Է՜հ, ասում ես էլի․ մենակ մարդն ում ա պետք, իսկի ես ինձ պետք չեմ․․․
Մի ժամանակ, երբ մարդը ծնվում էր մարտ ամսին, անունը Մարտիկ էին կնքում։ Ու հետո ի՞նչ իմանաս, կդառնա՞ս արդյոք կյանքի մարտիկ․․․
Իմ հերոսը աշխատանքի մարտիկ է, սիրո, ով այդպես էլ երբևէ չվայելեց սիրո պտուղները, որոնք երևի թե կյանքի ամենքաղցր տարիները պիտի լինեին։
Երբ մայրդ արցունքները մաքրելով գրկում է քեզ ու համբուրում ճակատդ, գրվում է ճակատագիր կոչվածը։ Հավատում է ճակատագրին։ Երբեք խույս չտվեց իր ճակատագրից, ինչքան էլ դառն էր ու անտանելի։
-Էս կյանքում անտանելի բաներ չկան, ծանր են քեզ համար մի քիչ, հետո հարմարվում ես։ Հարմարվում ես մենակությանդ, բայց չես ներում քեզ դրա համար։ Հարմարվում ես, հիշելով սխալներդ, ու ներկայիդ բացերը փնտրում անցած տարիների ստվերներում։ Հիշում ես, որ մի ժամանակ սերը ամենասիրուն խաղերից մեկն էր. եթե քեզ տալիս էին դեր, ընդունում էիր սիրով։ Հիմա ես տալ եմ ուզում, բայց ո՞ւմ։
Ու հետո խոսքը երկարում, երկարում դառնում է ափսոսանքի վտակ։
-Պիտի մարդ դառնաս, էլ չսկսես թե՝ մարդ ծնվում են․ ում ա պետք քո փիլիսոփայությունը, ես որ ծնվեցի մա՞րդ չէի։ Մարդ էի։ Բա հիմա՞։ Հիմա ես եմ ու էս սևացած չորս պատը, որի տեղը հիշում են, երբ թոշակս եմ ստանում։ Էլի մարդ են ծնվել, չէ՞։ Բայց մարդկայի՞ն են։ Խելոք կդատես։
Հետո հիշում ենք անցած սերերին, զավակներին, «մարդկանց»…
Հիշում ենք, բայց չեմ տխրում։ Ես տասնյակ գարուններ ապրած մարդու կողքին եմ, ում երբեք էլ պետք չէ ափսոսանքը, ուշացած ափսոսանքը։
Ես, ճակատագրի մարտիկը, սևացած չորս պատը, երբեք կանգ չառնող ժամացույցը, ձեռքով շինված աթոռները, սեղանը ու վառարանը… վառարանը, որի ջերմությամբ պիտի տաքանային սպիտակ ու թմբլիկ ձեռքերը, որոնք պիտի գրկեին իմ մարտիկին ու ասեին․
-Պա՜պիկ, պապի՜կ, տաքացրու ինձ…