Կարոտած գրում եմ
Առաջին անգամն է, որ անհնար է հինգ օրվա մասին մի ընդհանուր բան ասել: «Գլօ» ճամբարից եմ վերադարձել: Լսած կլինեք, դիմած էլ կարող է լինեք: ճամբարները ստեղծում են ապահով և աջակցող միջավայր սովորելու, մշակութային փոխանակման, անհատականության, ստեղծագործական մտքի և առաջնորդության զարգացման, ինչպես նաև զվարճանքի համար: «Գլօ Հայաստանը» ձգտում է հզորացնել հայ աղջիկներին կրթության, կանանց ու կազմակերպությունների անվտանգ ցանցի միջոցով: Ճամբարների նպատակն է՝ հզորացնել տարբեր պատկանելություն, կարողություններ և տարիք ունեցող աղջիկներին: «Գլօ Հայաստանը» երիտասարդ կանանց հնարավորություն է տալիս զարգացնել առաջնորդության հմտություններ և ինքնավստահություն՝ իրենց համայնքներում իրենց որպես ուժեղ կերպարներ կերտելու համար: Ու երբ դու կարդում ես «Գլօ»-ի մասնակցության հայտը, լրացնում այն, այնքան մեծ խանդավառություն չկա, պատկերացում էլ չկա ճամբարի մասին, ինչքան այն ժամանակ, երբ զանգում ու ասում են, որ դու որպես «Գլօ»-ի մասնակից ես ընտրվել: Սկսում ես փնտրել այլ մասնակիցների, մեկ ընդհանուր չաթում ծանոթանում եք, հանկարծ հիշում ես ճամպրուկի մասին, հավաքվում: Ու մեկ էլ գալիս է հուլիսի 2-ը, երբ կայարանում ես, պատրաստվում ես գնացքով հասնել Գյումրի, հետո Թորոս գյուղ՝ անհամբերությամբ ժպտալով, անհանգստությամբ շուրթերդ կծմծելով: Հասնում ես, տեսնում սիրուն-սիրուն աղջիկների, հանդիպում հավես ջոկատավարների, որոնցից շատերին գիտեիր: Գրկում ես բոլորին անխտիր, սենյակդ մտնում, իմանում, թե ովքեր են ապրելու հետդ նույն սենյակում ու լիքը-լիքը թռվռում ես: Ամերիկացի հրաշք կամավորների ես հանդիպում, սիրում, սիրված դառնում:
Սկսվում են օրերդ: Առավոտյան 09:00-ին մարմնամարզություն, հետո՝ նախաճաշ, «Օրվա կինը» դասընթաց, ջոկատիդ հետ հավաքվում եք դասերի: Հա, ասեմ, որ ունես հրաշք ջոկատավարներ՝ Դոնարան, Գոհարն ու Ռենատան, որը դառնում է քո մայրիկը: Դասերի ընթացքում հասկանում եք, թե ինչ է խտրականությունը, բազմանազանությունը և այլ կարևոր երևույթներ: Խաղեր, տարբեր միջոցառումներ, հայտնի կանանց հետ հանդիպումներ: Էնքան խիտ օր ես ունենում, որ դու՝ ինտերնետի գերիդ, ժամանակ չունես հեռախոսը ձեռքումդ պահելու համար: Ձեռք ես բերում հրաշք ընկերներ, ինչպիսիք են Ինեսան, որին ճանաչում էիր որպես 17-ի թղթակից, ու նա դառնում է քո ժպիտի պատճառը, Մարիետային, որի հետ ողջ գիշերը խոսում ես, լսում նրան, դառնում վստահելի ընկեր, Մարիամին, որը դառնում է քեզ համար քո երկրորդ «եսը», Ռուբինային՝ քո միակ ու անկրկնելի լուսանկարչին: Դե, հիսուն կատարյալ ու հրաշք դեմքերի ես հանդիպում, ովքեր քեզ լուսավորում են, մտքերդ գունավորում: Գտնում ես Թամարային, ում ժպիտը աշխարհ է շուռ տալիս, ու որը պատմում է իր կյանքի հետ կապված սիրուն պատմություններ: Դոնարային, որը քո մեծ քույրն է դառնում, ու նրան գրկելիս առավել շատ ջերմություն ես ստանում: Ամեն մի մեկ հիսուներորդ քեզ ինչ-որ առանձնահատուկ էներգիա է հաղորդում, հատկապես՝ Լաուրենի անվերջանալի ժպիտը: Ժպիտ, ժպիտ, յուրաքանչյուր երկրորդ խոսքը՝ ժպիտ, որովհետև առանց դրա չէր էլ ստացվի:
Գիշերն ատամի մածուկ ես լցնում Նանեի, Սյուզիի վրա ու լսում Ալեքսանդրիայի զիլ ծիծաղը:
Ու երբ գալիս է հուլիսի 8-ը, դու առավոտյան լաց ես լինում, անընդհատ գրկում դիմացդ դուրս եկած յուրաքանչյուրին, ոտքերդ դողում են, խեղդվում ես, որովհետև կապվել ես տեղանքի, քարի, ջրի, հիսուն առաջնորդ-աղջիկների, ամենա-ամենա ջոկատավարների, ամերիկացի անկրկնելի կամավորների հետ: Դու դու չես քեզ զգում, երբ հասնում ես քո տուն, չնայած, որ կարոտել էիր տունդ, ընտանիքիդ անդամներին: Դու դու չես դառնում, երբ առավոտյան վեր ես կենում՝ առանց լսելու «Լիլ, վեր կաց, էլի» կամ՝ «Ո՞վ կգա հետս լվացվելու» արտահայտությունները: Դու դու չես լինելու, երբ գիշերները քնես առանց Մարիամի հետ զրուցելու: Իրականում դու էլ դու չես, որովհետև «Գլօ»-ն քեզ փոխել է ՝ դարձնելով իսկական առաջնորդ, խիզախ, նպատակասլաց աղջիկ, ապագա ճանաչված կին: «Գլօ»-ն քեզ սովորեցրել է հավասարություն: «Գլօ»-ն քեզ միշտ ասել է, որ հայտնի կանանցից հետո, հաջորդը դու ես լինելու: «Գլօ»-ն կյանքի լավագույն դպրոցն է:
Դու դու չես, երբ հիմա նստած հիշում ես բոլոր դեպքերը, ուզում այստեղ գրի առնել, բայց մտածում ես՝ չի հետաքրքրի մարդկանց: Դու դու չես, որ այդ դեպքերն ուղղակի հիշում ես, ոչ թե զգում…
Լիլիթ Գրիգորյան, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան
Եթե դեղին է
Իմացա, որ անցել եմ Glow ճամբարը, որը աղջիկների ինքնակրթության և զարգացման համար է: Շատ ուրախացա, որովհետև ճամբարները հենց ինձ համար են ստեղծված, չնայած՝ չեմ սիրում հրաժեշտի պահերը: Մինչ ճամբար գնալս մեր ջոկատավարներից մեկին ճանաչում էի, իսկ մյուսին ուղղակի սիրահարվեցի՝ կարդալով նրա ֆեյսբուքյան մականունը՝ «դեղին անձնավորություն»: Առանց այդ էլ դեղինն ու երիցուկներ շատ էի սիրում: Իմ և նրա ուրախությունը կրկնապատկվեց, երբ հասա ճամբար ու իմացա, որ նա իմ ջոկատավարն է, իսկ սենյակը, որտեղ պետք է ապրեի այդ յոթ օրը, ևս դեղին է: Ամեն օրը շատ հագեցած էր, բացի օրակարգից՝ երեկոյան հավաքվում էինք, երգում, ամպերին նայում, նվագում: Նախավերջին օրը պետք է ներկայացնեինք մեկին, ով մեզ ոգեշնչում է, ու ես ընտրեցի հենց դեղինը սիրող Թամարային: Նա հուզվեց, միգուցե հիմա էլ հուզվի, իսկ ես չէի պատկերացնի, որ ինձանից մեծ՝ 21 տարեկան աղջկա հետ կարող էի այդքան շատ կապվել: Glow ճամբարը ես կհիշեմ ամենաշատը հենց նրանով: Իհարկե, նաև շատ մեծ փորձ, գիտելիքներ ստացա, շատ ընկերներ ձեռք բերեցի:
Ինեսա Զոհրաբյան, Արագածոտնի մարզ, գ. Արտենի