-Արի՝ էս խանութը մտնենք,- ասացի։

-Արի,-համաձայնվեց դասընկերուհիս։

-Բարև Ձեզ,- ասացինք՝ մտնելով խանութ։

-Բարև, էրեխեք ջան,- պատասխանեց վաճառողուհին։

Բարևելուց հետոսպասեցինք այնքան, մինչև վաճառողուհին վերջացրեց հատակն ավլելն ու հարցրինք.

-«Ադնառազվի» բաժակ, աման ունե՞ք։

-Հա, էրեխեք ջան, նայեք։

Մինչ մենք ընտրություն էինք անում,մեկ ուրիշը ներս մտավ։

-Բարևձեզ։

Ականջիս հասան ինձ շատ ծանոթ ձայնի հնչյուններ։ Մեքենայաբար շրջվեցի։Ճիշտն ասած, մի պահ կասկածեցի, որ ինձ համար շատ հարազատ մարդն է իմ դիմաց կանգնած։Երևի նրանից, որ մի քիչ մեծացել էր։ Երևի։

-Էմմա Գարեգինովնա՞։

-Վա՜յ, Սոն ջան։

Գրկախառնվեցինք (չկարծեք, թե ինձ այլ մարդու հետ էր շփոթել, ուղղակի կամ անունս էր մոռացել, կամ էլ… Կամ էլ չգիտեմ, մեծ կին է վերջիվերջո։Վերջին հանդիպումից երեք տարի անցմիմյանց հանդիպելիսայսպիսի արձագանքն անսպասելի չէր)։

-Ո՞նց եք, Էմմա Գարեգինովնա։

-Լավ, ազիզ ջան, դու ո՞նց ես, մամաանք, բան սաղ լա՞վ են։ Աշակերտուհիս ա էղել, երկար ժամանակ չեմ տեսել, շա՜տ երկար,- խոսքն ուղղում է վաճառողուհուն։

-Լավ, ապրեք շատ,- պատասխանում եմ հուզված։

-Էս ինչքան ես մեծացել, ո՞ր դասարան դառար, ազիզ ջան։

-11 արդեն։

-Բանո՞ւմ, էս վարժարանո՞ւմ։

-Հա, հա։

-Դե, կբարևես մամաանց, Սոն ջան։

Ինչպես տեսաք, ես Էմմա Գարեգինովնայի աշակերտուհին եմ եղել, 5 տարի երաժշտական դպրոցում դաշնամուրի դասեր է ուսուցանել ինձ։

Հաճելի, ուրախ ուարևոտ զգացում է, երբ տեսնում ես մեկին, ում շատ երկար չես հանդիպել,բայց միշտ ցանկացել ես տեսնել։Ինձ թվում է՝ ոմանք կհասկանան ինձ և այդ պահին ունեցած իմ զգացումները։