Էլի լույս չկա գյուղում, որովհետև քամի է։ Երեկո։ Ժամը 19:47: Վառարան, պատուհան, թեյ, ծածկոց… Դատարկություն… Սառը օդը կախված է առաստաղից։ Քամին ոռնում է դրսում` այս ու այն կողմ նետելով բոլոր տերևները։
Ճըթ-ճըթ-ճըթ… Ու կարծես անվերջ կրկնվող այս ձայնը. փայտն է այրվում։
Մենակությունը ստիպում է մտածել, հատկապես, երբ հեռախոսիդ մեջ 3% էներգիա է մնացել, իսկ դու ուղղակի հոգնել ես մտածելուց, որովհետև շուրջդ անընդհատ նույն բանն է կատարվում ամեն օր, ամեն տարի… Որովհետև ամեն օր արթնանում ես ժամը 7։50, հագնում նույն սև ու սպիտակ հագուստը, դուրս գալիս փողոց, քայլում դեպի դպրոց, ճանապարհին հանդիպում նույն դեմքերին, որոնք, ցավոք, պակասում են ամեն տարի։ Էլի հարևան Արսենն իր «Զիլն» է վերանորոգում, Մարինե մորաքույրն ավլում է բակը, Սայաթը նոր-նոր բացում է դարպասի դուռը, հորեղբայր Մուրադը նստած է պատի տակի նստարանին, Սահակը մետաղ է կտրում, Կարինեն ջուր է շաղ տալիս խանութի դռան առաջ… Իսկ հետո՞… Հետո դու ստիպված ես վազել, ոչ թե որովհետև 9-ից 7 է պակաս, այլ որովհետև անցնելու ես դատարկ փողոցով, որտեղ ոչ ոք չի ապրում, հետո դու տեսնելու ես մի մարդու, ով թեքվում է կողքի փողոցից, պիտի խաչակնքես 6-րդ դարի վանքի մոտով անցնելիս, որովհետև այդպես են սովորեցրել ու բնազդ է դարձել: Հետո դու պիտի տեսնես վարսավիր Արտուշին, խանութպան Հրաչին, Նորիկին, Սոսին, ու էլի ինչ-որ մեկին, ում չես ճանաչում… Ու բոլորին պիտի ուղղես նույն «բարևը», ու որքան էլ ջանաս ջերմություն դնել դրա մեջ, միևնույն է, ստանալու ես սառը, անտարբեր պատասխան, կամ` չես ստանալու։
Դու հասնում ես նույն դպրոցը, որտեղ սովորում ես 10 տարի, որտեղ վաղուց ոչինչ չի փոխվել՝ նույն ուսուցիչներն ու նույն… Չէ, աշակերտները փոխվում են (բարեբախտաբար), ու էլի նույն ձանձրացնող զանգը, ժամը 9-ին…
Ու նույնիսկ հոգնում ես նույնը հիշելուց…
Ճըթ-ճըթ-ճըթ…
Փայտը դեռ այրվում է, իսկ դու վաղուց հոգնել ես ամեն ինչից: