-Եթե թերթում աշխատեիր, ինչի՞ մասին կգրեիր,- Քրիստինե Ալագուլյանը հարցրեց:
-Ես..ես..,-խոշոր աչքերս մերթ հառում էի նրա դեմքին, մերթ դողացող ձեռքերիս, այդ պահին թպրտացող սրտիս անհամաչափ զարկերն էի միայն լսում,- ես կգրեի սահմանում ապրող հերոսների մասին, կասեի, որ այն, ինչ անում է հակառակորդի դիրքերից մի քանի մետր այս կողմ ապրողը, երբեք չի անի սահմանից կիլոմետրերով հեռու ապրող որևէ մեկը, կխոսեի…
-Բավական է, ո՞ր մարզից ես:
-Տավուշի,- այդ պահին ո՛չ դողում էի, ո՛չ այս ու այն կողմ նայում, միայն մտածում էի՝ ինչ կլինի հաջորդ հարցը:
-Ապրե՛ք դուք, սահմանապահնե՛ր…
Ասաց ու այդ հարցի դիմաց հինգ նշանակեց: Մի քանի րոպե էլ, և վե՛րջ:
Քննասենյակից դուրս գալուց հետո հիշեցի մի դեպք, որն ապացուցում է ասածս:
…Օգոստոսն էր, չեմ հիշում՝ տասնհի՞նգ, թե՞ տասնվեց թվականի: Բարեկամուհիս մի քանի օրով գյուղ էր եկել՝ հանգստանալու: Ճաշեցինք, զրուցեցինք, հիշեցինք անցած-գնացած օրերը: Երեկո էր արդեն, այգում նստեցինք՝ մաքուր օդ շնչելու: Ոչ մի ձայն չէր լսվում, այնքան միապաղաղ ու հանգստացնող էր այդ լռությունը, բայց հանկարծ ամեն ինչ չքացավ վայրկենապես. թշնամին սկսեց կրակել…
Մինչ մենք կվազեինք հեռուստացույցը միացնելու, որպեսզի նորություններն իմանանք, աչքս ընկավ բարեկամուհուս պայուսակի վրա. նա մեծ արագությամբ իրերն էր հավաքում, որ հաջորդ օրը վերադառնա քաղաք:
«Եթե նա մեկ օր անգամ չկարողացավ մնալ սահմանին մոտ գյուղում, ապա ողջ կյանքն այնտեղ ապրող մարդիկ ի՞նչ ասեն. այն մարդիկ, ովքեր սիրելի ֆիլմ չունեն, որովհետև իրենց կյանքն արդեն իսկ ֆիլմ է, այն մարդիկ, ովքեր թշնամու նշանառության տակ հող են մշակում, քարից հաց քամում: Այդ մարդիկ խորն արմատներով կառչած են իրենց ՀԱՅՐԵՆԻ հողին…»
Երանի այս դեպքը հասցնեի պատմել Ալագուլյանին…