Յուրաքանչյուր բնակավայր ունի իրեն հատուկ ավանդույթներ և սովորույթներ: Հենց այդ ավանդույթների շնորհիվ է, որ մեր Գուսանագյուղը առանձնանում է մյուսներից։ Լինելով Շիրակի մարզի ամենահին բնակավայրը, Գուսանագյուղն ունի հնուց եկած շատ ավանդույթներ, որոնք հատուկ են միայն իրեն։
Տատիկս, լինելով գյուղի ամենատարեց մարդկանցից մեկը, լսելով իր տատիկից, իր տատիկը՝ իր մայրիկից, ասում էր, որ կա մի ավանդույթ, որ թերևս ամենակարևորն է: Դա փետրվար ամսի վերջին օրն է, երբ տարին հաջող և բերքառատ լինելու համար տան կանայք երեք անգամ ավլում էին տան շեմը և բաց էին անում տան բոլոր լուսամուտները, որպեսզի ցուրտ ձմեռը հեռանա, և տուն մտնի գարունը։
Կա ևս մի ավանդույթ, որը տատիկիս ասելով, սուրբ ավանդույթ է: Դա լավաշ թխելու արարողությունն է: Տատիկս շատ ավանդապաշտ է և հետևում է, որ մենք էլ պահենք այդ ավանդույթները, հատկապես այս լավաշ թխելու ավանդույթը։
Լավաշ թխելը շատ կարևոր և պատասխանատու գործընթաց է: Լավաշ թխելու ամենակարևոր մասը խմորը հունցելն է: Տատիկս դա կատարում է դա միայնակ: Միշտ զարմացել եմ, երբ տեսել եմ, թե ամեն անգամ ինչպես է խմորը հունցելուց ցածրաձայն արտասանում Տերունական աղոթքը և հունցելուց հետո խմորի վրա խաչ անում՝ ասելով, որ այդպես անելուց հացը երբեք չի պակասի։
Կա ևս մի ավանդույթ, որը վաղուց արդեն օրենք է դարձել: Դա այն օրենքն է, երբ քանի դեռ յոթ հացը չի լրացել, ոչ ոք իրավունք չունի հաց ուտելու, թե չէ՝ դժբախտություն կլինի։
Ահա Գուսանագյուղը և իր ավանդույթները։