-Վերջին ժամը չենք պարապելու, Երևանից ինչ-որ մարդիկ են գալու՝ սեմինար անցկացնեն։

Այս խոսքերը ես լսեցի գրեթե մի տարի առաջ։ Թվում էր, թե հերթական անհետաքրքիր սեմինարն է լինելու, որի տված միակ օգուտը վերջի ժամը չպարապելն էր։

Մեր` Մալիշկայի դպրոց էր եկել «Մանանա» թիմն ու ներկայացնում էր իրենց ծրագիրը։ Հանդիպման ընթացքում ուղեղումս մոտավորապես այսպիսի իրավիճակ էր․

-Վայ, կինոներ են նկարում, դզեց։ Մի րոպե, ահ, ի՞նչ շարադրություն։ Չեմ գրանցվի։ Վայ քո, Վահեի՞ն որտեղից գիտեն։ Ֆոտո՞․․․Լավ, տեսնեմ` ինչ կանեմ։

Հանդիպումից հետո ընկերս՝ Սերոժն ասաց, որ անպայման գրանցվելու է։ Դե, ես էլ ունեի նման ծրագիր։

Հաջորդ օրը Սերոժը ասաց, որ արդեն դիմել է ու պիտի երկու շարադրություն գրի։ Ես նույնպես դիմել էի, սակայն դեռ պատասխան չէի ստացել։

Հասա տուն, ու պարզվեց, որ ես էլ պիտի գրեմ այդ շարադրությունները։ Այստեղ ես մի քիչ կանկեղծանամ։

Այդ ժամանակ համակարգչով հայերեն գրել ընդհանրապես չգիտեի, ու բացի այն, որ պիտի ամենաչսիրածս գործն անեմ, գումարվում էր անհարմար գրելաձևը։ Մի խոսքով, որոշեցի չպատասխանել, դե ինչ անենք, հո չսպանեցին…

Քայլում էի Վահեի հետ, չեմ հիշում` որտեղից ու դեպի ուր։ Նրան զանգեց տիկին Ռուզանն ու ինչ-որ բան ասաց։ Զանգից հետո Վահեն մի քիչ թռվռաց ու ասաց, որ մեզ մոտ դասընթացի են գալու, ու հարցրեց․

-Դու դիմել էիր, չէ՞:

-Չէ հա, հավես չկա:

-Արա գնա դիմի, կայֆ բանա։

-Լավ, տեսնեմ։

Գնացի տուն ու նորից դիմեցի։ Ստացա նույն պատասխանը, գումարած այն, որ շուտով մեզ մոտ դասընթաց կլինի։

Հավատացեք, ես ստացա այս ստի պատիժը։ Երեք ժամ նստած համակարգչի առաջ հայերեն տառերն էի ման գալիս ստեղնաշարի վրա։ Էդպիսի տանջանք ոչ մեկին չեմ ցանկանա։

Մի խոսքով, գրանցվեցի, մասնակցեցի դասընթացին։ Սկսեցի ակտիվ թղթակցել։ Օրը մի նյութ էի ուղարկում։ Անգամ մեր մեր գյուղի թղթակիցների հետ ամանորյա մուլտ նկարեցինք։ Մուլտի մասին առանձին նյութ ունեմ։ Եթե հավես ունեք՝ կարդացեք։

Հիմա ես արդեն 10 ամսվա թղթակից եմ, ունեմ մոտ երեսուն նյութ, նկարած երկու ֆիլմ ու մի քանի ֆոտոշարք։ Համարվելով ամենակտիվ թղթակիցներից մեկը, մասնակցել եմ մեդիա ճամբարին։ Ու միայն հիմա եմ հասկանում, թե ինչ մեծ բան արեց ինձ համար Վահեն, ասելով, որ անպայման ուղարկեմ նյութերս։ Երեքժամյա տանջանքի դիմաց ես ստացա բոլոր իմաստներով ամեն ինչ։ Նոր ընկերներ ողջ Հայաստանից։ Լրիվ ուրիշ մտածելակերպ, ամեն ինչի նայում եմ, որպես նոր նյութի կամ ֆիլմի թեմայի։ Էն որ ասում են, է, դպրոցը մեր երկրորդ տունն է, ուսուցիչն էլ` երկրորդ մայրը։ Իմ երկրորդ տունը «Մանանայի» գրասենյակն է, իսկ երկրորդ մայրը՝ տիկին Ռուզանը։ Երկրորդ մոր հետ ձեռք բերեցի նաև երկրորդ ընտանիք՝ «Մանանա» թիմը, ում ի դեպ, արդեն երկար ժամանակ է, ինչ չեմ տեսել, հասցրել եմ կարոտել: Հուսանք այս տարի ևս հանդիպում կլինի։

Լավ, էլ չշարունակեմ, երևի այսքանը հերիք էր զգացմունքներս արտահայտելու համար։ Գնամ, տեսնեմ` եղեգնաձորցի թղթակիցներն ի՞նչ թեմա կառաջարկեն իրենց քաղաքում ֆիլմ նկարելու համար։

Հ․Գ․ Սպասում եմ Վայոց ձորյան որքշոփին, կգաք չէ՞:

Հ․ Գ ․Գ․ Եղեգնաձորի ֆիլմն էլ մինչև նոր տարի կաշխատենք նկարել։