Ահա եկավ ամփոփելու մարտ ամիսը: Ամեն անգամ, երբ գալիս է հետահայաց նայելու, թե ինչ են գրել մեր թղթակիցները մեկ ամսվա ընթացքում, հասկանում ենք մեկ անգամ ևս. Մեծ է 17-ի աշխարհագրությունը: Մեզ գրում են բոլոր մարզերից, գրում են քաղաքաբնակներ և գյուղաբնակներ, դպրոցականներ և ուսանողներ, զինվորական ծառայության մեջ գտնվողներ և արդեն առաջին աշխատանքային մկրտությունը ստացած մարդիկ: Մեզ գրում են ուրախության պահին և տխրության, սիրահարվածներ և հիասթափվածներ, կարոտողներ և իրականության հետ չհաշտվողներ: Գրում են իրենց շրջապատում ապրող հետաքրքիր մարդկանց մասին, և երևույթների, որոնք սիրում են: Գրում են երազանքների իրագործման, և ընդհակառակը, սթափեցնող իրականության մասին: Այդ պատճառով էլ 17-ը բազմազան է, խայտաբղետ, օրվա մեջ թե լացում է, թե ծիծաղում, թե զայրանում, թե հիանում… Ճիշտ մարտ ամսվա պես: Չգիտեմ, ձեզ դա դուր գալիս է, թե ոչ, բայց մեզ շատ է դուր գալիս: Չէ որ այս տարիքում մենք բոլորս որոնողներ ենք:

Լավ, սա իմիջիայլոց, որ պատկերացնեք, թե ինչ եք հավանաբար բաց թողել մարտ ամսին:

Մարտ 8-ից ապրիլի 7-ը բոլորդ միաձայն կշարունակեք, որ Հայաստանում հայտարարված է կանանց միամսյակ: Ինչ փոխեց դա մեր կանանց և աղջիկների կյանքում, չգիտեմ, բայց արժե այս երկու հրապարակումը կարդալ ու մի քիչ մտածել բոլոր այդ տոների, միամսյակների ու պարզապես հնչող բարեմաղթանքների մասին՝ Անուշ Մկրտչյան «Այսօր միայն ծաղիկ ստանալու օր չէ», Սոնա Զաքարյան «Հարգել առանց հիշեցման» :

Այո, մենք չենք համակերպվում կեղծիքի, վատի, սխալի հետ: Մենք գրում ենք այդ մասին, գրում ենք ցավով, հաճախ զայրույթով, բայց երբեք չենք լռում: Մարտին Կողբի մեր թղթակիցներ Մերի Մուրադյանն ու Արտյոմ Մամյանը տագնապի ձայն են հնչեցրել . «Ոչ մի նոր հանք: Մենք ենք մեր սարերի տերը» , եթե չեք կարդացել, անպայման կարդացեք, որովհետև այս խնդիրը բոլորիս է վերաբերվում: Իսկ Մարիամ Տոնոյանի «Եթե» հրապարակումը կարդալուց հետո միաձայն կասեք. Ոնց որ մեր քաղաքի, գյուղի, փողոցի, թաղամասի մասին գրած լինի:

 

Իսկ հիմա առանձնացնենք հրապարակումներ, որոնք ուշադրության են արժանի:

Քանի որ մենք լրագրության մեջ առաջին քայլերն ենք անում, մեզ համար կարևոր է սովորելը, մասնագիտական խորհուրդներ ստանալը մեր ավագ գործընկերներից: Մարտին այդպիսի երկու հարցազրույց ունենք. Մարիամ Պապոյանի «Լրագրության այսօրը»  և Անի Հարությունյանի ու Անի Կիրակոսյանի «Դասական երաժշտության նման ներդաշնակ, ռոքի նման ըմբոստ, ջազի նման հավերժ, բայց ոչ երբեք փոփի նման կանխատեսելի» : Եթե չեք կարդացել, խորհուրդ ենք տալիս, սովորելու շատ բան կա վաստակաշատ լրագրողներից:

Մարտ ամսին մեր հանդիպած հետաքրքիր մարդիկ շատ են: Ամեն այդպիսի հանդիպումից հպարտանում և ուրախանում ենք, որ մեր կողքին այդպիսիք շատ են: Կարդացեք Հեղինե Ենոքյանի «Անցորդը» հարցազրույցը:

Ու քանի որ գարուն է, շատ են նյութերը գարնանային աշխատանքների, գյուղի հոգսերի մասին: Ուզում ենք հատկապես նշել Լաուրա Սեկոյանի նյութերը, որոնք ասես ժամանակագրությամբ, ամիս առ ամիս ներկայացնում են գյուղն իր հոգսերով, մարդկանցով: Եթե ուզում եք ճանաչել ու ապրել այդ հոգսերով կարդացեք Լաուրայի բոլոր նյութերը: Կարելի է հաստատապես ասել, Լաուրան մնում է իր թեմային հավատարիմ:

Կարդացեք նաև Սոնա Մխիթարյանի «Տաքերն ընկել են» հապարակումը: Ուրիշ ոչ մեկից այդքան անկեղծ մի պատում չեք գտնի գյուղացու կյանքի մասին:

Դե իսկ Մարատ Սիրունյանի «Յա՜, Աստվա՜ծ…» ակնարկը, որը լրագրությունը միահյուսում է գրականությանը, ստիպելով հիանալ և հուզվել ամեն պատկերով: Ի դեպ, հավանաբար գիտեք, որ Մարատն այժմ ծառայում է հայոց բանակում, և հանգստի կարճ դադարներին գրած այս ակնարկը շատ թանկ և հուզիչ է մեզ համար:

Ցավոք, գարնան հետ ավելացել են արտագաղթի թեմաներով գրված նյութերը: Նրանք, ովքեր արտագնա աշխատողներ ունեն իրենց ընտանիքում, կհասկանան, թե ինչու: Գարունը բացվելուն պես արձակուրդի եկած հայրերն ու եղբայրները մեկնում են… Անպայման կարդացեք Անահիտ Բադալյանի «29,03,1974», Թինա Մաքոյանի «Ես քո նվերն եմ», Սոնա Մխիթարյանի «Հայրս», Էլիզաբեթ Հարությունյանի «Բարև, քաղցր», Օֆելյա Հովհաննիսյանի «Ամենադժվարը», Խաչիկ Բունիաթյանի «Երազել երազում» հրապարակումները:

Ի դեպ, կարոտում ենք նաև այն ժամանակ, երբ գյուղից տեղափոխվում ենք քաղաք սովորելու, մանավանդ երբ գյուղը հեռու է, ու հնարավոր չէ շաբաթ-կիրակի այցելել ընտանիքին: Երևի հեռվից է, որ ավելի ես գնահատում քոնը, քո փոքր հայրենիքը: Կարդացեք Հայկ Քալանթարյանի «Փակ աչքերով»  և Սերյոժա Առաքելյանի «Եթե ունես նպատակ» հոդվածները:

Եթե մեր հղած հրապարակումները կարդացիր, ուրեմն ճիշտ ժամանակն է մի քիչ ժպտալու, խորհուրդ ենք տալիս քնելուց առաջ կարդալ Անուշ Դավթյանի «Մեմուարներ կորած կյանքից» և անպայման Վալենտինա Չիլինգարյանի «Անմարդկային կատակերգություն» հրապարակումները:

Վերջում ասենք նաև, որ մարտ ամսի ամենաշատ ընթերցված հրապարակումը Անահիտ Գասպարյանի «Մենք քեզ երբեք չենք մոռանա» հրապարակումն է:

Այսքանը:

Գուցե դուք բոլորովին այլ հրապարակում եք հավանել մարտին, որին մոռացանք անդրադառնալ: Կարող ես նաև ինքդ գրել անցած ամսվա քեզ ամենաշատը դուր եկած հրապարակման մասին և ուղարկել մեզ: Սկսենք ապրիլից, լա՞վ:

Ուրեմն մինչ հաջորդ ամիս: