Լուսանկարը` Միլենա Անտոնյանի
Երեկ մեր դպրոցում կարծես ամեն ինչ նույնն էր, ամեն օրվա նման։ Ամեն ինչ փոխվեց, երբ մեր դասարանի աղջիկներից մեկը նկատեց, որ դպրոց են մտնում անցած տարվա շրջանավարտ տղաները։ Մեր դպրոցում մի ավանդույթ կա՝ բոլոր բանակ գնացող տղաները գալիս են դպրոց, հաջողություն են մաղթում բոլորին ու գնում։
Այս անգամ ամեն ինչ մի տեսակ այլ էր։ Դասերի կեսից տնօրենը մտավ դասարան և հայտարարեց, որ ամբողջ դպրոցը պիտի պատրաստի «Նամակ հայ զինվորին», որոնք մեր ապագա զինվորները իրենց հետ կտանեն իրենց զորամասեր։ Ամբողջ դպրոցը մեծ հպարտությամբ ու խանդավառությամբ գրեց, ամեն մեկը մի բան մաղթեց հայ զինվորին, բայց բոլոր բառերը սրտի խորքից էին ասված։ Ոմանք նկարել էին նամակի վրա կամ շատ գեղեցիկ զարդարել։ Նույնիսկ 12-րդ դասարանցիները բանաստեղծություն էին հորինել։ Իմ նամակը շատ պարզ էր, առանց ոչ մի զարդարանքի, բայց գրված էր շատ մեծ հուզմունքով։ Շատ բան ունեի գրելու, բայց այդպես էլ չկարողացա շատ բան ասել հայ զինվորին։ Ուղղակի գրեցի այն, ինչ պահել էի սրտումս այս նամակի համար։ Գրելու ընթացքում անընդհատ բարկանում էի դասընկերներիս վրա ու լռություն պահանջում, ուզում էի, որ իմ նամակը լավը լինի, որ զինվորը կարդա ու մեծ ջերմություն զգա։ Բայց որքան էլ ցանկանայի կենտրոնանալ նամակիս վրա, լսում էի ամեն ինչ։ Մեկն ասում էր, թե բանակում ոչ ոք չունի ու չգիտի ինչ գրել։ Մյուսը, որ երկու եղբայր ունի։ Ու մտածեցի՝ ես էլ ոչ ոք չունեմ, դրա համար նամակս պիտի գրեմ բոլորի համար, կկարդա մեկի եղբայրը, մեկի տղան, մյուսի ամենալավ ընկերը և այլն, բայց հաստատ կկարդան։ Ու գրեցի։
Լուսանկարը` Միլենա Անտոնյանի
Նամակները ավարտելուց հետո ամբողջ դպրոցով երգեցինք հիմնը մեր ապագա զինվորների համար ու, մեր տնօրենի հպարտ ու քաջալերող խոսքերը լսելով, հենց ամենավերջին վայրկյանին հասկացա, որ պիտի գրեմ այս նյութը։ Առհասարակ, միշտ այդպես է, մեր տնօրենը միշտ լավ, բարի ու խրատական խոսքեր է ասում։
Այսպես ճանապարհեցինք մեր տղաներին, իսկ երբ օրվա վերջում, դասերը վերջացրած տուն էի շտապում, նկատեցի, որ հիմա էլ դպրոց են եկել արդեն մեզ պաշտպանած ու զորացրված տղաները։ Եկել էին երկու տարի անց կրկին տեսնելու իրենց երկրորդ տունը։ Ու հենց այդ ժամանակ տեսա տնօրենի և ուսուցիչների փայլող ժպիտը, քանզի կարողացել էին դաստիարակել հայոց ազգի քաջերին, ու ես էլ ժպտացի: