«Տասնվեց տարի է անցել, ու այսքան տարվա ընթացքում մեր տուն ձեռք բերելու փորձերը ձախողվել են: Ամեն անգամ մի բան խանգարել է։ Նույնիսկ միտք կար, որ հայրիկս գնա արտերկիր` բնակարանի համար գումար վաստակելու, բայց ինչ-որ բան  հորս, և նաև մեզ հետ էր պահում, ինչ-որ բան  թույլ չէր տալիս գնալ: Միշտ մտածում էինք, որ ավելի լավ է ժամանակավոր կացարանում, սակայն բոլորս միասին լինենք: Գուցե դա հարազատ հողն ու ջո՞ւրն էին հետ պահում։ Չգիտեմ։  Բայց այն, որ հիմա հայրս մեր կողքին է, իսկ դա ամեն բանից վեր էր մեզ համար, և այն, որ մենք  հիմա մեր սեփական տունն ենք կառուցում մեր հարազատ հողի վրա, փաստ է»,- սա հատված է ինը ամիս առաջ գրած հոդվածիցս, երբ դեռ նոր էինք սկսել մեր տունը կառուցել։ Նոր էինք սկսել և նույնիսկ չէինք էլ հավատում, որ երբևէ կավարտենք ու վերջապես կսկսենք ապրել մեր սեփական տանը, կունենանք մեր անկյունը այս մեծ աշխարհում։

Ինը ամիս առաջ ընդգրկվեցինք Վիվասել ՄՏՍ-ի և «Ֆուլեր» տնաշինական ընկերության կողմից իրականացվող ծրագրի մեջ, և սկսվեցին մեր կյանքի ամենահետաքրքիր, ամենադժվարին, ամենահագեցած ու ամենաանվերջանալի օրերը։ Այդ օրերից ամեն մեկը մյուսից առանձնանում էր իր հետաքրքրությամբ ու բովանդակությամբ։ Ամեն բացվող օր իր հետ բերում էր նոր հույզեր, հույսեր, նոր ապրումներ, իրադարձություններ։

Մեծ դժվարությունների արդյունքում մենք կարողացանք հասնել սպասվելիք արդյունքին։ Այդ դժվարին պահերին մեր կողքին էին մեր հարազատներն ու ընկերները, ովքեր սրտացավորեն եկել էին մեզ օգնելու․ հորս մորաքրոջ ամուսինը ՝ Վահագնը և նրա երեք որդիները` Վարդանը, Վահրամը, Վահեն, մորս մորեղբայր Սմբատը, ով մեզ օգնելու համար եկել էր Ռուսաստանի Դաշնությունից, եղբորս՝ Վիգենի բոլոր ընկերները՝ Սերժը, Էմանուելը, Կարապետը, Նարեկները, Կարենը, Էդուարդը, Վարուժանը, Զեյնալը, Աշոտը, Ժորան, մորեղբայրս՝ Անդրանիկը, մորաքրոջս ամուսինը՝ Հարությունը, մորս ազգական Վոլոդյան, հորս հորեղբայր Վահագնը իր որդու՝ Տիգրանի հետ, հորս մյուս հորեղբոր տղան՝ Արմանը, հորաքրոջս տղա Ռազմիկը, մորս ազգական Արսենը, պապիս ազգական Կամոն, մեր հարևան Էդգարը, Ամերիկայից եկած կամավորները՝ Կարապետը, Տեր Եփրեմը, Էլիսը, Սարգիսը, Ավետիսը, Վարդուհին, Արշալույսը, նրանց հետ եկած կազմակերպիչներ Սոնան ու Մելիքը։

Ես չեմ կարող նրանց բոլորի անունները չթվարկել, քանի որ նրանց աշխատանքի շնորհիվ է, որ մեր տունն այսօր կանգուն է:

Արդեն մեկ ամիս է, ինչ այստեղ ենք` մեր տանը և ոչ թե ժամանակավոր կացարանում: Եթե մոռացել եք, ասեմ, որ մենք ապրում ենք Ստեփանավանում, և 1988-ի երկրաշարժից հետո շատերի նման, մեր ընտանիքն էի ապրում էր ժամանակավոր կացարանում: Հետ հայացք գցելով մեր արած աշխատանքներին՝ ուղղակի ապշում ենք, թե ինչպես կարողացանք, ինչպես դա մեզ հաջողվեց, իրոք որ զարմանալու բան է։ Ապրելով այս տան մեջ՝ մտածում ենք, թե ինչպես ենք առաջ ապրել տնակում։ Ճիշտ է, մեզ այստեղ էլ դեռ շատ դժվարություններ են սպասվում, բայց այն, որ հիմա մենք ինչ էլ անենք, մեր ու մեր սեփական տան համար ենք անելու, դա իսկապես այդպես է։

Իրականում մեր ընտանիքին տանիքով ապահովելը զուտ որպես նյութական պարգև չի կարելի ընկալել մեզ օգնած մարդկանց կողմից՝ սկսած Ռալֆ Յիրիկյանից ու Աշոտ Եղիազարյանից, վերջացրած մեր հարազատներով, որովհետև նրանց տվածը մեզ ավելի վեհ բան է, քան դա: Նրանք ինձ ու իմ ընտանիքին հույս տվեցին, հույս, որ գրեթե մարել էր մեր հոգիներում, հույս, որ շատ բան կարող է փոխել, հույս` մարդասիրության հանդեպ, հույս` ապագայի ու մեր երկրի հանդեպ։ Անչափ շնորհակալ ու երախտապարտ ենք ձեզ, քանի որ հենց ձեր շնորհիվ է, որ ես հիմա ապրում եմ մեր տանը` իմ ընտանիքը ստիպված չի լինի բռնել օտարության ճանապարհը:

Սա իմ ու իմ ընտանիքի պատմության մի հատվածն էր, որ հյուսվեց հույսի, հիասթափության, հավատի, երջանկության, կարիքի, ուրախության ու կամքի թելերով։