Հարցազրույց Մարգահովիտ  գյուղի  միջնակարգ դպրոցի  նախկին   ուսուցչուհի  Գայանե Կոծինյանի  հետ

-Տիկին Գայանե, քանի՞  տարի եք աշխատել դպրոցում:

-45 տարի աշխատել եմ՝ որպես հայոց լեզվի և  գրականության ուսուցչուհի:

-Յուրաքանչյուր երեխա  առանձին անհատականություն է. երբևէ  դժվարացե՞լ եք աշխատել:

-Դժվարը դժվար է, մանկավարժի մասնագիտությունը հեշտ գործ չէ, բայց երբ սիրում ես քո աշխատանքը, դժվարությունը հեշտ է հաղթահարվում:

-Եթե տարիքը չխանգարեր, կշարունակեի՞ք աշխատել:

-Սիրով կշարունակեի:

-Այսօր ուսուցիչների մեծ մասը  դպրոցից դուրս աշխատում է նաև  անհատական պարապմունքներով, հետաքրքիր է՝ ո՞րն եք Դուք ավելի նախընտրում՝ անհատական աշխատա՞նքը, թե՞ խմբակային:

-Կարևորը  ոչ թե  անհատական կամ խմբակային  աշխատանքն է, այլ  ստացված  արդյունքը: Եթե արդյունքը գոհացնող է, ուրեմն մեթոդը լավ է գործել: Դպրոցի  ներսում իհարկե ավելի  բարդ է, բայց առավել հետաքրքիր, որովհետև  դասարանից  դուրս կա նաև աշխատակազմ, գործընկերներ, իսկ  անհատական աշխատանքը զուտ առարկայական է:

-Նախքան մանկավարժ  դառնալը հաստատ որոշե՞լ էիք Ձեր ուղին, եթե այո, ապա դա նպատա՞կ է եղել , թե՞ երազանք:

-Չորչորդ դասարանում ես  արդեն  հաստատ գիտեի՝ ինչ եմ ուզում և ինչու, մանկավարժ դառնալը նպատակ էր, հիմա արդեն՝ երազանք, կուզեի անվերջ  աշխատել:

-Ձեր աշակերտները այցելո՞ւմ են Ձեզ:

-Իհարկե, կապը միշտ կա թե աշակերտներիս, թե նախկին գործընկերների հետ:

-Ուսանողական տարիներից ինչ-որ դեմք, ինչ-որ իրադարձություն կա՞, որ դաջվել է Ձեր հիշողության մեջ:

-Ուսանողական տարիներից  հիշողությանս մեջ ակադեմիկոս Աշոտ Աբրահամյանն է մնացել, շատ քիչ էր խոսում կամ վերաբերմունք ցույց տալիս ուսանողներին, երբ պատասխանում էի դասը, նրա դեմքին հայտնված մի փոքր ժպիտը բավական էր ինձ…

-Ձեզ բախտ է վիճակվել  աշխատել տարբեր սերունդների հետ, տարբերություն բնականաբար կա, կնշե՞ք դրանք:

-Սովետական դպրոցը ավելի  շատ ուսուցչակենտրոն էր, երեխային ուսուցչի կարծիքն էր  պարտադրվում, բայց ես այդպես չեմ արել, ինձ համար  կարևորը երեխայի կարծիքն է եղել, ու միշտ  հաշվի եմ առել այն, դա  իմ և իմ աշակերտների մեջ  մեծ հոգեկան կապ է առաջացրել:

-Հիասթափության պահեր միշտ լինում են, հետաքրքիր է՝ Ձեր  աշխատանքային տարիներին եղե՞լ են դեպքեր, երբ այդ հիասթափությունը առաջացրել են աշակերտները:

-Մի դասարան կար, որտեղ ինձ շատ էին սիրում, ես էլ՝ իրենց: Մի անգամ դասիցս փախել էին, վիրավորանք, հիասթափություն խառնվել էր իրար, շատ էի վիրավորվել, բայց  դրանից հետո  անընդհատ ներողություն էին խնդրում, անընդհատ անակնկալներ ու նամակներ էին գրում:

-Ամփոփելով զրույցը՝ մի բառով բնութագրեք Ձեր աշխատանքը Ձեզ  համար:

-Կյանք: