Լուսանկարը՝ Լիլիթ Գրիգորյանի
-Հասանք, այո՛, հասանք:
-Է՞ս ա:
-Վայ, չէ՛, մոռացա՞ր, որ երեք կիլոմետր պիտի քայլես:
-Լավ, վերջ, Աստված մեզ հետ, ճանապարհ ընկանք:
Գնում ենք խառը խմբերով, ամեն մեկիս ձեռքին մեկ-երկու, շատերի ձեռքին անգամ երեք և ավելի ծանր տոպրակներ: Մհերը, Զավենը ու էդ ծանր տոպրակները: Գնում ենք՝ մտածելով, որ սկզբի նման ամբողջ ճանապարհն էլ հեշտ կլինի: Բայց մեկ էլ հիշում ենք նկարներն ու, ինչ արած, էլի քայլում:
-Չհասա՞նք:
-Նոր ենք ճամփա ընկել, Լիլի՛թ:
Ողջ ճանապարհին իմ ձայնն է հնչում.
-Հավես ա, չէ՞: Ինչ սիրուն ա…
-Հլը նայի, որ «կսկծու» ա խոսում:
Ճանապարհը խորդուբորդ է: Ոտքդ դի՛ր մի փոքր ձախ: Դե, եթե անում ես դա, մահդ առջևումդ է: Ասում եմ՝ եթե կուզես ինքնասպանություն գործել, գոնե էս ձորից քեզ գցիր, որ գեղեցիկ մահ ունենաս: Լավ, ինչևէ, էսպիսի կատակներ չեն անում:
Բոլորս խոսում ենք, կեսս էլ մտքի մեջ ենք փնթփնթում:
-Զիփլայնը, երեխեք, նայեք,- ամբողջ ճանապարհին Մհերը նույն «զիփլայնն» է կրկնում ու սղոցում մեր ուղեղը: Անահիտը մեկ-մեկ ինձ հիշում է, շրջվում ու սկսում.
-Լի՛լ, քո երգերից միացրու…
Մեկն էլ, թե.
-Լի՛լ, «դայլայլոցդ» չենք լսել վաղուց, երգի՛:
Ճանապարհին տղաներին եմ անընդհատ բարկացնում:
-Տղե՛րք, չեմ կարողանում իջնել, օգնե՛ք:
-Ձեռքդ տո՛ւր, Լիլ:
Մեկ էլ նորից.
-Էստեղ դժվար չի, բայց էլի օգնեք:
-Լիլո՛, մի հատ թեթև «վեշ» ես բռնել ու օգնություն ես ուզում, մենք ի՞նչ ասենք: Մեծ երեխա ես, իջի էլի, վայ…
Ու նորից.
-Նարեկ տղա, օգնի՛ր իջնեմ, համ էլ՝ ես աղջիկ եմ:
Ես ու Նարեկը միշտ կռիվների ու գրազների մեջ ենք, էստեղ էլ մեզ ցույց պիտի տանք:
Կարևորը՝ տեղ հասանք, ինչը բոլորիս ուրախացրեց:
Վազում ենք ճոճանակի մոտ, տեղեր ենք «բրոնյա անում» ճոճանակի վրա, հանգստանում, վազում ջրվեժի մոտ:
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Գրիգորյանի
Սկսվում է մի տոննա նկարներով լի ֆոտոսեսիան: Միլանան հաստատ կգժվի էդքան նկարները դասակարգելիս, կողմնորոշվելիս, թե ում ինչ պիտի ուղարկի: Սիրուն տնակ՝ չըխկ, քիչ հետո թուփ՝ չըխկ…
-Լի՛լ, կանգնի էստեղ, Լի՛լ, նայի ու ժպտա,- ասում են ամեն կողմից, բայց, իհարկե, գլխավոր դերերում Միլանան ու Դավիթն են:
Հետո նայում ենք ծնողների հայացքներին, որ մտածում են, թե ո՞նց պիտի էդքան հետ դառնան, ի՞նչ պիտի լինի…
Դե, էլ ոնց որ բան չկա ասելու: Թե՞ կա: Մաֆիա ենք խաղում մի հինգ անգամ, որովհետև նորմալ չի ստացվում: Նորմալ չի ստացվում նաև Ռոբի ու Վահեի խարույկը: Մեկ էլ երգելս է գալիս, վիդեո ենք նկարում: Ինչ ուզում, անում ենք:
Այսքանը: Եթե նկարներ կուզեք տեսնել, գրեք, որ ուղարկեմ: Հա՛, հետ դառնալն ավելի հեշտ էր, դրա մասին էլ երևի չխոսեմ, հա՞:
Լաստիվերը լցված էր թե՛ մեր, թե՛ մեր սիրելի դասղեկի ու ծնողների վախով, էքստրիմով ողողված ժպիտներով, որ բաժանել էինք բոլորիս հենց սկզբից:
Լավ կլիներ, որ ամբողջ դասարանը ներկա լիներ: Էս օրն էլ էսպես անցավ: Ով ինչ ուզում է, թող ասի, թող բողոքի, թող հիշի և ուրախանա: Ես կուզեի նորից գնալ Լաստիվեր: