Գրեթե մեկ տասնամյակ առաջ էր, երբ գյուղում խոսակցություններ տարածվեցին, որ Իրանից բնական գազի ճանապարհը գալու և միանալու է ընդհանուր գազատարին, որը գտնվում էր Սիսիան-Գորիս մայրուղում: Ճանապարհը անցնելու էր նաև մեր գյուղով: Իրոք, խոսակցությունները ճիշտ էին: Իրանից եկած շինարարները սկսեցին աշխատանքները: Գյուղը աշխուժացավ, բոլորը ասում էին.
-Պարսիկները եկալ են, հեսա կեղմը բնական գազա իլիլու:
Նրանք ճեղքեցին ժայռեր, քանդեցին այգիներ, դեպի արոտավայրեր տանող ճանապարհները փակեցին, բայց գյուղացիները ոչնչից չէին բողոքում, հույսով սպասում էին, որ մի օր իրենք էլ բնական գազ կունենան, որ մի օր չեն խնդրի ինչ-որ մեկին, որ իրենց գազի փոքրիկ տարան լցնեն Սիսիանում, որ այլևս փայտ չեն գնի, կամ էլ տունը տաքացնելու համար չեն կտրի իրենց բերքատու ծառերը, որ ընտանիքի բոլոր անդամները ձմեռը նույն սենյակում չեն անցկացնի, որ դպրոցում երեխաները ստիպված չեն լինի փայտ «բաշարել». դասարանը տաքացնելու համար:
Գազատարի շինարարական աշխատանքները ավարտվեցին, բայց մեր հույսերը չարդարացան: Մենք չունեցանք մեր այդքան ցանկալի բնական գազը: Մի քանի անիմաստ պատճառաբանություններ եղան, թե` գյուղացիները ի վիճակի չեն լինի վճարել, թե գյուղը հատակագծով չի կառուցված, և շատ դժվար է բոլոր տներին գազ հասցնել: Գյուղացիներին բաժին հասավ միայն պարսիկ ընկերներ և պարսկերեն արտահայտություններ, որոնք մինչև հիմա էլ օգտագործվում է գյուղում: Իսկ բնական գազ ունենալու երազանքը չի թողնում, որ գյուղացիները անհույս ապրեն և մտածում են, որ մի օր էլ իրենք կունենան երկնագույն վառելիքը:
Ու մինչ կգա այդ բաղձալի ժամանակը, գյուղացին էլի հարմարեցնելով կհարմարվի: