Հայրիկիս ամենատանջող հարցը, երկրի վիճակից բացի, մեր գյուղի տունն է, որը արդեն 2 տարի է, թախծոտ նայում է մեքենաներին. գուցե մտածելով, որ իր մոտ են գալիս, բայց՝ չէ։ Իր մոտ հազարից մեկ ենք գնում, իր տերերին հազարից մեկ է տեսնում։
Արդեն մի քանի տարի, սպասելով հարմար պահի, ոչինչ չի արվել տան համար: Հողը սպասում էր, թե երբ են ջրելու իրեն, երբ են օրհնելու, որ բերք է պարգևում։ Չգիտեմ էլ ինչ կատարվեց, հայրիկիս մտքում ընկույզի ծառերն էին մի քանի ամիս շարունակ, ամեն պահ պատկերացնում էր գյուղի ընկուզենու այգին, որը շատ հարցերում կարող է օգուտ տալ, հետո նեղսրոտւմ՝ հիշելով, որ այգին դեռևս ՉԿԱ։
Արդեն ընկույզի ծառերը կանաչ տերևիկներ են տալիս, հողին օրհնում են, իսկ գյուղի տունը, այդքան էլ երկար չի սպասում մեզ։
Բայց Մեծ տատիկս։
Երևի կհիշեք՝ հորաքրոջս տանն է ապրում, առաջ տատիկիս ու պապիկիս հետ ծիծաղում էր, կյանքից դժգոհում, հետո էլ փառք տալիս Աստծուն, հիմա ո՛չ պապիկը կգա տուն, ո՛չ տատիկը (ով առաջ հոկտեմբերից դեկտեմբերն ընկած ժամանակահատվածում գալիս էր)։
Մեծ տատիկս մենակ է մնացել։
Գուցե ամենագլխավոր վիրավորանքն է կյանքից, երբ ծերության տարիներին չես կարող քո տան մեջ լինել, քո գյուղի արևից վիտամին D ստանալ, բայց ընկուզենիների մասին իմանալուն պես՝ տատիկն ուրախացել է։ Ինչպես ինքն է ասել.
-Ընդհանուր առմամբ՝ շատ տխուր եմ, բայց ծառերի համար` շա՜տ ուրախացա։
Հայրիկս էլ ասել է.
-Տա՛տ, քո տանը տիրություն անող կա:
-Էն էլ ի՜նչ տիրություն անող։
Արցունքները գնացել են ներքև, կա՛մ երջանկությունից, կա՛մ…
Էլ «կամ» չկա։
Դրանք էին երջանկության արցունքները։