Է~հ, ինչ պատմեմ: Դե եկեք, սկսենք դպրոցից:

Առավոտյան, ինչպես միշտ, ուշացա երկու ժամ: Դե, ուսուցիչները բարկացան, մնացած դասերն էլ արագ վերջացան: Սկսվեցին պարապմունքները: Ես այսօր լավ չէի զգում, ուսուցչուհուս հարցրեցի և եկա տուն: Հեռախոսիս զանգ եկավ: Անակնկալ, չէի սպասում: Զանգողը Գիվարգիզյան Հասմիկն էր Վայոց ձորի մարզից, ում հետ ծանոթացա 17-ի շնորհիվ: Խոսեցինք ամեն ինչի մասին, և իհարկե, նաև 17-ի մասին: Ասաց, որ այսօր պետք է նկարներ անենք ձմռան վերաբերյալ:

Զրույցը կիսատ մնաց, և ես զբաղվեցի օրվա առաջադրանքով: Առաջինը տատս հայտնվեց կադրում` կար էր անում: Դուրս եկա տնից, հայրս և փոքրիկ եղբայրս փայտ էին կտրատում: Շրջեցի գյուղի տարածքով և նկարեցի մարդկանց` տարբեր գործեր կատարելիս:

Գոմերի կողքով անցնելիս նկատեցի մարդկանց պաշարը, որ հավաքել էին ձմռան համար: Դե, առաջինը անասունների կերն էր, հետո մարդկանց ջուրն ընկած աշխատանքը:

Կաղամբը դաշտերից բերել էին տուն, բայց մառանում այնքան ցուրտ է եղել, որ փչացել է:
Բույսի ցրտահարությունից խուսափելու համար բնակիչները տարբեր մեթոդներ են կիրառում: Սա մեր լեզվով կոչվում է «պառնիկ»:

Կովերին ջուր տալու ժամն էր:

Հետաքրքիր է, չէ, մեր գյուղում ձմռանը մեքենան ծածկում են կտորներով, պոլիէթիլենով, իսկ այ, կենդանիները կուչ են գալիս որ անկյունում պատահի:

Մեր գյուղը հետ չի մնում արտագաղթից: Ձմեռն իր հետ բերեց արտագաղթի շունչը:

Այս ժանգոտ մետաղները 10 տարի է կանգնած են նույն տեղում, բայց այս ցրտաշունչ ձմեռն էլ ոչինչ չի փոխի: Երևի այս մետաղները դեռ 10 տարի էլ կմնան նույն տեղում:

Եկեղեցի էլ մտա, բայց անսովոր էր. մարդ չկար, միայն վաճառքի մոմերն էին և խորանում վառվող մեկ մոմի լույսը:

Ջերմությունը տան մեջ է, էլ ինչո՞ւ ենք փնտրում ջերմություն: Այս ձմեռ օրով տատը խնամում էր թոռնիկին: Փոքրիկն իր ծնունդով արդեն երջանկություն էր, լուսատու աղբյուր և ջերմություն արձակող:

Դե, էսպես դիմավորեցինք խոստումնալից և ցրտաշունչ ձմեռը: