղի փողոցներով՝ ես ամեն օր մի նոր գիտելիք եմ ստանում իմ գյուղի մասին:

Լուսանկարը` Վարդուհի Մնացականյանի

Լուսանկարը` Վարդուհի Մնացականյանի

Գյուղում կան շատ գեղեցիկ և տեսարժան վայրեր: Օրինակ՝ այն պատկերը, որը ես տեսնում եմ ամեն օր և հիանում, դա գյուղի բարձունքից երևացող լիճն է, որի շուրջ բազմած են սարեր: Այն գեղեցիկ է տարվա բոլոր եղանակներին: Նրա մյուս կողմում մի փոքրիկ գյուղ է զետեղված: Այդ ամենին վերևից նայելով թվում է, թե դու երկնքում ես:

Լուսանկարը` Վարդուհի Մնացականյանի

Լուսանկարը` Վարդուհի Մնացականյանի

Ես այնտեղ եմ գնում գրեթե ամեն օր, նստում քարին և  բարձունքի վրայից նայում այդ հրաշք վայրը: Հաջորդը դա գյուղի մյուս ծայրն է, որտեղ ժայռերի վրա կառուցված է գյուղի եկեղեցին: Փոքր-ինչ վտանգավոր, բայց շատ հաճելի վայր է մտքերը հավաքելու և հանգիստը վայելելու համար: Այդ ամենից շատ հեռու, գրեթե գյուղից դուրս, գտնվում է դպրոցը: Այն գյուղից բարձր է և այնտեղից երևում է ողջ գյուղը:Անգեղակոթում այնքան շատ են այդպիսի վայրերը, որ ամբողջը գրի առնել ուղղակի անհնար է:

Լուսանկարը` Վարդուհի Մնացականյանի

Լուսանկարը` Վարդուհի Մնացականյանի

Ես նկարագրեցի այն վայրերը, որտեղ շատ հաճախ եմ լինում և ցանկացա իմ տպավորությունները կիսել ձեզ հետ: Ես մոռացա պատմել մի զարմանալի դեպք: Քանի որ խոսեցինք եկեղեցու բարձր ժայռի վրա գտնվելու մասին, ձեզ կներկայացնեմ մի պատություն: Այն տեղի է ունեցել դեռ հին ժամանակներում, երբ եկեղեցին կիսաքանդ վիճակում էր: Մի մարդ կար, ով ուներ փոքրիկ կատու, երբ այդ մարդը քնած է լինում, կատուն բարձրանում է այդ մարդու վրա և  դեմքը ճանկռում: Այդ ծեր պապիկը զայրանալով, բարձրանում է եկեղեցու գագաթը և այնտեղից նետում այդ կատվին: Այնքան բարձր էր գտնվում եկեղեցին, որ լսողները կարծում են, թե կատուն ընկնելուց  սատկել է, բայց երբ լսեցին պատմության վերջը, բոլորն ապշեցին: Այդ կատուն նույնիսկ փոքրիկ քերծվածք չէր ստացել և ողջ-առողջ, տիրոջից շուտ հասել էր տուն: Այս պատմության մեջ ամենահետաքրքիրն այն էր, որ այդ մարդը իմ տատիկի պապն է եղել: 

Ես ինքս լսելով այս պատմությունը, շատ ապշած եմ և այսպես զարմացած ներկայացրեցի Ձեզ: